Norðurslóð - 28.01.1992, Síða 4

4 — NORÐURSLÓÐ
Vonglaður veiðimaður á Austurörævum.
„Förum enn til veiða“
Mánudaginn 6. janúar varð einn
af góðbændum dalsins, Porgils
Gunnlaugsson á Sökku, sextug-
ur.
Þorgils bóndi er meðal vinsæl-
ustu manna hér um slóðir og þau
hjón, Olga Steingrímsdóttir og
Þorgils, harla góð heim að sækja.
Það undraði því engan, að
hundrað manns sóttu afmælisbam-
ið heim og var þar veisla góð í mat
og drykk og söng og kveðandi.
Meðal gesta voru nokkrir
komnir af Austurlandi, Jökuldal og
víðar að. Þau rök liggja til þess, að
Þorgils er veiðimaður þrautfeynd-
ur og hefur m. a áratugum saman
att kappi við konung íslenskra ör-
æva, fjallahreininn á Austuröræv-
um. Þar hefur hann margoft verið í
slagtogi við annan veiðimann, Að-
alstein Aðalsteinsson á Vaðbrekku
á Jökuldal. Sá er vel þekktur vítt
um land og er m.a. liðtækur á akri
skáldgyðjunnar.
Aðalsteinn flutti Þorgils vini
sínum þetta afmælisljóð, sem ber
með sér andblæ austfirskra fjalla
og angan af örævagróðri.
Þorgils Gunnlaugsson
sextugur 6. janúar 1992:
Þér að fœra kvœði í kvöld
kœrt er mér í sinni.
Þar sem gleðin varðar völd
vil ég flytja minni.
Margar höfum annir átt
inn um dal og heiðar.
Þar sem ríkir heiðið hátt
höfum stundað veiðar.
Frá ótalferðum upp er þar
ýmislegt að telja,
furðu margt þáfyrir bar,
fjölda úr að velja.
Kannað höfum fjöllin flest,
fegurð þeirra notið,
þar sem augað gleður gest,
guði vorum lotið.
Oft þó vœri gatan greið
og gengi allt íhaginn,
illúðleg var áin breið
og innar leyndist haginn.
Tafði för um fjallið hátt
fjöldi gilja og skora.
Stundum viðsjált grjótið grátt
og görótt lœkjarbora.
Geyma stundir margar má
minninganna sjóður,
þó að mistök mœtti sjá,
á mörgu ráði Ijóður.
Meðan augað eitthvað sér,
okkurfjöllin seiða,
fóturinn ekkifúinn er:
FÖRUM ENN TIL VEIÐA.
Fleiri urðu til að ljóða á afmæl-
isbamið. Hér koma nokkrar stök-
ur:
Um þann langa óraveg
okkar milli túna
til þín, vinur, vildi ég
vera kominn núna.
(Ottar Einarsson)
Þótt ellin teygi að þér kló
engu nœr hún taki,
er þú lífsins siglir sjó
með sextíu ár á baki.
(Þórir Jónsson)
Gamla rausnar-grannanum
garp og yndifljóða.
Sómabónda sextugum
sendum kveðju Ijóða.
(Jóhanna og Ottar)
Eg vil stilla óðarstreng,
ágcet þakka kynni.
Heill og gœfa góðan dreng
geymi íframtíðinni.
(Halldór Jóhannesson)
Margir munu vilja skrifa undir
þessar heillaóskir afmælisbaminu,
Þorgils Gunnlaugssyni, til handa.
Það gerir Norðurslóð fvrir hönd
beirra allra með feitletrun og
undirstrikun.
Fuglatalning
Framhald afforsíðu.
Nema hvað? Steingrími sýnist
sem tungan standi lítið eitt út úr
uglukjaftinum og togar í. En viti
menn. Þetta reynist vera músarskott
og skottinu fylgir skepnan öll í heilu
lagi. Ekki nóg með það, Steingrímur
gerist nú forvitinn og opnar með
kuta sínum gat á kvið fuglsins. Og
hvað veltur nú út? Önnur mús auð-
vitað! Rétt til getið, 2 stykki meira
að segja, ómelt og heilleg.
Svo það er þá satt eftir allt sam-
an, sem fræðingamir segja, að ugl-
um þykir hagamús mata bestur,
jafnvel á vordegi þegar allt landið
iðar af gómsætum fuglsungum. Já,
það er margt skrýtið í kýrhausnum
- og eitt af því er spóinn - eins og
karlinn sagði.
Svo er að lokum ein skemmti-
lega skemmtileg uglusaga, sögð af
Haraldi fuglateljara og raffræðingi
á Dalvík. Haraldur var að vinna
austur í Vaglaskógi fyrir löngu síð-
an. Þetta var að vetrarlagi og þykkt
lag af lausamjöll á jörðu. Harald
vantar bensín á bílinn og ekur út í
Nes, þar sem var sölutankur. Sér
hann þá, að brandugla situr á ljósa-
staur skammt frá tankium.
Sem nú Haraldur er að fylla á
bílinn finur hann heldur en sér, að
eitthvað flykki steypist til jarðar
rétt framhjá eyra hans ofan í lausa-
mjöllina. Og á næsta augnabliki
flýgur ugla upp úr mjallarkófinu
— með mús í kjaftinum — og
flýgur burt, fagnandi með bráð
sína. Þetta bendir til þess, að rétt
sé, sem uglufræðingar segja, að
þetta dýr hafi til að bera óvenju-
lega hvassa sjón, en þó sérstaklega
nánast yfimáttúrulega skarpa
heymargáfu. Þannig á hún, sitjandi
í tré, að heyra hreyfingu músar
niðri í grasrótinni, eða snjónum.
Og svo steypir hún sér á hljóðið.
Hér er pláss fyrir skemmtilega
sorglega fuglasögu. Það mun hafa
skeð í haust á Austurkjálkanum.
Tvær gæsaskyttur voru á ferð með
byssur sínar en voru hættir veiðitil-
raunum, enda tekið að skyggja.
Sjá þeir þá hvar kemur fljúg-
andi smáhópur gæsa hátt í lofti og
fljúga oddaflug. Segir annar, sá
sem sagði blaðamanni söguna:
„Eg held ég fíri á þá fremstu, fyrst
þær eru að álpast yfir hausnum á
manni.“ Lætur ekki sitja við orðin
tóm en miðar lauslega á forystu-
gæsina. Plomm!! Haldið þið að
hún hafi steypst til jarðar, lesendur
góðir? Ekki aldeilis. Skyttan hafði
ekki áætlað hæðina rétt, hefði þurft
að miða aðeins framar.
Það var nefnilega gæs númer 3 í
öðrum væng fylkingarinnar, sem
féll dauð til jarðar skammt frá
þeim félögum. En er þetta nokkuð
merkileg saga að segja? Nei, það
væri hún ekki, ef hún endaði hér.
En það gerir hún ekki. Þegar þeir
félagar gengu til að sækja fuglinn
reyndist þetta vera hvíta grágæsin,
albinógæsin, sem verið hefur í
hópi gæsa hér í dalnum sumar eftir
sumar.
Ekki verður feigum forðað,
segir máltækið - og satt er það.
HEÞ
Þökkum af alhug öllum þeim er sýndu okkur samúö og
vinarhug viö andlát og útför
Lilju Tryggvadóttur
Goöabraut 18
Dalvík
Sérstakar þakkir til Kirkjukórs Dalvíkur.
Sólveig Antonsdóttir
Guðlaug Antonsdóttir, Reimar Þorleifsson
Jóhann Antonsson, Svanfríöur Jónasdóttir
barnabörn og fjölskyldur þeirra.
Þökkum af alhug öllum þeim fjölmörgu ættingjum og vin-
um fyrir gjafir, blóm og skeyti sem okkur bárust á 70 ára
afmælum okkar 23. maí og 9. desember á síöast liönu
ári.
Guö blessi ykkur öll um ókomna tíö.
Guðlaug og Einar, Urðum.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur samúö og
vinarhug viö andlát og útför fööur okkar og tengdafööur,
Gunnlaugs Gíslasonar frá Sökku
Börn og tengdabörn.
Bréf til blaðsins
Blaðinu barst bréf frá Hugrúnu
skáldkonu. Þar segir meðal
annars:
„Mér þótti mjög vænt um
þessa ágætu frásögn af henni
Beggu okkar í Norðurslóð, og datt
þá í hug að senda ljóð sem eg
samdi eftir andlát hennar, sem
birtist í bók minni, Fuglar á flugi.
Ef ritstjóm Norðurslóðar er
samþykk því að blaðið birti það,
er eg þakklát. Öllum samferða-
mönnum Beggu var hlýtt til henn-
ar“.
Begga
Fátt er hœgt að segja þegar förukona deyr
húnfengið hefir hvorki orður eða krossa.
Samt er nokkur vafi, hvort sælli eru þeir
er sýnast eitthvað meiri og veröld kann að hossa.
Begga var hún kölluð, það nafnið átti ein
og annað fannst ei heldur er krýndi hana betur
Á ferðum milli bæjanna hún var ei svifasein
og setti ekki fyrir sig þótt blési kaldur vetur.
Og sveitanna á milli hún bagga sína bar
hún búa vildi framtíðina alltafvel í haginn.
Efpokinn hennar fylltist hún sœl á svipinn var
að safna að sérföngum var hún einstaklega lagin
Margir vildu gleðja hana og velkomin hún var
hún vakti stundum kátínu með skringilegum svörum.
En grœskulausar fréttir hún bœja á milli bar
og brandararnir hennar voru oft á margra vörum.
Gott var hennar hjarta og tállaus hennar tryggð
hún treysti aföllum huga, en styggst hún gat í sinni
Hver maður hana þekkti í hennar bernskubyggð
og býst eg við hún gleymist ekki í næstu framtíðinni.
Gott var ekki að sjá hvort hún var gömul eða ung
en gamalleg í andlitinu virtist mér Itún löngum.
Hún gat verið sviphrein líka og býsna brúnaþung
og bar svo margt í rúnunum á enni sínu og vöngum.
Eg sakna hennar Beggu, eg get ekki að því gert
en gleðst þó afað vita, að laus er hún úr dróma.
Þótt lífsstarf hennar sé ekki alþjóð opinbert
liún engum var til byrði en lifði og dó með sóma.
Með bestu nýjárskveðjum
Hugrún