Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 15.05.1990, Blaðsíða 27

Pað var eitt kvöld að mér heyrðist barið,
ég hlustaði um stund og tók afkertinu
skarið,
ég kallaði fram, og kvöldgolan veitti mér
svarið:
Hér kvaddi Lt'fið sér dyra, og nú er það
farið.
J.H.
Að kvöldi þess 18. maí sl. lést á
Borgarspítalanum Sigrún Sigur-
jónsdóttir hjúkrunarfræðingur. Þar
kvaddi kona, sem hafði náð þeim
þroska að vera sátt við lífið og til-
veruna. Þar fór kona sem hafði til-
einkað sér jákvætt viðhorf til þess
sem lífið gaf og geislaði frá sér kær-
leika.
Sigrún var gift Guðjóni Guðjóns-
syni trésmið og eignuðust þau þrjú
börn, Sigríði, Tómas og Katrínu.
Sigrún og Guðjón voru mjög sam-
hent hjón og var samheldni innan
fjölskyldunnar þeim mikið í mun.
Sú samheldni og einlægni, sem þau
hafa þróað innan fjölskyldunnar,
kemur vel í ljós þar sem hún end-
urspeglast í börnum þeirra.
Það er dýrmætt að fá að eiga
samleið með góðu fólki. Við störf-
uðum með Sigrúnu á svæfingadeild
Landakotsspítala. Svæfingahjúkr-
un var okkar sameiginlega við-
fangsefni. Sigrún vann af alhug og
umhyggju að sinni sérgrein og hafði
niikinn áhuga á að þróa gæði innan
hjúkrunar.
Hún var stórhuga kona. Það
sýndi sig best þegar hún tók sér
leyfi frá störfum árið 1985 og fór
vestur um haf til að afla sér meiri
reynslu og þekkingar í starfi. Sig-
rún og Guðjón dvöldu þar vetrar-
Hngt, hún kynnti sér svæfinga-
hjúkrun og hann vann við trésmíð-
ar.
Það er eins og stundum þurfi að
höggva nærri til að maður átti sig á
þeim mannlegu perlum sem hrær-
ast í umhverfinu. Þegar augun opn-
ast fyrir þeim eiginleikum, sem jaær
hafa að geyma, gerir maður sér far
um að læra að þekkja þær sem kær-
leiksverur. Sigrún veiktist skyndi-
t
Sigrún
Sigurjóns-
dóttir
fædd 27. mars 1940
dáin 18. maí 1990
lega í ágúst 1987. Svo alvarleg voru
veikindi hennar að okkur var öllum
brugðið sem með henni störfuðu.
Frá þessum tíma kynntumst við
Sigrúnu enn betur en áður og um
leið hinum geislandi perlum henn-
ar. Þetta hefur verið einstakur tími.
Við höfum eignast mikið með
minningu um einlæga og góða vin-
konu, sem kunni bæði að gefa og
þiggja-
Það var oft á brattann að sækja,
en Sigrún hafði einstakan lífsvilja
og með honum tókst henni að yfir-
stíga margar erfiðar hindranir.
Glaðlyndi og ferskur blær fylgdi
Sigrúnu. Henni tókst að njóta síð-
ustu ára ævinnar, þó að baráttan
við erfiðan sjúkdóm hafi markað líf
hennar. A þessum tíma gerði Sig-
rún ýmislegt sem hana hafði lengi
dreymt um og naut þess.
Sigrún átti eina ósk, sem hægt
var að uppfylla. Það var að halda
upp á fimmtugsafmælið sitt. Hún
var ekki há í loftinu, en stórhuga
var hún og mikil dugnaðar- og at-
hafnakona. Það sýndi sig best nú í
mars sl. þegar henni tókst með
óskiljanlegum lífskrafti að halda
þann daga hátíðlegan. Það gerði
hún með þvílíkri reisn, að þessi
dagur er okkur öllum ógleymanleg-
ur. Samheldni og einhugur starfs-
fólks og stjórnenda Landakotsspít-
ala um að gleðja Sigrúnu á þessum
degi, endurspeglaði þann geisla
sem hún gaf frá sér.
En tíminn tifaði hratt og það vissi
hún. Hún vildi geta notið þess sem
lífið gaf. Sigrún vissi vel að hverju
stefndi og var því búin að ganga vel
frá þeim málum, sem stuðla að vel-
ferð fjölskyldunnar. Hún var um-
vafin ást og hlýju og naut þess með
öll barnabörnin í kringum sig.
Það voru góðar stundir sem við
áttum með fjölskyldunni í Melsel-
inu. Alltaf fengum við jafn innileg-
ar móttökur og hlýtt viðmót. Okk-
ur er efst í huga þakklæti fyrir að
hafa átt samleið með Sigrúnu.
Minningin um góðan vin er dýr-
mæt.
Við vottum ástvinum Sigrúnar
einlæga samúð.
Gyða og Maríanna.
HJÚKRUN Vk—66. árgangur 27