Morgunblaðið - 06.07.2016, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚLÍ 2016
✝ Þorvaldur Veig-ar fæddist í Al-
viðru í Dýrafirði 15.
júlí 1930. Hann lést
20. júní 2016.
Foreldrar hans
voru hjónin Helga
Þóroddsdóttir hús-
freyja, f. 24. október
1905, og Guð-
mundur Helgi Guð-
mundsson, sjómaður
og síðar símavörður,
f. 27. apríl 1897. Systur Þorvaldar
voru Sólveig, f. 23. september
1928, d. 4. janúar 1930, og Ragn-
heiður Ósk, f. 24. október 1937, d.
11. febrúar 2015.
Árið 1958 kvæntist hann Birnu
Friðriksdóttur, f. á Húsavík 5. maí
1938. Foreldrar Birnu voru hjónin
Gertrud Estrid Elise Friðriksson,
f. Nielsen 15. febrúar 1902, og sr.
Friðrik A. Friðriksson, sókn-
arprestur og prófastur, f. 17. júní
1896.
Börn Þorvaldar Veigars og
Birnu eru: 1) Helga, f. 9. nóv-
ember 1958. Maki Douglass Tur-
ner, f. 9. janúar 1955. Þeirra börn:
rúmt ár og fékk almennt
lækningaleyfi 1961. Þá var hann
þrjú ár aðstoðarlæknir á
Rannsóknardeild Landspítalans.
Þaðan lá leiðin til London til
framhaldsnáms og starfa í mein-
efnafræði 1964-1971. Hann lauk
doktorsprófi frá University of
London og fékk sérfræðileyfi í
meinefnafræði 1970. Haustið
1971 fluttist fjölskyldan til Íslands
og settist að í Kópavogi þar sem
Veigar og Birna bjuggu þar til
þau fluttust til Reykjavíkur 1998.
Eftir heimkomuna frá Englandi
starfaði Veigar sem sérfræðing-
ur, yfirlæknir og forstöðulæknir
við Rannsóknardeild Landspít-
alans 1971-1995, var lækninga-
forstjóri Landspítalans 1995-
2000, kenndi við læknadeild og
tannlæknadeild HÍ og Tækni-
skóla Íslands nær óslitið 1971-
1996. Veigar tók mikinn þátt í fé-
lagsmálum í sinni sérgrein, bæði
innanlands og erlendis, og í
kennslu- og stéttarfélagsmálum.
Hann var m.a. formaður Lækna-
félags Reykjavíkur og Lækna-
félags Íslands. Hann var mikill
útivistar- og náttúruunnandi og
kunni afar vel við sig á fjöllum,
við sjó og á ferðalögum til fjar-
lægra staða.
Útför hans fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag, 6. júlí 2016,
klukkan 15.
a) Anna Birna, f. 13.
ágúst 1996, b) Dylan
Veigar, f. 11. febr-
úar 2000. 2) Sólveig,
f. 1. júní 1961. Maki
Valgeir Ómar Jóns-
son, f. 23. júlí 1955.
3) Arndís Björg, f.
19. nóvember 1973.
Maki Geir Fenger, f.
29. desember 1981.
Þeirra börn: a)
Birna Rún, f. 23.
september 2006, og Alma, f. 22.
mars 2009.
Fyrstu sex æviárin bjó Veigar í
Alviðru en þá fluttist fjölskyldan
til Flateyrar og ári síðar til Ísa-
fjarðar. Barnaskólaárin var hann
öll sumur hjá afa sínum og ömmu
í Alviðru. Eftir landspróf lá leið
hans til Reykjavíkur. Hann lauk
stúdentsprófi frá MR 1951 og
embættisprófi í læknisfræði frá
HÍ 1959. Á námsárunum stundaði
hann einnig sjómennsku, bæði á
síldarbátum og togurum. Að námi
loknu varð hann staðgengill
héraðslæknisins á Raufarhöfn og
héraðslæknir í Kópaskershéraði í
Úti var strekkingur, alskýjað
og 12 stiga hiti þegar hann kom í
heiminn, Þorvaldur Veigar Guð-
mundsson, í torfbæ við Alviðru í
Dýrafirði, um miðjan júlí 1930. Al-
viðra hefur ætíð verið í hans huga
nafli alheims. Ég kynntist Veigari
frekar seint á lífsleiðinni er ég og
dóttir hans rugluðum saman reyt-
um. Hann var orðinn sjötugur og
var um það bil að fara á eftirlaun,
var samt með vinnu á sjúkrahús-
inu Akranesi. Þá við hófum okkar
fyrstu samræður urðum við sam-
mála um tvennt, að Vestfirðir
væru fjórðungurinn og gamla
sjúkrahúsið á Ísafirði væri falleg-
asta hús landsins.
Veigar var, eins og móðir mín
sáluga sagði, sprenglærður, hann
var með embættispróf í læknis-
fræði frá Háskóla Íslands og dokt-
orspróf frá University of London
og með sérfræðileyfi í meinafræð-
um. Meðan hann var í námi stund-
aði hann sjómennsku á síðutogur-
um og síldarbátum. Frá okkar
fyrstu kynnum sagði hann sögur
um sjómennsku sína, ekki var
hann að spjalla mikið um læknis-
fræðina, það var sjómennskan
sem hann vildi halda á lofti.
Við Veigar áttum okkar ferðir
um Ísland, fórum margoft til
Vestfjarða, alltaf þurfti að koma
við á Alviðru, keyra út í Arnarnes
og helst fara út að Sæbóli á Ingj-
aldssandi og ganga um Ísafjörð,
þetta voru hans staðir. Honum
fannst mikið til þess koma hversu
mikill Vestfirðingur ég var og
hans systir var líka hissa, að ég,
kærasti Sólveigar dóttur hans,
skyldi þekkja einhvern í þessum
fjórðungi. En svona lágu leiðir, við
vorum báðir að vestan. Veigar var
stoltur af sínum uppruna, hann
var Vestfirðingur í húð og hár.
Þegar við ferðuðumst um kjálk-
ann þekktu hann ansi margir. Það
var gaman að ferðast með þessum
öðlingi um ævintýraheima Vest-
fjarða, þeir lifnuðu við, við mis-
munandi minni okkar um staðinn.
Hann þekkti alla bæi í Djúpinu í
línulegri röð frá því að hann hafði
verið í vinnu hjá Matthíasi
Bjarnasyni á skrifstofu Djúpbáts-
ins.
Ég verð að segja að hann kom
inn í mitt líf sem vinur og tengda-
faðir, það var ekki hægt annað en
að elska og virða þennan mann.
Þakka þér fyrir allt.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Ómar.
Veigar, vinur minn og kollegi,
gegndi margvíslegum leiðtoga-
störfum í læknisfræði, heilbrigð-
isþjónustu og háskólastarfsemi.
Hann var meðal annars formaður
Læknafélags Íslands, forstöðu-
læknir meinefnafræðideildar
Landspítalans, formaður Lækna-
ráðs Landspítalans og lækninga-
forstjóri Ríkisspítala þar til hann
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Veigar var mikill stuðningsmaður
sameiningar spítalanna tveggja
og uppbyggingar háskólasjúkra-
húss. Áhrif Veigars voru víðtæk
og jákvæð.
Ég minnist hans með þakklæti,
hlýhug og virðingu. Ég kynntist
Veigari fyrst þegar ég var lækna-
nemi á öðru ári. Hann var einn af
kennurunum í lífefnafræði, sem
var mitt uppáhaldsfag. Veigar
var afbragðskennari og hlaut við-
urkenningu sem slíkur. Það kom í
minn hlut að vera fulltrúi nem-
enda við skipulagningu kennslu
og semja um hana við Veigar. Ég
skynjaði strax að þar var kominn
góður og hlýr hlustandi og mark-
viss verkmaður í leit að bestu
lausnum. Ég kynntist honum bet-
ur þegar ég vann sem aðstoðar-
læknir á deild hans og síðar þegar
ég tók við af honum sem forstöðu-
læknir meinefnafræðideildar
Landspítalans og hann var lækn-
ingaforstjóri. Stuðningur hans og
reynsla var mikilsverð alla tíð og
ráð hans fylgja mér enn í dagleg-
um störfum.
Veigar var fæddur á lands-
námsbænum Alviðru í Dýrafirði.
Víðáttan og tignarleg fjöllin láta
engan ósnortinn. Veigar ólst þar
upp og síðan á Ísafirði. Á skóla-
árum vann hann við sjómennsku.
Hann veiktist sem tafði nám um
stundarsakir en jók þroska og
samkennd með öðrum.
Veigar var í framhaldsnámi við
Royal Postgraduate Medical
School og Hammersmith-sjúkra-
húsið í London á blómaárum
þess, þegar það var eitt öflugasta
háskólasjúkrahúsið í heiminum.
Þar skrifaði Veigar doktorsrit-
gerð um nýuppgötvað hormón,
kalsitónín, undir leiðsögn Iains
Macintyres prófessors. Veigar
var í sterkum rannsóknarhópi og
vann markverða brautryðjenda-
vinnu í grunnrannsóknum á
hormóninu. Í lokin var Veigar
orðinn kennari við þessa frægu
stofnun. En römm er taugin heim
til Íslands og fjölskyldan kaus að
flytja þangað. Reynslan á Ham-
mersmith mótaði hann hins vegar
alla tíð.
Veigar var gæfumaður í einka-
lífinu, giftur afbragðskonu. Eign-
uðust þau þrjár dætur sem hafa
getið sér gott orð hver á sínu
sviði. Fjölskyldan var mikilvæg
og gegndi lykilhlutverki í lífi
hans.
Veigar kom til leiks í leiðtoga-
störfum sínum sem heilsteyptur
maður með víðtæka reynslu;
sveita- og sjómaður mótaður af
Vestfjörðum, fagmaður og heims-
borgari, ástríkur fjölskyldufaðir
sem miðlaði hlýhug og velvild.
Fólk fann að hann leitaði bestu
leiða og vildi vel. Háleit markmið
fyrir háskólasjúkrahús voru sam-
ræmanleg ráðdeild með fé og ein-
földum, hagnýtum lausnum.
Hann var afbragðssögumaður
með mikla kímnigáfu. Frásagnir
hans kölluðu fram bros og bættu
líðan. Auðskilið var af hverju hon-
um voru falin margvísleg forystu-
störf á Landspítalanum, við Há-
skólann og í félagsstörfum. Þar
lagði hann gjörva hönd á plóginn
og kom mörgum framfaramálum
til leiðar; fáir hans jafningjar.
Blessuð sé minning góðs vinar.
Jón Jóhannes Jónsson.
Elsku Arndís, Birna, Sólveig,
Helga og fjölskyldur.
Það er alltaf sárt að kveðja, við
höldum alltaf að við séum tilbúin,
veikindin búin að vara í langan
tíma, eða stuttan, við vitum hver
endastöðin er, við segjum við vini
og vandamenn, þetta er að verða
búið, þetta er langt komið, hann/
hún er að fara en svo þegar kallið
kemur og við stöndum frammi
fyrir því að kveðja þá verður
þetta svo erfitt. Kveðjustundin er
komin og við getum ekki lengur
sest niður og sagt hvernig dag-
urinn í dag var hjá okkur, rætt
næstu forsetakosningar eða
alþingiskosningar en það hefði
Veigar haft gaman af því að ræða.
Fótbolti var eitt af því sem við
höfðum gaman af að horfa á sam-
an, áfram Liverpool (eða erum
við ekki öll þar)!
Ég kynnist Arndísi þegar við
byrjuðum í menntaskólanum í
Kópavogi árið 1989, heil eilífð síð-
an en við vorum samt svo „full-
orðnar“.
Samband þeirra feðgina var
mjög einlægt. Veigar dáðist að
öllu sem Arndís gerði, þó svo að
við hefðum verið á hápunkti svo-
kallaðrar „gelgju“ – sem hvorug
okkar kannast við að hafa nokk-
urn tíma verið á (systrum hennar
til mikils ama) – þá gat Veigar
alltaf glaðst með okkur. Hann
hafði húmor fyrir okkur, sérstak-
lega Arndísi, það komu gleðitár í
augun á honum þegar hún var ná-
læg. Hæglætismaður með yndis-
lega nærveru, það er mín helsta
minning um hann. Hann sótti í
okkar félagsskap, fannst gaman
að hlusta á Arndísi og reyna að
taka þátt í hennar lífi.
Þegar Geiri góði loksins fang-
ar hjarta Arndísar þá hugsaði
Arndís til pabba síns, hún hlakk-
aði til að kynna þennan góða
mann fyrir yndislega pabba sín-
um, sem vann auðvitað hjarta
hans, enda ekki við öðru að búast.
Við bætast svo yndisleg barna-
börn, Birna Rún og Alma, algjör-
ir sólargeislar.
Það er afskaplega erfitt að
geta ekki verið með ykkur, kæra
fjölskylda, í dag, en hugur minn
er hjá ykkur, yndislegur maður
er farinn, en minningin lifir og
það er svo gott, það er svo gott að
minnast alls sem gott er, segja
barnabörnum frá því hvað afi var
góður og yndislegur maður,
segja sögur og halda minning-
unni á lofti.
Elsku Arndís mín, Geiri,
Birna, Sólveig og Helga, haldið
þétt utan um hvert annað og
munið að segja sögur því minn-
ingin er svo góð
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn,
og þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.
Kveðja
Ingibjörg.
Fornvinur og samstarfsmaður
um langt skeið er látinn. Ég hitti
Þorvald Veigar fyrst fyrir nær 45
árum í London. Ég var nýskrið-
inn frá prófborði. Hann var að
ljúka störfum við kennslu og
rannsóknir á Hammer-
smithspítala þar sem hann hafði
tekið þátt í merkum rannsóknum
á hormóninu calcitonin. Báðir á
heimleið til að taka til starfa við
Meinefnafræðideild Landspítal-
ans.
Veigar hafði áður en hann hélt
til London starfað við meinefna-
fræði á Landspítala og m.a. átt
þátt í að koma á fót notkun
geislavirks joðs við greiningu
skjaldkirtilssjúkdóma. Heim-
kominn á ný setti hann upp skil-
virka aðferð til greiningar PKU-
sjúkdómsmyndar í nýburum.
Þessi dæmi um frumkvæði koma
í hugann nú en tæmandi listi yrði
langur. Meginverkefni næstu ár
og áratugi urðu hins vegar nú-
tímavæðing rannsóknastofunnar
og öflun tækjabúnaðar sem var í
stöðugri þróun á starfstíma Veig-
ars með sívaxandi sjálfvirkni.
Ennfremur þróun gæðaeftirlits
með mæliniðurstöðum. Allt þetta
var nauðsynlegt til að þjónusta
rannsóknastofunnar sem er und-
irstaða sjúkdómsgreininga væri
á við það sem best gerist erlend-
is. Öllu þessu sinnti hann af mik-
illi kostgæfni.
Það var gott að vera sam-
starfsmaður Veigars á þessum
árum. Hann var viðræðugóður,
samstarfsfús, hlýr og þægilegur í
umgengni og fyrst og fremst
hreinn og beinn og heiðarlegur
vinnufélagi. Samstarfið var ekki
aðeins innan rannsóknastofunn-
ar því við tókum strax við heim-
komu að okkur kennslu lækna-
nema og fleiri nemendahópa,
m.a. kenndum við lengi nokkur
námskeið fyrir nemendur í
meinatækni. Einnig á þeim vett-
vangi gekk samstarfið með ágæt-
um.
Það er ekki sjálfgefið að sam-
starf á vinnustað þróist í vináttu.
En sá hópur sem á þessum fyrstu
árum stóð í einskonar frumbýl-
ingsstappi í kennslu og rann-
sóknum náði að tengjast vina-
böndum sem allt til þessa hafa
haldið þrátt fyrir að hann dreifð-
ist er árin liðu. Fyrir fáeinum
misserum hittist þessi hópur eins
og oft áður og átti ég þá góðar
viðræður við Veigar sem ég er
þakklátur fyrir.
Veigar bar gæfu til að eignast
að konu hana Birnu, konu sem
ber með sér góðvild og glaðværð
hvenær sem fundum okkar ber
saman. Þau eignuðust þrjár
glæsilegar dætur. Fyrir hönd
okkar Margrétar flyt ég þeim
mæðgum öllum okkar dýpstu
samúð.
Hörður Filippusson.
Fallinn er frá góður kollegi og
samstarfsmaður, Þorvaldur
Veigar Guðmundsson. Hann var
af Vestfjörðum og bar með sér
mörg góð einkenni manna úr
þeim landsfjórðungi. Að loknum
menntaskóla nam hann læknis-
fræði við Háskóla Íslands og út-
skrifaðist árið 1959. Læknisfræð-
in og kandídatsstörf vöktu
brennandi áhuga á rannsókna-
lækningum. Á árunum 1961-1970
stundaði hann sérnám, sérfræði-
störf, kennslu og vísindarann-
sóknir í meinefnafræði (clinical
chemistry) við Royal Postgra-
duate Medical School of London.
Helstu rannsóknaverkefni hans
voru hormónar sem stjórna
kalkbúskap líkamans og einnig
starfsemi skjaldkirtils. Þorvaldur
og samstarfsmenn hans birtu
fjölmargar merkar vísindagrein-
ar á þessu sviði í virtustu tímarit-
um læknisfræðinnar.
Það var mikil fengur fyrir
Landspítalann að fá hann til að
snúa aftur til Íslands eftir hátt í
tíu ára farsælan feril í London.
Hann hóf störf á meinefnafræði-
deild spítalans og átti stóran þátt
í að efla og bæta alla rannsókna-
þjónustu sem og alla faglega og
vísindalega starfsemi innan sér-
greinarinnar. Þorvaldur varð yf-
irlæknir deildarinnar 1985 og
gegndi þeirri stöðu til 1995. Til
fjölda ára var hann mikils metinn
kennari við Háskóla Íslands og
Tækniskólann. Reynsla hans,
þekking og persónueinkenni
gerðu að hann var valinn til að
gegna stöðu lækningaforstjóra
Landspítalans frá 1995 til 2000.
Samhliða vinnu á Landspítala
sinnti hann ýmsum öðrum
ábyrgðarstörfum svo sem að vera
formaður Læknafélags Íslands,
Félags um klíníska lífefnafræði
og rannsóknalækningar og Fé-
lags íslenskra meinafræðinga.
Hann var mjög virkur í norrænu
samstarfi og gegndi um tíma
stöðu formanns í Nordisk För-
ening för Klinisk Kemi. Það er
mér sérstaklega eftirminnilegt
þegar hann tók að sér að vera for-
seti 35. norræna þingsins í klín-
ískri lífefnafræði sem var haldið í
Borgarleikhúsinu 2002. Undir-
búningsstarfið tók á þriðja ár og
varð röggsöm stjórn og metnaður
Þorvalds til þess að þingið varð
eitt það besta og fjölmennasta
sem haldið hefur verið. Norrænir
samstarfsmenn minnast þess
þings enn þann dag í dag.
Stjórnir Félags um klíníska líf-
efnafræði og lækningarannsóknir
á Íslandi, Nordisk Förening för
Klinisk Kemi, Félag íslenskra
meinafræðinga og starfsfólk
rannsóknakjarna LSH þakka
Þorvaldi fyrir áratuga samstarf
og votta aðstandendum samúð
sína.
Ísleifur Ólafsson.
Persónuleg kynni okkar Þor-
valdar Veigars hófust í lok síðasta
áratugar liðinnar aldar þegar við
gegndum sambærilegum störf-
um, hvor á sínum spítalanum,
hann lækningaforstjóri á Land-
spítala og ég á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur sem svo hét eftir
sameiningu Borgarspítala og
Landakotsspítala. Yfirvöld borg-
ar og ríkis höfðu þá lýst vilja til að
sameina þessar tvær stofnanir,
fyrst og fremst á grundvelli
rekstrarkostnaðar. Undirritaður
hafði á þeim tíma efasemdir um
ágæti þess, en ekki varð hjá því
komist að unnið skyldi að þessu
flókna verkefni. Framþróun heil-
brigðisþjónustu á sjúkrahúsum
var þá orðin gífurlega ör, bæði í
þekkingu og tækni, og byggðist
og byggist enn á sífellt vaxandi
sérhæfingu heilbrigðisstarfs-
manna. Sérhæfingin var þá þegar
bæði orsök og afleiðing ört vax-
andi þekkingar, sem aftur stað-
festi að smáþjóð eins og okkar á
ekki val um annað en að nýta sér-
hæfða þekkingu svo vel sem
verða má með því að sameina
kraftana. Aðeins með því móti er
mögulegt að bjóða landsmönnum
sambærilega sérhæfða heilbrigð-
isþjónustu líkt og þær þjóðir sem
við berum okkur helst saman við.
Þetta er hin raunverulega
ástæða sameiningar sjúkrahús-
anna í Reykjavík. Fáir menn
skildu þessi rök betur en Þor-
valdur Veigar. Hann vann af heil-
indum að sameiningunni, en
hann fór aldrei fram með neinu
offorsi, enda sannur séntilmaður,
hógvær í öllum málflutningi,
prúður og sanngjarn. Hann
reyndist mér ráðhollur og tilbú-
inn að miðla af reynslu sinni og
þekkingu eftir að ég tók við starfi
lækningaforstjóra hins samein-
aða sjúkrahúss. Þannig minnist
ég hans og verð honum ævinlega
þakklátur. Blessuð veri minning
þessa ágæta manns.
Jóhannes M. Gunnarsson.
Þegar ég átti tvö ár að baki í
lífefnafræðinámi við Edinborg-
arháskóla árið 1964 gerðist ég
sumarmaður á rannsóknastofu
Landspítalans í meinefnafræði.
Þá kynntist ég Þorvaldi Veigari
Guðmundssyni, sem geislaði af
alúð og hlýju.
Sama haust hélt Veigar til
framhaldsnáms í Lundúnum hjá
Iain MacIntyre (1924-2008) á Ro-
yal Postgraduate Medical School
við Hammersmith-sjúkrahúsið,
sem þá var í forystu í rannsókn-
um í akademískri læknisfræði í
Bretlandi. MacIntyre hafði áður
kynnst Davíð Davíðssyni pró-
fessor og hafði mikil áhrif á ís-
lenska lækna, sem komu þangað
til rannsókna. Þegar ég kom til
framhaldsnáms í lífefnafræði við
læknaskólann á Guy’s Hospital í
Lundúnum, kynntist ég fjöl-
skyldu Veigars vel. Ég kom oft í
helgarheimsóknir til þeirra.
Gestrisni Birnu var rómuð, og
dæturnar, Helga og Sólveig, voru
á bráðskemmtilegum aldri, prúð-
ar en kotrosknar.
Iain MacIntyre, leiðbeinandi
Veigars í doktorsnámi, var í
fremstu röð þeirra sem rannsök-
uðu kalkbúskap. Þá var hormón-
ið kalsítónín nýuppgötvað. Fram-
farir í þekkingu á eiginleikum
þess, byggingu og áhrifum voru
ótrúlega hraðar á þessum árum.
Þetta hormón er framleitt í
skjaldkirtli og hefur öndverð
áhrif við PTH-hormónið, sem er
framleitt í kalkkirtlum. Nokkur
samkeppni, en samt vinsamleg,
var við rannsóknahóp í Kanada
sem Harold Copp stýrði. Á þess-
um árum var Veigar höfundur
fjölmargra ritrýndra vísinda-
greina, yfirlitsgreina og bóka-
kafla. Framlag hans til rann-
sókna á kalkbúskap er
umtalsvert. Þekking Veigars á
aðferðum í almennri lífefnafræði
og klínískri lífefnafræði var yfir-
gipsmikil, og hann hélt henni allt-
af vel við.
Haustið 1971 kom ég aftur til
Íslands til starfa á Tilraunastöð-
inni á Keldum. Veigar var kom-
inn á rannsóknastofu Landspít-
alans í meinefnafræði, einnig
Hörður Filippusson lífefnafræð-
ingur. Þá gengum við þremenn-
ingar til liðs við Davíð Davíðsson
við kennslu læknanema eftir
nýrri reglugerð. Aldrei bar nokk-
urn skugga á samstarf mitt við
Veigar, sem kenndi við lækna-
deild með nokkru hléi, en við
Hörður fluttumst í raunvísinda-
deild í ársbyrjun 1996.
Síðast hitti ég Veigar á endur-
fundum gamalla samstarfs-
manna á heimili mínu haustið
2013. Hann var hress í bragði, en
örfáum vikum síðar brast heilsa
hans. Birna sinnti honum af ein-
stakri umhyggju í erfiðum veik-
indum.
Ég minnist Veigars sem góðs
samstarfsmanns, en ekki síður
vegna þess hve heiðarlegur og
heilsteyptur hann var í hvívetna.
Ég votta fjölskyldu hans einlæga
samúð mína.
Baldur Símonarson.
Þorvaldur Veigar
Guðmundsson
 Fleiri minningargreinar
um Þorvald Veigar Guð-
mundsson bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.