Feykir - 02.04.2009, Blaðsíða 7

13/2009 Feykir 7
Pálmi Valgeirsson
-Ingvi er einfaldlega vinur minn
Á meðan á viðtalinu
stóð hringdi Pálmi
Valgeirsson vinur Ingva
í hann. Þeir voru að
plana eitthvað saman
félagarnir.
Ég fékk að heyra í Pálma
og spurði hann hvernig
þetta hafi snúið að
honum. -Við Ingvi voru
búnirað vera vinirsvo
rosalega lengi að það
kom aldrei neittannað
til greina en að taka þátt
í þessu með honum. Ég
bý fyrir sunnan í vetur
og því vorum við í miklu
sambandi meðan hann
var í meðferðinni. Hann
hefur alltaf verið opinn
gagnvart mér með þetta
og það þýðir ekkert
að vera með neina
feimni í kringum þetta
alltsaman. Þaðgerir
bara illtverra. Ingvi er
einfaldlega vinur minn
hvortsem hann erinni
á sjúkrahúsi eða ekki
og ég hugsaði alltaf um
hann sem slíkan en ekki
sjúkling, segir Pálmi.
vorum við hópur af fólki tengd
við lyfjadælu að horfa á leikinn
með miklum spenningi og látum
á milli þess sem einn og einn
skrapp til þess að æla. Eins var ég
í meðferð þegar bankahrunið
var. Það var svo sem ágætt að
vera bara inni á sjúkrahúsi
meðan það allt saman gekk yfir.
Ég kippi mér ekki mikið upp við
þetta krepputal allt saman. Inni á
lyfjadeild ert þú ekki að horfa á
grenjandi fólk allt í kringum þig
heldur eru allir í baráttu og
bjartsýni og þar eiga hjúkkurnar
stóran þátt. Það var alveg sama á
hverju gekk alltaf brostu þær og
mér leið alltaf eins og ég væri
prins þegar ég lá inni á sjúkrahúsi.
En ég verð að koma því á
framfæri að maturinn heima á
sjúkrahúsinu er betri en annars
staðar. Enda vinnur mamma í
eldhúsinu hér, segir Ingvi og
brosir.
Ingvi segir mér að hann hafi
valið rangan tíma til þess að
veikjast og ég horfi á hann eitt
spurningamerki. Er einhver einn
tími réttari en annar til þess að
standa í svona löguðu? -Já, hvað
það varðar að þar sem ég var
orðinn 18 ára þegar ég veikist
áttu mamma og pabbi ekki nein
réttindi til þess að taka þátt í
þessu með mér. Tryggingar
þeirra tóku ekki á þessu og þau
áttu ekki rétt á veikindadögum í
kringum veikindi mín. Þar komu
vinnuveitendur þeirra, Árskóli
og Sjúkrahúsið, inn í myndina.
Þau gátu alltaf fengið frí og verið
með mér til skiptis. Fyrir það
langar mig að koma á framfæri
þvílíkum þökkum til vinnu-
veitenda þeirra. Sjálfur er ég á
örorkulífeyri sem ég gæti ekki
lifað af ef ég byggi ekki heima hjá
mömmu og pabba. Ég skil ekki
hvernig fólk á að geta lifað á
þessu.
Sl. nóvember var síðan kom-
ið að háskammtameðferðinni,
meðferð sem lét hinar sem á
undan komu líta út eins og
skemmtigöngu. -í þessari
meðferð er allt kerfi líkamans
keyrt niður í núll. Allt drepið og
maður liggur í einangrun inni á
stofu og allir sem koma að sinna
manni eða í heimsókn eru með
grímu. í blóðhreinsivélinni
höfðu stofnfrumurnar verið
fjarlægðar og á áttunda degi
háskammtameðferðarinnar var
þeim sprautað í mig aftur. Það
tekur um fimmtán mínútur og í
kjölfarið kemur rosalega vond
lykt af manni og ég var með
stöðugt óbragð í munninum.
Þetta er ógeðsleg meðferð en ég
varð sem betur fer ekki eins
veikur og maður getur orðið og
slapp nokkuð vel í gengum hana.
Líklega hefur hjálpað mér þarna
að ég var búin að vera í
lyfjameðferð í ár og hafði sam-
hliða henni alltaf verið duglegur
að labba. Ég fór alltaf í göngutúr
þar sem ég fór upp á efstu brú og
gekk síðan neðri Skógarhlíðina
eins og það er kallað fyrir ofan
Nafirnar, kom síðan niður á
golfvöllinn og gekk Nafirnar
aftur heim. Þetta voru góðir
göngutúrar sem ég átti þarna
einn með sjálfum mér. Síðan
reyndi ég að hjóla og lyfta eins og
ég gat, segir Ingvi.
Þrátt fyrir að vera í einangrun
fékk Ingvi að fara út af stofunni
sem hann lá á þegar umferð var
lítil á sjúkrahúsinu og þá þurfti
hann að vera með grímu. Að
öðru leiti lá hann bara inni á
stofu, megnaði ekki að lesa né
vera í tölvunni en gat haff kveikt
á sjónvarpi. -Ég gat horft á
sjónvarpið en náði samt ekki að
fylgjast með því sem var að
gerast. Það eina sem ég gat var að
liggja og láta tímann líða. Þetta er
svona eins og að fá 50 falda flensu
fyrir utan háan hita. Það eitt að
fara í sturtu voru mikil átök og
eins þurfti ég að herða mig upp í
að fara að pissa. Magnleysið var
algjört. Sumir verða mjög veikir
af þessari meðferð, fá sýkingar
og eru þá lengi að ná sér en eins
og áður sagði slapp ég nokkuð
vel. Ég náði að borða allan
tímann meðan á þessu stóð og
var því fljótur í gang aftur og var
komin í sjúkraþjálfun 15.
desember og tók síðan þátt í
jólamóti Molduxa í körfubolta.
Það var nú reyndar meira til þess
að vera með heldur en af ein-
hverri alvöru.
Þegar háskammtameðferð-
inni lauk fór Ingvi í geislameð-
ferð sem hann segir að hafi ekki
reynt mikið á sig miðað við það
sem á undan hefur gengið og
núna 18. mars fór hann í stóra
rannsókn sem kom mjög vel út.
Ég spyr Ingva út í framtíðina.
-Hún er eins og hún var fyrir
þetta, óráðin. Ég er svolítið
kærulaus að eðlisfari og það
hefur ekkert breyst. Ætli ég fari
ekki bara í lækninn þar sem ég er
búinn með þetta verklega, segir
Ingvi og hlær. -Nei, ekki séns, æi
ég veit ekki hvað ég ætla að gera.
Ég ætla að fara suður í háskóla á
næsta ári og leigja íbúð með
Pálma vini mínum. Ég missti af
tveimur árum og ætla að bæta
mér það rækilega upp. Ætli ég
noti ekki sumarið í sumar til þess
að ná upp þreki og heilsu og fari
síðan bara í skóla í haust.
Hver eru þín ráð til ungmenna
sem lenda í þeirri aðstöðu að
vinur þeirra veikist alvarlega?
-Ég veit það ekki. Hringja í hann
bara, maður þarf að vera mikið
veikur til þess að geta ekki tekið á
móti símtali. Það er mjög létt
fyrir þann veika að hverfa, hanga
bara heima í tölvunni eða
eitthvað. Þá er gott að eiga góða
vini sem koma í heimsókn eða
draga mann út. Pálmi, æskuvinur
minn, hefur verið duglegur við
að heimsækja mig og hann var sá
eini sem heimsótti mig í
háskammtameðferðinni. Við
fórum síðan saman til Boston
þegar geislameðferðinni lauk.
Eins vildi ég alls ekki láta
vorkenna mér eða koma fram
við mig eins og sjúklinginn
Ingva. Það er ömurlegt, segir
Ingvi að lokum.
Guömundurjensson og Sigríður Stefánsdóttir
Maður leyfði sér ekki
að vera svartsýnn
Foreldrar Ingva þau
Guðmundur Jensson og
Sigri'ður Stefánsddttir,
hafa staðið þétt að baki
syni sínum síðustu 18
mánuði. Þar sem Ingvi
var orðinn 18 ára þegar
hann veiktist stdðu
þau uppi réttlaus með
öllu. -Hann var orðinn
fuilorðinn þegar hann
veiktist og því áttum
við engan rétt en við
fylgdum honum eftir
alla leið, hann skyldi
ekki þurfa að gera
þetta einn og dstuddur,
segir Guðmundur. -Við
fengum alltaf frí þegar
á þurfti að halda og
eins voru vinnufélagar
okkar og vinnuveitendur
okkur dmetanlegur
stuðningur í gegnum
þetta allt saman, bætir
Sigríður við.
Þau hjón eru sammála
um að veikindi Ingva hafi
verið þeim mikil reynsla
og eitthvað sem allir
foreldrar vilji vera lausir
við. En skyldu þau aldrei
hafa orðið svartsýn í
þessari löngu baráttu?
-Kannski hugsaði maður
einhvern tímann eitthvað,
en maður leyfði sér ekki
að verða svartsýnn, segir
Signður.
Aðspurð segja þau hjón
að eflaust hefði þeim
fallist hendur hefðu þau
í upphafi gert sér grein
fýrir því sem framundan
var þegar Ingvi greindist.
-Þetta átti bara að
taka átta mánuði og
vera nokkuð einfalt
tilfelli þar sem þetta
var staðbundið æxli og
ekkert búið að dreifa
sér. En við vorum heppin
með það að læknirinn
hans er alveg yndisleg
og hún hjálpaði okkur
í gegnum þetta allt
saman.
Nú ræddum við ingvi
aðeins um vinina og
hvemig margir hurfu
þegar hann veiktist
hvernig upplifðuð þið
þetta? -Okkurfannst
hann standa svolítið
einn í þessu með okkur
og að krakkarnir hefðu
máttvera duglegri við
að hringja. Hann dró
sigsvolítið inn ískel og
var löngum stundum
einn hér heima. Við
vorum kannski svolítið
ráðalaus með það að
við vissum ekki hvort
hann vildi að við værum
eitthvað að skipta okkur
af þessu. Pálmi var
duglegur að koma og
vareins og alltaf, segir
SigríðurogGuðmundur
á orðið. -Auðvitað voru
krakkarnir líka hrædd og
vissu ekki hvernig þau
áttu að taka á þessum.
Kannski hefðum við
mátt vera duglegri
við að hjálpa þeim í
gegnum þetta, bætir
Guðmundurvið.
Hvað með ykkur?
Hvaðan fenguð þið
stuðning? -Við höfum
mikinn stuðning hvort
af öðru og eins frá
ættingjum ogvinum.
Eins kunnum við að
meta það fólk sem kom
og spurði okkur beint
frétta, hlýtt handtak og
jafnvel faðmlag var líka
vel þegið.
Guðmundurmissti
tvíburabróður sinn
úr krabbameini og
nokkrum árum seinna
lést móðir hans og ekki
löngu áður en Ingvi
veiktist missti Sigríður
pabba sinn. Fjölskyldan
hefur því fengið að
kynnast erfiðleikum.
-Maður lærir af þessu
að taka bara einn dag
íeinu ogað ílífinu er
ekki neitt sjálfgefið
og því ber að fagna
hverjum degi. Við höfum
til dæmis ekki miklar
áhyggjuraf kreppunni,
segja þau hjón.
Framundan eru bjartari
tímar. Þeir feðgar
fara núna um helgina
til Manchester á
fótboltaleik en ferðin
var ákveðin þegar Ingvi
veiktist. -Ég sagði þá
strax við hann að þegar
þessu yrði öllu lokið
færum við saman á
leikfeðgar og nú er
komið að því, segir
Guðmundur brosandi.
-Við vorum búin að
panta fjölskylduferð til
útlanda síðasta sumar
en þá kom í Ijós að
meðferðin yrði lengri og
ferðin var því afpöntuð.
Við eigum hana bara
inni, bætir Sigríður við.
Þau hjón vilja að
lokum koma á framfæri
þökkum til Magga
Svavars og Rögnu sem
lánuðu þeim íbúð sína í
Reykjavík þegar á þurfti
að halda. -Það var
ómetanlegurstuðningur
að geta alltaf gengið að
íbúðinni vísri þegarvið
þurftum að fara suður
og fyrir það og svo
margt annað erum við
þakklát, segja þau hjón
að lokum.