Feykir - 02.08.2007, Blaðsíða 4

4 Feykir 29/2007
Séra Guðbjörg Jóhannesdóttir kveður Skagafjörð með söknuði
Gleði og sorgir
sóknarprests
Séra Guðbjörg Jóhannesdóttir hefur verið sóknarprestur við Sauðárkrókskirkju frá árinu
1998 en séra Guðbjörg var vígð til embættis við sóknina. Nú níu árum síðan yfirgefur hún
söfnuðinn reynslunni ríkari og sem virtur og vinsæll prestur. Feykir átti stefnumót við
Guðbjörgu daginn áður en hún hvarf á braut.
Fyrir níu árum voru ungar
margra barna mæður sjaldséðar
í prestastétt og þrátt fyrir að í
Skagafirði hafi þá um árabil
þjónað kona þótti ráðning
Guðbjargar marka ákveðin
tímamót og var ekki laust við að
sum sóknarbðrnin væru kvíðin
því að fá til sín skvísuna sem
ráðin hafði verið sem
sóknarpresturinn þeirra. Ekki
síst í ljósi þess að stúlkan sú hafði
ekki áður starfað sem prestur.
Sjálf hélt Guðbjörg að hún,
fjögurra barna móðirin, væri nú
til í allt. -Þegar við komum var
Þverárfjallið ekki komið og þegar
við keyrðum niður Vatnsskarðið
var ekki mjög langt ffá því að
finna mætti testósterónið í
loftinu. Ég held að það hafi
ekkert endilega verið bara
karlmennirnir sem viðhéldu
andrúmsloftinu, og það er
eitthvað sem \'ið þurfúm að
minna okkur á. Það var nefnilega
ekkert erfiðara fjTÍr kallana að fá
mig en konurnar, það var erfitt
fyrir söfiiuðinn. Hér hafði áður
þjónað virðulegur karlmaður og
þrátt fyrir að mér fyndist ég vera
reynslumikil og allt það þurfti ég
að ávinna þeirra traust. í þeirra
augum var ég bara stelpa, rifjar
Guðbjörg hlæjandi upp. -Það
tók fljótt af, bætir hún við.
Guðbjörgsegist fljótt hafa komist
að því hversu mikil forréttindi
það eru að vera kona í svona
starfi. -Það er alveg sama hvort
það eru stórir kallar eða litlar
konur það er mjög létt fyrir fólk
að taka á móti hlýju og umhyggju
frá konu. Það er fólki eðlislægt
og það stendur ekki mörgum
ógn af lítilli konu. Það var því
auðvelt að þiggja frá mér. Ég
held að þetta sé eitthvað sem
skipti máli. I’á græddi ég á því að
forveri minn í starfi, sr. Hjálmar,
hafði markað ákveðinn móral í
sínu embætti. Fólk átti auðvelt
með að leita til hans og hann
hafði búið til það andrúmsloft
að prestur væri einhver sem væri
mjög nálægur og væri létt að
leita til. Það var eitthvað sem ég
fékk að ganga inn í og var mjög
gott.
/ gleði ogsorg
Starf prestsins er í eðli sínu á
þann veg að sóknarpresturinn
fær að taka þátt í lífi sóknarbarna
sinna á þeirra mestu gleði-
stundum jafiit og þeirra mestu
sorgarstundum. Sjálf segir
Guðbjörg að það sé aldrei að
fúllu hægt að skilja á milli
starfsins og einkalífsins. -Það er
bara svoleiðis. Ætli maður að
Séra Guðbjörg í Sauðárkrókskirkju.
sýna raunverulega hluttekningu
og samúð þá gengur hún inn að
hjartarótum. Þá er það eitthvað
sem maðurskilurekkieftirþegar
maður lokar hurð á kirkju eða
skrifstofú. Ég hef með þjálfún
lært að finna til með öðru fólki
án þess að það yfirtaki mann.
Auðvitað koma þá líka þær
stundir þar sem prestur þarf að
stoppa við oghlaða rafhlöðurnar,
allt í einu eru þær tómar. Ég hef
upplifað þannig tímabil og verið
þá bara heima og grátið, það er
hluti af þessu. Ég hef því alltaf
passað upp á að vera í handleiðslu
hjá faghandleiðara og ég held að
það skipti öllu máli upp á að
maður bæði ráði við þetta mikla
álag og svo til að fólk fái betri
þjónustu, því ef fágaðilinn gætir
jafúan að endurmenntun á sínu
sviði verður þjónustan betri,
segir Guðbjörg.
í litlum samfélögum þar sem
fólk þekkist bæði í vinnu,
einkalífi og í gegnum börnin sín
er alltaf sú hætta fyrir hendi að
sérffæðistéttir og fagmennska
fari að þynnast úr og segir
Guðbjörg að þá þurfi að minna
sjálfan sig á hvert hlutverkið sé í
hverjum og einum aðstæðum
og hvernig maður ætli að vinna
úr því. -Ég held að grundvöll-
urinn að því að maður geti orðið
að gagni sé sá að vera alltaf
maður sjálfúr. Ef ég hefði tekið
mig til þegar ég vígðist í embætti
og breytt þ\'í hver ég er, talað og
klætt mig öðruvísi, hefði ég líka
orðið allt önnur manneskja. Þá
hefði ég farið að leika hlutverk.
Um leið og prestur er tárinn að
nota annan málróm eða skipta
um hrynjanda þegar hann er á
predikunarstól þá er hann að
leika hlutverk. Hins vegar er
misjafnt hvað maður leyfir sér á
hverjum stað. Ég myndi aldrei
leyfa mér að fara með nagla-
lakkaðar tásur í sorgarhús eða
þjóna til altaris með rautt
naglalakk. Þá verður það
naglalakkið sem fær alla athygli
og í þessu starfi má maður ekki
beina of mikilli athygli að sjálfúm
sér. Sjálf er ég svo heppin að vera
alin upp í litlu plássi, á Homafirði,
og tel mig með því hafa téngið
innbyggðan kompás fyrir því
hvemig það er að búa á litlum
stað þar sem allir lifa í nánum
samskiptum, segir Guðbjörg
sem nú )'firgeftir hinn litla stað til
þess að setjast að í borginni.
Hvað skyldi vera framundan? -
X'eistu ég veit það ekki, svarar
hún ogbrosirsínu ómótstæðilega
brosi. -Ég er ekki enn búin að fá
vinnu og er í raun ekki búin að
gera það upp við mig hvert leiðin
liggur. Ég veit að ég er að fara að
flytja á Víðimel 35 og ég veit að
það verða örugglega kassar upp í
rjáfúr en það er líka það eina sem
ég veit, bætir hún við.
Ekki aftur / einmen-
nings prestakall
Aðspurð svarar Guðbjörg því til
að hana langi að vera áffam í
prestskap sem þjónandi prestur
við kirkju en hún sé alveg undir
það búin að þurfa að sækja um í
einhver skipti án þess að fá
starfið. -Það eina sem er alveg
klárt er það að ég fer aldrei aftur í
einmennings prestakall. Vegna
þess að það er það sem hefur
reynst mér erfiðast og ég hef
þráð sterkt meiri samvinnu og
það að deila ffekar saman
þjónustunni. Ég fór í samvinnu
við sóknarnefiid í stefiiumót-
unanfnnu árið 1999 og aftur
árið 2003 og eftir þessari vinnu
hef ég verið að vinna og tel mig
búna að ná mörgum af þeim
markmiðum sem við settum
okkur í þessari áætlun sem
miðuð var við einn prest. Hana
er ekki hægt að útvíkka meira
þrátt fyrir endalaus tækifæri
nema fá hingað annan prest og
ég er sannfærð um það að hér
yrðu næg verkefni fyrir tvo
presta. Eini tími ársins þar sem
ég vinn 40 stunda vinnuviku er
bara yfir hásumarið. Annars er
vinnutíminn miklu meiri og það
er allt í þessu fina en það er bara
þannig að það er takmarkað sem
ein manneskja kemst yfir.
Fjárhagur safiiaðarins er þannig
að hann gerir ekki ráð fyrir meiru
en að reka einn prest, eignir
kirkjunnar og nauðsyilegt
aðstoðarfólk. Ég lít því svo á að
hlutverki mínu hér sé lokið upp
að ákveðnu nrarki og ég er hætt
að vonast eftir þ\i að vinna í
lottói og fá hingað annan prest.
Skagafjörður sem kirkjulegur
vettvangur bíður upp á mikla
möguleika raunar óendanlega
mikla möguleika. Ótrúlega
rnargar fjölskyldur og ein-
staklingar leita til kirkjunnar
þegar eitthvað bjátar á og er það
alls ekki bundið sóknarmörkum.
Tengsl kirkjunnar við fólkið hér
eru sterk þó að messusóknin
sýni það ekki, en annað starf
kirkjunnar sýmir það. Sálgæsla,
heimsóknarvinir, barnastarf og
húsvitjanir. Þetta væri hægt að
nýta enn betur en nú með
samstilltu átaki og skipulagi sem
gæti verið í\TÍrm\’nd á landsvísu.
Mín skoðun er að umbylta þurfi
öllu kirkjulegu starfi í firðinum
og hrinda í ffamkvæmd þeim
markmiðum sem að sett voru í
stefúumótunarvinnu Þjóðkirkj-
unnar. Fjörðurinn er eitt sveitar-
félag plús ffíríkið og því þarf bara
ffamkvæmdargleði til að sjá t.d.