Víkurfréttir - 30.12.1999, Blaðsíða 24

Hilmar Kristinsson, eða Himmi K. eins og hann er
oftast kallaður er sonur hjónanna Kristins Guð-
mundsssonar og Jónu Gunnarsdóttur, Kidda og Jónu
í Dropanum. Himmi ólst upp í Keflavík og tók þar
virkan þátt í íþrótta- og skemmtanalífinu. Um tvítugt
var hann kominn í mikla fíkniefna- og áfengisneyslu
og var ósáttur við sjálfan sig og lífið sem hann lifði.
Honum fannst hann vera fastur í neti en fann enga
leið út. í dag líður honum vel og er forstöðumaður í
Frelsinu sem er kristileg miðstöð, ásamt eiginkonu
sinni, Lindu B. Magnúsdóttir, dóttur Magnúsar Þórs
Sigmundssonar tónlistarmanns frá Höskuldarkoti í
Njarðvík og Rósu. Hugsjón þeirra felst í að hjálpa
ungu fólki og boða fagnaðarerindið. Sjálfsvíg ungs
fólks og fíkniefnavandinn er þeim áhyggjuefni og þau
vinna að því að fræða fólk um þennan mikla þjóðfé-
lagsvanda og koma fólki til aðstoðar sem á við
vandamál að stríða með starfinu Sókn Gegn Sjálfs-
vígum sem er unnið út frá Frelsinu, kristileg mið-
stöð. Silja Dögg Gunnardóttir hitti Hilmar að máli á
hlýlegri kaffistofu Frelsisins við Háðinsgötu 2.
Auðvelt að nálgast eiturlyf
„Ég spiluði körfubolta með
Njarðvík og vann sem plötu-
snúður í Keflavík. Þetta var á
tímabilinu 1982-85. Þegar ég
varáaldrinum 19-21 fórneysl-
an úr böndunum hjá mér og
hún tók af mér stóran toll. Ég
var mikið í amfetamíni, sem
var tískulyf á þessum tíma. Það'
var mjög auðvelt að nálgast
fíkniefni í Keflavík eins og
annars staðar. Astandið í dag er
alveg eins og það var þá“, segir
Himmi. Hann bætir því við að
fólk geri sér almennt ekki grein
fyrir hvað eiturlyfjamarkaður-
inn er vel skipuíagður. „Ungt
fólk í dag er markaðssett, þetta
er engin tilviljun. Akveðnir að-
ilar sjá sér hagnað í að því fyrr
sem einstaklingar ánetjast því
meiri græða þeir.“
Orðinn hræddur
við sjálfan mig
Himmi segist hafa verið orðinn
þreyttur á þessu lífi sem hann
lifði en honum fannst hann
ekki geta losnað. „Ég vildi ekki
lifa svona. A yfirborðinu var
allt í lagi. Ég passaði alltaf
uppá að vera vel klæddur og
koma vel fyrir út á við en sálar-
tetrið var í slæmu ástandi. Ég
var orðinn hræddur við sjálfan
nrig því ég vissi oft ekki hvað
ég var að gera og var orðinn
hættulegur sjálfum mér.“
Himmi kynntist Lindu, eigin-
konu sinni, á þessum tíma þeg-
ar hann var langt leiddur í
neyslu. „Hún vissi ekki hvert
ástandið var á mér“, segir
Hilmar. „Ég var mjög góður í
því að fela ástarid mitt og
breiða yfir það. Ég var alltaf
hress og kátur og við vorum
mjög ástfangin. En það kom á
daginn að neysla mín tók sinn
toll af lífi okkar beggja."
Vildi ekki lifa lengur
Neyslan olli ýmsum erfiðleik-
um í sambandi þeirra og það
endaði með því að þau hættu
saman. Þá fóru hlutirnir að
breytast til betri vegar án þess
að Hilmar og Linda gerðu sér
grein fyrir því. Röð tilviljana
eða Guðviljana varð til þess að
þau hófu nýtt líf, saman. „Þeg-
ar við hættum saman fór ég
með kunningja mínurn til
Majorka. Ég var þar í fimm
vikur og var í algjöru niður-
broti. Mér leið ömurlega. Ég
var farinn að velta fyrir mér
spurningunni hvort lífið væri
þess virði að lifa því. Ég lenti
þar á sjúkrahúsi og ég man eftir
því að ég var að reyna að fara
með Faðir vorið og ruglaðist
alltaf í því. Mér fannst ég held-
ur aumur að muna ekki einu
sinni Faðir vorið. Lægra gat
maður ekki komist. Bamatrúin
mín sat í mér og bænin mín var
í raun hróp á hjálp“, segir
Hilmar og það má segja að
hann hafi verið bænheyrður.
Hann segir að í dag sé bænalíf-
ið raunveruleiki og samfélag
við Guð. „Bæn er ekkert annað
en að tala við Jesú og opna
hjarta sitt fyrir honum“, segir
Hilmar.
Hitti engil í London
„Við millilentum í London á
heimleiðinni og ég rölti um
götur borgarinnar og hugsaði
um hvort ég ætti að lifa lengur.
Skyndilega var eins og sagt
væri við mig, hringdu í Lindu
og segðu henni að þú elskir
hana. Ég labbaði í næsta rauða
símaklefa en vissi ekki hvemig
ætti að hringja til Islands. Ég
fór út úr símaklefanum og
fyrsta manneskjan sem ég rakst
á var Islendingur sem sneri sér
að mér og sagði mér hvernig
ætti að hringja án þess að ég
spyrði hann. í London búa 9
milljónir og annað hvort var
þetta rosaleg tilviljun en ég
held að ef ég hef einhvem tíma
hitt engil, þá var það þama. Ég
hringdi og sagði Lindu að ég
elskaði hana og bað hana um
að gefast ekki upp á mér.
Seinna sagði hún mér að hún
hefði setið eftir samtalið og lið-
ið mjög illa yfir því hvemig var
komið fyrir okkur. Hún brotn-
aði niður, grét og fór að biðja
sem að hún hafði ekki gert í
langan tíma. Hún hafði kynnst
trúnni þegar hún var 9 ára
gömul í sunnudagaskóla í
Hvítasunnukirkjunni í Kefla-
vík. Það segir rnanni hvað
bamatrúin er sterk. Hún giét og
bað Guð um að hjálpa mér að
eiga við fíknina og að hann
myndi endurreisa samband
okkar. Hún fann þvílíkan frið
og nærveru Guðs, eftir þessa
bæn og var fullviss í hjarta sínu
að allt myndi fara vel. Þarna
upplifði hún að Guð er bara
einni bæníburtu!"
Örlagarík flugferð
I flugvélinni á leiðinni heim frá
London settist Hilmar í sæti
við hliðina á Kidda og Dísu
sem eru forstöðumenn Hvíta-
sunnukirkjunnar í Keflavík.
Þau fóru að spjalla við hann
um daginn og veginn og um-
ræðan leiddist svo að trúnni.
Kiddi sagði Hilmari frá fagn-
aðarerindinu um Jesú Krist.
„Það gerðist eitthvað innra
með mér á þessari stundu þeg-
ar ég heyrði að Jesú hefði gefið
líf sitt til að við mættum lifa.
Þar sem ég sat f flugvélinni
horfði ég út um gluggan og bað
, Jesús, ef þú ert raunverulegur
þá gef ég þér mitt líf‘. „Ég
upplifði strax frið og eins og
þunga og áhyggjum hefði verið
lyft af mér. I dag veit ég að
það sem gerðist þama er sam-
kvæmt Rómverjabréfinu 10:9
„Ef þú játar með munni þínum
að Jesús er drottinn og trúir í
hjarta þínu að Guð hafi reist
hann upp frá dauðum þá muntu
hólpin verða“. Upp frá þessari
stundu hefur líf okkar Lindu
tilheyrt Guði. Ég fór í meðferð
stuttu eftir að ég kom heim og
Guð hjálpaði mér svo sannar-
leg í gegnum það. Síðan giftum
við okkur í ágúst 1986. Fljót-
lega urðum við mjög virk í
Veginum í Reykjavflc og störf-
uðum þar á tímabilinu 1987-
1995 m.a. sem unglingaleið-
togar, ráðgjafar og fleira."
Hjörtun eru á götunum
Árið 1995 fóru þau í biblíu-
skóla til Bandaríkjanna og
vígðust sem pastorar (forstöðu-
menn). Hilmar segir að köllun
þeirra sé að hjálpa ungu kyn-
slóðinni á Islandi. Hugsjónin
að Frelsinu, kristilegri miðstöð
fæddist þegar þau komu heim
frá Bandaríkjunum og í sept-