Svava - 01.02.1904, Blaðsíða 34

3-26
„ÍJarnið mitt er að devja’, svaraði konan með iniklurn
ekka. ,,Eg get livovki útvegað j>ví læknishjúlp né góða
aðhjúkmn, jiví sjálf er eg svro máttfarin. — Ó, gxið
minn góður ! Það er að deyja !’
Lafði Alice laut niður að konunni, tók barnið úr
kjöltu hennar, lagði þ-að ofur hægt að brjósti sór og
virti hið þjáða og föla ungbaru fyrir sér með hrygðar-
svip.
Konan liorfði imdrandi á hefðarmeyna, er tekið hafði
barnið úr faðmi hennar og lagt það nð brjósti sér.
Og hversu hissa varð ekki Walter, er haim sá tár
perlur ronna niður kinnar mærinnar og falla niður á
andlit barusins.
„Hvorki þú né barnið skal deyjtv, of nokkur mann-
'leg hjálp getur komið í veg fyrir það’, mælti lafði Alice-
,,Eu hættu að gráta, kona góð, eg þoli ekki að sjá
það’.
Aldrei hafði slík sjón borið fyrir augu Walter<
Að skrautbúin liefðaruuer beygði sig sera verndar-
engill niður að hálfdauðum aiiHiingjum — móður og
barni.
Eftir nokkur augnablik liðín vék lafði Alioe sér a'ð
Waltor og mælti:
wViljið þér gjöra svo vel, herra Vibart, að fara til