Tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 01.03.1960, Page 21

tímarit hjúkrunarfélags íslands
19
eða svip. Þeir finna lika bezt, þegar til lengdar
lætur, hvernig við erum. Það kemur niður á
þeim, ef við erum ómerkilegar eða óvandaðar í
verkum okkar, hyskni og tillitsleysi bitnar sárt
á þeim.
Eg keppist við að þvo burtu ryk og fjarlægja
rusl, sem aiis staðar safnast saman í vistarver-
um mannanna, sjúkra ekki síður en heiibrigðra.
Þar sem ég finn til einstæðingskenndar innan
um alla þessa ókunnu sjúklinga, legg ég alla alúð
við að þvo og þurrka af. Þessi verk, sem eru
svo vanmetin, að enginn vill vinna þau. Jæ.ia,
ekki þýðir að fást um það.
Þörf væri á að segja eitthvað. Þörfina fyrir
að tala höfum við öll, mismikla að vísu og á
sjúkrastofu getur verið lífsnauðsyn að segja eitt-
hvað. Þarna, sem ég er í þönkum mínum, er ég
sennilega ekki mjög aðgengileg til samræðna, því
að enginn segir orð. Ég er ekki einu sinni spurð,
hvaðan ég sé. Auðvitað er ég einhvers staðar að
og það er víst nóg, en ég vil ekki láta mér það
nægja. Á borði eins sjúklingsins liggur nýút-
komin bók, sem mig langar til að lesa. Ég gríp
tækifærið fegins hendi og spyr hvemig honum líki
bókin. Út af því spinnast samræður, sem margir
þurfa að taka þátt í. Loks var þessi þrúgandi
þögn rofin. Þegar einn segir eitthvað á stórri
stofu, leggja hinir oftast eitthvað til málanna,
en þar liggur líka frískasta fólkið. Einn biður
um blöðin og annar ávaxtasafa og þá langar
þriðja og fjórða mann líka í ávaxtasafa.
Á litlu stofunum liggur veikasta fólkið, þar
er oft bezt að ganga hljóðlega um og segja sem
fæst. Með æfingunni er oft hægt að sjá, hvernig
sjúklingnum líður og hvers hann þarfnast, þótt
hann biðji um fátt.
Sumir virðast aldrei þarfnast neins og verða
þakklátir og undrandi í hvert sinn, sem eitthvað
er gert fyrir þá, aðrir gera meiri kröfur. Að búa
um rúmin er auðvitað uppáhaldsverk dagsins.
Þá er hægt að tala við hvern sjúkling og kynn-
ast honum að nokkru um leið. Það bezta, sem
við getum gert fyrir mikið veika sjúklinga, er
að lagfæra koddana og hagræða sjúklingnum, svo
að hann liggi öðru vísi en áður. Að launum upp-
skerum við þakklátt bros. Það er lítið gaman
að búa um rúm, sem enginn maður er í, þess
vegna er svo erfitt að búa um sitt eigið rúm.
Ef einhver sjúklingurinn spyr: „Verðurðu ekki
hérna á morgun líka?“ þá er ég ánægð.
Að afloknu dagsverki held ég heim í skóla.
Á leiðinni mæti ég fólki, sem er að heimsækja
vini eða aðstandendur á spítalann. Stórt fólk
og lítið, ungt og gamalt. Sjúkdómar fara ekki í
manngreinarálit, á því er enginn vafi. Yndislegt
er að koma út og anda að sér hreinu lofti. Ég
óska með sjálfri mér að það væri sumar. Já, við
óskum margs á leið heim úr vinnu. Stundum
óskum við þess heitast að fara upp í rúm og sofa,
stundum, að við eigum bréf í hillunni, og stund-
um að þessi eða hin væri nú heima einu sinni.
Lífið, sem við lifum innra með okkur sjálfum,
er það, sem öllu máli skiptir fyrir okkur. Það
er sá heimur, sem við byggjum upp og hrærumst
í, hvar sem við flækjumst, að viðbættu öllu því
ytra.
Skólahúsið er vistlegt, annað væri synd að
segja. Ég mæti hóp af forskólanemum, þær gefa
mér og búningnum mínum auga. Ganga má að
því vísu, að þær haldi að ég líti niður á þær.
Já, ekki bara ég, heldur iíka hinar, sem þær mæta
hér og þar. Því alls staðar er fólk, sem þykist
geta leyft sér að líta niður á aðra, en eru það
ekki heimskingjar. Ef við eldri hjúkrunarnem-
amir lítum niður á blánemana og gleymum því að
við vorum fyrst blánemar, þá erum við allar orðn-
ar að heimskingjum, þokkalegt það. Ég geng
inn gang, sem lagður er ljósum dregli og hefur
yfir sér alveg sérstakan hlýleikablæ. Ekkert drasl
er á ganginum, engir skór eða skóhlífar. Við ein-
ar dyrnar standa töskur, en þær þýða hér, að
einhver er að fara eða koma utan af landi. Her-
bergi höfum við hver fyrir sig. Herbergin bera
íbúum sínum vitni, þau tala sínu máli um smekk,
persónugerð og áhugamál, en sérstaklega þó um
snyrtimennsku og þrifnað. Mér verður hugsað til
þess, sem liðið er af námstímanum og þess, sem
ég á eftir af honum. Hversu margt hef ég ekki
lært þegar, því að hér lærast ýmsir hlutir, sem
lærast óvíða annars staðar. Hingað koma stúlk-
ur beint frá heimilum sínum og stúlkur, sem
þvælzt hafa milli vinnustaða, eða koma beint úr
öðrum skólum. Lífið sér hver með sínum aug-
um, þess vegna eigum við stundum ekki gott
með að skilja hver aðra og það rísa deilur og
rökræður. Stundum er rifist svikalaust. Samt er
það svo, að með tímanum fer okkur að þykja
vænt hverri um aðra, svo framarlega sem okkur
getur þótt vænt um aðra en okkur sjálfar. Þótt
við séum sundurleitur hópur, eigum við þó allar
það sameiginlegt, að hér erum við til að afla
okkur menntunar og ölum í brjósti þá ósk að
skapa okkur framtíð, sem nýtir borgarar.