Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 15.05.1990, Side 23

Arndís
Einarsdóttir
F. 28.10.1911
D. 17.05.1990
t
Minning
Og feguröin mun ríkja ein.
HKL.
Arndís Einarsdóttir var falleg
kona. Hún var falleg yst sem innst.
Hún hreyfði sig eins og hefðarkonu
sæmdi og bar sig með reisn. Hún
var háttvís svo af bar og hóf sig yfir
það, sem henni fannst lítilmótlegt.
Fólk er dregið í dilka eftir aldri,
°g sumir halda því fram að sönn
vinátta skapist aðeins á æskuárun-
um. Arndís Einarsdóttir var ekki
trúuð á þessa heimspeki. Hún varð
vinur okkar allra á hvaða aldri, sem
við vorum þegar við kynntumst
henni, en sjálf var hún á hinn bóg-
mn alltaf ung. Þegar hún var sjötug
var hún á góðum aldri, glæsileg
kona og núna, þegar áttræðisaf-
ntælið nálgaðist var hún enn
óbreytt. Þetta væri ekki vert að
nefna, ef henni hefði sjálfri ekki
fundist það mikils um vert að halda
sér vel og lifa lífinu lifandi til hinsta
óags. Hún lagði alúð við sjálfa sig
eins og allt annað, sem henni var
trúað fyrir.
Arndís var hjúkrunarkona af lífi
°§ sál, enda sagðist hún mundu
velja aftur það starf, ef hún ætti
þess kost að byrja að nýju. Hún
hafði mikinn áhuga á heilsurækt,
bæði andlegri og líkamlegri. Hún
kunni líka mörg ráð, ef á þurfti að
halda til að lækna kvilla og viðhalda
heilsunni. Allt, sem hún hafði lært,
ávaxtaði hún með sjálfri sér.
Þegar hún var yfirmaður á vinnu-
stað, þurfti hún aldrei að nefna það
hver ætti að ráða né hækka rödd-
ina. Hún stjórnaði áreynslulaust
með kærleika og við, sem undir
hana vorum settar, vildum ekki
gera henni neitt á móti skapi. Svo
einfalt var það.
Hún skapaði þann anda í vinn-
unni að við værum sem ein fjöl-
skylda, sem hryggðumst með
hryggum og gleddumst með glöð-
um. Ef það læddist að okkur sá
grunur að starfið væri einhæft og
leiðigjarnt þreyttist hún ekki á því
að fullvissa okkur um að það væri
þvert á móti bæði fjölbreytt og mik-
ilvægt. Hún fyrirgaf þeim, sem
komu illa fram vegna heimsku sinn-
ar eða hroka, og hvatti okkur ævin-
lega til að gera slíkt hið sama. „Þú
hefur þig yfir þetta,“ var hún vön
að segja. Þannig hrakti hún á brott
óánægju og deilur og taldi okkur
trú um að við værum einmitt á besta
stað í heimi.
Sjálf var hún ósérhlífin í vinnu
svo af bar. í því var hún fyrirmynd
okkar allra. Hún vann á þann hátt
að hún hefði getað sandskúrað gólf
í silkipeysufötum án þess að á henni
sæist blettur eða hrukka. Hún var
sterk og glöð og hafði ákveðnar
skoðanir, sem hún lá ekki á. En
þegar á móti blés, opnaði hún
faðminn í bókstaflegum skilningi
og fullorðið fólk, sem löngu hafði
misst móður sína, átti aftur móður,
sem huggaði og þerraði tárin.
Hún elskaði mikið. Hún sagði að
það væri hægt að elska svo rnikið að
ekki væri til neins ætlast nema að
vita, að hinn elskaði væri hamingju-
samur. Kannski var það vegna
þessa viðhorfs, sem hún sjálf hlaut
ást og virðingu allra sem henni
kynntust. Hún unni því sem fagurt
var. Hún naut góðra bókmennta og
fallegrar tónlistar. Hún ræktaði
garðinn sinn og hlúði að heimilinu.
Allt bar það hennar svip.
í fyrravor, þegar náttúran var að
vakna eftir vetrardvalann, fannst
henni hún vera eitthvað þreytt.
Hún ætlaði fyrst að ná úr sér slen-
inu með ýmsum ráðum, sem hún
kunni, en það lánaðist ekki í þetta
sinn. Þegar úrskurðurinn kom
fannst mér dimma í veröldinni. Það
var vorkvöld, en samt engin birta.
Þegar ég kom í sjúkrastofuna,
breiddi hún út faðminn á móti mér
og sagði: „Ertu komin, engillinn
minn. Veistu, að ég er ekkert
hrædd. Ég hef fengið einhvern und-
ursamlegan kraft, sem hlýtur að
vera frá honum, sem öllu ræður.“
Þessi kraftur yfirgaf hana ekki.
Fyrir nokkrum dögum breiddi
hún enn út faðminn. En þá var hún
á leið til englanna, hinna raunveru-
legu engla sem hún sjálf trúði á og
sem hljóta að vera núna að sýna
henni fegurð himinsins.
Ég votta ástvinum hennar ein-
læga samúð og þakka henni fyrir
kærleikann.
Hólmfríður Gunnarsdóttir.
HJÚKRUN Vn—66. árgangur 23