Morgunblaðið - 06.05.2016, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 6. MAÍ 2016
✝ Ásdís ErlaGunnarsdóttir
Kaaber fæddist 23.
júlí 1926. Hún lést
30. april 2016.
Foreldrar henn-
ar voru Guðný
Stefánsdóttir Rich-
ter og Gunnar
Georg Kaaber.
Erla átti einn bróð-
ur, Emil Samúel
Richter, sem eign-
aðist 11 börn.
Erla og Sigvaldi Búi Bessa-
son eignuðust sjö börn. 1. Jón,
maki Margret Snorradóttir,
þau eiga þrjú börn og sjö
barnabörn. 2. Guðni, á fjögur
börn og tíu barnabörn. 3. Pét-
ur, látinn, á eitt barn og eitt
barnabarn. 4. Gunnar Georg,
hann á tvö börn. 5. Ástríður,
hún á þrjú börn og
átta barnabörn,
maki Kristinn Páll
Ingvarsson, á þrjú
börn og sex barna-
börn. 6. Þórarinn,
á þrjú börn, maki
Jóhanna Jóhannes-
dóttir á þrjú börn
og 14 barnabörn.
7. Kristinn, maki
Guðrún Jóhann-
esdóttir, eiga fjög-
ur börn og fjögur barnabörn.
Auk heimilisstarfa vann Erla
við Verslunarstörf hjá Grens-
áskjör, Söbechsverslun og
Vörumarkaðnum auk annarra
starfa til lengri eða styttri
tíma.
Útför Erlu fer fram frá Ár-
bæjarkirkju í dag 6. maí 2016,
klukkan 15.
Mamma mín er látin eftir 90
ára lífsgöngu.
Kjarnakona sem vissulega
gekk oft grýttan veg með stóra
barnahópinn sinn en lét aldrei
deigan síga, glöð, hláturmild,
skemmtileg, heiðarleg og hörku-
dugleg sá hún alltaf ljósið á
hverju sem gekk á. Missti ekki
kjarkinn þó hún þyrfti að sjá á
eftir þremur sonum og svo pabba
árið 2003 en saman áttu þau 65 ár.
Hún átti líka vinahóp, sem
voru stelpurnar hennar, sem
unnu með henni í Vörumarkaðn-
um. Þó hún væri mikið eldri þá
var hún alltaf með í hópnum.
Sellurnar hennar, blindra-
félagar þar sem hún undi sér svo
vel, sundfélagarnir sem hún hitti
hvern morgun. Með öllu þessu
fólki naut hún góðra stunda í ára-
raðir.
Hún og pabbi nutu þess að
ferðast, þekktu hvern hól á land-
inu. Tíminn skipti ekki máli,
meira máli skipti að vera saman.
Þau eignuðust sjö börn-
.Mamma var alltaf miðpunktur-
inn, fylgist náið með okkur öllum
og var virkur þátttakandi til síð-
ustu stundu.
Ástríða hennar var matreiðsla
og þótti henni erfiðast þegar hún
varð blind að geta ekki lesið ævi-
minningar- og matreiðslubækur.
Mamma ólst upp hjá móður
sinni, Guðnýju Stefánsdóttur
Richter, píanóleikara, en faðir
hennar, Gunnar Georg Kaaber,
var lyfjafræðingur í Danmörku.
Hún saknaði hans alla tíð. Hún
var eina barnið hans og þótti hon-
um ótrúlegt að eiga svona stóran
barnahóp hér heima, hvað þá nú
þegar afkomendur eru að nálgast
100.
Mamma átti stórt skap en
hjartahlý og afskaplega skemmti-
leg og góð. Stórbrotin kona og
voru vinir okkar systkinanna og
frændgarður alla tíð velkomin
eins og allir sem áttu leið um.
Mamma átti því láni að fagna
að vera heimilismaður á dvalar-
heimilinu Grund síðustu þrjú ár,
frábært heimili og umönnunin
frábær.
Fluttist á aðra deild, V-4, þar
sem þjónustan og aðbúnaður gat
ekki verið betri. Viljum við þakka
þessu frábæra fólki allan stuðn-
inginn og ógleymanlegan hlýhug.
Með þessum orðum vil ég þakka
henni samfylgdina viss um að hún
sé nú í faðmi ástvina, ég mun
sakna hennar endalaust.
Ástríður Sigvaldadóttir.
Komið er að kveðjustund. Ég
kveð nú tengdamóður mína með
eftirsjá og sorg í hjarta. Ég kom
16 ára inn á heimili hennar og
Búa þar sem alltaf var líf og fjör,
enda fjölskyldan stór og ég var
strax tekin sem hluti af hópnum.
Búi svo sallarólegur í hinni iðandi
kös fjöldans og Erla ætíð á fullri
ferð, hún var öxullinn sem allt
snerist um á heimilinu. Í rauninni
var hún þannig allt fram á síðasta
dag því börn hennar, barnabörn
og barnabarnabörn hafa alltaf
leitað í nærveru hennar og fé-
lagskap enda var hún sérlega
skemmtileg, lífleg og uppátækja-
söm. Jafnvel á dánarbeði sínum
hélt hún uppi fjörlegum samræð-
um og rifjaði upp með okkur
spaugileg atvik úr fortíð og nútíð.
Það er svo ótalmargs að minnast,
hún var svo virkur þátttakandi í
því sem var í gangi hjá hinum
stóra hópi sem frá henni og Búa
er kominn. Eftirminnileg ferðlög
um landið, óborganleg póstkort
sem hún sendi börnum okkar
Kristins á þeim ferðalögum,
skemmtilegar heimsóknir til okk-
ar á Svíþjóðarárunum, frábærar
stórfjölskylduhelgar á Hálsi
mörg undanfarin sumur, dásam-
legar skyndihugmyndir sem hún
fékk og svo mætti áfram telja.
Það er tilfinnanlegt tómarúmið
sem hún skilur eftir sig en við
munum áfram hafa hana með í
huganum og gera ráð fyrir henni
hér eftir sem hingað til í því sem
við gerum saman. Ég er þakklát
fyrir öll árin sem við vorum sam-
ferða og þakklát fyrir hönd
barnanna okkar fyrir að allt sem
hún veitti þeim.
Guðrún.
Í dag fylgjum við Erlu ömmu
síðasta spölinn. Að baki liggur
löng ævileið og mikill sjóður
góðra minninga streymir fram
þegar við lítum til baka. Við átt-
um svo margar góðar stundir
saman því amma var alltaf til í allt
og þó að hún ætti fjölmarga af-
komendur virtist hún alltaf eiga
pláss fyrir alla. Hún var kraft-
mikil og skemmtileg og við barna-
börnin vorum náin henni enda
veitti hún okkur bæði umhyggju
og hlýju og hafði dásamlega
kímnigáfu. Í hugum okkar var
amma drottning. Hún var þó ekki
drottning auðs og veraldlegra
allsnægta, hún var drottningin
hans Búa afa og fjölskyldan var
ríkidæmi hennar til síðasta dags.
Við þökkum ömmu fyrir hve mik-
inn tíma hún gaf okkur og fyrir
allar góðu minningarnar sem hún
skildi eftir.
Bjarki, Hjalti, Linda Björk
og Eyrún Arna.
Það er undarlegt að kveðja
hana Erlu ömmu. Það hellist yfir
mann óraunveruleikatilfinning,
sorg og söknuður. Hún hefur allt-
af verið hér með smitandi hlát-
urinn sinn og þennan ófyrirsjáan-
lega, einlæga húmor. Hún á
heilan her af afkomendum en ein-
hvern veginn hefur henni alltaf
tekist að láta alla finna hvað þeir
eru henni mikils virði. Hún sendi
okkur bráðfyndin kort úr öllum
landshornum, hengdi einhvern
glaðning á hurðarhúninn heima
þegar við vorum í skólanum og
rændi fyrir okkur servíettum í
safnið þegar hún fór í veislur. Ef
eitthvert barnabarnanna slysað-
ist til að teikna mynd var hún
samstundis komin í ramma og
upp á eldhúsvegginn í Goðheim-
unum. Hún var óspör á hrós og
falleg orð, mundi eftir öllum af-
mælisdögum og hringdi í okkur
með sama aprílgabbið á hverju
ári í mörg ár: „Ég er fyrir utan!
Stökktu út og sæktu hérna smá-
vegis“.
Flestar minningar um Erlu
ömmu snúast um eitthvað fyndið
sem hún sagði, dillandi hláturinn
hennar, hlýja faðmlagið hennar
og þetta notalega andrúmsloft
sem einkenndi hana. Amma
þurfti ekkert að vera vel upplögð
til að vera skemmtileg. Meira að
segja á lokasprettinum var eins
og hún ákvæði reglulega að bíða
aðeins með að skilja við okkur,
vaknaði upp og sagði eitthvað
fyndið. Efsta minningin um
ömmu í mínum huga er af heim-
sókn okkar systra til hennar ný-
lega. Hún spjallaði um gamla
tíma, sagði okkur að hún væri svo
ánægð með fólkið sitt og að hún
væri svo hamingjusöm. Þegar við
fórum kvöddum við hana hvers-
dagslega og ég leit svo á hana
þaðan sem ég stóð í dyragættinni.
Amma ljómaði eins og sól í heiði
og sagði lágt: „Mikið var þetta
gaman“. Næst þegar ég fór til
hennar hafði dregið af henni en
þá hafði hún líka náð að gefa okk-
ur öllum ógleymanlegar kveðju-
stundir sem við getum nú geymt
með okkur.
Það var mikill kraftur í þessari
hörkukonu sem dreif Búa afa með
sér í ævintýri löngu eftir að hjart-
veikin var farin að taka toll af afa.
Þau þeystust yfir Kjöl með felli-
hýsið í eftirdragi og svo voru
vandamálin bara leyst þegar þau
komu upp. Amma var ekki mikið
fyrir að bíða róleg og það þýddi
ekkert að segja þessari konu að
eitthvað væri ómögulegt. Ég fékk
óþolinmæðina hennar ömmu í
vöggugjöf ásamt því persónuein-
kenni að geta ómögulega skóað
mig eftir veðri en aðra af hennar
góðu kostum læt ég mér nægja að
virða og vona að ég geti tileinkað
mér með árunum. Þennan óbil-
andi styrk til að mæta áföllum og
ástvinamissi og halda ótrauð
áfram. Þennan hæfileika að hafa
alltaf eitthvað skemmtilegt að
segja og koma öðrum til að hlæja
án þess að hafa nokkuð fyrir því.
Erla amma var einstök mann-
eskja sem ég kveð með miklum
söknuði og hlýhug. Hún var ham-
ingjusöm þegar yfir lauk og tilbú-
in að kveðja þetta líf. Fólkið
hennar stóð þétt við hlið hennar
fram á síðasta dag og hún lést
umkringd ástvinum á stjörnu-
björtu kvöldi. Nú fer hún og hittir
afa og strákana sína.
Hvíldu í friði elsku amma mín.
Linda Björk Kristinsdóttir.
Elskuleg amma okkar Erla
kvaddi okkur síðastliðna helgi.
Minningar um ömmu eru margar.
Það fyrsta sem kemur upp í hug-
ann er hvað hún var mikill skör-
ungur í öllu sem hún tók sér fyrir
hendur. Það skipti ekki máli
hvort það var garðurinn í Teiga-
gerði þar sem hún skilaði ótelj-
andi vinnustundum sem hún upp-
skar síðan viðurkenningu fyrir
hjá Reykjavíkurborg eða hvort
um var að ræða gersvepp sem átti
að umbylta öllu almennu heilsu-
fari og færa manni aukinn kraft
til góðra verka. Í stað þess að
dreypa á seyðinu sem sveppurinn
lá í var amma ekkert að tvínóna
við hlutina og át bita og bita af
sveppnum góða. Fyrir vikið var
hún vöknuð um miðjar nætur til
að steikja pönnsur og gera morg-
unmatinn kláran fyrir afa. Þegar
henni var bent á þennan misskiln-
ing sinn hló hún bara sínum dill-
andi hlátri og sagði svo öllum sem
komu í heimsókn söguna af
sveppaseyðinu góða. Og hló hæst
sjálf.
Þegar hún starfaði í Vöru-
markaðnum í Ármúla minnumst
við þess hvað okkur þótti spenn-
andi og skemmtilegt að fá að
heimsækja hana þangað. Ekki
skemmdi það upplifunina að fá
svo að fara í heimsókn til hennar
og afa í Teigagerði þar sem þau
bjuggu lengi. Teigagerði var eins
og félagsmiðstöð fyrir okkur
krakkana. Alltaf var eitthvað við
að vera og alltaf var svo gott að
koma til ömmu og afa. Við ferð-
uðumst einnig mikið með þeim
hjónum um landið og var tjaldað
út um allt . Þau sögðu okkur
„sannar“ sögur um tröll og
drauga sem höfðust við á þeim
stöðum sem gist var á. Það finnst
okkur sýna hversu mikill
húmoristi amma var.
Það var sama hvar við vorum
og hversu kalt var, ömmu varð
aldrei kalt, sama hvernig viðraði
var hún helst í stuttermabol og
alltaf með brosið sitt hlýja. Amma
var mikill húmoristi. Henni
fannst alltaf gaman af sögum og
gríni, það gerði allar heimsóknir
svo skemmtilegar. Það er okkur
auðvelt að kalla fram hláturinn
hennar í huganum og við getum
heyrt hana segja nöfnin okkar á
sinn blíðlega hátt og bæta „elsku“
framan við. Alltaf fékk maður á
tilfinninguna að maður sjálfur
væri einhver sem skipti ömmu
óskaplega miklu máli og já, jafn-
vel meira en sá næsti. Jólaboðin
hjá ömmu og afa voru svo fjöl-
menn og flott að við eigum eftir
að minnast þeirra um ókomna tíð.
Amma kenndi okkur svo margt,
en hún lét það vera að kenna okk-
ur hvernig ætti að vera góður bíl-
stjóri. Maður getur bara ekki ver-
ið góður í öllu og amma var þar
engin undantekning. Hún var
bara ekki góður bílstjóri. Í heim-
sóknum fjölskyldunnar til ömmu
og afa var óspart gert grín að
aksturs-„hæfileikum“ ömmu og
þá sérstaklega hverri nýrri
beyglu sem bættist á bílinn nán-
ast vikulega. Hver hló hæst að
gríninu, sínum dillandi hlátri?
Amma. Á seinni árum fór sjón
ömmu að daprast, en oft fékk
maður á tilfinninguna að amma
sæi það sem hún vildi sjá. Þessi
kraftmikla kona er nú komin til
Búa afa, komin til að hitta krakk-
ana sína sem fóru allt of snemma.
Komin til afa sem hún annaðist
svo lengi og erum við viss um að
það sé mikil veisla hjá þeim hjón-
um núna.
Elsku amma, við söknum þín.
Ragnar, Sigvaldi,
Anna María.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ef amma Erla væri hér hjá
mér myndi ég taka utan um hana
og þakka henni góð kynni. Ég
myndi þakka henni fyrir að hafa
verið frábær manneskja og ynd-
isleg og elskuleg langamma
barnanna minna. Síðan myndi ég
slá í eina góða skemmtisögu og
saman gætum við hlegið. Það var
nefnilega svolítið skemmtilegt og
á sama tíma auðvelt að fá hana til
að hlæja. Hláturinn var svo dill-
andi að maður gat ekki annað en
hlegið með. Erla var mjög
skemmtileg og uppátækjasöm.
Fyrir mörgum árum hringdi hún
í Ragnar dótturson sinn snemma
á sunnudagsmorgni og vakti þar
allt heimilisfólk. Þegar Ragnar
svaraði sagðist hún vera búin að
koma við og hafa skilið pakka eft-
ir við útihurðina. Þegar að var
gáð sást ekki bóla á neinum
pakka og hringdi Raggi því aftur í
ömmu sína og sagðist vera tóm-
hentur. Hún minnti hann þá á
hvaða dagur var en það var þá
kominn 1. apríl. Það sem hefur
ískrað í henni þennan morguninn.
Nú er Erla komin í faðm Búa síns
sem hún hefur saknað svo mikið.
Blessuð sé minning þeirra.
Hrund.
Ásdís Erla Gunn-
arsdóttir Kaaber
Í dag er jarðsung-
inn Sæmundur Þor-
steinsson bóndi í
Hryggjum. Hann var
fæddur á Holti í Mýr-
dal sem var einn af fjallabæjum
sveitarinnar sem kominn er í eyði
fyrir mörgum árum eins og mörg
af fyrri býlum til sveita í seinni tíð.
Það var því ekki talað um neinn
verulegan kunningsskap okkar
framan af ævi beggja þar sem ég
var nær sjóbyggðinni. Sæmundur
ólst upp við venjuleg sveitastörf
fram á unglingsár en fór síðan á
vertíðar til Vestmannaeyja sem
ungur maður og mátti það heita
mjög algild regla fyrir unga drengi
þar sem vinnu að fá innan sveitar
utan heimilis var vart um að ræða
svo neinu næmi en hann mun alltaf
hafa tekið þátt í venjulegum
sveitastörfum milli vertíða. Það
urðu því litlar breytingar á lífi Sæ-
mundar þar til hann kvænist Sól-
veigu Kristjánsdóttur frá Eystri-
Sólheimum og flytja þau að
Hryggjum og hefja þar búskap
1946. Var það síðan ævistarf
þeirra beggja en Sólveig lést 1994.
Sæmundur bjó áfram með börnum
þeirra hjóna og síðast í skjóli Ás-
mundar sem er yngstur í systk-
inahópnum. Við þessa tilfærslu í
lífi Sæmundar urðum við nágrann-
ar. Sæmundur var bóndi að eðl-
isfari, var líka heppinn í þessum
geira því stuttu eftir að hann kom
að Hryggjum hefjast byltingar í
landbúnaði í Mýrdal er farið var að
beita stórvirkum vinnuvélum til að
umbylta landi til ræktunar. Var
Sæmundur þar með enginn eftir-
bátur. Má segja að hann léti um-
bylta jörðinni til stórra framfara.
Allar skepnur er hann hafði undir
höndum báru vott um góða með-
ferð er sýndi þekkingu á viðfangi
starfsins. Hið fornkveðna segir
„Ég er bóndi og allt mitt á undir
sól og regni“ sem reyndi á sí-
breytilegar ákvarðanir vegna að-
stæðna. Stuttu eftir að þau hjón
fara að búa er ráðist í raflýsingu.
Þáttur Sólveigar var trúlega þar
stór en hún hafði alist upp við raf-
magnsljós svo sú breyting hlaut að
verða henni erfið að koma í raf-
magnsleysi. Allur húsakostur var
endurbyggður og stækkaður sem
allt hefur kostað átök samfara
aukinni ræktun. Sæmundur var
vel á sig kominn líkamlega hold-
grannur og röskur á fæti. Kom það
því af sjálfu sér að hann var eft-
irsóttur smali enda komu þau
haust að hann mun hafa gengið í
flestar heiðar í vestari hluta Mýr-
dalsins. Með Sæmundi er genginn
mikill starfsmaður er helgaði
sveitinni nær eingöngu sína krafta
á langri ævi og ber sérstaklega að
þakka það hér. Sæmundur tók
virkan þátt í ungmennafélögum og
félögum er snertu búskap. Hann
las bækur er fjölluðu um efni er
var honum hugstætt. Voru það
nær eingöngu skrif er bjuggu yfir
dulrænum efnum er hann virti.
Mun ekkert hafa verið honum fjær
skapi en árekstrar við ósýnileg öfl.
Þessar línur sem festar eru hér á
blað eru til að undirstrika þakklæti
til Sæmundar fyrir tæplega 70 ára
nágrenni sem fallið hafa á einn
veg. Koma upp í huga minn lín-
urnar úr eftirmælum „Og það sem
refum eign er í var ekki til í brjósti
því“. Að lokum finnst mér gaman
að geta þess að Sæmundur verður
lagður til hinstu hvílu í hans land-
areign í Skeiðflatarkirkjugarði
sem er í Hryggjalandi. Fjölskyld-
an í Litla-Hvammi sendir öllum
aðstandendum samúðarkveðjur
og þakkir.
Sigþór Sigurðsson
í Litla-Hvammi.
Sæmundur
Þorsteinsson
✝ Sæmundur Þor-steinsson fæddist
24. ágúst 1918. Hann
lést 22. apríl 2016.
Útför Sæmundar
fór fram 30. apríl
2016.
Bærinn Hryggir
er vel í Mýrdalssveit
settur. Hann stend-
ur á lágum hól
skammt vestan
Skeiðflatar, er áber-
andi þeim sem hjá
fara og býður góða
útsýn til fjalla, jökla
og byggðar í út-
Mýrdal. Fyrr á tíð
máttu Hryggir, líkt
og fleiri jarðir þar
um slóðir, þola ágang taumlausra
jökulvatna, sem á liðinni öld voru
beisluð með varnargörðum. Á síð-
ari áratugum hefur jörðin mátt
greiða toll í frjósömu landi, sem
rutt var undir þjóðvegi. Meira en
góðu hófi gegnir, því ekki telst
jörðin landmikil. Á móti kom að
hún var vel til ræktunar fallin.
Sæmundur mundi tímana
tvenna, fæddur og alinn upp milli
fljóta í gamla torfbænum í Holti á
tímum þrenginga í þjóðlífinu.
Ásamt eiginkonu sinni, Sólveigu,
og vaskri sveit fimm barna þeirra
virkjaði hann kosti Hryggjajarð-
arinnar af stakri fyrirhyggju,
breytti órækt í grösug tún, rækt-
aði grænmeti, kom upp traustu
kúabúi og endurnýjaði húsakost.
Er ekki að efa að Sæmundur hef-
ur oft brugðið sjónum af Hryggja-
hlaði til norðurs, þar sem tóftir
gamla æskuheimilisins hvíla í frið-
semd, og undrast hve veröldin var
nú breytt frá uppvaxtarárunum.
Svo er Ásmundi, syni hans, fyrir
að þakka að Hryggjajörðin er
áfram í byggð og að Sæmundur
átti þess kost að vera heima hjá
sér allt til síðustu ára.
Sæmundur bar með sér andblæ
friðsemdar og góðvildar. Hann lét
ekki héraðsróstur hagga þeirri
hófsemd er mótaði lífsviðhorf
hans. Sæmundur hafði sínar skoð-
anir á mönnum og málefnum en
hvorki heyrði ég hann hallmæla
öðrum né fella harða dóma. Hann
var næmur á skoplegar hliðar og
minntust félagar þess hve hann
átti örðugt með að aga hláturmildi
sína fyrir flutning á gamanmálum
í einni af þorranefndum búnaðar-
félagsins.
Mér er ofarlega í huga sú vin-
átta og traust sem ríkti milli heim-
ila þeirra Sæmundar og Sólveigar
og foreldra minna á næsta bæ,
Vatnsskarðshólum. Sem barn í
uppvexti bar mig alloft í sendiför
að garði hjá því góða fólki sem
byggði Hryggi. Móttökur voru
jafnan upplífgandi, ekki síst vegna
þess að gesti var alltaf fagnað af
höfðingsskap sem fullorðinn væri.
Bróðir minn minnist háttvísi Sæ-
mundar þegar nokkur naut sluppu
frá okkur til Hryggjakúnna, sem
allir vita hve afdrifaríkt getur ver-
ið. Sæmundur tók vel á móti hin-
um óboðnu gestum, smalaði þeim í
fjósið, batt á bása og fóðraði síðan
rausnarlega, áður en eigendum
var tilkynnt um fundinn. Viðhald
milligirðinga bæjanna var jafnan
tilhlökkunarefni. Þá gafst ráðrúm
til lærdóms og leikja og ungir syn-
ir framsóknarmanns og sósíalista
gátu hlýtt á merkar umræður
feðra sinna um válegt ástand þjóð-
mála á viðreisnarárunum.
Að leiðarlokum má ætla að
mörgum samferðamönnum Sæ-
mundar sé tregi í sinni. Hvenær
sem leita þurfti aðstoðar var Sæ-
mundur boðinn að veita hjálpar-
hönd. Að öðrum ólöstuðum bar
hann kosti hins besta nágranna,
ríkur af sanngirni og réttlætis-
kennd. Heilindi Hryggjahjónanna
voru einstök og jafnan mátti
treysta því að orðum fylgdu efnd-
ir. Sá dýrmæti arfur fylgir börn-
um þeirra. Fyrir allt það þökkum
við systkinin frá Hólunum einlæg-
lega með samúðarkveðjum til
þeirra sem Sæmundi stóðu næst.
Gunnar Ágúst Gunnarsson.
 Fleiri minningargreinar
um Sæmund Þorsteinsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.