Morgunblaðið - 07.09.2015, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 7. SEPTEMBER 2015
✝ Þóra Eggerts-dóttir fæddist í
Skarði á Vatnsnesi
í Vestur- Húna-
vatnssýslu 28. sept-
ember 1926. Hún
lést á Heilbrigðis-
stofnuninni á
Hvammstanga 19.
ágúst 2015.
Foreldrar Þóru
voru Eggert Jóns-
son bóndi og Sigur-
ósk Tryggvadóttir húsfreyja.
Þóra ólst upp hjá foreldrum
sínum í Skarði. Systkini hennar
eru Fjóla, f. 11. apríl 1923,
Elísabet, f. 28. september 1924,
Tryggva, f. 26. júní 1932, d. 25.
nóvember 2009, Tryggvi, f. 3.
desember 1937, d. 8. janúar
2009, og fóstursystirin Klara E.
Helgadóttir, f. 15. apríl 1935.
Eiginmaður Þóru var Ben-
óný Elísson verkamaður og
bóndi, f. 15. apríl 1923, d. 3.
febrúar 1997. Foreldrar Ben-
ónýs voru Guðrún Benón-
ýsdóttir húsfreyja og Elís
Bergur Þorsteinsson bóndi í
Laxárdal í Bæjarhreppi í
Strandasýslu.
Börn Þóru og Benónýs eru
fjögur: 1) Hellen Sigurósk, f. 9.
mars 1953, d. 8. júlí 2011, maki
Andri Jónasson. Börn þeirra
en einnig kenndi hún hálfan vet-
ur við Miðbæjarskólann í
Reykjavík.
Árið 1951 hóf Þóra kennslu
við Farskólann í Kirkjuhvamms-
hreppi og kenndi þá á ýmsum
bæjum í hreppnum. Haustið
1955 tók hún að sér að hafa far-
skólann alfarið á heimili sínu í
Skarði og var hann þar til ársins
1960.
Þóra var kennari við Barna-
og unglingaskólann á Hvamms-
tanga og var um tíma skólastjóri
við sama skóla. Frá árinu 1968
var hún við almenna kennslu við
Grunnskólann á Hvammstanga
þar til hún lét af störfum vorið
1996. Eftir það tók hún að sér
forfallakennslu þar í nokkur ár.
Þóra menntaði sig og vann
við það sem var hennar helsta
áhugamál; fræðsla barna, vel-
ferð og réttindi þeirra. Börn
voru henni mjög mikilvæg og
meðal annars styrkti hún SOS
barnaþorp í fjölda ára. Hún
hafði mjög gott lag á börnum,
var vinur þeirra og bar virðingu
fyrir þeim. Barnabörnin dvöldu
mikið hjá henni og Benna afa.
Þóra tók virkan þátt í félags-
málum og hafði einnig mörg
áhugamál, m.a. garðrækt, lest-
ur, ferðalög o.fl. Einnig var hún
dugleg að sækja ýmis námskeið.
Útför Þóru fer fram frá
Hvammstangakirkju í dag , 7.
september 2015, og hefst at-
höfnin kl. 15.
eru þrjú: Anna Rut,
Heimir Þór og Silja
Dögg.
2) Eggert Atli, f.
16. maí 1960, maki
Lone Benónýsson.
Synir þeirra eru
þrír: Bjarki Már,
Gústav Björn og
Markús Þór.
3) Guðrún Elín, f.
19. desember 1961,
maki Björn Líndal
Traustason. Börn þeirra eru
þrjú: Steinar Hrafn, Benóný Þór
og Kolbrún Arna.
4) Hörður Þorsteinn, f. 15.
mars 1966, maki Eydís Rut
Gunnarsdóttir. Börn þeirra eru
þrjú: Sara Björk, Gunnar Þór og
Aron Tryggvi.
Einnig ólst upp hjá Þóru og
Benóný elsta barnabarnið, Anna
Rut Hellenardóttir, f. 12. júlí
1972, maki Pétur B. Pétursson.
Barnabörnin eru tólf og lang-
ömmubörnin eru tíu.
Veturinn 1945 fór Þóra til
Reykjavíkur og hóf nám við
Kennaraskóla Íslands og lauk
þaðan prófi vorið 1950. Síðasta
veturinn kenndi hún, ásamt
náminu, blindum dreng við
Blindraskólann.
Að náminu loknu fékk Þóra
hálft starf við Blindraskólann,
Í dag kveðjum við elskulega
móður og tengdamóður og leitar
því hugurinn til baka til allra
góðu stundanna sem við áttum
saman.
Mamma var alltaf hænd að
börnum og sagði oft að hún fyndi
meiri samleið með þeim en jafn-
öldrum sínum þó hún væri orðin
rúmlega áttræð. Þess fengu
börnin okkar líka að njóta er þau
dvöldu hjá henni og pabba meðan
hans naut við. Þar nutu þau besta
atlætis sem hugsast gat og voru
þau alltaf ánægð með dvöl sína
þar. Þó heilsu mömmu væri farið
að hraka mikið í fyrrasumar lét
hún sig ekki muna um að dvelja
daglangt í Skarði með fjölskyldu
sinni og grípa þar í spil með
börnunum. Ekki leiddist mömmu
að hitta fólk og hafa gaman og
var hún ávallt mjög spennt fyrir
hinni árlegu Skarðshátíð sem
fjölskyldan stendur fyrir í sveit-
inni hennar.
Þar fór hún í leiki með börn-
unum og þáði góðar veigar í hóf-
legu magni. Mikil ræktunar-
manneskja var hún þó að
inniblómaræktunin hafi verið
fullmikil að áliti sonar hennar
þegar var hann yngri og þurfti að
vökva hátt í hundrað plöntur
þegar hún var fjarverandi. Var
hann því feginn þegar hún sneri
sér nær alfarið að ræktun mat-
jurta þó hún notaði einnig hunda-
súrur og fíflablöðkur í salatið
sem gaf því sérstakt bragð.
Við viljum að lokum þakka fyr-
ir allar okkar góðu stundir og við
erum þess fullviss að mamma er
sátt þar sem hún er nú því hún
var alltaf fullviss um að þar biði
sín góð vist þegar hún myndi
kveðja þetta jarðríki.
Með söknuði kveðjum við þig,
elsku mamma, en í sorginni er
einnig þakklæti og gleði yfir góðu
minningunumsem við eigum um
þig.
Þegar einhver fellur frá
fyllist hjartað tómi
en margur síðan mikið á
í minninganna hljómi.
Á meðan hjörtun mild og góð
minning örmum vefur
þá fær að hljóma lífsins ljóð
og lag sem tilgang hefur.
Ef minning geymir ást og yl
hún yfir sorgum gnæfir
því alltaf verða tónar til
sem tíminn ekki svæfir.
(Kristján Hreinsson)
Þorsteinn og Eydís.
Elsku amma okkar. Takk fyrir
að leyfa okkur að vera hjá þér á
Hvammstanga, það var alltaf svo
notalegt að koma og vera hjá þér.
Áttum góðar stundir, t.d. á
morgnana, þegar við fengum að
krumpa á þér handarbakið til að
athuga hvað þú værir orðin göm-
ul, en það var nú bara húðin sem
var orðin hrukkótt.
Við munum aldrei gleyma
súkkulaðikökunni þinni með
kökuskrautinu, heimagerðu
frostpinnunum þínum og hjóna-
bandssælunni.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Minning þín lifir. Þín barna-
börn,
Thelma Dögg, Berglind
María og Elísabeth Ósk
Pétursdætur.
Elsku amma mín, það er ótrú-
lega skrítið að þú sért ekki leng-
ur til staðar og að nú er ekki
lengur í boði að koma við hjá þér
þegar maður er á Hvammstanga.
Það var alltaf fastur liður þegar
maður kom í heimsókn að þú
dróst fram heimilisfrið og brún-
köku, alltaf áttir þú þessar tvær
sortir til í frysti og aldrei fékk
maður leiða á að fá þetta hjá þér.
Sama hversu oft ég reyni að baka
heimilisfriðinn eftir þinni upp-
skrift þá verður hann aldrei eins
og hjá þér, ætli ég verði ekki að
gera hann nokkrum sinnum í við-
bót til þess að þetta komi hjá
mér. Þó það sé sárt að kveðja þá
eru minningarnar til staðar, allar
eru þær góðar og munu þær ylja
mér um ókomna tíð. Þegar við
vorum í heimsókn þá lastu fyrir
okkur systkinin fyrir svefninn,
kenndir mér Faðir vorið og ýttir
undir það að ég teiknaði, sem því
miður hefur fallið niður síðustu
ár. Þegar við bökkuðum út úr
heimreiðinni á Kirkjuveginum þá
stóðst þú alltaf úti á tröppum og
veifaðir okkur bless, því er ég
ánægð að ég var hjá þér á þinni
hinstu stundu og gat kvatt þig.
Ég vildi að barnið sem ég geng
með hefði kynnst þér, en það fær
að heyra sögur um ömmu Þóru.
Ég elska þig, amma mín, og mun
sakna þín sárt.
Sara Björk Þorsteinsdóttir.
Það eru forréttindi að fá að
alast upp hjá ömmu sinni og afa.
Ég var svo heppin að fá að vera
fram á 16 ára aldur hjá ykkur en
þá flutti ég suður.
Þegar við Pétur kynntumst og
hann fór að koma með mér norð-
ur þá tókuð þið afi honum eins og
einu barnabarninu ykkar, stund-
um var nú spurning hvort þú
værir amma hans eða mín, því þú
og Pétur gátuð setið langt fram
eftir kvöldi frammi í eldhúsi og
spjallað um lífið og tilveruna.
Eftir að þú fluttir niður á spítala
og við komum í heimsókn færðist
alltaf svo fallegt bros yfir andlit
þitt þegar Pétur heilsaði þér, jú
auðvitað brostir þú líka þegar þú
sást mig og stelpurnar.
Amma mín var einstök kona,
hún lærði að verða kennari og
vann við það fram til 1994, henni
þótti kennarastarfið skemmtileg,
og man ég eftir því að hún var að
undirbúa kennslu langt fram eft-
ir kvöldi, fara yfir verkefni, búa
til próf, gera föndur til að láta
börnin gera í handmennt, mynd-
mennt o.fl. Hún var líka minn
einkakennari því hún kenndi mér
að lesa, skrifa, reima skó og á líf-
ið.
Elstu stelpurnar okkar, þær
Thelma Dögg og Berglind María,
voru mikið hjá þér á sumrin. Á
meðan þú bjóst á Kirkjuveginum
hjálpuðu þær þér í garðinum, en
þú varst mikil garðyrkjukona,
varst með gróðurhús, salat og
fleira í reitum, þú áttir flottan
garð með palli, gosbrunni, tjörn
og heitum potti.
Haustið var ein af þínum
uppáhalds árstíðum og valdir þú
þá árstíð til að kveðja.
Þú varst alltaf svo nærgætin
og skilningsrík, umhyggjusöm og
hjartahlý.
Þú varst skjól mitt og varnarþing.
Við stóðum saman í blíðu og stríðu,
vorum sannir vinir.
Mér þótti svo undur vænt um þig,
elsku amma mín.
(SÞ)
Minning þín er ljós í lífi mínu.
Þín
Anna Rut.
Í desember 2012 var ég beðin
um að taka að mér afleysingu í
heimilishjálp hérna á Hvamms-
tanga. Ég vissi nú hverra manna
þessi kona var, sem ég var að
fara til, en hafði aldrei talað við
hana. Ég var hálffeimin að fara
þarna en það voru óþarfa áhyggj-
ur. Við heilsumst og hún segist
heita Þóra og vera fyrrverandi
kennari. Við enduðum á að tala
saman í þrjár og hálfa klukku-
stund og voru þrifin aðeins helm-
ingurinn af þeim tíma. Við fund-
um út að við áttum margt
sameiginlegt og þótti okkur
óskaplega gaman að spjalla sam-
an.
Þegar ég var að fara sagði
Þóra við mig: „Mér þætti óskap-
lega vænt um ef þú værir til í að
kíkja einhvern tímann á mig
aftur.“
Ég var fegin því að hún sagði
þetta því ég var búin að hugsa
hvernig ég gæti fundið einhverja
ástæðu til að kíkja til hennar aft-
ur. Upp frá þessu hófst vinátta
okkar og kíkti ég alltaf annað
slagið til hennar. Það var alltaf
gaman að koma til hennar og mér
fannst gaman að sjá hvað þessi
fullorðna kona var alltaf vel til
höfð. Oft sat hún í stólnum sínum
þegar ég kom inn og sagði: „Ég
finn fyrir gleði í maganum að sjá
þig.“
Ég sat einhvern tímann í
stólnum hennar og þá segir hún:
„Þetta er líklega illgirni í mér en
ég segi alltaf við fólk sem mér lík-
ar vel við, að prufa stólinn og svo
endar það á því að kaupa eins.“
Þóra var alltaf óskaplega já-
kvæð og skemmtileg, þótt heils-
an væri ekki góð. Ég sagði henni
einhvern tímann að mér fyndist
hún með svo góða nærveru og þá
svaraði hún um hæl: „Ég get nú
notað það orð yfir þig. Þú hefur
góða nærveru.“
Ég kom stundum með tölvuna
mína með mér til hennar og sát-
um við saman og skoðuðum
myndir og myndskeið, helst af
börnum og náttúrunni, við höfð-
um báðar mikinn áhuga á sólar-
lagi og á ég margar myndir af því
sem við skoðuðum oft. Hún hafði
orð á því að henni fyndist erfitt
að hafa ekki þrek lengur til að
fara út og sjá það. Ég ákvað því
að útbúa handa henni bók með
mörgum sólarlagsmyndum og
var hún afskaplega þakklát fyrir
það og sagði að nú þyrfti hún
ekki að svekkja sig á þessu leng-
ur.
Í síðasta skipti þegar ég fór til
hennar var hún alveg ágætlega
hress en orðin frekar þreklítil.
Ég spurði hana hvernig heilsan
væri og þá brosti hún og svaraði:
„Ég hæli henni ekki.“ Ég sagði
henni upp og ofan af því sem var
að gerast hjá mér og mínum og
hún reyndi að svara eins og hún
gat en heilsan leyfði henni ekki
að tala mjög mikið. Þegar ég var
að fara sagði ég:
„Ég ætlaði bara aðeins að
kíkja á þig, farðu nú vel með þig
mín kæra.“ Hún lítur þá á mig og
segir:
„Takk fyrir það, ég er að
hugsa um að gera það, þetta er
ágætis ráð.“ Ég svaraði:
„Ég ætla að reyna að kíkja
sem fyrst aftur, þú losnar nú ekk-
ert við mig í bráð.“ Hún brosir þá
og segir: „Nei, enda vil ég það
ekki.“
Ég þakka innilega fyrir að
hafa fengið að kynnast henni
Þóru og að hafa fengið að eyða
þessum tíma með henni.
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Eydís Ósk Indriðadóttir.
Í dag kveðjum við gamla um-
sjónarkennarann okkar, Þóru
Eggertsdóttur.
Haustið 1982 hófst skólaganga
okkar við Grunnskólann á
Hvammstanga og fékk Þóra það
hlutverk að vera umsjónarkenn-
ari okkar, sem hún var svo fyrstu
sex skólaárin okkar. Bekkurinn
var fjölmennur og ekki alltaf auð-
veldur viðureignar en Þóra hafði
einstakt lag og notaði ýmis ráð til
þess að hafa stjórn á honum. Sér-
staklega var eftirminnilegt
hvernig hún notaði penna til þess
að stýra hljóðinu í bekknum. Þá
hélt hún penna á lofti fyrir fram-
an bekkinn og þegar honum var
snúið rétt þá máttum við tala
saman en þegar pennanum var
snúið á hvolf þá átti að vera þögn.
Stundum þurfti hún að snúa
pennanum nokkrum sinnum á
hvolf og halda honum þannig en
að lokum fóru allir eftir þessu.
Þóra kenndi okkur einnig
dönsku en danski framburðurinn
reyndist mörgum erfiður. Fram-
burðurinn skánaði þó verulega
þegar Þóra kom með það ráð að
gott væri að tala dönskuna eins
og við værum með kartöflu í háls-
inum.
Þó svo að hún væri ekki um-
sjónarkennari okkar lengur, og
löngu eftir að grunnskólagöngu
lauk, hafði hún alltaf mikinn
áhuga á hvað við værum að gera í
lífinu.
Bekkurinn kom saman sumar-
ið 2012 en þá voru 20 ár liðin frá
útskrift úr grunnskólanum. Þá
vorum við svo heppin að geta
heimsótt Þóru á Kirkjuveginn
þar sem við rifjuðum upp gamla
tíma og áttum með henni góða
stund.
Við sendum fjölskyldu Þóru
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd árgangs 1976 við
Grunnskólann á Hvammstanga,
Magnús Vignir Eðvaldsson.
Þóra Eggertsdóttir
✝ Samúel JónGuðmundsson
fæddist 28. júlí
1947 á Grænhól á
Barðaströnd. Hann
lést á Landspít-
alanum 29. ágúst
2015.
Hann var sonur
hjónanna Hjálmars
Guðmundssonar og
Sigríðar Guðrúnar
Jónsdóttur. Hann
hóf sjómennsku á mb. Þorgrími
ÍS 175 árið 1965 og stundaði sjó-
mennsku til 1981, lengst af á
Gísla Árna. Hann hóf nám í Vél-
skóla Íslands árið 1968 og út-
skrifaðist sem vélfræðingur
1974 eftir að hafa lokið sveins-
prófi í vélvirkjun úr Vélsmiðju
Kristjáns Gíslasonar. Hann var
handhafi Fjalarbikarsins árið
1971, en hann var veittur fyrir
framúrskarandi námsárangur.
Eftir að hann kom í land hóf
hann störf hjá Einari Farestveit,
þar sem hann þjónustaði Wick-
man-vélar. Einnig starfaði hann
við uppsetningu á lyftum en síð-
ustu árin starfaði
hann í vélsmiðju
Héðins. Í millitíð-
inni sótti hann sjó
frá Sauðárkróki og
Akranesi. Samúel
sat lengi sem vara-
maður í stjórn Vél-
stjórafélags Íslands
og seinna VM.
Hann kvæntist
Guðfinnu Sigurðar-
dóttur frá Ketils-
eyri 31. desember 1969 og eign-
uðust þau fjögur börn. Sædísi
Hrönn, f. 15.9. 1970, og á hún
fjögur börn, þar af þrjú á lífi,
Særúnu Magneu f. 12.5. 1972, og
á hún þrjú börn, Hafþór Inga, f.
10.8. 1974, og Hafliða Guðmann,
f. 20.11. 1985.
Helsta áhugamál þeirra var
útivist og eyddu þau öllum
sumarfríum sínum í útilegum,
sem og fjölmörgum helgum.
Samúel gekk á Hvannadals-
hnjúk 63 ára gamall.
Útförin fer fram frá
Guðríðarkirkju í Grafarholti í
dag, 7. september 2015, kl. 13.
Takk fyrir dansinn.
Undir bláhimni blíðsumars nætur
barstu’ í arma mér rósfagra mey.
Þar sem döggin í grasinu grætur,
gárast tjörnin í suðrænum þey.
Ég var snortinn af yndisleik þínum,
ástarþráin er vonunum felld.
Þú ert ljósblik á lífshimni mínum,
þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.
Ég vil dansa við þig meðan dunar
þetta draumblíða lag sem ég ann.
Meðan fjörið í æðunum funar,
og af fögnuði hjartans sem brann.
Og svo dönsum við dátt, þá er gam-
an
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús K. Gíslason.)
Særún Magnea
Samúelsdóttir.
Samúel Jón
Guðmundsson
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
GUÐNI FRÍMANN GUÐJÓNSSON
byggingatæknifræðingur,
lést á heimili sínu þann 26. ágúst. Útför
hans fer fram frá Háteigskirkju
miðvikudaginn 9. september klukkan 13.
.
Alda Guðrún Friðriksdóttir,
Friðrik Guðjón Guðnason,
Anna Soffía Gunnlaugsdóttir,
Guðni Viðar og Gunnlaugur Dan.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
BJARGEY GUÐMUNDSDÓTTIR,
Lautasmára 3,
Kópavogi,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli 28.
ágúst. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
mánudaginn 7. september kl. 13.
.
Guðbjörg Reynisdóttir,
Erna Reynisdóttir, Guðmundur Ásgeirsson,
Guðmunda Reynisdóttir, Helgi Ágústsson,
Haukur Reynisson, Eygló Einarsdóttir,
Bryndís Reynisdóttir, Guðmundur Brynjarsson,
Thelma Reynisdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.