Jólasveinar - 01.12.1923, Qupperneq 13

Komið þessa viku klukkan
61/, síðd. í Prentsm. Acta,
þá getið þið fengið að selja
falleg jólakort. Há sölulaun!
„Á eg að óska honum vitsmuna?" hugsaði hann.
„Nei, hann er sonur minn og hann mun verða við-
líka vitur og kænn og eg hefi verið“.
En þá datt honum í hug hættan, sem Dervishinn
hafði sagt, að vofði yfir sveininum.
„Honum stendur aðalhættan af einkavini sínum“,
hugsaði hann. „Og þá er að eins eitt ráð, til þess að
frelsa hann, og það er að hann unni aldrei nokkrum
manni, og hugsi aldrei nema um sjálfan sig. Annars
hefir maður ekki nema ilt eitt af því að hugsa um
aðra. þeir sem gera eitthvað gott, bera ekki annað
en vanþakklæti úr býtum. Eg óska þess“, sagði hann
svo, eftir stundarþögn, „að sonur minn verði alger-
lega eigingjarn“.
„þér skal verða að ósk þinni“, sagði röddin og rak
þá upp skerandi væl.
Kviknaði aftur í sama bili á kertinu. Upp frá því
teygðist logatunga, svo að stofan virtist standa í
björtu báli. En nú var Mansúr öllum lokið. Hann þaut
eins og örskot út úr stofunni, til þess að fullvissa
sig um, að hann væri enn þá í lifandi manna tölu og
að ekkert slys hefði í raun og veru að höndum borið.
Dervishinn tók skikkju sína og ilskó, og fór að öllu
eins hægt og gætilega og hann var vanur. Var sem
vaninn hefði gert hann með öllu óttalausan. Kona
kom þjótandi inn í stofuna og að vöggunni, sem svein-
amir lágu í, meðan hann var að fara í skikk'' sína.
það var Halíma. Hún hafði verið í næstu stoiu, ieð-
an stóð á töfraathöfninni. Hafði hún orðið mjög ótta-
slegin, þegar hún sá Mansúr koma þjótandi. Hið
fyrsta, sem hún gerði, er hún kom inn, Var að dýfa
fingri í vatn og strjúka honum, yfir enni sveinanna,
og mælti þá í hálfum hljóðum máttarorðið, sem eyð-