Feykir - 01.10.2009, Side 9

36/2009 Feykir 9
(ÁSKORENDAPENNINN )
Arnbjörn Ólafsson skrifar á feróalagi
Þaó pirraói mig aó ég hafi
ekki svarað þeim fullum hálsi
Veita hinn
er vættki veit
margr verðr af aurum api
maðr er auðigr
annarr óauðigr
skylit þann vítka vár
Eitt af því besta sem
ég veit er þegar maður
getur komið upp með
hnyttið andsvar á
augabragði. Þetta er
svona svipuð tilfinning
og að koma með krók
á móti bragði (þá
væntanlega orðbragði).
Jafn ánægiulegt og
það er, þá erfáttjafn
pirrandi og verða
kjaftstopp.
Égvará leið f lyftunni á
hótelinu mínu ÍVarsjá
um daginn ásamt
hóp af Hollendingum.
Upp á síðkastið hef ég
reynt að fara meðfram
veggjum þegarég
heyri í Hollendingum
eða Bretum eriendis,
en í þetta skiptið var
ég króaður af í lyftu á
leið upp á 36. hæð. Og
það sem verra var, stóri
lcelandair merkimiðinn á
töskunni minni varöllum
sýnilegur.
Það var þá að sá
Hollendinganna sem
hefur greinilega fengið
mest af Genever með
morgunverðinum leit á
mig ásakandi og sagði
að við íslendingar
hefðum átt að passa
betur upp á peningana
þeirra. Eins og ég
hafi persónulega
gengið um og leitað
uppi bankareikninga
á íslandi í eigu fólks
með eftirnöfn sem
hljóma eins og þau
séu skrifuð með allt of
mörgum sérhljóðum.
En í þröngri lyftu fyrir
framan þennan hóp af
reiðum Hollendingum
gat ég ekki gert annað
en beðist afsökunar
á þessu og að ég
myndi vissulega
bjóðast til að borga
þeim persónulega
tilbaka fyrir hönd
íslensku þjóðarinnar
á hótelbarnum um
kvöldið. (Hollendingar
hafa alið af sér
listamenn sem sneiða
af sér eyrun til að
sýna hrifningu sína á
öðru fólki. Ef þeir gera
það þegar þeir eru
ástfangnir vil ég helst
ekki hugsa til þess sem
hálfdrukknir og blankir
Hollendingar gera við
mann sem þeir halda
að hafi stolið af sér).
Það er vissulega
orðið erfitt að vera
íslendingur í útlöndum.
Eða með öðrum
orðum þá er orðið
erfitt að vera áberandi
íslendingur í útlöndum.
Það gerist æ sjaldnar
að þú sjáir hópa af
skríkjandi íslenskum
mæðrum með H&M
poka á Strikinu í
Kaupmannahöfn. Þú
sérð okkur ekki lengur
standandi á miðju
Kóngsins Nýatorgi,
eftir hádegisbjórinn
á Nýhöfn, veifandi
í kringum okkur á
byggingarnar segandi
öllum þeim sem áhuga
hafa á að vita það að
þetta sé nú allt í eigu
íslendinga.
íslendingar hafa
ekki ömgglega ekki
verið jafn óvinsælir í
útlöndum síðan við
bárum eftirnöfn eins
og Harðráði, Blóðöxi
og Hausakljúfr.
Dæmi um þetta er
sagan af íslendingum
á ferðalagi í Mið-
Austurlöndum skömmu
eftir bankahrunið sem
sögðust frekar vera frá
Danmörku en frá íslandi
(og þetta var eftir
Múhameðsteikning-
arnar í Jótlands-
póstinum).
En eftir þessa, að mér
fannst, nær-dauða
reynslu ílyftunni í
Varsjá var ég eiginlega
meira pirraður út í
sjálfan mig, en yfir
því að við séum
ekkertvinsæl lengurí
útlöndum. Það pirraði
mig að ég hafi ekki
svarað þeim fullum
hálsi í stað þess að
biðjast afsökunar á
einhverju sem ég ber
ekki ábyrgð á. Það var
ekki fyrr en seinna um
daginn þegar ég lá á
hótelherberginu mínu
og þorði ekki út, að
mér datt í hug það sem
ég hefði átt að segja.
Þegar Hollendingar
koma til okkar úti á
götu og kvarta yfir því
að við hefðum átt að
passa betur upp á
peningana þeirra, þá
eigum við að kvarta
yfir því að þeir hafi
ekki passað betur
upp á Önnu Frank. Ég
beralvegjafn mikla
ábyrgð á því að Vaan
Vaarleegaaan missti
sparnaðinn sinn,
eins oghinn almenni
Hollendingurbará því
að Ijóstrað var upp um
Önnu Frank.
Þannig að ég legg
til að við förum að
svara fyrir okkur þegar
útlendingar ásaka
okkurfyrirað halda illa
á peningunum þeirra.
(Þá á ég við okkur sem
berum ekki ábyrgð á
eigum sparifjáreigenda,
en ekki þessi 0,01%
af þjóðinni sem gerir
það. Þeir mega eftir
sem áður alveg vera
skömmustulegir þegar
það er kvartað yfir
þessum hlutum).
Næst þegar Bretar
segia okkur að skila
aftur peningunum
þeirra, þá skulum við
minna þá ómetanleg
menningarverðmæti
nýlendanna þeirra
sem liggja á
þjóðminjasafninu í
London. Þegar Daninn
kemurog kvartar yfir
því að við skulum hafa
rekið verslunarhúsin
þeirra í þrot, skulum
við segja þeim að vera
ánægðir með að við
höfum ekki náð að rífa
koparþakið af Magasin
du Nord og bræða yfir í
kirkjuklukkur. Magasin
hefði litið meira út eins
og íslensk bygging með
rauðu bárujárnsþaki.
Ogvið Hollendingana.
Ég gerði upp skuldina
við þá á hótelbarnum,
þannig að þeir ættu
ekki að verða til
vandræða.
Framhaldssagan : Önnur saga
Aóalsmannsvatns-aftakan
Molduxar hafa tekið áskorun Feykis og
birta hér og í nœstu þremur blöðum á
eftir söguna Aðalsmannsvatns-aftakan,
íslensk glœpasaga. Fyrsti hlutinn er
skrifaður afAlfreði Guðmundssyni, í
nœstu viku birtisthluti eftirÁrna Egils-
son því ncest eftir Ágúst Guðmundsson
en það mun verða Margeir Friðriksson
sem klárar söguna.
Ég man þetta eins og það hefði
gerst í gær. Haustlitirnir farnir að
skarta sínu fegursta, enda átti þetta
ógleymanlega atvik sér stað um
nónbil þann 6. september árið 2003.
Stillt veður var úti og heitt miðað við
árstíma. Ég sat á steini og var að narta
í súkkulaði. í kíkinum mínum sá ég
að grár Landrover jeppi ók hægt en
örugglega inn Mælifellsdalinn. Allt
í einu heyrðist skothvellur í fjarska
og stuttu síðar sveigði bifreiðin útaf
og stoppaði úti í mýrarkeldu. Enginn
mannvera var sjáanleg f næsta
nágrenni. Það fór hrollur um mig þar
sem ég var staddur einn í fjallgöngu á
Mælifellshnjúki. Hvað var eiginlega að
gerast? Var virkilega verið að skjóta á
einhvern. Ég vissi ekki mitt rjúkandi
ráð. Átti ég að fara niður og kanna
málið eða átti ég að halda áfram
fjallgöngu minni? Ég varð órólegur
og ónotalegur hrollur lék um líkama
minn. Hvað gat ég gert? Ég kíkti aftur
og sá engar mannaferðir við jeppann.
Engin hreyfmg var sjáanieg á veginum
í næsta nágrenni. Ég tók upp símann
og ætlaði að hringja í neyðarlínuna
en það var ekkert símasamband. Ég
ákvað að halda af stað að Landrover
bifreiðinni. Á leiðinni niður fór ég
að hugsa um hver þetta gæti verið f
bílnum. Ég átti að þekkja þennan bíl.
Auðvitað vissi ég það, þetta var Pálmi
Steins á Varmafelli. Hann var sá eini í
Lýtingsstaðahreppi sem átti svona bíl.
Ég hraðaði göngu minni og síðar hljóp
ég við fót og óðfluga var ég kominn að
bifreið minni. Ég ók í hendingskasti
að gamla Landrovernum og eitt
vakti undrun mína; það virtist vera
ryk framundan, eins og á veginum
lengra í átt að Hveravöllum. Er ég
kom að sjálfrennireiðinni með gamla
númerinu K - 129, þá var ég viss í
minni sök að þetta var hann Pálmi
putti eins og hann var kallaður af þeim
sem þekktu hann. Viðurnefnið fékk
hann fyrir það að vera með puttana
í sumu sem hann átti ekki að vera
með þá í, en í daglegu máli er það
nefnt að vera fingralangur. Ég velti því
ískalt fyrir mér, hvort ég væri kannski
skotmark akkúrat á þessari stundu, en
ég hleypti í mig kjarki og fór skjálfandi
að bílnum og sá kringlótt gat á
framrúðunni, en mér til mikillar furðu
þá var enginn sjáanlegur í bílnum.
Blóðslóð var nærri bílnum og einnig
var blóð í bílnum er ég leit inn í hann.
Ég skildi ekkert í því hvað var í gangi.
Þetta var afar dularfúllt allt saman. Ég
tók upp símann og hringdi í 112 og nú
náði ég loksins sambandi og mér var
gefið samband við lögreglustjórann
á Sauðárkróki, hann Friðrik Jónsson,
oft nefndur Frikki frakki, vegna
hispurslausrar framkomu hans. Ég
greindi honum frá því atviki sem ég
var vitni af. Hann fyrirskipaði mér að
vera kyrr á staðnum, þar til hann kæmi
á vettvang.
Árið 1989 var grein í einu águst-
blaði Feykis um ágreining milli bænda
í Skagafirði og úr Húnavatnssýslu
um afnotarétt að Aðalsmannsvatni,
sem er staðsett 16 km. suðvestur af
Mælifellshnjúk. Greindu menn um,
hvort Aðalsmannsvatn eða Bugavatn,
eins og það er stundum nefnt,
tilheyrði Svartárdal eða Blöndudal
í Húnavatnssýslu eða Mælifellsdal í
Skagafirði...
Alfreð Guðmundsson