Smávegis - 01.02.1872, Blaðsíða 7

— 7 —
ÓLÍKINDALÆTIN.
Eptir Goethe.
1.
Gekk jeg íiti’ 1 grœnimi lund,
glatt skein sólin blíöa,
lilaðna byssu hafði’ I mund,
liitti eg meyju ÍVÍða.
2.
Eaðina vildi’ eg frlða snót,
en fljótt hún núði spjalla:
„Ef jn'i snertir á mjer hót,
eg á hjálp mun kalla!“
3.
Brátt til minnar byssu’ eg tók
og bystur gjörði segja:
„Ef einhvern nálgast eg sje hrók,
óðar skal hann deyja.“
4.
Aptur svarar auðgrund brátt,
ekki j)urfti meira:
„Æ, æ! hafðu ekki hátt,
ef einhver kynni’ að heyra!“
Dlg.
HRAÐI. — Maður nokkur missti konu sína á
sunnudag; hann ljet jarðsetja hana á mánudaginn,
syrgði liana á þriðjudaginn, bað sjer annarar konu á
i miðyikudaginn og gjörði brúðkaup til hennará fimmtu-
daginn. Hann gjörði heiminn forviða með hraða sln-
um; en nú kom röðin að heiininum, að gjöra hann
forviða. Kona hans fœddi honum son á föstudaginn;
þetta gramdist honum svo mjög, að hann hengdi sig
á laugardaginn, og var hann svo grafinn á sunnu-
daginn.
HUGULSEMI. — Einu sinni hengdi gamall svið-
ingur sig, af því hann gat ckki fengið 3 skildinga