Svava - 01.02.1904, Blaðsíða 31

823
itiig Veva jafningja aiun’, husrsaði \Valter raeð sjálfura sár,
Og þessi vinsemtl hennar virtist einraitt hafa þau áhrif
á hann, að hcnum fvudist hann vera fjarlægari lienni mí
en nokkuru sinni áður. En hvernig stúð á því, að hún
auðsýndi honUm . slílca alúð? Hann gat ekki gjört
sér grein fyrir því. Við ajáifan sig sagði Ifann í
„Hin drambsainasta niær í Englandi!’ — Getur slíkt
Verið?’
Svo sagði hann henni raikið um kafara og útbúuing
þeirra, hvérnig þeir störfuðu neðansjávar sein á þurU
landi: Alt virtist það hafa niikil áhrif á hana, því húci
horfði hugfaugin á hann og tók nákværalega eftir öllu er
liann sagði.
„Eiu kafarar þessir ekki hræddir?’ spurði hún. „Ó,
hvað það er skelfilegt að vera staddUr aleinn niður
í hinu kalda og geigvænlega djúpi, raitt á meðal
hinna ógurlega hafdýra. Hvernig get-a þeir hafst þar
við?’
„Sarat er það svo’, svaraði hann. „Vœru þeir skelk"
aðir, gætu þeir ekki starfað í djúpi hafsins’.
Hún horfði hugsandi á hanu og raælti:
„Mörg er vinnan erfið í heimi þessuin. Áldrei
hafði eg gjört mér grein fyrir slíku, fyr en eg hitti
yðuiE