Feykir - 06.09.2007, Blaðsíða 9

33/2007 Feykir 9
-Ég átti að fara í aðgerð
strax um kvöldið en síðan var
ekki hægt að skera mig íyrr
en daginn eftir,- en þá var ég
spengd yfir fimm hryggjarliði
segir Þuríður. Þrátt fyrir að
vera stórslösuð yfirgaf sam-
viskusemin gagnvart vinnunni
ekki Þuríði og sendi hún
vinnufélögum sínum skilaboð
um helstu verkefni meðan hún
beið eftir að komast í aðgerð.
Þau skilaboð man hún í dag
ekki eftir að hafa sent. Enda
segir hún sjálf að hún hafi
verið rosalega dópuð og hátt
uppi.
Aðspurð segist Þuríður
ekki vera vissum að hún
myndi þora á hestbak aftur
ef hún fengi máttinn á nýjan
leik. -Hins vegar veit ég að
þó svo að þetta hafi komið
fyrir mig eru líkurnar á því
að þetta komi fyrir einhvern
annan hverfandi. Ég mun því
ekki leggjast gegn því að mínir
nánustu fari á hestbak eða
neitt svoleiðis. Það eru eins
rniklar líkur ef ekki meiri á því
að fólk lendi í bílslysi.
Þau Þuríður og Árni eiga
þrjú börn, Arnar sem er 20
ára, Aron sem fermdist í vor
og Heru sem er 12 ára. Dóttir
þeirra hefur verið fyrir sunnan
hjá fjölskyldu Þuríðar í sumar
en Aron hefur verið í vinnu á
Sauðárkróki í sumar og hafa
bæði amma hans á Ægisstíg
og afi hans á Hólavegi litið til
með honum.
Þuríður lá í þrjár vikur á
sjúkrahúsinu við Fossvog, 15.
maí var hún flutt á Grensás
þar sem ströng endurhæfmg
tók við. Árni hefur dvalið
við hlið konu sinnar meira
og minna í allt sumar en nú
er hann kominn heim enda
börnin komin í skóla.
Lífið á Grensás
Viðtalið fer fram á Grensás en
þar dvelur fólk, sem lent hefur
í alvarlegum slysurn, um lengri
eða skemmri tíma. Það er
svolítið sérstakt að koma inn á
Grensás og sjá þar inni fólk á
öllum aldri, misjafnlega mikið
slasað. Allir þarna inni eiga þó
hið sameiginlega markmið að
komast aftur út í þjóðfélagið.
Hver á sinn hátt. Ég spyr
Þuríði út í lífið á Grensás.
-Fyrst þegar ég kom hingað
inn var mér kippt harkalega
niður á jörðina að mér fannst.
Hér inni er alltaf unnið út frá
því ástandi sem maður býr við í
dag. Mitt ástand í dag er lömun
og öll mín endurhæfmg gengur
út á það að gera mig sjálfbjarga
í hjólastól. Þegar ég kom fýrst
hingað inn gat ég ekki setið
upprétt í hjólastól og til þess
að byrja með fékk ég æfingalóð
upp í rúm. Þegar líkaminn
verður fýrir svona miklum
áverkum fer allt kerfið úr
sambandi. Blóðþrýstingurinn
fer úr jafnvægi og bara það
að setjast upp getur valdið
yfirliði. Meltingin lamast
fyrstu vikurnar og maður fær
kuldaköst, þegarfrá líður jafnar
þetta sig þó að mestu leiti.
Hvernig með andlegu
hliðina? Hvaða áhrif hefur
þetta á hana? -Andlega hliðin
hefur verið í lagi hjá mér.
Maður er jú á spítala en ég
er lifandi og með hendurnar
í lagi sem er gríðarlega
nrikils virði og ég reikna
ennþá með því að fá fæturna
með einhvern tímann. Eftir
uppskurðinn sögðu læknarnir
mér að mænan væri heil en
mikið marin, í dag segja þeir
að það sé ennþá mikil bólga
við mænuna og hvað gerist
þegar hún hjaðnar vitum við
ekki en að sjálfsögðu vona ég
það besta.
Inni á Grensás er Þuríður
innan um fólk sem er mun
meira slasað en hún og hún
segir mér að þarna sé fólk
sem segi við hana að það
vorkenni henni ekki neitt,
hún hafi jú hendurnar. Þarna
inni er líka fólk sem hún
segist ekki vorkenna því það
er að endurhæfa sig til þess að
komast aftur upp á lappirnar.
-Ég er hér innan um fólk sem
á mun minni möguleika í
lífinu en ég og þá sé ég hvað ég
er heppin að hafa hendurnar.
Síðan eru líka dæmi sem
hjálpa. Ég hef hitt konu sem
er með svipaða lömun og ég
en hún hefur verið í hjólastól
í þrjátíu ár, hún sér sjálf um
sitt heimili, fer til útlanda o.fl.
o.fl. En allt tekur þetta tíma og
ég geri ekki ráð fýrir að fara í
mína 100% vinnu á næstunni
og ég veit í raun ekki hversu
langt verður þangað til ég get
það eða hvort ég geti nokkurn
tíma unnið svo mikið. Þeir
segja að það að vera í hjólastól
sé eitt og sér hálf vinna.
Ég hef ekkert breyst
Það er ekki bara Þuríður sem
þarf að aðlaga sig að breyttum
aðstæðum heldur einnig allt
hennar nánasta umhverfi.
Móðir hennar og systkini búa
í Reykjavík og hafa þau reynst
henni vel eins og allir. Segir
Þuríður sjálf að hún sé heppin
og eigi góða að.
-Um leið og ég gat setið í
hjólastól var farið að drösla
mér á milli staða í bíl og hjá
mínum nánustu var engin
miskunn með það að ég skyldi
út. Eins tók ég strax þá stefnu
að ég myndi taka á móti öllum
þeim sem vildu heimsækja
mig og ég verð oft vör við að
fólk er svolítið taugaveiklað og
veit ekki alveg á hverju það á
von. Það áttar sig síðan fljótt
á því að ég hef ekkert breyst
nerna ég sit á rassinum, sem
ég gerði reyndar oft áður, segir
Þuríður og glottir.
Svolítið er síðan Þuríður
fór að koma heim aðra hverja
helgi og segir hún að það hafi
verið svolítið skrítin tilfinning,
sér hafi liðið svolítið eins og
gesti á eigin heimili. -Ég get
enn sem komið er lítið sem
ekkert og er eins og ungbarn í
umönnun en það eru bara um
fjórir mánuðir frá slysinu og
góðir hlutir gerast hægt. Nú er
verið að vinna í að aðlaga húsið
að mínum þörfum. Síðan geri
ég ráð fyrir að koma heim í
byrjun nóvember og þá hefst
aðalvinnan við það að aðlagast
því lífi. Ég þarf að prófa að fara
um á hjólastólnum jafnt innan
dyra sem utan. Ég þarf jú mína
útiveru og þarf að geta farið
um mitt nánasta umhverfi í
stólnum. Eins þarf ég að fara
að leita mér að bíl en verið er
að kenna mér að fara sjálf inn
og út úr bíl og taka stólinn inn
á eftir mér. Allt tekur þetta
tíma og er þolinmæðisverk.
Þú hefur verið að mála
eitthvað í gegnum tíðina ertu
eitthvað að mála hér inni á
Grensás? -Ég er eitthvað að
bauka við það. Við slysið
missti ég jafnvægið vegna þess
að kviðvöðvarnir halda mér
ekki uppi lengur en í staðinn
læri ég að beita öxlunum og
olnbogunum þannig að það
er fyrst núna sem ég get setið
eitthvað með pensil í hendi.
Fjölskyldan er bakhjarl
Þuríður hefur verið dugleg
að sækja sér alla þá hjálp sem
hún getur og þegar hún lá
á gjörgæslu kom til hennar
hjúkrunarkona, Lilja að nafni,
og spurði hún Þuríði strax
hvort hún eða fólkið hennar
þekkti miðla. Þuríður játti
því og sagði Lilja þá að hún
skyldi biðja þau um að láta
biðja fyrir sér. -Ég þurfti ekki
að biðja fjölskylduna mína unr
neitt svoleiðis enda allir farnir
af stað og ég tek á móti öllu og
er sama hvaðan gott kemur.
Eins hef ég farið í svæðanudd,
spáð í mataræði og í raun allt
sem eitthvað gæti hjálpað. Þá
hefur fjölskyldan verið dugleg
að grafa upp upplýsingar og
koma mér í samband við gott
fólk. Það er þegar eitthvað
svona kemur upp að rnaður
áttar sig á því hversu góður
bakhjarl fjölskyldan er, sem
og vinir og kunningjar. Ég er
afar þakklát öllum þeim sem
beðið hafa fýrir inér og sent
mér hlýjar kveðjur eða hjálpað
mér og mínum á annan hátt,
þegar maður lendir í svona
hremmingum finnur maður
virkilega hvað samfélagið sem
maður lifir í er þétt af góðu
fólki sem lætur sér umhugða
um náungann.
Eins og Þuríður hefur
sagt þá er framundan mikil
vinna og í þeirri vinnu rekur
sá sem í hjólastól situr, sig á
margan ókleifan þröskuldinn.
Þuríður hefur nú þegar komið
á einn starfsmannafund á
vinnustað sínum en til þess
að komast þangað inn þurfti
hún aðstoð því ekki er um
hjólastólaaðgengi að ræða.
Það mun þó verða lagað áður
en Þuríður mætir til vinnu.
Eins segir hún að það eigi eftir
að koma í ljós hvernig henni
komi til með að ganga að fara
um á hjólastól um gangstéttir
bæjarins. Það sé jú hennar
réttur ekki síður en okkar að
geta stundað sína útivist.
-Ég fór í leikhús um daginn
og það varð svolítið erfið
lífsreynsla. I ljós kom að stæðið
sem ætlar var fyrir hjólastól var
þannig staðsett að ég var fýrir
tveimur röðum. Það var erfitt
að upplifa sig fýrir og í raun
asnalegt að þetta sé skipulagt
á þennan hátt. En auðvitað
er það þannig að ég veit ekki
nú hvert framhaldið verður
og hvort það eigi fýrir mér að
liggja að sitja í hjólastól næstu
40 árin eða svo. Síðan hljóta
þeir að fara að finna eitthvað
við þessu, segir Þuríður að
lokum.