Svava - 01.02.1904, Blaðsíða 26

318
virkjafræðingar höfðu með liugviti síuu hrundið í fram-
kvæmd. Latði Alice tók einuig hlutdeild í samræðunr
þeirra og mælti:
„Nú á tímum geta menn ferðast hæði undir vatni og
f gegn urn ioftið. Iívað mun mannlegt hyggjuvit og
uppgötvun koinast langti’
„Marmlegu lnigviti eru engin takmörk sett’, svaraði
Walter, auðsjáanloga ánægður yfir þessu samtali, því nú
var hann kominn á sína réttu liillu. Heimurinn or enn á
æskuskeiði sínu’, bætti hann við.
„Ef þetta eru æskuárin’, inælti lafði Aliee, „hvernig
mun þá þroska-tímabilið verða?’
„Það er engum manni unt að leysa þá ráðgátu’,
svaraði Walter. „Frá þnim tíma, sem maðurinn tók í
þjónustu sína gufuaílið og rafmaguið ogbrniddi ritsímanet
sitt yfir heiminn, hefir hvert krafiaverkið rekið annað.
Sú er skoðun mín, að vísindin séu onn á beruskuskeiði,
og eigi eftir að uppgötva svo uudra margt, sem engum
nú lifandi manni getur órað fyrir. — Eg vildi geta
óskað mér, að fá að líta upp af giöf minui, þegar vísind-
in hafa náð sínu fylsta þroskastigi’.
„Hins sama vildi eg geta óskað mér’, mælti hún
alvarleg.
„Tökum til dæmis talsímann’, liélt Walter áfram.