Morgunblaðið - 30.06.2016, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 30. JÚNÍ 2016
✝ Gunnþóra Sig-urbjörg
Kristmundsdóttir
fæddist á Vattar-
nesi við Reyð-
arfjörð 10. júní
1922. Hún andaðist
á hjúkrunar-
heimilinu Ísafold í
Garðabæ 10. júní
2016.
Foreldrar henn-
ar voru Kristmund-
ur Jóhannsson verkamaður, f.
19.10. 1899, d. 26.2. 1971, og El-
ín Aðalbjörg Þorsteinsdóttir
saumakona, f. 9.9. 1902, d. 16.8.
1974. Systkini Gunnþóru voru
Guðný Jóhanna, síðar Valberg,
f. 6.9. 1926, d. 28.7. 2008, og
Þorkell, dó á barnsaldri, f. 6.11.
1928, d. 9.4. 1935.
Gunnþóra giftist Helga Þor-
lákssyni, kennara og síðar
skólastjóra, 4. júlí 1942. Helgi
var fæddur 31.10. 1915 og dó
18.10. 2000. Foreldrar hans
voru hjónin Helga Guðný
Bjarnadóttir, húsfreyja í Múla-
koti á Síðu, f. 1884, d. 1970, og
Þorlákur Vigfússon, kennari,
bóndi og hreppstjóri, f. 1879, d.
1936. Börn Gunnþóru og Helga
eru: 1) Þorkell, stærðfræðingur,
f. 2.11. 1942. Eiginkona hans var
Laufey Tryggvadóttir faralds-
fræðingur. Börn þeirra eru:
Hjördís Þórey, Tryggvi og
María Þóra. 6) Yngst er Þóra El-
ín, skólaritari, f. 22.2. 1962. Eig-
inmaður hennar er Einar Bragi
Indriðason tæknifræðingur.
Börn þeirra eru: Hildur, Þorkell
og Ásdís.
Fjölskylda Gunnþóru fluttist
frá Vattarnesi til Vestmanna-
eyja er hún var átta ára og þar
gekk hún í barna- og gagn-
fræðaskóla. Veturinn 1941-42
var hún á Húsmæðraskólanum
Ósk á Ísafirði. Fyrstu búskapar-
árin bjuggu þau í Eyjum, og tvö
ár á Akranesi. Lengst af, frá
1948 allt til 1973, áttu þau heima
í Nökkvavogi 21 í Reykjavík.
Fluttu í Akurgerði 64 og þaðan í
íbúð eldri borgara á Sléttuvegi
11. Þegar Helgi dó bjó hún þar
áfram ein. Síðustu árin dvaldi
hún á hjúkrunarheimilinu Ísa-
fold. Gunnþóra annaðist stórt
heimili. Í sama húsi bjuggu nær
alla tíð foreldrar hennar. Gunn-
þóra var um tíma skólaritari í
Vogaskóla. Hún tók virkan þátt
í uppbyggingu Langholtssafn-
aðar ásamt Helga manni sínum
sem var fyrsti formaður sókn-
arnefndar og organisti safn-
aðarins. Hún var ritari kven-
félags safnaðarins í mörg ár og
formaður þess í tvö ár. Gunn-
þóra var heiðursfélagi kven-
félagsins.
Útför Gunnþóru fer fram í
dag, 30. júní 2016, klukkan 15
frá Langholtskirkju.
Helga Ingólfs-
dóttir, semballeik-
ari, dáin 2009.
Hann er í sambúð
með Henriettu
Griebel líffræðingi.
2) Þorsteinn, sagn-
fræðingur, f. 16.4.
1946. Eiginkona
hans var Guðlaug
Magnúsdóttir fé-
lagsráðgjafi, sem
lést 2014. Börn
þeirra eru Magnús, Helgi og
Sigrún. 3) Þorlákur Helgi, fram-
kvæmdastjóri, f. 24.9. 1948.
Eiginkona hans er Kristjana
Sigmundsdóttir félagsráðgjafi.
Fyrri eiginmaður hennar, Ing-
þór Jóhann Guðlaugsson lög-
regluþjónn, lést 1981. Þau eign-
uðust þrjár dætur, Margréti,
Írisi og Evu Maríu. Fyrri kona
Þorláks var Margrét Hermanns-
Auðardóttir fornleifafræðingur.
Þau skildu. Dóttir þeirra er
Auður Ýrr. 4) Þorvaldur Karl,
prestur, f. 9.4. 1950. Eiginkona
hans er Þóra Kristinsdóttir
kennari. Börn þeirra eru Ingi-
björg, Helga, Rannveig og
Kristinn og dóttir er lést sama
dag og hún fæddist. 5) Þorgeir
Sigurbjörn, jarðfræðingur, f.
13.10. 1953. Eiginkona hans er
Það var fyrir fimm árum á
afmælisdegi Gunnþóru, 10. júní,
að ég kynntist móður Þorkels í
fyrsta sinn. Boðið hafði verið til
fagnaðar á heimili hennar á
Sléttuveginum. Hún tók strax á
móti mér af hispurslausum vin-
gjarnleika og varð mér, hinni
framandi, tengiliður við hennar
stóru fjölskyldu með ástúð sinni.
Með vakandi huga sínum veitti
hún mér ætíð þá tilfinningu að ég
væri velkomin í hópinn. Örvandi
hvatning hennar veitti mér kraft
til að skjóta rótum á Íslandi.
Aldrei gafst hún upp á að
spjalla við útlendinginn þrátt fyr-
ir ég væri stirðmælt á íslensku.
Oft var það kankvíst augnagot
hennar sem styrkti tilfinninga-
tengslin milli okkar frekar en
sögð orð.
Ég skynjaði Gunnþóru sem
viljasterka konu með grundaðar
skoðanir, sem „mater familias“
sem allir virtu, mátu og dáðu. Allt
fram til hinstu stundar hafði hún
sífellt áhuga á fréttum úr daglega
lífinu svo og þjóðfélagsmálunum á
hverjum tíma, og að sjálfsögðu
fylgdist hún með lífi og starfi fjöl-
skyldu sinnar. Það var alltaf
skemmtilegt að heimsækja Gunn-
þóru, þegar við gerðum styrkj-
andi stans hjá henni á heimleið úr
bæjarferð eða búðarrölti. Oft
sagði hún okkur þá frá því að hún
hefði séð „þýsku frúna“ í sjón-
varpinu – en svo kallaði hún An-
gelu Merkel, kanslara Þýska-
lands – og fræddi okkur um
nýjasta litaafbrigðið á buxna-
dragtinni sem hún klæddist ætíð.
Þegar ég nam son hennar enn
einu sinni á brott til Þýskalands
var hún vissulega sorgbitin yfir
skilnaðinum. Samt kvaddi hún
okkur ætíð af ástúð og lét okkur
finna að hún undi okkur þess að
njóta lífsins í tveimur löndum.
Ég er innilega þakklát fyrir að
hafa fengið að kynnast Gunnþóru,
að hafa getað deilt með henni
réttum fimm árum af ævi okkar,
en hún dó á afmælisdegi sínum, á
þeim degi sem ég sá hana fyrst.
Hve þakklát er ég ekki fyrir
gæsku, skilning og þolinmæði
hennar, en líka fyrir skopskynið.
Henrietta Griebel.
Með Gunnþóru tengdamóður
minni er genginn enn einn af þeim
sterku stofnum sem skópu þá ver-
öld sem mín kynslóð þekkir, við
sem nú erum að komast í efstu
röð. Hún var fædd á Vattarnesi og
bjó þar til átta ára aldurs við ör-
yggi og góðan efnahag. Afi henn-
ar flutti útgerð sína til Vest-
mannaeyja árið 1930 rétt áður en
kreppan skall á og þá breyttust
allar aðstæður, kjör og staða fjöl-
skyldunnar til hins verra. Ekki er
að efa að þessi ár hafa mótað litlu
stúlkuna og gæti ég trúað að þau
hafi tekið meira á Gunnþóru en
Guðnýju systur hennar sem var
fjórum árum yngri.
Ég var átján ára þegar ég kom
fyrst á heimilið í Nökkvavoginum.
Mér þótti afar skemmtilegt að
koma inn í þessa stóru fjölskyldu
þótt það væri áskorun í fyrstu að
læra nöfn bræðranna, sem öll
byrjuðu eins. Betur gekk með
Þóru litlu systur. Aðalbjörg móðir
Gunnþóru var enn á lífi og fannst
mér þær mæðgur sérlega hlátur-
mildar. Það var asi á Gunnþóru,
sem hafði í mörg horn að líta þótt
vinnudagurinn hefði verið mun
lengri áður, þegar hún ýmist gekk
með börnin eða bar þau á armi og
saumuð voru matrósaföt og skyrt-
ur á allan skarann fyrir jólin. Það
var ósanngjarnt að hvunndags-
hetjur eins og Gunnþóra skyldu
ekki hljóta verðskuldað lof á tím-
um aukinna kvenréttinda, er hús-
móðurstörf og móðurhlutverk
urðu tákn gamla tímans og
kvennakúgunar. Hún hafði lokið
námi við hússtjórnarskólann á
Ísafirði og langaði að læra hús-
stjórnarkennslu en það varð að
víkja er börnin fóru að koma. Hún
hafði mjög gaman af því að veita
öðrum og lét sig meira að segja
dreyma um að opna lítið kaffihús.
Hjartahlýja, góðvild og hjálp-
semi voru sameiginleg einkenni
með þeim hjónunum Helga og
Gunnþóru. Þau voru fé-
lagshyggjufólk og börnin þeirra
öðlingar og mannkostafólk. Þau
voru þó ólík um margt, til dæmis
varðandi vinnulag því Helgi vann
hægt og af skaftfellskri ná-
kvæmni en Gunnþóra vildi drífa
hlutina af. Hún hafði orðið ást-
fangin af Helga er hann kom til
Vestmannaeyja sem ungur kenn-
ari og þótt á ýmsu gengi í lífsins
ólgusjó lifði sú ást alla ævi.
Gunnþóra var myndarleg og
smekklega klædd og það gat
gustað af henni. Það var gaman að
heyra hana halda glæsilegar
tækifærisræður sem hún fór létt
með þegar svo bar undir. Er fram
liðu stundir gerðist hún skólarit-
ari í Vogaskóla og eignaðist
trygga vini úr hópi kennara. Þrátt
fyrir sjúkdóma sem hrjáðu hana
síðustu áratugina hafði hún til að
bera ótrúlega seiglu og andlegri
getu hélt hún alla ævi. Hún fylgd-
ist vel með afkomendum sínum,
landsmálum og jafnvel íþróttum
og hafði skemmtilega kímnigáfu.
Hún dvaldi um tíma á öldrunar-
stofnuninni Klausturhólum og
leið þar vel á hinum fögrum æsku-
slóðum Helga. Einnig fór afar vel
um hana á hjúkrunarheimilinu
Ísafold og erum við þakklát fyrir
gott atlæti sem hún fékk á báðum
stöðum.
Ég kveð með þakklæti tengda-
móður mína eftir hátt í hálfrar
aldar samfylgd. Eftir stendur góð
minning um sterkan persónu-
leika, konu sem ég hef lært margt
af og sem var stolt af öllum sínum
46 afkomendum.
Laufey Tryggvadóttir.
Á 94 ára afmælisdegi sínum yf-
irgaf tengdamóðir mín þessa jarð-
vist og með henni hverfur ættlið-
ur, en hún lætur eftir sig fjóra
ættliði afkomenda. Tengdafor-
eldrar mínir eignuðust fimm
drengi og eina stúlku, sem gerði
það að verkum að ég er eini
tengdasonur Helga Þorlákssonar
og Gunnþóru Sigurbjargar Krist-
mundsdóttur.
Gunnþóra var af þeirri kynslóð
og þjóðfélagsstétt sem hafa þurfti
fyrir hlutunum og afrekið að
koma stórum barnahópi til manns
var erfiðara og krafðist eflaust
stærri fórna en virðist við fyrstu
sýn. Ég heyrði hana oft tala um
draum sinn um menntun og
starfsframa, en sá draumur hefur
væntanlega verið stóra fórn henn-
ar í lífinu. Á hennar tíma voru
tækifæri ungra kvenna til mennta
fábreytileg og nánast ógjörningur
að sinna slíku samhliða því að
reka stórt heimili. Gunnþóra lifði
draum sinn gegnum afkomendur
sína því alla tíð hvatti hún þá
áfram og fylgdist með menntun
þeirra af miklum áhuga enda er
þar um auðugan garð að gresja.
Gunnþóra hafði yfirbragð konu
sem eina stundina gat látið lítið
fyrir sér fara en hina fengið
óskipta athygli fjöldans og þess
var líka þörf er halda þurfti ræðu í
fjölmennum fölskylduboðum.
Gunnþóra kunni vel að koma fyrir
sig orðinu því undirbúningslaust
kom hún boðskap sínum til af-
komenda sinna á stuttan og gagn-
orðan hátt, og allir hlustuðu.
Gunnþóra bjó yfir kostum sem
ég met mikils í fari fólks, hún var
hreinskilin og sagði meiningu sína
án þess að skreyta mál sitt með
óþarfa flúri. Þessu fór uppáhalds-
tengdasonurinn ekki varhluta af,
því ýmislegt gerði hann af sér sem
verðskuldaði óumbeðna álitsgjöf.
Eitt sinn kom ég í heimsókn til
tengdamömmu nýklipptur eftir
forskrift úr tískublaði, með
snöggt í vanga og burstaklippt of-
an. Sú gamla sleppti ekki hrósinu
og sagði „Mikið ertu fínn um hár-
ið…“ en bætti síðan við „… ætlar
þú nokkuð að vera svona lengi?“
Annað tískuslys varð þegar ég
kom eitt sinn frá útlöndum hlað-
inn nýjum fatnaði. Mætti ég þá í
heimsókn íklæddur forláta jakka
sem hún dáðist að við fyrstu sýn.
Eftir nánari skoðun sagði hún
„Æ, elsku Einar, getur þú ekki
látið fjarlægja þessar fátæklegu
bætur af ermunum?“ Eitt sinn á
afmælisdegi hennar bauð hún
okkur hjónum út að borða á veit-
ingastaðinn „Þrír frakkar“. Fyr-
irmæli kvöldsins voru þau að ekk-
ert mætti til spara enda var hún
höfðingleg er kom að því að gera
vel við aðra. Mér varð það á í
messunni þetta kvöld að panta
mér hrefnukjöt af matseðli, sem í
augum tengdamóður minnar
flokkaðist víst ekki sem matvara.
Þetta eyðilagði alveg kvöldið því
hún sagði oftar en einu sinni:
„Láttu stúlkurnar taka þetta og
biddu svo kokkinn um að elda eitt-
hvað ætilegt handa þér.“ Dýr-
mætar minningar í kímilegri
kantinum.
Þakka þér Gunnþóra fyrir
samfylgdina, sem var gefandi,
fræðandi og ánægjuleg. Þakka
þér þó mest fyrir að hafa gefið
mér hana Þóru þína því hún hefur
veitt mér lífsfyllingu og gefið mér
yndislega fjölskyldu.
Hvíl í friði.
Einar Bragi Indriðason.
Elsku amma mín, nú hefur þú
kvatt í hinsta sinn, og eftir sitjum
við hin með söknuð í hjarta. Ég
minnist allra þeirra skipta sem þú
kvaddir mig á leið til Kaupmanna-
hafnar. Í seinni tíð jókst sorgin
þín við þessar kveðjustundir og
ég skynjaði að þú hræddist að
þetta yrði okkar síðasta kveðju-
stund. Blessunarlega áttum við
þær margar og alltaf gat ég leyft
mér að hlakka til að heimsækja
þig í ferðum mínum til Íslands.
Nú er sú tíð hins vegar liðin, en í
stað þess eingöngu að syrgja, þá
gleðst ég yfir öllum þeim yndis-
legu minningum sem ég á um þig.
Allt frá bernsku minni hefur þú
verið fyrirmynd mín og ég er stolt
af að hafa átt jafn sterka og góða
ömmu og þig. Að reka átta manna
heimili og ala upp heilsteypt, góð
og metnaðarfull börn hefur ekki
verið sjálfgefið og ég tek þig mér
til fyrirmyndar.
Öll jól sem þú eyddir hjá okkur
fékkstu mikið af ljósmyndum af
stórum viðburðum í lífi fjölskyld-
unnar þar á meðal nýjum lang-
ömmubörnum, giftingum, út-
skriftum og fleira. Sömu sögu var
að segja frá heimili þínu, þar voru
allir veggir ávallt fullir af gleði-
stundum og stórum áföngum úr
lífi fólksins þíns. Þú varst alltaf
dugleg að koma fregnum áleiðis
af ættinni og mér finnst ég nánari
frændfólki mínu fyrir vikið þrátt
fyrir að hafa eytt stórum hluta
ævi minnar erlendis. Einnig teng-
ist ég Íslandi á sérstakan hátt
gegnum minningar mínar frá
Brekkukoti. Öll þau yndislegu
sumur sem við eyddum saman
þar eru sem ævintýri í minning-
unni. Það er eins og það hafi verið
í gær að ég tíndi kúmenfræ og þú
bakaðir úr þeim pönnukökur
ásamt að hita súkkulaði á meðan
afi sló túnið í sólinni. Þessar
stundir voru dýrmætar og munu
fylgja mér um alla tíð. Ég hlakka
til að kynna sveitina fyrir Arnari
og segja honum sögur af þér og
afa. Þú ljómaðir alltaf í hvert sinn
sem ég sagði þér frá Arnari og ég
er þakklát fyrir að þú náðir að
kynnast honum.
Elsku amma, megir þú hvíla í
friði.
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Hildur Einarsdóttir.
„Ekki veit ég hvers vegna kerl-
ing eins og ég er látin lifa svona
lengi,“ sagði Gunnþóra frænka
mín nýverið við mig í síma, og
lýsti heilsuleysinu og hvað hún í
raun var orðin södd lífdaga. Við
vorum sammála um það frænk-
urnar að ómögulegt væri að átta
sig á því í hvaða röð fólk fengi far
inn í fyrirheitna landið. Við vorum
sammála um ýmislegt fleira og
það var sérlega gaman að ræða
við hana um það sem var efst á
baugi í stjórnmálum.
Eftir að móðir mín lést bað
Gunnþóra mig um að hringja til
sín reglulega til að færa sér fréttir
af fjölskyldunni, sem mamma
hafði annars séð um. Þessi símtöl
voru skemmtileg, snerust ekki
einungis um fjölskylduna heldur
einnig um málefni líðandi stund-
ar. Þau enduðu yfirleitt eitthvað í
þessa veruna: „Mikið óskaplega
var gaman að heyra í þér, Guð-
björg mín. Ég vona að þú hringir
fljótt aftur, eða komir.“ Í erli
dagsins er þó of auðvelt að
gleyma að gefa sér tíma til slíkra
samskipta, nokkuð sem sækir á
hugann þegar kemur að kveðju-
stund.
Síðast þegar ég hringdi í
frænku mína var risið á henni
fremur lágt, símtalið stutt og mig
grunaði að nú færi þessum fund-
um okkar fækkandi. Ég hafði þó
ætlað að tala við hana á afmælinu
hennar, 10. júní, og ræða við hana
um komandi forsetakosningar.
Ég var nokkuð viss um að hún
hefði gert upp hug sinn og gæti
ráðið mér heilt. En til þess símtals
kom ekki þar sem frænka var nú
farin. Ég þurfti því að ákveða
hvað ég kaus, án hennar ráðlegg-
inga, en mér þykir nú líklegt að
við hefðum komist að sömu nið-
urstöðu, eins og svo oft áður.
Blessuð sé minning góðrar
frænku.
Guðbjörg Linda Rafnsdóttir.
Nú hefur kvatt, í hárri elli,
Gunnþóra móðursystir okkar. Þá
rifjast upp minningar hjá okkur
systkinunum, því Gunnþóra og
Nökkvavogurinn voru stór þáttur
í barnæsku okkar.
Það sem er efst í minningu
okkar þriggja elstu núlifandi
systkina er jólaboðin í Nökkva-
vogi þar sem saman komu þær
systur með börn og maka og oft
var fleira frændfólk með og auð-
vitað amma og afi, sem bjuggu
líka í Nökkvavoginum.
Þá var borðað hangikjöt með
tilheyrandi meðlæti. Á eftir var
súkkulaði drukkið með öllum kök-
unum sem Gunnþóra hafði bakað,
það var það besta sögðu bræður
mínir Lárus og Kristmundur, og
þá var borðað eins og enginn væri
morgundagurinn. Og Gunnþóra
naut sín í eldhúsinu við að bera
fram allar kræsingarnar.
Á eftir var spilað púkk langt
fram á kvöld. Þetta eru góðar
minningar og söknum við oft
tengsla við stórfjölskylduna.
Þar sem ég var lengi eina stelp-
an í þessu strákageri þeirra
systra, Guðnýjar móður okkar og
Gunnþóru, eða átta strákar á móti
mér einni, endaði ég oft í eldhús-
inu með Gunnþóru, það gerðu
stelpur á þessum tíma. En þar
áttum við oft gott spjall og hjá
henni lærði ég ýmislegt sem kem-
ur að gagni enn þann dag í dag.
Þær systur Gunnþóra og
Guðný voru ólíkar en mjög sam-
rýndar og kært á milli þeirra, og
ég held að þær hafi talast við nán-
ast daglega. Það var Gunnþóru
mikið áfall þegar móðir okkar
hvarf í sjúkdóminn alzheimer, og
saknaði hún hennar mikið.
Okkur systkinunum þótti ákaf-
lega vænt um Gunnþóru, þótt
okkur þætti hún stundum helst til
ströng. Það mátti nefnilega gera
meira heima hjá okkur í Efsta-
sundinu en í Nökkvavoginum og
við höldum að frændur okkar hafi
fattað það, og þegar þeir komu í
heimsókn, þá var ýmislegt brallað
– segja bræður mínir.
Síðustu árin dvaldi Gunnþóra á
hjúkrunarheimilinu Ísafold. Þeg-
ar ég kom til hennar spurði hún
alltaf frétta af okkur systkinum,
börnum okkar og þeirra lífi. Við
hringdumst líka oft á og spjölluð-
um um hitt og þetta. Ég á eftir að
sakna þessara samtala, og að geta
ekki talað við neinn um dönsku
konungsfjölskylduna, en þar
höfðum við sameiginlegt áhuga-
mál í gegnum dönsku blöðin og
danska sjónvarpið.
Þetta eru nokkur minningar-
brot frá okkur, frá öllum tímum.
Nú er þessi kynslóð í fjölskyld-
unni farin og sú næsta tekin við.
Þannig líður tíminn.
Við kveðjum Gunnþóru móður-
systur okkar og vottum
frændsystkinum okkar og fjöl-
skyldum þeirra samúð okkar.
Aðalbjörg, Lárus og
Kristmundur.
Gunnþóra kvaddi á 94. afmæl-
isdaginn sinn 10. júní síðastliðinn.
Gunnþóra var aldrei langt und-
Gunnþóra Sigur-
björg Kristmundsd.
Kær vinkona og
nágranni er fallinn
frá eftir langvarandi
heilsubrest. Margs
er að minnast eftir
hartnær 60 ára vin-
áttu og áratuga nágrenni. Hún
var ákaflega heilsteypt og traust
manneskja og hafði góða nær-
veru, umtalsgóð og frábitin því að
fara með slúður. Hún var að
mestu heimavinnandi því börnin
urðu fimm og því mikið umleikis
á stóru heimili. Synir okkar eru
jafnaldrar og miklir vinir og var
Ingólfur minn heimagangur þar
og kallaði hana oft „Ernu
mömmu“ og gerir enn.
Vinahópurinn var að uppistöðu
félagar úr björgunarsveitinni
„Hjálpinni“ á Akranesi og mynd-
uðust þar sterk vinabönd sem
haldist hafa til þessa dags.
Þessi hópur hefur gert ýmis-
legt skemmtilegt saman, farið í
tveggja til þriggja daga sumar-
Erna Elíasdóttir
✝ Erna Elíasdótt-ir fæddist 8.
júlí 1939. Hún lést
16. júní 2016.
Útför Ernu fór
fram 28. júní 2016.
ferðir um byggðir
og óbyggðir og svo
það sem stendur
uppúr að ég held
eru „Lappaveislurn-
ar“ (soðnar sviða-
lappir) sem við
borðuðum í bíl-
skúrnum hjá þeim
hjónum Ernu og
Steina enda kallast
hópurinn „Lapparn-
ir“ eða Lappahópur-
inn. Það þótti við hæfi að borða
svona óvirðulegan mat úti í bíl-
skúr og sérstök stemning yfir
því. Á þessum kvöldum var svo
mikið spjallað, sungið og hlegið.
Úr þessum hópi er Erna sú
þriðja sem fallin er frá og verður
hennar sárt saknað. Erum við því
aðeins níu eftir.
Vonandi getum við haldið
þessum sið þó að við eldumst og
fækki í hópnum.
Elsku Steini og fjölskylda. Við
Bóbó sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur. Og þökkum allt
gamalt og gott og biðjum ykkur
Guðs blessunar í framtíðinni.
Kær kveðja,
Ingibjörg og Björn
(Inga og Bóbó).