Hjúkrun: tímarit Hjúkrunarfélags Íslands - 15.05.1990, Blaðsíða 40

Anna Stefánsdóttir.
Anna Birna
Jensdóttir og
Anna
Stefánsdóttir
svara
spurningum
um nám sitt
erlendis

Anna Birna Jensdóttir.
„Hjúkrunarfræðingar þurfa
sífellt að auka þekkingu sínaw
í tímans rás hafa hjúkrunarfræð-
ingar verið iðnir við að auka þekk-
ingu sína og gjarnan leitað fanga
erlendis. Við höfðum spurnir af
nokkrum hjúkrunarfræðingum,
sem nýlega hafa lokið meistara-
prófi (Msc.) eða sambærilegu prófi
erlendis án þess að hafa grunnnám
frá háskóla (Bsc.) áður. Okkur
þótti sýnt að reynsla þeirra og þær
upplýsingar, sem þær byggju yfir
gætu komið að góðum notum fyrir
þá hjúkrunarfræðinga, sem hafa
hugleitt framhaldsnám erlendis, en
ekki komið auga á leiðir. Við lögð-
um nokkrar spurningar fyrir Önnu
Birnu Jensdóttur hjúkrunarfram-
kvæmdastjóra öldrunardeildar
Borgarspítalans og Önnu Stefáns-
dóttur hjúkrunarframkvæmdastjóra
handlæknissviðs á Landspítalanum
og birtast svör þeirra hér á eftir.
Vonir standa til að hægt verði að
birta viðtöl við fleiri hjúkrunar-
fræðinga, sem hafa farið þessa leið,
síðar.
ANNA STEFÁNSDÓTTIR
Hvernig datt þér í hug að leggja
land undir fót og fara í framhalds-
nám erlendis?
Ég tel að hjúkrunarfræðingar
þurfi sífellt að auka þekkingu sína,
hver á sínu sviði, til að geta svarað
kröfum tímans. Ég hafði stundað
framhaldsnám í gjörgæsluhjúkrun
fyrir um það bil tíu árum og fann að
það nám var farið að ganga sér til
húðar. Ennfremur var áhugi minn á
gjörgæsluhjúkrun farinn að dofna
og mig langaði að takast á við ný
verkefni. Ahugi minn á stjórnun
vaknaði fyrir alvöru á námskeiði
hjá Hjúkrunarfélagi Islands og á
saman tíma bauðst mér afleysinga-
staða í hjúkrunarstjórn Landspítal-
ans. Þetta vakti einnig hjá mér
löngun til frekara náms í stjórnun
og ég fór að velta fyrir mér mögu-
leikum á að komast í nám erlendis.
Þá var ekki boðið upp á slíkt hér
heima.
Var þetta erfið ákvörðun og
hvernig tók fjölskyldan þessu?
Vitaskuld var það nokkuð erfið
ákvörðun að taka sig upp með
fimm manna fjölskyldu og setjast í
háskóla ekki síst þar sem ég gerði
mér grein fyrir að námið væri mjög
tímafrekt. Það var líka nokkrum
erfiðleikum bundið að finna tíma,
sem hentaði öllum í fjölskyldunni,
bæði hvað varðaði skóla og vinnu.
En fjölskylda mín var með mér frá
byrjun. Ég fór snemma að tala um
þennan möguleika og þau höfðu
góðan tíma til að aðlagast tilhugs-
uninni. Við höfðum líka búið er-
lendis áður, minningin um þá dvöl
var farin að dofna, svo ég held að
börnunum hafi fundist þetta dálítið
spennandi ekki síst þegar ákveðið
var hvert fara skyldi.
Hvernig stóð á því að Edinborg
og þessi skóli urðu fyrir valinu?
Edinborg varð fyrir valinu
kannski fyrst og fremst vegna þess
að við höfðum búið þar áður í átta
ár og ætíð líkað vel. Það var líka
margt annað sem mælti með því að
fara þangað. Edinborg er háskóla-
borg og mikið menntasetur, þar
geta allir fundið skóla við sitt hæfi.
Kostnaður við skólagöngu barna er
óverulegur. Edinborgarháskóli
býður upp á eins árs nám til mast-
ersgráðu í hjúkrunarstjórnun, sem
var ótvíræður kostur fyrir okkur,
ennfremur var BS próf ekki skilyrði
fyrir inngöngu í námið. Nú, svo
hafði maðurinn minn stundað allt
sitt háskólanám við Edinborgarhá-
skóla og fékk aðstöðu til að vinna
þar að sínum rannsóknum. Það má
eiginlega segja að annað hafi ekki
komið til greina.
Að ákvörðun tekinni, hvernig fór
þá undirbúningurinn fram?
40 HJÚKRUN 2/«—66. árgangur