Morgunblaðið - 06.07.2016, Side 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 6. JÚLÍ 2016
✝ Sigvaldi Ár-mannsson
fæddist á Hofteigi á
Akranesi 28. ágúst
1928. Hann andað-
ist á Heilbrigðis-
stofnun Suðurlands
26. júní 2016.
Foreldrar hans
voru Margrét Sól-
veig Sigurðar-
dóttir, húsfreyja,
og Ármann Ingi-
magn Halldórsson,
skipstjóri. Systkini Sigvalda
voru: Jórunn, Sigríður Ásta,
Valdimar, Ármann Halldór, Sig-
urður, Guðrún, Halldór og Mar-
grét og eru þau öll látin.
Sigvaldi kvæntist Jónu Katr-
ínu Guðnadóttur frá Háarima
1953. Börn Sigvalda eru: Dagný,
f. 1953, Guðni, f.
1955, Sigurjóna, f.
1959, Margrét Ár-
dís, f. 1961, Ár-
mann, f. 1963, d.
18.5. 2011, og Guð-
finna Björk, f. 1965.
Sigvaldi og Jóna
eignuðust 17 barna-
börn en tvö þeirra
eru nú látin og
barnabarnabörnin
eru orðin 11.
Sigvaldi stundaði
sjómennsku frá 1942 til 1952.
Síðan gerðist hann bóndi í
Þykkvabæ og var það allar götur
síðan.
Útför Sigvalda fer fram frá
Þykkvabæjarkirkju í dag, 6. júlí
2016, og hefst athöfnin klukkan
14.
Pabbi ólst upp á Akranesi í
stórum systkinahópi, hann hlaut
hefðbundna skólagöngu en hugði
ekki á frekara nám enda átti kyrr-
seta aldrei við hann. Það má segja
um pabba að snemma beygist
krókurinn, því strax á æskuárun-
um var hann einstaklega dugleg-
ur og mátti aldrei vera að því að
stoppa. Þörfin fyrir að leika sér
var svo sterk að hann mátti ekki
einu sinni vera að því að koma inn
og borða og var því færður mat-
urinn út. Ungur að árum fór hann
í sveit á sumrin að Geldingaá og
var þar í 13 sumur, þar undi hann
sér vel því næg voru verkefnin.
14 ára hóf pabbi sjómannsferil
sinn. Hann fékk pláss á togaran-
um Sindra sem aðstoðarmaður
kokksins. Þetta var á tímum
seinni heimsstyrjaldarinnar og
var því mjög áhættusamt þar sem
tundurdufl og kafbátar gátu
leynst víða í hafinu. Það stoppaði
pabba samt ekki í að stunda sjó og
siglingar. Fyrir pabba var stórt
ævintýri að komast til útlanda og
drekka í sig allt sem fyrir augun
bar. Þar komst hann meira að
segja í tívolí. Skipsverjar Sindra
björguðu eitt sinn amerískum
flugmönnum úr sjónum um hávet-
ur en það reyndist pabba eftir-
minnilegt. Pabbi lenti oft í brjál-
uðu veðri á sjónum. Eitt sinn
þegar hann var 15 ára á Sindra
gekk sjórinn svo yfir bátinn og
inn í eldhúsið að allt var á floti en
ekki þótti ástæða til að stoppa og
pabbi hélt áfram að kokka eins og
allt væri í stakasta lagi.
Árið 1952 fór pabbi í heimsókn
í Þykkvabæinn sem leiddi til þess
að hann réð sig í kaupamennsku í
Háarima og kynntist þar mömmu.
Mamma og pabbi giftu sig 1953
og árið eftir keyptu þau Borgar-
túnið og fluttust þangað með
frumburðinn. Í fyrstu var bland-
aður búskapur en seinna var
áhersla lögð á kartöfluræktun og
kúabúskap. Pabbi var vinnuþjark-
ur með afurðamikið bú enda var
unnið ötullega alla daga að búinu.
Pabba tókst vel til við kartöflu-
ræktunina og var einnig laginn
við kýrnar og kunni ýmis ráð þeg-
ar þær veiktust. Honum fórst vel
úr hendi að hjálpa kúm við burð
og sprauta þær í veikindum. Oft
var hann kallaður á aðra bæi til að
sinna þessu eða hjálpa til á annan
máta, enda var hann afar greið-
vikinn og taldi aldrei eftir sér að
hjálpa öðrum á allan hátt þegar
við lá.
Gestrisni pabba var mikil og
því ansi oft góðir gestir við eld-
húsborðið. Segja má að í því hafi
félagslíf hans verið fólgið, því
hann var mjög heimakær. Þó
hafði hann mikla ánægju af því að
fara stöku sinnum upp á Skaga til
að heimsækja vini og ættingja á
æskustöðvunum og hafði alltaf
sterkar taugar til þeirra.
Með þessum orðum þökkum
við elsku pabba fyrir allt. Með
honum hverfur dugnaðarforkur
sem vann hörðum höndum í orðs-
ins fyllstu merkingu fyrir öllu
sínu. Hann lifði á tímum heims-
styrjaldar og mjög áhættusamrar
sjómennsku, strits í búskap og
mikilla tæknibreytinga í búskap-
arháttum. Hann sló hvergi af,
kunni ekki að hlífa sjálfum sér,
var orðvar, bóngóður og heiðar-
legur fram í fingurgóma.
Blessuð sé minning pabba.
Dagný, Guðni, Sigurjóna,
Margrét og Guðfinna.
Sigvalda tengdaföður mínum
kynntist ég þegar „ég var í görð-
unum“ eins og það er kallað þegar
menn fara í vinnumennsku við að
taka upp kartöflur á haustin.
Vinnusemi, kraftur og ósérhlífni
var það fyrsta í fari hans sem ég
tók eftir. Sigvaldi hlífði sér ekki í
neinu þrátt fyrir að hafa farið í
stóra opna hjartaaðgerð árinu áð-
ur en ég kynntist honum. Tilmæli
læknisins til hans höfðu verið þau
að hann átti að hlífa sér í poka-
burðinum í kartöfluupptektinni.
Stöðugt þurfti vinnufólkið í upp-
tökunni að minna hann á að vera
ekki að lyfta pokunum en vinnu-
gleðin og kappsemin var svo mikil
að Sigvaldi var alltaf að gleyma
sér eða sá enga ástæðu til að fara
eftir því sem læknirinn sagði. Á
morgnana vakti hann okkur alltaf
með því að banka létt á hurðina og
kalla „ræs“ sem væntanlega var
arfur frá sjómennskuárum Sig-
valda. Sjómennskan hefur vafalít-
ið mótað líf Sigvalda mikið en
hann stundaði sjó frá unglingsár-
um fram á þrítugsaldur og var
m.a. á síðutogara sem var mikil
erfiðisvinna.
Með árunum kynntist ég Sig-
valda og lærðist að hann var naut-
sterkur, féll aldrei verk úr hendi
og stutt var í glens og grín hjá
honum. Ef allt gekk á afturfót-
unum í upptektinni á haustin átti
hann það til að blóta hressilega en
þegar vel gekk og tekið var upp
fram í myrkur var hann í essinu
sínu og lék á als oddi.
Gestrisni Sigvalda átti sér lítil
takmörk, öllum sem áttu erindi
inn á Borgartúnshlað var boðið
inn í kaffi og þar var ætíð sest við
hlaðið kaffiborð sem Jóna
galdraði fram úr búrinu.
Sigvaldi átti auðvelt með að sjá
spaugilegu hliðarnar á hlutunum.
Þegar hann tók barnabörnin í
fangið tók hann á rás með þau,
hoppaði um og fíflaðist með þau
svo þau skellihlógu eða settu upp
undrunarsvip yfir atganginum í
afa svo að við hin skellihlógum.
Með þessum fáu orðum kveð
ég dugnaðarforkinn Sigvalda
tengdapabba minn, far þú í friði
og kærleik,
Erlendur Reynir Guðjónsson.
Í örfáum orðum langar mig til
að minnast elsku afa og þakka
honum fyrir allt. Hjá afa var ör-
yggi og skjól og vil ég þakka hon-
um fyrir að hafa fengið að alast
upp í Borgartúni.
Afi var alltaf svo duglegur,
hann var sívinnandi og tók sér
aldrei frí. Hann var góður við okk-
ur barnabörnin, grínaðist mikið í
okkur og sýndi okkur athygli. Afa
fannst skemmtilegt að sjá svipinn
á okkur þegar hann var að fíflast
eitthvað þegar við vorum lítil.
Afi var einstaklega heiðarlegur
maður, hjálpsamur og greiðvikinn
og góð fyrirmynd. Takk fyrir allt
sem þú kenndir mér og gerðir fyr-
ir mig, elsku afi minn, sofðu rótt.
Þinn
Eyþór Jónsson.
Elsku fallegi, góðhjartaði afi
Sigvaldi. Hvað ég er fegin að hafa
kynnst þér. Það var sko enginn
eins mikill töffari og þú, sérstak-
lega þar sem þú reyndir ekki að
vera það, þú varst það bara. Ég
man helst eftir þér í köflóttri
skyrtu með sixpensara, mér
fannst það alltaf svo flott. Það
sem okkur systrunum dettur
fyrst í hug þegar við hugsum um
þig er hvað þú varst mikill grall-
ari. Ég sé þig fyrir mér skaka
gervitönnunum fram og aftur í
munninum á þér svo að glamraði í
þeim og við systurnar í fanginu á
þér, gargandi úr hlátri.
Ég tók einhvern tíma viðtal við
þig um líf þitt fyrir íslenskuá-
fanga. Það var svo gaman að fá að
vita meira um þig. Þú sagðir mér
frá því þegar þú fórst út á sjó, þá
bara 14 ára, og þú og hinir skip-
verjarnir óhlýðnuðust og björguð-
uð einhverjum Bandaríkjamönn-
um. Auðvitað hefðir þú ekki getað
lifað með því að gera það ekki, þú
varst bara þannig gerður. Mér
fannst svo ótrúlegt að þú hefðir
gefið mömmu þinni allan pening-
inn sem þú vannst þér inn á sjón-
um og af þeim peningi hefði þér
verið úthlutað smá vasapeningi.
Slíka fórnfýsi er erfitt að finna í
dag.
Mamma talar oft um það hvað
þú varst duglegur og að þú hafir
aldrei kvartað. Og ég held þú haf-
ir arfleitt marga í fjölskyldunni að
því. Þú ert fyrirmynd fyrir okkur
systurnar, því þú varst sterkur,
heiðarlegur og ég man ekki eftir
því að hafa heyrt þig tala illa um
nokkurn mann.
Þegar þú veiktist fyrir ekki svo
löngu og við heimsóttum þig man
ég að þú settist upp bara til að
kveðja mig þegar við vorum að
fara aftur í bæinn, því þú vissir að
ég komst ekki nógu nálægt þér til
að kyssa þig bless. Þrátt fyrir að
hafa verið svona veikur eins og þú
varst gerðir þú þetta samt fyrir
mig. Það eru svona hlutir sem
sýna mér hvað þú varst um-
hyggjusamur, þú sýndir væntum-
þykju þína í gjörðum.
Daginn sem þú kvaddir okkur
sat ég hjá þér og hélt í höndina á
þér. Þó að það hafi verið erfitt að
kveðja þig fannst mér samt eitt-
hvað fallegt við þennan dag. Við
vildum öll að þér liði sem best og
umhyggjan og hlýjan í þinn garð
var svo áberandi. Mér leið eins og
þú hefðir sameinað okkur fjöl-
skylduna.
Takk fyrir allt, elsku afi minn,
hvíldu í friði.
Fyrir hönd okkar systranna í
Vættaborgum,
Jóna Kristín Erlendsdóttir.
Að alast upp með afa sinn og
ömmu á næsta bæ eru forréttindi
sem við systkinin fengum að upp-
lifa. Að fá að finna allan þann
kærleik og væntumþykju sem þau
hafa að gefa og um leið að kynn-
ast þeim er alveg ómetanlegt.
Minningarnar sem við eigum um
elsku afa eru margar og góðar.
Það sem einkenndi afa var hversu
vinnusamur hann var og hafði sí-
fellt eitthvað fyrir stafni, hvort
sem það var að sinna dýrunum á
bænum, uppskerunni eða dytta að
tækjunum.
Hann var afskaplega kappsfull-
ur og gafst aldrei upp. Eitt haust-
ið í miðri kartöfluupptekt var okk-
ur farið að lengja eftir pabba heim
í kvöldmat, venjulega var verið úti
í garði allan daginn og komið
heim um kvöldmat. Leið og beið
og ekki kom pabbi, úti var orðið
niðamyrkur og venjulega hefðu
allir verið löngu komir heim. Eftir
góða bið var farið að grennslast
fyrir um pabba og félaga og eru
þeir þá að nálgast bæinn með
uppskeru dagsins, langt liðið á
kvöldið. Ástæðan var sú að það
átti að stríða afa aðeins, vanalega
hafði hann farið heim rétt eftir að
pabbi lauk sínu dagsverki. Þenn-
an dag átti að sjá hvað hægt væri
að halda þeim gamla lengi úti í
garði og hvort hann myndi nú
ekki hætta og fara heim þegar
tími væri kominn til. En nei, ald-
eilis ekki. Það var haldið áfram
langt fram í myrkur og að lokum
gáfust pabbi og hans teymi upp á
stríðninni og fóru heim, þreyttir
og svangir og féllu fyrir eigin
bragði. Afi hélt áfram, aðeins
lengur, enda færi hann aldrei
fyrstur heim.
Þegar dagsverkum lauk þá var
alltaf stutt í glensið og gleðina hjá
afa. Okkur afabörnunum var hann
afskaplega góður og ljúfur og
hafði voða gaman af að atast í
okkur og skemmta. Þegar við á
fullorðinsárum komum svo með
börnin okkar til hans þá lifnaði al-
veg yfir honum og hann vildi ólm-
ur fá þau til að sitja hjá sér og
leika við þau. Þá voru það sömu
leikirnir og sprellið sem skemmti
okkur systkinunum mörgum ár-
um áður og viðbrögð barnanna
þau sömu, að leika með og taka
þátt. Hann átti það til að losa um
gervitennurnar og hrista þær og
láta skrölta í gómnum okkur til
mikillar gleði og gerðum við svo
sjálf tilraunir til að gera það sama
sem gengu nú ekki vel. Eins hafði
hann voða gaman af að horfa á
teiknimyndir með okkur og mátti
vart sjá hver skemmti sér betur,
börnin eða afi. Hann gat hlegið
svo hátt og innilega að mesta
skemmtunin var orðin sú að fylgj-
ast með afa hlæja.
Síðustu árin eftir að bústörfin
höfðu runnið sitt skeið var hug-
urinn orðin meiri en líkaminn
leyfði. Það var ekki í karakter
þessa vinnusama manns að taka
því rólega og láta daginn líða. Nú
hefur hann fengið hvíldina og
hugurinn frjáls frá lasburða lík-
amanum. Vonandi er elsku afi
kominn á góðan stað, líður vel og
hefur fundið sér eitthvað til að
hafa fyrir stafni.
Ó, blessuð vertu, sumarsól,
er sveipar gulli dal og hól
og gyllir fjöllin himinhá
og heiðarvötnin blá.
Nú fossar, lækir, unnir, ár
sér una við þitt gyllta hár,
nú fellur heitur haddur þinn
á hvíta jökulkinn.
(Páll Ólafsson)
Við eigum eftir að sakna þín
elsku afi.
Katrín, María,
Tryggvi og Arnar.
Sigvaldi
Ármannsson
Ástkær móðir okkar, tendgamóðir, amma
og langamma,
LÝDÍA BERTA JÖRGENSEN,
lést á Hjúkrunarheimilinu Skógarbæ þann
27. júní.
Útförin fór fram í kyrrþey að ósk hinnar
látnu.
.
Guðrún B. Tryggvadóttir, Guðjón Sigurbjartsson,
Hanna K. Jörgensen, Björn Þórisson,
Kolbrún Ósk Jörgensen,
Sólveig M. Jörgensen, Eysteinn Kristjánsson,
Anton K. Jörgensen, Janne Hvarre Jörgensen,
Margrét S. Jörgensen,
barnabörn og barnabarnabörn.
Elskulegur frændi okkar,
HARALDUR HÁKONARSON,
fyrrum bóndi á Fiskilæk,
lést á dvalarheimilinu Höfða á Akranesi 3.
júlí síðastliðinn. Útförin fer fram frá
Hallgrímskirkju Saurbæ þriðjudaginn 12. júlí
klukkan 14. Sérstakar þakkir til starfsfólks Höfða fyrir frábæra
umönnun.
.
Fjölskylda hins látna.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
HREINN KRISTJÁNSSON,
bóndi,
Hríshóli, Eyjafjarðarsveit,
lést laugardaginn 18. júní á
hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð, Akureyri. Útförin fer fram frá
Akureyrarkirkju föstudaginn 8. júlí klukkan 13.30. Blóm og
kransar eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast
hans er bent á Öldrunarheimili Akureyrar eða Sjúkrahúsið á
Akureyri, öldrunarlækningadeild.
.
Erna Sigurgeirsdóttir,
Viðar Hreinsson, Anna Guðrún Júlíusdóttir,
Sigurgeir B. Hreinsson, Bylgja Sveinbjörnsdóttir,
Kristján Hreinsson, Anna Sigrún Rafnsdóttir,
Ævar Hreinsson, Elín M. Stefánsdóttir,
Helga B. Hreinsdóttir, Guðmundur S. Óskarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minn ástkæri og yndislegi sonur og
fóstursonur, dóttursonur, frændi og
barnabarnabarn,
ARON HLYNUR AÐALHEIÐARSON,
Glósölum 7,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans
mánudaginn 4. júlí. Útförin verður auglýst
síðar. Blóm og kransar eru afþökkuð, en þeim sem vilja minnast
hans er bent á minningarsjóð í hans nafni:
0537-14-407916, kt. 261083-3969.
Það sem safnast inn á sjóðinn mun fara til styrktar
tækjakaupum fyrir börn með taugasjúkdóma og langveik börn.
.
Aðalheiður Erla Davíðsd., Fannar Þór Bergsson,
Davíð Jón Ingibjartsson, Stella Leifsdóttir,
Berglind Rós Davíðsdóttir, Arnar Oddfríðarson,
Ingibjartur Bjarni Davíðss., Ólína Jónsdóttir Lyngmo,
Hörður Ingi, Þórdís Lilja, Stella Rós,
Kristín og Davíð Jón,
Dollý Nielsen, Pétur Sveinsson,
Aðalheiður Á. Davíðsdóttir.
Móðir okkar og amma,
DANHILDUR JÖRGENSDÓTTIR
(Didi),
lést á dvalarheimilinu Rosengården í Vejle í
Danmörku 22. apríl 2016. Kveðjuathöfn fer
fram í Fossvogskapellu 6. júlí klukkan 13.
.
Haraldur Kjartansson,
Sveinbjörn Jörgen Kjartansson
og barnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÓLAFUR BRAGI JÓNASSON
rafvirkjameistari,
Sléttuvegi 23, áður Árlandi 1,
Reykjavík,
lést 25. júní á Landspítalanum.
Útförin fer fram frá Dómkirkjunni föstudaginn 8. júlí klukkan 13.
.
Fríða Ingvarsdóttir,
Jón Ingi Ólafsson, Jóna Bjarnadóttir,
Jónas Ólafsson, Valdís Ella Finnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.