Tíðindi um stjórnarmálefni Íslands - 01.01.1864, Síða 640

632
UM JAIiÐAMATSKOSTNAÐ.
5,720 rdl. 92 sk. er jaríiamatib 1849—50 kostabi, og hljóti þó
þingií) aö álíta, aÖ rétt sé aib gjöra mun á þessum kostnafei,
einsog gjört hafi verife á alþingi árife 1859, en á hinn bóginn
mundi þó þingife ekki hafa gjört þetta afe miklu umtaismáli, ef
lagabofeife heffci eigi marga afera galla afc geyma;
2. afe jarfeamatskostnafeinum sé jafnafe nifeur á landifc á
allt of stuttan tíma, mefe því ekki beri naufcsyn til afe hann sé
endurgoldinn á einum 2 árum; álaga þessi á jarfeirnar í landinu,
þegar þafc er eins bágstatt og nú er þafc, verfci mjög tilfinnanleg
þegar henni sé bætt ofan á þær álögur, sem nú hvíla á eignum
þessum;
3. afe þar sem ákvefcife sé í 1. grein, afe kostnafeinum skuli
jafnafe á allar jarfeir í landinu, og lagt jafnt á hvert jarfcar-
hundrafe í hinni nýju jarfcabók, þá geti þingifc ekki séfe, hvernig
svo megi verfea án þess afe iagabofeife valdi hinum mesta ójöfn-
ufci; og er í þessu tilliti tekife fram, afc þafe sé kunnugt, afe prests-
matan sé lögfe til jarfcanna í hinni nýju jarfcabók, en upphæfe
prestmötunnar sé, eptir skýrslu jarfeamatsnefndarinnar í Reykja-
vík, 3,359 rdl., efeur ^ af öllum afgjöldum jarfeanna; eptir
þingsins áliti sé þafe aufesætt, hversu ranglátt )>afe væri, ef kirkju-
bændur ættu afe greifea jarfcamatskostnafe af prestsmötunni, sem
er gjald, er þeir eru skyldir afe gjalda til uppheldis prestinum,
mefe því þaö væri afe gjalda toll af tolli; þar afe auki liggi
á sumum jörfeum bænhústollur til prests, og sé honum öldungis
eins háttafe og prestsmötunni, og hafi liann verifc færfeur til
hundrafeatalsins í jarfcabókinni nýju;
4. afe ekki verfei séfe, hvernig ákvörfeunin í 2. grein hins
opna bréfs geti átt vife um þau jarfcarhundrufc í hinni nýju jarfca-
bók, sem enginn viss eigandi er. afe, svosem séu þrætupartar |>eir
allir, sem metnir séu sérskilt, mefe því ekki verfei sagt, hver sé
eigandi þeirra, fyrri en dómur sé upp kvefcinn í þrætumálunum,
og geti því eigi ábúandinn haft þann afcgang til eiganda, sem
honum sé heimilafeur í lagabofeinu; því ekki verfei sagt, afe sá
sé eigandi þrætupartsins, er sé handhafi hans á þeim tíma, er
féfe skal endurgoldifc, efeur hefir byggt hann öferum;
5. afe þafc sé miklum vafa undirorpife, hver sé réttur eig-