Feykir - 22.01.2009, Blaðsíða 4

4 Feykir 03/2009
Ólafur Hallgrímsson á Mælifelli skrifar
Nokkur orð til umhugsunar
fyrir Islandspóst
Mikil afturför hefur
orðið í þjónustu
íslandspósts í fremri
hluta Skagafjarðar
sfðustu árin.
Er undirritaður fluttist
í Skagafjörð, fyrir meira
en tveimur áratugum, var
starfrækt í Varmahlíð fyrsta
flokks pósthús undir sama
þaki og bankinn.
Fyrir nokkrum árum
var pósthúsið lagt niður
og póstafgreiðsla flutt yfir
í Kaupfélagið sem lagði til
aðstöðu fyrir hana.
Þar var póstafgreiðslan til
1. des sl. er henni var lokað.
Ekki var lokunin kynnt á
neinn máta, t.d. með bréfi
til íbúa á þjónustusvæðinu.
Nú er því staðan þannig að
engin afgreiðsla er fyrir póst
í Varmahlíð, en póstkassi
hangir að vísu enn uppi á
vegg, og í hann getur fólk látið
frímerkt bréf.
Landpóstinum er ætlað
að sinna póstþjónustunni
framvegis.
Ekki verður annað séð
en að hér sé um verulega
afturför að ræða. I samtali,
sem undirritaður átti við
það á leið um og jafnvel þurfa
að gera sér sérstakaferð til
þess, ef svo ber undir.
Ekki verður séð að
íslandspóstur hafi haff
stór útgjöld til þessa vegna
póstafgreiðslu í Varmahlíð,
þar sem KS lagði til ódýra
aðstöðu og afgreiðslufólk
sá um póstafgreiðslu.
Póstafgreiðslan þar, þó ekki
væri fullkomin var þó betri en
ekki neitt.
Þannig er þá þjónustan,
sem íslandspóstur býður
íbúum fram - Skagafjarðar
upp á því herrans ári 2009.
Óneitanlega minnir það
mig nokkuð á póstþjónustu
á uppvaxtarárum mínum
austur á Héraði fýrir um 50
árum. Kannski við séum að
verða búin að fara í hring.
Ekki hef ég séð orð frá
sveitarstjórn Skagafjarðar um
þetta mál, svo væntanlega er
hún því samþykk. Að auki er
búið að stytta opnunartíma
KB - banka í Varmahlíð
verulega yfir vetrartímann og
sveitarstjórn lætur sem ekkert
sé.
Krafa okkar hlýtur að vera,
að póstafgreiðsla verði opnuð
á ný i Varmahlíð. Til þess eru
öll skilyrði. Annað er ekki
sæmandi ríkisfyrirtækinu
íslandspósti, sem á að sjá
öllum landsamönnum fyrir
póstþjónustuá sem skilvísastan
hátt, nema markmið þess sé
að veita lélega þjónustu, sem
er auðvitað markmið í sjálfu
sér.
Ólafur Hallgrímsson,
Mælifelli.
Rúnar Kristjánsson
í þjóðlegum anda
Að horfa til baka og hugsa til þeirrn
sem heiðruðu land sitt ogþjóð,
í orði og verki og virtu hvert merki
sem vaxtaðiframtíðarsjóð,
- það kallarfram viðhorfin virðingarháu
og veitir svo öfluga sýn,
til lifandi starfa ogþjóðlegra þarfa
ogþar eru verkefnin brýn.
Með sjálfstæði landsins og Sögunnar anda
er sigurinn besti í höfn.
Á skildinum hreina má skínandi greina
hin skuldlausufortíðarnöfn.
Þarsjáum viðfordœmin fegurstu tala
ogfylgjum þeim anda sem best.
Svo heiður ogskylda meðgöfgina gilda
þargeti okkur vakið og hresst.
Og íslenska blóðið sem í okkur rennur
sé aldrei í hjartanu dautt.
Með þjóðlegum gæðum það ólgi í œðum
og andi þar lifandi rautt.
Frá kynslóðum liðnum þar kjarninn ségefinn
og krafturinn vökull og hress.
Ogskilum því landinu heilu oghöldnu
afhöndum til erfingja þess.
póstmeistarann á Sauðárkróki
um þetta mál, gerði hún lítið
úr hlutverki póstafgreiðslu
í Varmahlíð og taldi, að
landpóstur ætti að geta veitt
sams konar þjónustu eða
jafnvel betri, því hægt væri að
hringja í hann og biðja hann
að koma og taka pakka, hann
væri útbúinn “bæði með posa
og sjóð,” eins og hún komst að
orði. Ekki lét hún þess getið að
hann þyrffi líka að hafa vog
meðferðis til að vigta pakkana,
því varla mun honum ætlað
að slá á hvað á að borga undir
þá.
Ég vil taka það fram að
landpóstur okkar hér fremra
er duglegur bílstjóri og leysir
starfs sitt samviskulega af
hendi, en hræddur er ég um
að honum myndi vart endast
dagurinn fyrir póstferð ef hann
þyrfti að fara heim á marga
bæi í slíkum erindagjörðum.
Kannski reiknar íslandspóstur
ekki með því að fólk á þessu
svæði þurfi að senda frá sér
pakka nema i mesta lagi fyrir
jól.
Sannleikurinn er sá að fólk
mun hér effir póstleggja sína
pakka á Sauðárkróki þegar
( ÁSKORENDAPENNINN )
Hjördís Gísladóttir Hjaröarhaga skagafirði skrifar
Aö meqa vera
- eöa ekki
Hún Sólborg frænka mín
handan Vatna skoraði á
mig að skrifa nokkur orð
í Feyki. Ekki get ég verið
að skorast undan því. Þeir
sem gleggst til þekkja
eiga eflaust von á að hér
komi hvassyrtur pistill um
daglegar misþyrmingar
á íslenskri tungu í
fjölmiðlum, jafnt á neti
sem á pappír. En - ég ætla
að róa á allt önnur mið.
Hún frænka mín lagði út
af félagsmálum. Éger
- ólíkt flestu mínu fólki -
viðurkenndur félagsskítur.
Það stendursvartá hvítu
í fleiri en einu niðjatali.
Stundum hefur komið fyrir
að nemendur mínir hafi
áhyggjur af þessu og finnist
það jafnvel illa sagt um
kennarann sinn. En það er
alls ekki svo, heldur dagsatt.
Ég til dæmis geng helst ekki
af fúsum og frjálsum vilja í
nokkurt félag eða samtök.
Eitt sinn reyndi ég þó að
gera á þessu bragarbót og
gekk í félag nokkurt hér í
Skagafirði, fljótlega eftir að
ég flutti í héraðið. Og víst má
halda fram að mér hafi verið
meö
vel tekið, því óðara var
kallað eftir vinnuframlagi
mínu í þágu félagsins -
reyndar í meiri mæli en
mér þótti hóflegt og sagði
mig því fljótlega aftur úr
viðkomandi félagi.
Þrátt fyrir að hafa gefið
sjálfri mér fögur fyrirheit
um að reyna ekki
aftur að ganga gegn
félagsskítlegu eðli mínu,
lét ég þó einu sinni
glepjast. Þá var hart að
mér lagt að taka þátt
ítilteknum viðburði, á
þeirri forsendu að ég ætti
eiginmann í ákveðnum
félagsskap. Nú skyldu
makarallra íþeim hópi
taka sig saman um að
syngja blítt fyrir sína betri
helminga og mátti þá
einu gilda hvort lagvísi
væri til staðar eða ekki,
aðalatriðið væri að allir
tækju þátt. Ég ákvað
því að taka mig saman
í andlitinu og láta mig
hafa að mæta á fyrstu
æfingu. Hópurinn varstór
og fyrirséð að nokkuð
yrði fyrir því haft að stilla
saman strengina. Eftir
nokkrar atlögur að fyrsta
lagi sló stjórnandinn af,
horfði beint á mig og
álíka lagvissa vinkonu
mína mérvið hlið og
sagði: „Ef égværi þið,
myndi ég bara þegja
og hlusta". Er ekki að
orðlengja að ég lét
mig fljótlega hverfa úr
þessum félagsskap.
Hvað á líka laglaus
Húnvetningur með að
opna sinn munn innan
um skagfirska söngfugla?
Ég lærði mína lexíu og
síðan þá hef ég lagt mig
fram um að þegja bara
og hlusta. Og til þess
gefast reyndar mýmörg
tækifæri. Mig langarað
Ijúka þessum pistli með
að segja frá einu slíku,
frá nýliðinni jólaföstu.
Þá bar það til tíðinda
að ung grannkona mín
hringdi og bauð mérá
tónleika í Héðinsminni.
Sem betur fer hafði ég
tök á að fara og njóta
einhverra yndislegustu
tónleika sem ég hef
nokkurn tíma sótt.
Flest byggðu atriðin
á þessum tónleikum
á fiðluspili misungra
flytjenda, sem allirstóðu
sig með prýði. Ekki er
síður minnisstæður
Ijóðaflutningur heldur
eldri bræðra hér úr
Blönduhlíðinni. En
það sem þó ber hæst
í mínum huga frá
þessum tónleikum var
samsöngurinn, þarsem
systkini fiðluspilaranna
fengu að vera með á
sviðinu og syngja, hvert
með sínu nefi.
Að því rituðu skora
ég á hann Friðrik
smákórstjórnanda
í Skriðu að taka við
kefíinu.