Norðurslóð - 16.12.1986, Blaðsíða 11

Séra Stefán Snævarr:
BROT ÚR FERÐASÖGU
Silfurbrúðkaup á Sjálandi
Á sjötugsafmæli mínu, 22. mars 1984, var mér færð peningagjöf frá
fólki í Svarfaðardalshreppi. Cjöfinni skyldi helst varið til utan-
landsferðar fyrir okkur hjónin eða einhvers annars, ef af slíkri för
gæti ekki orðið.
Um þetta leyti vorum við að undirbúa búferlaflutninga svo að um
utanlandsferð var ekki að ræða að sinni.
Svo gerðist það á s.l. sumri að hleypt var heimdraganum og þá
haldið til Danmerkur og má segja að hugur okkar hafi lengi staðið
til þeirra ferðar. Miklu mun þó um það hafa ráðið að Stefanía dóttir
okkar og Ingimar tengdasonur og börn þeirra voru búsett þar. Þau
voru nýflutt þangað frá Osló.
Við lögðum upp í í'erðina frá
Keflavíkurvelli árla morguns
hinn 23. júlí og lentum þar svo
aftur síðari hluta dags 20. ág.
Það má segja að þessi för hafi
verið samfelt ævintýri frá upp-
hafi til enda. Það yrði alltof
langt mál, ef rifja ætti það allt
upp hér, en einu atviki eða
„Danagrund með
grænan baðm“
Á flugvellinum í Kastrup tóku
svo á móti okkur Stebba og
Ingimar, en auk þeirra Ole og
Marie og voru þar miklir fagn-
aðar fundir.
Sr. Stefán, Jóna, Marie og Oli Björn.
einum þætti þessarardásamlegu
ferða langar mig til að segja frá
með nokkrum orðum.
Trúlega minnast einhverjir
þarna heima í Svarfaðardal
þess, að meðan við stunduðum
búskap á Völlum, höfðum við
oft danska fjósamenn. Það má
líka vera að einhverjir minnist
þess að einn þessara dönsku
manna hét og heitir Ole og ber
ættarnefnið Björn. Hann var
aðeins 16 ára, er hann kom til
okkar. Hann er nú starfandi
kennari og giftur konu sem
heitir Marie og ber ættarnefn
hans, svo sem venja er til. Hún
er líka kennari og eiga þau tvö
börn Lars, sem er skrifstofu-
maður í Khöfn og Anne Mette,
sem er í menntaskóla.
Nú gerðist það á aðfangadegi
s.l. jóla að síminn hringir sem
oftar. Jóna tók símann og
heyrir þá sagt á púra dönsku:
God dag og glædeligjul - det er
Ole.
Hún tók undir með nokkurri
varfærni, því að hún átti allt eins
von á því að það væri annað-
hvort sonur hennar eða bróðir
að gera svo kallað símaat. En
brátt kom í Ijós að þetta var
hinn eini og sanni Ole. Hann
hafði ákveðið erindi að flytja
annað en jólaóskir, en það var
það að bjóða okkur hjónunum í
silfurbrúðkaup þeirra hjónanna.
Ég hafði látið að því liggja í
jólabréfi til þeirra hjóna að við
myndum líklega koma til
Danmerkur á sumri komandi
og þá datt honum í hug hvort
við gætum ekki stillt svo til að
við yrðum á ferðinni um 9. ág.,
en þá skyldi hátíðin fram fara.
Með tilliti til þess m.a. var
Danmerkurförin ákveðin á
þeim tíma, sem áður getur.
Það hefði verið freistandi að
segja frá þessu ferðalagi og öllu
því, sem fyrir augun bar. En til
þess gefst hvorki tóm eða tæki-
færi að þessu sinni. En einum
þætti ferðalagsins langarmigtil
að segja ofur lítið nánar frá, en
það er silfurbrúðkaupið, sem
óhætt er að segja að hafi verið
„oplevelse" eður lífsreynsla.
Þau Ole og Marie voru gefin
saman í hjónaband 6. ág. árið
1961. Þau búa nú í Kirke -
Hyllinge, sem er ekki langt frá
Hróarskeldu. Aðalveislan skyldi
fram fara í samkomuhúsi sókn-
arinnar laugardaginn 9. ág.
Á aðfangakveldi brúðkaups-
dagsins 6. ág., en brúðkaups-
daginn bar upp á miðvikudag.
söfnuðust vinir og starfsfélagar
hjónanna saman við heimili
þeirra á Höjdevej 6. Þar var
tekið til hendinni og allt
umhverfið fegrað og prýtt og
máttu þau hjóninekkert fylgjast
með því, ekki koma út. Frúin
þurfti endilega að skreppa í búð,
eins og oft gerist. Hún fékk allra
náðarsamlegast að fara út um
bakdyrnar með loforði um að
kíkja ekkert á fram-hliðina eða
trjágöngin, en þar hafði allt
verið fagurlega skreytt með
blómafléttum og öðru skrauti.
Þá höfðu tréskór Mariu verið
teknir og silfurbronsaðir og
fagrar blómaskreytingar settar í
þá og voru þeir fyrir dyrum úti
að morgni ásamt plöttum með
nöfnum þeirra hjóna og ár og
dagatali. Þetta var allt mjög
fagurlega unnið og setti mjög
geðj^ekkan blæ á umhverfið.
Árla morguns á brúðkaups-
daginn (kl. 6.30) upphófst mikill
söngur í garðinum hjá þeim
hjónum, sem er bæði stór og
fagur. Þar voru komnir vinir og
vanda- og samstarfsmenn.
Sungnir voru brúðkaupssálmar
og ættjarðarlög. Að söng lokn-
um komu allir inn hjá þeim
hjónum og þágu kaffi og aðrar
veitingar og var þarna mikill og
góður fagnaður. Um 110 manns
komu þarna inn. Það var mjög
gestkvæmt á heimili þeirra
hjóna þennan tíma, því að
vandafólk þeirra gisti þarna hjá
þeim, bæði inni og úti í garði í
tjöldum og kom sér þá vel hve
veðrið var gott þennan tíma.
Nú má segja að yrði nokkuð
sljá á hátíðarhöldum og var þá
tíminn vel notaður til undirbún-
ings fyrir aðal hátíðina, en hún
skyldi sem áður segir, haldin á
laugardagfnn.
Það var tekið á móti gestum
með drykk. Drykkurinn heitir
Kirr. Þetta var lystauki eða
„aperitifu fyrir matinn. Þar heils-
uðust menn og konur og
herrunum voru afhent smekk-
leg kort tvöföld með nöfnum
þeirra útan á en nafn borð-
dömunnar var innan í kortinu.
Mín borðdama var Kirstín
Rasmusen fyrv. samkennari Óla,
en borðherra Jónu var Per
Lassen en hann er skólastjóri
við skóla þann, sem þau hjónin
starfa við. Nöfn gestanna voru á
litlum kortum, sem lágu á disk-
unum og höfðu þau verið mjög
smekklega skreytt með blómum
vallarins. Samkomuhúsið sá um
alla matreiðslu og þjónustu.
Það var allt með miklum sóma
og mjög aðlaðandi.
Borðhaldið hófst með sam-
eiginlegu ávarpi þeirra hjóna.
Það var í samtalsformi og að
nokkru í bundnu máli a.jn.k.
endarím. Góður rómur var
gerður að máli þeirra hjóna og
var framsögn þeirra bæði látlaus
og hugstæð. Borðin voru fagur-
lega skreytt og setti það hug-
næman blæ á samkomuna. Og
þá hófst máltíðin.
Fyrst var fram borinn soðinn
lax með grænmeti og sósu og
svo hvítvíni. Laxinn var fork-
unnar góður, en enginn gat sagt
mér til um uppruna hans eða
heimkynni og taldi ég víst að
hann myndi ættaður frá íslandi
að minnsta kosti í föðurætt þótt
um það væri ekki getið frekar en
faðerni Thorvaldsen á listasafni
hans.
Áður en næsti réttur var fram
borinn, gengu nokkrar yngis-
meyjar í salinn og léku nokkur
lög á flautur bæði brúðkaupslög
og þjóðlög og voru þar nokkur
lög úr „Fjárlögunum" og þvi
gamlir kunningjar. í hópi þess-
ara ungmeyja var Anne Mette
dóttir þeirra Óla og Maríu.
Þetta setti eitthvað notalegan og
góðan svip á samkvæmið.
Að loknum leik ungmeyjanna
gengu þjónar í salinn með þrjú
föt, sem þeir héldu hátt á lofti. Á
þeim var ekki matur, en í þess
stað upprúllaðar pappirsarkir
límdar saman með selloteip og
dönskum fána á límbandinu.
Þarna voru skráð á ljóð, sem
allir áttu að syngja. Ljóðið var
frá bræðrum Óla, en þeir heita
Mogens og Klás. Ég reyndi að
raula með, en ég var ekki nógu
hraðlæs á dönskuna, svo að ég
söng bara úrum dúrum eins og
annar góður Svarfdælingur
(Snorri Sigfússon) við annað
tækifæri, en þeir fóstbræður
Þórarinn og hann sungu til
lestrar, en lagið reyndist lengra
en textinn og greip þá Snorri til
þessa ráðs.
Þá var komið að næsta rétti,
en það var kálfa-„filt“ með
„beikoni" og öðru tilheyrandi.
Með þessu var borið fram rauð-
vín og nú voru menn til í
slaginn. Nokkrar ræður voru
fluttar. Meðal ræðumanna var
undirritaður og flutti ég mál
mitt á þeirri prentsmiðjudönsku,
sem mér var tiltæk. Borðdama
mín sagðist hafa skilið allt, sem
ég sagði, enda var hún mjög
dönnuð og kurteis. Það var létt
yfir öllu og mjög gaman. Fleiri
ljóð voru sungin með mikilli
þátttöku en misjafnri getu eins
og gengur. Það er óhætt að segja
að allir tóku vel til matar síns og
nutu alls þess, sem fram var
borið.
Þegar hér var komið sögu
upphófst skemmtiþáttur. Nokkrir
gestanna höfðu gripið með sér
símtól sín eða fengið önnur
lánuð. Og nú hringdu þeir hver í
annan og umtalsefnið var hið
sama-silfurbrúðkaup þeirra Óla
og Mariu. Þeir töluðu um þetta
sín á milli hvort þeir ættu að
fara og hvernig þetta myndi
verða og var þá komið víða við.
Þau urðu ölf sammála um að
fara. Þessi þáttur vakti mikla
gleði og kátínu.
Að þessu loknu var „desertinn“
borinn fram. Það var heima-
gerður ís. Þjónar báru hann
fram á stórum bökkum. Nú
voru öll Ijós slökkt nema kerta-
ljósin á borðunum. Þegar þjón-
arnir komu inn gaf á að líta.
Bakkarnir voru skreyttir gerfi-
ljósum, sem ég veit ekki hvernig
voru búin til, en þau voru líkust
stjörnublysum eða einhverju
þess háttar. Með ísnum var
borinn einhver drykkur, en það
mun hafa verið sætt hvítvín.
Ljós voru kveikt meðan menn
borðuðu ísinn, sem var mjög
góður.
Þegar menn höfðu gjört
ísnum þau skil, sem þeir gátu,
báru þjónar enn fram bakka
hátt á lofti. Á bökkunum voru
upprúllaðar arkir skreyttar
borðum. Á örkunum var ljóð,
sem syngja átti í lokin, en ark-
irnar voru vafðar utan um lítil
kerti og fékk hver maður sína
rúllu.
Frh. bls. 22
Fyrstu helgina sem við vorum
í Danmörku gistum við hjá
þeim Óla og Maríu og þau
sýndu okkur ákaflega margt
m.a. Roskilde-dómkirkjuna og
vorum við þar við messu. Það
var mjög ánægjulegt. Við kom-
Prófastshjónin tína jarðaber.
um svo ekki aftur til þeirra fyrr
en á veisludaginn.
Síðari hluta dags á laugar-
daginn ók lngimar okkur hjón-
um á Höjdevej 6. Þar dvöld-
umst við nokkra stund og heils-
uðum vandamönnum þeirra
hjóna..Fimmtíu og fimm gestum
hafði verið boðið til fagnaðarins.
Laust fyrir kl. 6.30 um
kvöldið var haldið til samkomu-
hússins, sem hafði verið fagur-
lega skreytt og kom það þeim
hjónum mjög á óvart.
NORÐURSLÓÐ - II