Feykir - 22.05.2008, Blaðsíða 9

20/2008 Feykir 9
Gunnar Rögnvaldsson skrifar
Kirkjuferð til Kanarí
Þeir voru margir
íslendingarnir sem eyddu
sfóastliönum páskum
erlendis og þar með sfðustu
ódýru gjaldmiðlunum f bráð
að minnsta kosti. Með f
þessum stóra hópi var
Kirkjukór Glaumbæjar-
prestakalls sem hélt til
Kananeyja til þess að vera
íslenska sóknarprestinum
þar Jónu Lísu Þorsteins-
dóttur innan handar við
páskaguðsþjónustuna.
Aðdragandi ferðarinnar var
töluverður og má segja að
útgáfa kórsins á geisladisknum
“Mín helgistund” sem kom út
haustið 2006, hafi lagt grunnin
að hugmyndinni um utanferð.
Þátttaka í ferðinni var ákaflega
góð en hópurinn taldi 58 að
mökum, nokkrum börnum og
jafnvel barnabörnum með-
töldum.
Meginhluti hópsins steig á
land um miðjan dag 18.
marsmánaðar eftir viðburða-
lausa flugferð með Icelandair.
Nokkrir höfðu farið viku áður
og voru því vart þekkjanlegir er
þeir tóku á móti okkur á hótel
Paraiso Maspalomas sem er á
hinni vel þekktu Ensku strönd.
Niðurröðun á herbergi gekk
lipurlega fyrir sig, en fljótlega
kom í ljós að sumir þurftu að
deila íbúðum með þarlendum
húsdýrum þar sem pattaralegir
kakkalakkar höfðu lagt undir
sig eldhússkápana á nokkrum
stöðum. Var þessu þó fljótlega
kippt í liðinn og vann Anna á
Krithóli fúllnaðarsigur á
pöddunum. Andlegur leiðtogi
okkar Stefán Gíslason
stjórnandi þorði ekki annað en
halda stöðufúnd með hópnum
strax við komuna og upplýsa
um verkefnin framundan áður
ensólarþorstinnjáogalmennur
þorsti gerði vart við sig.
Reyndist þessi ótti ástæðulaus.
Bæði var það að einungis var
boðið uppá sólarglennur þessa
vikuna auk þess sem gengi
krónunnar lækkaði svo skarpt
að sáralítil hagnaður var af
erlendri víndrykkju.
Fyrir lá að kórinn syngi
tvisvar sinnum, við bænastund
á miðvikudeginum og síðan í
Páskamessunni, en íslenski
söfnuðurinn hefúr aðgang að
glæsilegri kirkju sem kölluð er í
daglegu tali sænska kirkjan.
Það hafði spurst út meðal
fjölmargra íslendinga sem
þarna dvelja að jafnaði, að
annar íslenskur kór væri
kominn til að syngja en
karlakór Bólstaðarhlíðarhrepps
hafði þá nýlokið tónleikum í
þessari sömu kirkju. Því var
góð mæting á bænastundina
þar sem kórinn söng aðallega
Gospellögin sem hann hefur
æft upp undanfarin ár. Sigfús í
Álftagerði söng þar einsöng í
laginu velþekkta “Aldrei einn á
ferð” og kappinn sá sem hefur
marga fjöruna sopið lofaði
hljómburðinn í kirkjunni og
taldi með því besta sem hann
hefði upplifað. Það tók okkur
stutta stund að aðlagast
kaþólskum siðum Dymbilvik-
unnar, en um Guðshúsin á að
ganga hljóðlega, ekki tala og
hvað þá skvaldra. Reyndu þessi
boð töluvert á suma, en eitthvað
hefur nunnunni sem er
kirkjuvörður þótt söngurinn
bæta fýrir pískrið, í það minnsta
fengum við góðar kveðjur og
þakkir frá henni daginn eftir.
Ekki var um neina skipu-
lagða dagskrá að ræða utan
þess sem hver og einn kaus sér
af öllu því sem fararstjórarnir
bjóða uppá. Þrátt fyrir það
héldu menn lengstum hópinn,
en auðvitað lokkuðu leikgarðar
af ýmsu tagi börnin og Hadda í
Brautarholti. Á skírdag fór stór
hluti hópsins í gönguferð um
ströndina þar sem sokkar og
skór voru dregnir af fótum og
volgur sandurinn fékk að leika
um tærnar. Fóru þeir fyrir
hópnum Stefán Gísla og
Víglundur Rúnar, báðir
kunnugir og drógu ekkert af
sér að útskýra það sem fyrir
augu bar á þessari 7-8. km
löngu göngu. Mannmergðin
var mildl enda heimamenn i
langþráðu frí. Þó fór heldur að
strjálast á ströndinni þegar
komið var alllangt frá
byggðinni. Var það nokkuð í
samræmi við klæðnað
strandgesta sem voru fyrir í
skjóllitlum klæðum og á
þessum parti sumsé í engum ef
frá eru taldir nokkrir hringir
og dinglum dangl hér og þar á
skrokknum. Kallaði þessi
hegðun á ýmsar athugasemdir
og upphrópanir sem ekki er
ástæða til að birta hér.
Daginn eftir fóru flestir á
markað í nálægum bæ. Farið
var með rútu og voru sumir
fegnir að vera fjallmegin í
bílnum, svo tæpt hangir
vegurinn utan í klettunum.
Eins og víða er á svona
mörkuðum er áreiti sölumanna
mikið og fullkomlega óþolandi
fyrir marga enda langt umfram
það sem við þekkjum frá
Eymundi í Saurbæ og Pálma í
Garðakoti sem þó eru magnaðir
báðir. Margir versluðu sér smá-
ræði og Benni á Vatnsskarði
forláta leðurhatt sem færði
honum nafnbótina Rambó frá
sölumanninum um leið og um
samdist.
Laugardaginn fyrir páska-
dag notuðu margir tækifærið
og litu í búðir ef vera skildi að
vanhagaði um eitthvað. Annar
hópur leigði sér 3 bíla og hélt í
óvissuferð upp á eyjuna. Þá
fyrst kynntumst við alvöru
vegum. Snarbrattir slóðar
hringa sig upp fjöllin, svo
þröngir að mæta þarf með gát
og jafnvel flauta fyrir horn. Er
ekki frítt við að bílstjórarnir
hafi á þessum eina degi komist
nærri ársnotkun á bremsu-
búnaðinum slíkt reyndi á hann.
Reynistaðabræður Jón og Helgi
voru lengst af fararstjórar og
stóðu sig vel í flóknu vegakerfí
heimamanna. Ekki var samt
laust við að hlegið væri í hinum
bílunum þegar þeir fóru hring
eff ir hring í hverju hringtorginu
á fætur öðru. Höfðu þeir
trúverðuga skýringu á athæfmu
og sögðust vera að jafna bilin á
milli bílanna.
Á sjálfan páskadaginn var
svo komið að guðsþjónustunni.
Er komið var að kirkjunni
mátti halda að um útför væri
að ræða því svo margt fólk var
komið þar löngu fyrir
athöfnina. Því brá söngstjórinn
á það ráð að láta kórinn syngja
nokkur lög og sálma fyrir
messuna á meðan fólkið var að
koma sér fyrir. Kirkjan var
útúrfull en hún tekur um 450
manns og þurffu einhverjir frá
að hverfa. Hátíðleikinn vara
mikill í þessu stórkostlega
guðshúsi og allir lögðu sig frarn
sem aldrei fyrr við að skila
okkar fallegu páskasálmum til
landa okkar. Og þegar
þjóðsöngurinn var sunginn í
lokinn þá fór notalegur
fiðringur um hið stolta kórfólk
sem hafði látið hugmyndina
Stefáns kórstjóra og Margrétar
verða að veruleika. Að messu
lokinni safnaðist fólk saman
fýrir utan kirkjuna og þar
seldum við vel af diskinum
okkar góða og meðtókum
þakklæti kirkjugesta sem
virtust hafa notið stundarinnar
jafnvel og við.
Annar dagur páska hefúr
ekki sérstaka merkingu hjá
heimamönnum, allar verslanir
opnar og því tilvalið að eyða
síðustu dýru evrunum áður en
heim skyldi haldið. Því skiptu
menn liði og héldu hver í sína
áttina. Nokkrir karlar voru
ákaflega fegnir þegar konumar
þeirra spurðu hvort þeir vildu
“nokkuð” vera að hanga með
þeim í búðum, sögðu strax nei
og stormuðu til hins indverska
Bjarna Har, Harry sem hefúr
fádæma aðlögunarhæfileika,
talar íslensku og veit hvenær
skagfirskum bændum langar í
koníak. Þar úti á stétt mátti
hlýða á íslenska útvarps-
útsendingu frá upptöku á
dagskrá Heimis um Stefán
íslandi. Þrátt fyrir kuldasteytu
á mælikvarða heimamanna
sátu margir yfir krús og hlýddu
á útvarpið. Þar á meðal var
Sigurður Hansen skáld í
Kringlumýri sem fylgdist
jöfnum höndum með
útvarpinu og dúfnahóp á
þakbrúninni sem einnig hlýddi
andaktugur á Heimi. Gerðist
nú margt í senn. Þegar Óskar
Pétursson þandi sig hvað mest í
Ó sóle mío í hátalaranum þá
fýlltist ein karldúfan svo mikilli
náttúru að hún stökk beint
ákvendúfu sem stóð skör neðar
og hafði uppi tilburði. Ekki var
lagið fjarað út þegar Siggi
Hansen velti vöngum ofurlítið,
pírði augum og laumaði svo út
úr sér þessu gullkorni.
Dúfurnar í þéttri þröng
á þakbrún eru sestar.
Um það bil sem Óskarsöng
eðluðu þcer sigflestar.
Eins og gerist og gengur var
ýmislegt gert fleira til
skemmtunar og verður það
ekki rakið hér. Eftir standa
minningar um ákaflega vel
heppnaða för og mikinn og
góðan samhug allra ferðafélaga.
Ferðalög af þessum toga eru
mikilvægur þáttur til að efla og
viðhalda því samfélagslega
mikilvægi sem kirkjukór er
hverju byggðalagi. Um leið er
það viðurkenning til þeirra
sem hafa helgað sig sjálfboðnu
söngstarfi í áratugi og hvatning
til nýrra félaga.
Þeir sem lögðu hönd á
plóginn og eiga þakkir skyldar
eru margir og skal þar fyrstan
telja söngstjórann okkar og
organista Stefán Gíslason og
konu hans Margréti Guð-
brandsdóttur sem lögðu mikla
vinnu á sig. Sr. Jóna Lísa fyrir
sinnþáttogeinnigHéraðssjóður
Skagafjarðarprófastdæmis og
sóknir kirknanna okkar sem
veittu kórnum verulegan
fjárstuðning.