Morgunblaðið - 06.05.2016, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. MAÍ 2016
ótrúlegir mannkostir sem skinu
skærast þegar hvað dimmast
var yfir. Æðran yfirgaf hann
aldrei þótt þrekið þyrri jafnt og
þétt. Kankvís var hann þótt
hann hlægi ekki hátt; ekki
margmáll en skaut að hnyttnum
athugasemdum.
Gunnar var stefnufastur ung-
ur maður. Hann átti sér tak-
mark í lífinu og hann kannaði
skóla og námsleiðir sem færðu
hann nær því.
Draumurinn yfirgaf hann
aldrei. Vonin bjó með honum til
hinstu stundar. Við trúum því
að nú hafi góðir englar lyft hon-
um í þrautalausan náðarfaðm
frelsarans. Gunnar Steinn verð-
ur alltaf í huga okkar og hjarta.
Blessuð sé minning góðs
drengs. Við Halla vottum Gulla,
Heiðu, Bjarka Steini og Evu
djúpa samúð.
Ingi Bogi.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hæglátur, auðmjúkur, spek-
ingur og góðlyndur eru orð sem
lýsa Gunnari Steini vel. Hann
sýndi af sér einstakt æðruleysi
og mikinn þroska í veikindum
sínum þrátt fyrir lífshættulegan
sjúkdóm og afar erfiða lækn-
ismeðferð. Ef hann var spurður
hvernig hann hafði það sagði
hann alltaf: „bara ágætt“. Bar-
áttuhugur Gunnars Steins var
líka einstakur, hann ætlaði að
sigrast á sínum sjúkdómi allt
fram að hinstu stundu.
Gunnari Steini þótti gaman
að ferðast og lét veikindi sín
ekki stoppa sig í að njóta lífsins
og láta drauma sína rætast. Má
þar nefna ferðalag sem hann fór
í með foreldrum sínum ásamt
velgjörðarfólki á leik með Ars-
enal í ensku knattspyrnunni síð-
asta vetur. Þar var Gunnar
Steinn orðinn töluvert veikari
en áður en lét það ekki stöðva
sig í að sjá uppáhaldsliðið sitt í
enska boltanum. Ferðinni var
vitanlega gerð góð skil á sam-
félagsmiðlum eins og tíðkast nú
til dags. Gaman var að fylgjast
með ferðalaginu, hvað þetta var
dýrmæt upplifun fyrir hann og
upplifa alla þá góðvild sem
Gunnar Steinn og fjölskylda
hans naut í ferðinni.
Við getum öll lært mikið af
Gunnari Steini og hans lífsvið-
horfum. Það eru forréttindi að
hafa fengið að kynnast honum
og gerir okkur að betri mann-
eskjum. Við kveðjum góðan
dreng með trega, en einnig með
þakklæti fyrir að hafa verið
samferða Gunnari Steini á allt
of stuttri lífsleið hans. Á þessari
stundu er hugur okkar fyrst og
fremst hjá Heiðu, Gulla, Evu og
Bjarka – missir þeirra er mikill
og þau kveðja nú yndislegan son
og bróðir. Guð gefi þeim styrk á
þessum erfiðu tímum og blessuð
sé minning Gunnars Steins.
Gísli Þorsteinsson
og fjölskylda.
Gunnar Steinn er fallinn frá
eftir erfiða baráttu við vægð-
arlausan sjúkdóm. Þrátt fyrir
erfið veikindi var Gunnar alltaf
jákvæður og stutt í brosið, enda
með beittan húmor og skemmti-
lega kímnigáfu. Gunnar var ein-
staklega ljúfur og fallegur
drengur. Það var gott að um-
gangast Gunnar og hafði hann
góða nærveru, líka á sorgar-
stundum. Þegar við komum í
heimsókn í Drekakórinn var
alltaf gaman að hitta Gunnar.
Það kom fyrir að við spiluðum
borðtennis eða skák og þrátt
fyrir að vera rólegur og yfirveg-
aður var keppnisskapið aldrei
langt undan. Þetta eru góðar
minningar sem gleymast ekki.
Við verðum að trúa því að
Gunnar sé kominn á betri stað
og líði vel. Við minnumst hans
ávallt með söknuði í hjarta, en
líka þakklæti.
Við erum þakklát fyrir að
hafa fengið að njóta samvista
með Gunnari og þiggja allt það
góða sem hann hafði að gefa.
Hann var einstakur.
Gunnar og Kristín.
Ég kynntist Gunnari Steini
vini mínum í 2. bekk Hörðu-
vallaskóla. Við vorum báðir ný-
fluttir í Kórahverfið og þekktum
fáa krakka í skólanum.
Ég er einstaklega heppinn að
hafa fengið að kynnast Gunnari
því hann var mjög góður og
traustur vinur. Hann var róleg-
ur en gat alveg tekið þátt í fífla-
ganginum með okkur strákun-
um.
Við áttum margt sameigin-
legt. Við æfðum báðir golf, feng-
um okkur páfagauka og síðar
vespu. Tölvur voru eitt af
áhugamálunum okkar og spil-
uðum við oft tölvuleiki eða
horfðum á bíómyndir eftir skóla.
Þá fórum við líka í eldhúsið og
brölluðum eitthvað í tilrauna-
skyni.
Gunnar var stundum slappur
í sjötta bekk og ekki eins og
hann var vanur að vera. Seinna
kom í ljós að hann var orðinn
veikur og gat ekki mætt í skól-
ann nema að takmörkuðu leiti
eftir það.
Ég hef alltaf hitt Gunnar
reglulega í gegnum veikindin og
þegar ég hitti hann fyrir stuttu
var hann hressari en oft áður og
sagði mér brandara áður en ég
fór heim. Ég er þakklátur fyrir
að eiga þessa síðustu minningu
um frábæran vin sem ég mun
aldrei gleyma.
Þinn vinur,
Lárus Arnar.
Miðvikudagurinn 27. apríl
verður okkur skólafélögunum í
tíunda bekk alltaf ofarlega í
huga. Það sem hefði átt að vera
hefðbundinn skóladagur breytt-
ist fljótt í mikinn sorgardag.
Snemma morguns var okkur til-
kynnt að bekkjarfélagi okkar
hefði tapað langri baráttu sinni
við óvæginn sjúkdóm sinn.
Þetta var okkur öllum afar erfið
stund, ekkert okkar átti von á
því að Gunnar Steinn, þessi
mikla hetja, myndi tapa þessari
baráttu. Það var aðdáunarvert
að fylgjast með Gunnari í gegn-
um veikindin, hann var alltaf
svo jákvæður og með mikið
jafnaðargeð og þegar hann hitti
okkur bar hann sig vel og ætlaði
að sigrast á drekanum. Á árshá-
tíðinni okkar í vor vonuðumst
við til að Gunnar Steinn kæmi
og væri með okkur. Við gerðum
borða fyrir alla tíundubekkinga
með einu lýsingarorði sem okk-
ur fannst eiga við hvern ein-
stakling fyrir sig. Gunnar
Steinn var „Hetja 10. bekkjar“.
Við gerðum einhvern veginn ráð
fyrir því að Gunnar Steinn
mundi á endanum ná bata og að
við fengjum að útskrifast sam-
an, fara saman í vorferð og svo í
framhaldsskóla. Við kveðjum
góðan strák og við sendum fjöl-
skyldu hans samúðarkveðjur á
þessum erfiðu tímum. Elsku
Gunnar Steinn, þú verður alltaf
hetjan okkar. Hún Hrönn okkar
samdi þetta ljóð til Gunnar
Steins fyrir hönd 10. bekkjar
Hörðuvallaskóla.
Þú hetja berst
við innri dreka,
stolt við erum
af þér.
Styrkur þinn er kennimerki
svo hver maður sér.
Vor kæri vinur
gangi þér vel.
Fyrir hönd vina þinna úr 10.
bekk Hörðuvallaskóla,
Björg og Eva, umsjónar-
kennarar 10. bekkjar.
✝ Ólafur Steph-ensen, jazz-
píanisti og
auglýsingamaður,
fæddist í Reykjavík
1. febrúar 1936.
Hann lést 28. apríl
2016.
Foreldrar hans
voru Stephan
Stephensen, kaup-
maður í Verðanda
og Ingibjörg Steph-
ensen húsfreyja.
Eftirlifandi eiginkona Ólafs
er Klara Magnúsdóttir Steph-
ensen og eignuðust þau fjögur
börn: Díu Stephensen, f. 1968,
Stephan Stephensen, f. 1971,
Magnús Stephensen, f. 1972, og
Óla Björn Stephensen, f. 1974.
Barnabörnin eru sex talsins.
Ólafur útskrifaðist frá
Verzlunarskóla Íslands 16. júní
NATO í Reykjavik 1968 og
stjórnandi sjónvarpsþáttar í
Ríkissjónvarpinu. Hann var
fyrsti Norðurlandakjörinn fé-
lagi í Advertising Club of N.Y,
fyrsti forseti JC Reykjavik og
fyrsti alþjóðavaraforseti JC
hreyfingarinnar, umsjón-
armaður jazzþátta í ríkishljóð-
varpinu, dómari í verðlauna-
samkeppni bandarískra
auglýsingamanna og virkur frí-
múrari á Íslandi og í Portúgal.
Hann var sæmdur heiðursmerki
finnska Rauða krossins 1967.
Ólafur stofnaði auglýsingastof-
una ÓSA og síðar Gott fólk og
var fyrsti kjörni formaður SÍA.
Ólafur skrifaði fjölda greina í
blöð og tímarit um auglýsinga
og markaðsmál og gaf út verkið
Nýtt og betra árið 1987. Ólafur
Stephensen gaf út þrjár jazz-
plötur undir nafni Tríó Óla
Steph, spilaði músík með fjöl-
mörgum íslenskum og erlendum
jazzböndum og var mikill
áhugamaður um skylmingar.
Útför Ólafs fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag,
6. maí 2016, klukkan 15.
1956 og stundaði
síðar nám í almenn-
ingstengslum við
Columbia Univers-
ity í New York auk
náms í áróð-
urstækni og mark-
aðsfræðum. Hann
úrskrifaðist árið
1962.
Ólafur kom víða
við á sínum ferli. Á
námsárunum starf-
aði hann fyrir NBC News og
META kennslusjónvarpið. Hann
flutti fréttapistla í útvarpi Sam-
einuðu þjóðanna og hjá Voice of
America auk þess sem hann
starfaði fyrir AFRTS undir höf-
undarnafninu Sonny Greco.
Ólafur var framkvæmdastjóri
Rauða Kross Íslands, jazzpían-
isti í Harlem, í forsvari frétta-
miðstöðvar ráðherrafundar
Stystu leiðina til New York
fór ég á aðeins tíu mínútum. Allt
og sumt sem til þurfti var að fara
í göngutúr upp á Þingholtsstræti
27 og hitta Óla Steph. Þetta var
allur galdurinn.
Ólafur vinur minn var sannur
New Yorkari og svo líka heims-
borgari. Hann þreyttist aldrei á
að ræða um borgina og djassinn.
Lýsingarnar voru svo lifandi að
maður var einfaldlega kominn út
fyrir landsteinana.
Fyrstu kynni okkar Ólafs áttu
sér stað á Mokka fyrir 25 árum.
Ég áttaði mig strax á að hér
hafði ég fundið sannt góðmenni
og viskubrunn. Alla tíð síðan höf-
um við hist reglulega og spjallað
um allt og ekkert.
Það sem var svo einstakt við
Ólaf var að nærvera hans breytti
gráum hversdagsleika Reykja-
víkur í dynjandi stemningu
heimsborgar. Skilningur hans á
listum var einstakur, hvort sem
var djass, klassík eða nútíma-
músík. Ólafur var mikill smekk-
maður á gjörsamlega allt, mat,
drykk, fatnað og hvað eina sem
maður kallar eftirsóknarverð
gæði. Sannur séntilmaður. Við
Hans Kristján Árnason nutum
nærveru hans í þriggja manna
félagsskap sem við nefndum M-
klúbbinn. Læt lesendum um geta
hvað M-ið stendur fyrir. Saman
ferðuðumst við um Washington
borg í fylgd Ólafs og virtum fyrir
okkur helstu uppsprettur þess-
arar miklu borgar. Ógleymanleg
er minningin um heimsókn til
þeirra sæmdarhjóna Jóns Bald-
vins og Bryndísar. Þar var rætt
um öll heimsins mál fram á nótt.
Heimsókn á heimili þeirra
Ólafs og Klöru var viðburður,
hvort sem um var að ræða teboð
eða kvöldverð. Gestrisnari, örlát-
ari og glæsilegri hjón hef ég ekki
fundið. Ólafur sem höfðinglegur
húsbóndi og Klara sem sannur
gestgjafi og gourmet-kokkur.
Börn þeirra eru einnig sönn
eftirmynd foreldra sinna. Við
hjónin erum þeim óendanlega
þakklát fyrir allar þær fjölmörgu
og góðu stundir sem við nutum
saman.
Að lokum langar mig að þakka
forsjóninni fyrir það mikla lán af
hafa kynnst Ólafi Stephensen.
Klöru og börnunum votta ég
mína dýpstu samúð.
Friðrik R. Jónsson.
Ég minnist frænda míns, Óla
Stef, fyrir margar góðar sam-
verustundir, sem ná svo langt
aftur í tímann að þar er að finna
einhverjar mínar fyrstu
bernskuminningar. Foreldrar
okkar voru góðir vinir og ég man
eftir mér mjög ungum með
pabba í heimsókn í Verðandi,
verslun Stephans, sem mér
fannst mikið til koma. Enn minn-
isverðari eru heimsóknir á
Bjarkargötuna, þar sem Óli átti
rafmagnsjárnbraut, sem var eitt
af undrum veraldarinnar. Ekki
er þó hægt að segja að við Óli
höfum kynnst fyrr en löngu
seinna á fullorðinsárunum. Sem
barn og unglingur stóð ég eðli-
lega í skugganum af Jóni, bróður
mínum, sem var réttu ári yngri
en Óli, en ég hins vegar fimm ár-
um yngri en Jón. Á seinni árum
kynntumst við Óli hins vegar vel
og urðum vinir.
Óli var einstaklega ljúfur mað-
ur og skemmtilegur með kímni-
gáfu sem ég kunni vel að meta.
Við vorum aldrei í vandræðum
með umræðuefni þegar við hitt-
umst og öll samskipti okkar svo
ánægjuleg að þau geymast með-
al góðu minninganna. Í hugann
koma myndir af Óla Stef með
nikkuna sína við sundlaugina í
Garðabæ. Þar hefur í mörg ár
verið haldin fjölmenn sundlaug-
armessa síðasta sunnudag í að-
ventu með þátttöku presta
Garðabæjar í predikun, bæna-
haldi og söng. Og alltaf var Óli
mættur til að spila undir ef hann
gat mögulega komið því við.
Í 25 ár hefur hópur tindil-
fættra kvenna, sem kalla sig
TBK, og makar þeirra stundað
göngu- og skemmtiferðir vítt og
breitt um landið sem og erlendis.
Við Óli höfum verið svo heppnir
að tilheyra þessum frábæra hópi
og samverustundir okkar í þess-
um ferðum eru svo sannarlega á
meðal góðu minninganna.
Á seinni árum dvaldi Óli lang-
tímum saman í Portúgal. Ég
gerði mér einu sinni ferð til að
hitta hann þar, borða með hon-
um hádegismat og rabba saman
góðan part úr eftirmiðdegi. Það
var góður dagur, skemmtilegur
og eftirminnilegur. Margs fleira
er að minnast á þessari kveðju-
stundu. Góðar stundir á heimili
þeirra Klöru í Garðabæ og í
Þingholtunum, eða þá í unaðsreit
þeirra í Lónsöræfum.
Við Systa munum varðveita
þessar góðu minningar og vott-
um Klöru, börnunum og fjöl-
skyldunni allri okkar innilegustu
samúð.
Þórður Ásgeirsson.
Við Ólafur Stephensen kynnt-
umst á Jazzhátíð Egilsstaða
sumarið 1989. Það var djamm-
sessjón, talið í blús í F-dúr og við
píanóið sat þessi maður sem ég
vissi að hafði verið auglýs-
ingamógúll. Hann var með allt
aðra nálgun á hljóðfærið en þeir
píanistar sem ég hafði mest spil-
að með og þegar kom að bas-
sasólóinu þagði hann og spilaði
ekki hljóma undir. Ég hafði varla
lent í þessu áður, en þetta var
frábært, oft höfðu mínar bassa-
línur kafnað undir hljómaundir-
leik píanós eða gítars. Við spjöll-
uðum og ekki leið á löngu þar til
hann var búinn að sjanghæja
mig í samspil. Óli var besti
hljómsveitarstjóri sem ég hef
haft. Á áratugnum 1990 til 2000
rak hann tríó sitt með okkur
Guðmundi R. Einarssyni
trommuleikara og reddaði sirka
7-800 djobbum, ekki bara á Ís-
landi heldur kom hann okkur
líka til framandi landa: Argent-
ínu, Síle, Taílands, Malasíu og
Grænlands auk hefðbundnari
áfangastaða. Og gerði þrjár plöt-
ur með okkur Mumma, sem var
elstur okkar, frumherji í íslensk-
um djasstrommuleik og með eitt
feitasta og þykkasta burstasánd
á sneril í Norðurálfu. Og sving-
aði af urrandi krafti. Og Óli
kunni að nota hrynsveitina, mig
og Mumma, hann leyfði okkur að
anda og hlóð ekki endalausum
hljómum og nótum ofan á þann
grunn sem við lögðum, heldur
þagði stundum, enda ekki blað-
urhneigður að eðlisfari. Þótt
hann hefði stúderað áróðurs-
tækni í námi sínu í New York var
hann ekki lýðskrumari í tali eða
tónum. Þar með er ekki sagt að
hann hafi ekki nýtt sér eitt og
eitt trikk þegar hann auglýsti
tríóið. „Djass fyrir fólk sem hef-
ur ekki gaman af djassi“ og fleiri
ögrandi setningar sem gerðu
mig hreintrúarmanninn misham-
ingjusaman. En Óli rak sjoppuna
og gerði það með bravúr. Það
var gaman að spila með Óla og
það var gaman að ferðast með
honum og kjafta, hann var fynd-
inn og skemmtilegur á afslapp-
aðan máta. Þegar píanótríósára-
tugurinn var á enda tók hann í
ríkari mæli til við að skrifa, ekki
síst eftir að hann flutti til Portú-
gals þar sem hann bjó síðasta
áratuginn. Oft einhvers konar
smásögur byggðar á raunveru-
legum atburðum. Nokkrar þess-
ara sagna seldi hann nafntoguð-
um blöðum og tímaritum í hinum
enskumælandi heimi. Hann flutti
heim frá Portúgal síðastliðið
haust af heilsufarsástæðum og
stefndi að því að búa í skjóli son-
ar síns í New York í framhald-
inu. Ég sagðist öfunda hann af
því að geta farið á djassklúbbinn
Village Vanguard á hverju
kvöldi. En þótt hann væri bratt-
ur á Landakoti fyrir nokkrum
vikum og kominn með skrifborð
var heilsan brothætt eins og kom
á daginn. Ég næ ekki að heim-
sækja hann í New York og fara
með honum að hlusta á djass. En
sennilega er hann bara farinn
vestur, búinn að kíkja upp í Har-
lem og á leið niður í Greenwich
Village, upphugsandi eitthvert
gott plott í næstu smásögu.
Tómas R. Einarsson.
Tríó Óla Steph spilar á Sólon
Islandus í kvöld. Mætið tíman-
lega því síðast komust fleiri að
en vildu. Þessi tilkynning barst á
öldum ljósvakans fyrir nokkrum
árum og vakti verðskuldaða at-
hygli. Tilkynninguna samdi Óli
sjálfur og lýsir hún vel hvað
hann hafði gott og ljúft skopskyn
þessi góði drengur.
Hann Óli var sannur vinur
vina sinna, hann fór sér hægt en
heilinn vann hratt. Við kynnt-
umst þegar hann var einn af
frumkvöðlum og stofnendum
fyrstu auglýsingastofunnar í
landinu og ég vann hjá Mogg-
anum. Hann var viðskiptavinur í
orðsins fyllstu merkingu. Vinátt-
an var ávallt metin að verðleik-
um og höfð að leiðarljósi á þess-
um árum enda voru tryggð og
traust forsenda viðskipta.
Óli tók að sér verkefnisstjórn
fyrir metnaðarfullar framtíðar-
nefndir sem skipaðar voru af rík-
isstjórn Íslands 1989 og 1991.
Þar unnu ástríðufullir einstak-
lingar saman að hugmyndum
sem gætu komið sér vel fyrir
land og þjóð. Þegar maður les
þessar tillögur yfir í dag þegar
vinur er kvaddur kemur í ljós að
flest það sem lagt var til hefur
orðið að veruleika og í raun hægt
að nýta tillögurnar að mestu
óbreyttar því enn á landið okkar
gríðarleg tækifæri eins og glöggt
má sjá allt í kringum okkur.
Þetta sá Óli vel enda elskaði
hann landið sitt.
Það eru forréttindi að eignast
vini á lífsleiðinni, þeir eru það
sem lífið og tilveran snýst um.
Óli var einn af þeim mönnum
sem var gott að eiga stundir
með. Hann hafði góða nærveru,
blíður og léttur í lund undir öll-
um kringumstæðum. Ávallt svo
gott að eiga hann að sem vin
þegar á móti blés en það gerist
hjá okkur öllum þegar á bratt-
ann er sótt.
Þegar við Óli sóttum fundi
kollega í New York hjá samtök-
um markaðsfólks var gaman.
Þar var hann á heimavelli og
hafði miklar mætur á borginni
og kynnti fyrir mér marga af
leyndardómum hennar, enda
þekkti hann þessa merku borg
betur en flestir sem ég hef
kynnst. Minningar þaðan munu
lifa. Minningar um þennan
merka snilling munu líka lifa.
Hann var einstakur píanisti sem
fór fingrum um nótnaborðið af
mikilli tilfinningu og mýkt rétt
eins og hann umgekkst lífið
sjálft.
Votta fjölskyldu Óla Steph
mína dýpstu samúð um leið og
ég kveð sannan vin. Takk fyrir
allt það góða sem við deildum
saman hérna megin.
Baldvin.
Nú er hálfrar aldar samferð
okkar Óla Steph í djassinum lok-
ið, ekki af minni hálfu heldur
hans, því ég á vonandi lengi eftir
að hlusta á skífurnar sem hann
gaf út með tríóinu sínu maka-
lausa, þar sem Tómas R. Ein-
arsson sló bassann og Guð-
mundur R. Einarsson
trommurnar. Ég er ekki viss um
að þessar skífur séu metnar að
verðleikum og sú fyrsta, „Píanó,
bassi og tromma“, sem kom út
1994, er íslensk djassklassík. Þar
speglast allir verðleikar Óla,
bæði sem manns og píanista,
áreynslulaus sveifla, ljóðræn
gáfa, þægilegheit og húmor.
Hann sagði eitt sinn um frænda
sinn Gunnar Ormslev: „Tónn
Gunnars var einsog maðurinn,
blíður og hæverskur.“ Sama má
segja um Óla Steph og tónlist
hans.
Ég man fyrst eftir Óla á gull-
öld Jazzklúbbs Reykjavíkur.
Hann var með djassþætti í út-
varpinu og fékk gesti klúbbsins
gjarnan í heimsókn til að leika í
þætti sínum. Þannig varðveittist
spil Booker Ervins, Paul Bley og
annarra snillinga með íslenskum
djassleikurum. Óli var píanisti
með hléum, um spilamennsku
hans á árum áður heyrði maður
góðar sögur, en sjálfur heyrði ég
hann fyrst og fremst þessa nær
tvo áratugi er hann lék með
Tomma og Mumma R. Ég full-
yrti hér að ofan að fyrstu skífu
Ólafur
Stephensen
SJÁ SÍÐU 22