Morgunblaðið - 21.04.2017, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 21. APRÍL 2017
✝ Erla Lóafæddist 16.
maí 1962 í Hafn-
arfirði. Hún lést 7.
febrúar 2017 á
Ítalíu.
Foreldrar Erlu
Lóu eru Ástvaldur
Eiríksson, fyrrver-
andi vara-
slökkvistjóri á
Keflavíkurflugvelli
fæddur á Seyð-
isfirði 20. desember 1938 og
Katla Margrét Ólafsdóttir hús-
móðir, fædd í Reykjavík 7.
ágúst 1936, dáin 26. febrúar
2012. Systkini Erlu Lóu eru: 1)
Ólafur Þorkell, maki Lára
Kópavoginum þar sem hún
kláraði sína skólagöngu. Eftir
það fór hún í Kvennaskólann
og fór svo á vit ævintýranna
til Ítalíu þar sem hún kynntist
eiginmanni sínum og stofnaði
fjölskyldu þar. Hún bjó allan
sinn tíma á Ítalíu í Udine og
starfaði með Mario í fyrir-
tækjum hans. Áhugi hennar
var á mannlegu hlið lífsins og
fór hún og menntaði sig í sál-
fræði. Hún stofnaði sitt eigið
fyrirtæki þar sem hún kenndi
ensku. Aðalástríða hennar var
eldamennska og allt sem
tengdist næringu og heilsu.
Erla Lóa greindist með
krabbamein árið 2015 og barð-
ist hetjulegri baráttu fram á
síðasta dag með sinni einstöku
jákvæðni og bjartsýni sem ein-
kenndi Erlu alla tíð.
Útför Erlu Lóu fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, 21. apr-
íl 2017, klukkan 11.
Björnsdóttir. 2)
Lárus Rúnar, maki
Kristín Stef-
ánsdóttir. 3) Svan-
fríður Helga, maki
Ágúst Kárason.
Erla Lóa giftist
Mario Raggi árið
1992, þau skildu.
Börn þeirra eru:
1) Linda Katla,
fædd 13. júlí 1985,
maki Carlo Riva.
2) Marco, fæddur 14. júní
1988, sambýliskona Veronica
Troi. 3) Erika, fædd 11. nóv-
ember 1994, sambýlismaður
Edoardo Di Mario. Erla Lóa
ólst upp í Njarðvík og síðar í
Elsku Erla mín, hvað mér
finnst þetta allt óraunverulegt,
að þú sért farin frá okkur og við
fáum ekki að sjá þig meira, mér
finnst eins og þú sért ennþá á
Ítalíu og ég bíð eftir að heyra
frá þér, spjalla saman yfir kaffi-
bolla og tala um allt milli himins
og jarðar. Ég ætla ekki að
minnast á tímabilið sem þú
varst veik, því það varst ekki þú
í mínum huga, heldur langar
mig að kveðja þig með orðum
um allt það fallega sem þú ert í
mínum huga. Þú varst svo ein-
stök með alla þína ást, fórnfýsi
og umhyggjusemi sem þú deild-
ir til allra, ekki bara fjölskyldu
þinnar á Ítalíu og hér á Íslandi
sem þú hugsaðir svo vel um og
hafðir reglulega samband við og
heimsóttir, heldur einnig til vina
og allra sem áttu um sárt að
binda. Hjartagæska þín var svo
mikil og þú varst alltaf tilbúin
að hjálpa öðrum, hvort sem það
var við heimilið, vinnuna eða
bara vera góður vinur að hlusta,
sem þú svo sannarlega varst.
Þegar ég heyri orðið móðir
hugsa ég alltaf til þín, þvílík ást
sem þú barst til barnanna þinna
og hvað líf þitt gekk út á að
þeim liði sem best og allan
aukatíma sem þú hafðir, notaðir
þú til að heimsækja þau og að-
stoða til að líf þeirra væri auð-
veldara, eins og þegar þú heim-
sóttir Eriku til Milano
reglulega, bara til að þrífa og
fylla á ísskápinn, aldrei mátti
vanta mat.
Við kynntumst þegar ég kom
inn í fjölskylduna fyrir 16 árum
og síðustu árin þegar þú fórst
að koma oftar til Íslands varð
vinátta okkar mjög náin og við
áttum margar ógleymanlegar
stundir saman, þar sem við töl-
uðum um framtíðina og allar
hugmyndirnar þínar um að
stofna fyrirtæki og oftar en ekki
voru þær tengdar mat og ferða-
lögum. Matarástríða þín snerti
okkur öll og alltaf beið maður
spenntur eftir að fá þig í eldhús-
ið að elda góðan mat og ánægju-
stundirnar sem við áttum saman
geymi ég um alla tíð, spagetthi
Ragou fyrir afa, Erlu spagetti
sem eldað var í fjóra tíma, Rav-
ioli með truffluolíu, endalausar
kræsingar sem þú elskaðir að
elda og bjóða öðrum að njóta.
Þú kenndir mér svo margt,
elsku Erla mín, svo margar góð-
ar ráðleggingar og jákvæðni þín
sem aldrei brast, alltaf leistu á
björtu hliðarnar á öllu og nær-
vera þín var svo hlý og góð að
þú bara sogaðir alla að þér,
enda vinmörg með eindæmum.
Það var svo yndislegt að fá að
vera með þér og fjölskyldunni í
giftingu Lindu þinnar á Ítalíu í
september í fyrra og sjá gleðina
í andliti þínu og stoltið þegar
hún gekk upp að altarinu, þú
ljómaðir! Ekkert skipti þig
meira máli en hamingja þeirra.
Ég mun sakna þín alla tíð, mín
kæra, og halda fast í minning-
arnar um okkar góðu stundir og
varðveita þær vel. Ég veit að
Katla mamma hefur tekið vel á
móti þér og nú getið þið talað
saman endalaust og notið þess
að vera saman. Guð blessi þig,
elsku Erla mín, og takk fyrir
þann tíma sem við áttum saman.
Þín
Kristín.
Himneskt
er að vera
með vorið
vistað í sálinni,
sólina
og eilíft sumar
í hjarta.
Því hamingjan
felst í því
að vera með
himininn
í hjartanu.
Lifi lífið!
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Elsku Erla okkar, þú lifðir
með sól í hjarta, varst allaf
geislandi eins og sólin.
Hinsta kveðja,
Ólafur, Lára og
Katla Boghildur.
Elsku hjartans systir, það er
sárt og erfitt að rita minning-
arorð um sína yngstu systur.
Einhvern veginn er maður ekki
undir þetta verk búinn og það
er eins og þoka leggist yfir
minningarnar. Í æsku létum við
ýmis smáatriði fara í pirrurnar
hvort á öðru en með aldrinum
lærðum við að meta það sem
skildi okkur að. Allt í kringum
þig geislaði af fegurð, hvort sem
það varst þú sjálf, heimili þitt
eða maturinn sem þú fram-
reiddir. Það var alltaf tilhlökkun
að fá þig í heimsókn, þú bjóst
yfir einstökum hæfileikum til að
elda fallegan, bragðgóðan og
hollan mat. Þú varst mikil hug-
sjónamanneskja og áttir þér
stóra drauma og það var alltaf
gaman að hitta þig og heyra
hvað þú varst með á prjónunum,
það lifnaði allt í kringum þig og
þú hreifst alla með inn í áhuga-
málin þín. Sumir draumarnir
rættust, aðrir ekki eins og
gengur og gerist. Ef eitthvað
gekk ekki upp var aldrei gefist
upp – ný plön komu eins og á
færibandi. Þegar veikindin
helltust yfir þig voru þau ekki
neitt til að væla út af. Alltaf
þegar við heyrðum í þér höfðu
unnist ótrúlegir sigrar og alveg
undir það seinasta hélt maður í
þá von að nú væri hún Erla mín
bara að ná sér.
Þú áttir söngva og sól í hjarta
er signdi og fágaði viljans stál.
Þeir þurftu ekki um kulda að kvarta,
er kynni höfðu af þinni sál.
(Grétar Fells)
Þótt þú sért nú horfin, Erla
mín, yfir móðuna miklu, þá sáð-
ir þú fræjum sem nú eru vaxin
úr grasi og bera yndisleika þinn
áfram inn í framtíðina, þau
Lindu, Marco og Ericu. Bless,
elsku Erla mín, og berðu kveðju
frá okkur öllum til mömmu.
Lárus Rúnar Ástvaldsson.
Erla var engum lík, ótrúlega
jákvæð og bjartsýn. Hún hafði
töfrandi bros sem smitaði alla.
Hún var mikill ástríðukokkur,
næring og heilsa skiptu miklu
máli. Maturinn skyldi einnig
vera fallega fram borinn þar
sem maður byrjar að borða með
augunum. Hún lærði ung að
elda ítalskan mat eins og hann
gerist bestur af tengdamóður
sinni Önnu sem var henni sem
móðir. Erla ól upp börnin sín
ásamt Mario í Udine á Ítalíu,
þau skildu. Þó hún væri skilin
var hún ekki skilin við stórfjöl-
skylduna sem stóð alla tíð þétt
við bakið á henni.
Hún bjó á Ítalíu í 35 ár og
sogaði í sig ítölsku menninguna.
Röð og regla skipti máli, ísskáp-
urinn alltaf eins og það ætti að
taka mynd fyrir auglýsingu! Og
fataskáparnir eins, hún hafði
alltaf vetrarfötin brotin saman í
poka á sumrin og öfugt á vet-
urna, þá voru sumarfötin pökk-
uð og klár fyrir vorið. Hún var
mikill fagurkeri, unni fagurri
list og ítalskri gæðahönnun,
heimilið bar þess merki. Þó
regla ríkti á heimilinu var Erla
algjört fiðrildi, hafði mjög svo
frjótt hugmyndaflug og flögraði
auðveldlega á milli málefna og
staða eins og ekkert væri.
Erla vann ýmis skrifstofu-
störf og kenndi ensku í nokkur
ár og lærði nudd eftir að hún
greindist, nokkuð sem hana
langaði alltaf til að læra. Allir
ættu að láta drauma sína ræt-
ast. Nuddstofan var opin þar til
í haust síðastliðið. Hún elskaði
börnin sín alveg óendanlega
mikið og voru þau stolt hennar
og gleði alla tíð. Linda elst, hag-
fræðingur, býr og starfar í
London ásamt Carlo, einnig
hagfræðingur. Hún er mjög
jarðbundin var ankeri móður
sinnar og rökrétta jafnvægið í
öllum frábæru hugmyndunum
hennar. Erla var alltaf að
springa úr stolti yfir frábærum
árangri hennar bæði í skóla og
starfi. Marco rekur eigið fyr-
irtæki í Udine og býr þar ásamt
kærustu sinni Veroniku. Hann
er alltaf svo hógvær en þó svo
fullur af lífi og hugmyndum eins
og mamma hans og dýrkar líka
hágæðamat, hann var kletturinn
í lífi hennar, löngu búinn að sjá
fyrir allar hennar þarfir áður en
hún vissi af því að einhverju
væri ábótavant. Erika í master í
sálfræði í Milano, býr með Edo
kærasta sínum. Saman sáu þær
fegurðina í mannlífinu sem heill-
aði þær báðar. Missir þeirra er
mikill.
Við Erla höfum alltaf verið
mjög nánar, 14 mánuðir á milli
okkar, mamma klæddi okkur
alltaf eins þegar við vorum litl-
ar, ég dökkhærð, hún ljóshærð,
ég hávaxin en hún lágvaxin. Við
gátum byrjað á setningu og hin
klárað hana, tókum upp tólið til
að hringja og hin var á línunni
Erla Lóa
Ástvaldsdóttir
✝ SveininnaJónsdóttir
fæddist á Melum á
Kópaskeri 7. maí
1937. Hún lést á
dvalarheimilinu
Hlíð á Akureyri 8.
apríl 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Jón Árna-
son kaupfélags-
starfsmaður, frá
Bakka á Kópa-
skeri, f. 9. október 1902, d. 12.
ágúst 1962, og Kristjana Þor-
steinsdóttir, húsmóðir og org-
anisti, frá Litlu-Reykjum í
Reykjahverfi, f. 25. nóvember
1905, d. 7. október 1979. Þau
Jón og Kristjana ráku einnig
bókaverslun á Melum.
Systkini Sveininnu eru Þor-
steinn, f. 1931, Ástfríður, f.
1932, Árni, f. 1938, d. 2000,
Skúli Þór, f. 1941, d. 2015,
Hólmfríður, f. 1944, og Haf-
liði, f. 1946.
Sveininna giftist Sigurgeiri
Ísakssyni frá Undirvegg í
Kelduhverfi 26. október 1958.
Börn þeirra eru: 1) Jón Skúli,
f. 1958, maki Inga Þorláks-
miklum myndarskap enda oft
mikið umleikis á heimilinu
meðfram búskap, versl-
unarrekstri og fjölda annarra
verkefna, en hún vann einnig
við afgreiðslu í versluninni á
veturna.
Þau Sigurgeir fluttust til
Akureyrar 1997, fyrst í Þór-
unnarstræti 113 og síðar í
Tjarnartún 3.
Sveininna sótti Héraðsskól-
ann að Laugum í Reykjadal
og vann ýmis störf áður en
hún settist að í Ásbyrgi. Í
sveitinni var hún virk í fé-
lagsmálum, sat í sóknarnefnd
og starfaði með kvenfélaginu,
söng með kirkjukór Garð-
skirkju og tók þátt í leik-
uppfærslum ungmennafélags-
ins. Þá var hún virk í starfi
Rauða krossins og á Akureyri
og gekk hún til liðs við Lions-
konur. Hún var tónelsk og
lærði á orgel hjá móður sinni
og greip gjarnan í gítar á sín-
um yngri árum. Hún sýndi
listum og menningu alla tíð
einlægan áhuga og var dugleg
að sækja leikhús og tónleika
þegar heilsan leyfði.
Síðustu þrjá áratugina
glímdi hún við margvíslegan
heilsubrest af fádæma kjarki,
baráttuþreki og æðruleysi.
Útför Sveininnu fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 21.
apríl 2017, kl. 13.30.
dóttir, þau eiga
sex syni og fjögur
barnabörn. 2) Æv-
ar Ísak, f. 1961,
maki Senee
Sankla, þau eiga
tvo syni. 3) Krist-
jana, f. 1965, maki
Vésteinn Að-
algeirsson, þau
eiga þrjú börn. 4)
Sævar, f. 1969,
maki Herborg
Eðvaldsdóttir, þau eiga þrjú
börn.
Sveininna og Sigurgeir
bjuggu eitt ár félagsbúi með
foreldrum hans á Undirvegg
en síðan tvö ár á Kópaskeri og
sáu þar um heimavist og
mötuneyti Núpasveitarskóla.
Þau fluttust í Ásbyrgi í Keldu-
hverfi 1961 þegar Sigurgeiri
bauðst þar staða eftirlits-
manns hjá Skógrækt ríkisins.
Þar hófu þau jafnframt fjárbú-
skap og ráku einnig söluskála
BP, eða þar til útibú frá Kaup-
félagi Norður-Þingeyinga var
reist árið 1974 og Sigurgeir
varð útibússtjóri. Sveininna
sinnti húsmóðurstörfum af
Elsku mamma. Þar kom að
því. Hversu oft ætli við höfum
búið okkur undir það versta á
undanförnum 10 árum? En samt
erum við aldrei undirbúin.
Eftir situr þakklæti og virð-
ing. Til konunnar sem fæddi
okkur og ól upp með pabba
heima í Ásbyrgi; fóðraði, klæddi,
snýtti, baðaði, kenndi að lesa,
skrifa og reikna, vakti áhuga á
ættfræði, leiklist, tónlist og
kvikmyndum, vann heima, í
versluninni, í búskapnum, sá um
þvotta og þrif fyrir heimili og
verslun, hafði kostgangara í
fæði í lengri og skemmri tíma,
sá um vídeóleigu, sinnti fé-
lagsmálum, tók slátur, vann mat
úr öllum þeim afurðum búsins
sem til féllu, tíndi ber, sultaði og
saftaði, en virðist samt hafa haft
tíma til að spila við okkur,
skemmta okkur og lesa með
okkur. Saman lásum við heilu
bókaflokkana þannig að við
gengum á eftir henni með bók
meðan hún vann verkin, og svo
var lesbarnið látið taka við
straujárninu meðan hún las
næsta kafla – aðdáunarverð leið
til að gera húsverkin skemmti-
leg.
Jafnrétti var henni mikið
hjartans mál. Hún passaði sem
betur fer upp á að bræðurnir
væru ekki aðallega úti að hjálpa
pabba og systirin inni að hjálpa
henni, eins og sumstaðar var til-
hneiging. Strákarnir fengu sinn
dýrmæta skerf af uppvaski, þrif-
um og leiðsögn í eldamennsku,
þvottastússi og straui meðan
stelpan fékk á móti sinn skerf af
útiverkum og skítmokstri. Enda
þurfti ekki að biðja þessa konu
tvisvar að keyra um sveitir til að
safna undirskriftum fyrir for-
setaframboð Vigdísar Finnboga-
dóttur. Hjarta hennar sló með
baráttu sterkra kvenna.
Og hún studdi okkur. Öllu
sem við bjástruðum við sýndi
hún einlægan áhuga og já-
kvæðni. Fylgdist með, spurði
frétta, vissi yfirleitt hvar allir
voru og hvað þeir höfðu verið að
gera. Og þegar fréttist af ferð-
um þeirra sem fjær bjuggu eftir
að hún fluttist til Akureyrar,
reyndi hún ævinlega að smala
saman öllum hópnum í mat og
kaffi eftir því sem færi gafst.
Því hún var fjölskyldumann-
eskja með stóru effi.
Og hún treysti okkur. Þriggja
ára gömlum til að paufast niður
brattan og viðsjárverðan kjall-
arastiga niður í búr með þungar
grautarskálar. Sumir duttu
reyndar – en pössuðu sig þeim
mun betur næst. Og talandi um
búrið – yfirvegunin og tauga-
styrkurinn þegar þangað slædd-
ust mýs. Það var ekki stokkið
upp á stóla og öskrað eins og í
bíómyndunum. Hún tók þær
upp á skottinu og fleygði þeim
út fyrir.
Baráttuþrekið og viljastyrk-
urinn sem hún hefur sýnt í
gegnum öll sín heilsufarslegu
áföll undanfarin 30 ár er síðan
kapítuli út af fyrir sig. Sama
hvernig ósanngirni heimsins at-
aðist í henni – alltaf virtist hún
geta sótt aftur þrautseigjuna og
viljann til að halda áfram. Þegar
hún lagðist lömuð 2007 eftir
mænusýkingu var ekki endilega
reiknað með að hún stæði upp
aftur. En hún gerði það. Af því
hún ætlaði. Og þegar langt
genginn krabbinn bættist við
2014 var ekki endilega búist við
rúmlega tveimur og hálfu ári í
viðbót. En hún ætlaði! Og tókst
hvað eftir annað að láta alla í
kringum sig gleyma því að
nokkuð væri að. En nú er langri
þrautagöngu lokið. Elsku
mamma, takk fyrir allt!
Fyrir hönd barnanna,
Sævar Sigurgeirsson.
Sveininna Jónsdóttir, mág-
kona mín, er látin 79 ára að
aldri. Ninnsa eins og hún var
kölluð fæddist að Melum á
Kópaskeri og ólst þar upp í
glöðum og glæsilegum systkina-
hóp. Ég kynntist Ninnsu lítið
fyrr en bróðir minn kynnti hana
sem konuefnið sitt fyrir vinum
og ættingjum. Ég man hvað ég
var stoltur fyrir hönd hans að
hafa fangað þessa glæsilegu
konu sem var hávaxin, ljóshærð,
sviphrein, tíguleg og hafði góða
nærveru. Minnti helst á álfa-
drottningu úr þjóðsögunum í já-
kvæðri merkingu. Þau Sveininna
og Sigurgeir hófu búskap í Ás-
byrgi árið 1961, jörðin var í eigu
skógræktar ríkisins og hafði
fyrri ábúandi verið skógarvörð-
ur á svæðinu. Siggi tók við því
starfi og nokkrum árum síðar
eftir að Kaupfélag Norður-Þing-
eyinga reisti útibúið við Ásbyrgi
varð hann verslunarstjóri við hið
nýja útibú, auk margra annarra
trúnaðarstarfa sem hann innti af
hendi. Þau hjónin ráku einnig
sauðfjárbúskap. Það kom því af
sjálfu sér að það reyndi mjög á
ungu konuna, sem stóð keik við
hlið bónda síns, hvort sem það
var innan við búðarborðið eða í
fjárhúsunum svo eitthvað sé
nefnt og nú bættist við barna-
uppeldi.
Ásbyrgisheimilið var annálað
fyrir gestrisni, gestir og gang-
andi voru þar oftast fjölmennir,
enda staðurinn í þjóðbraut. Oft
var bekkurinn í Ásbyrgiseldhús-
inu þétt setinn. Þar ríkti gleði.
Þeir sem höfðu verið þjakaðir af
áhyggjum kvöddu nú með bros
á vör, enginn vandamál, bara
lausnir. Þetta var mottó þeirra
Ásbyrgishjóna. Ninnsa var mikil
félagsvera, hafði yndi af söng og
leiklist, söng í kirkjukór Garð-
skirkju og var góður þátttakandi
í leiklistarstarfi Leifs heppna.
Alltaf hafði Ninnsa tíma. „Þetta
er bara aukabúgrein,“ sagði hún
hlæjandi. Börnin þeirra fjögur
hafa fengið þennan eiginleika í
vöggugjöf, og sannast hið forn-
kveðna, að sjaldan fellur eplið
langt frá eikinni. Eftir áratuga
búskap í Ásbyrgi ákveða hjónin
að söðla um og flytja til Ak-
ureyrar. Við verslunarrekstrin-
um tekur sonur þeirra Ævar
Ísak. Þau kaupa íbúð á Akur-
eyri, komast vel inn í bæjarlífið,
börn þeirra tvö búa í seiling-
arfjarlægð og síðsumarþátturinn
lofar góðu. En þá kemur áfallið.
Sól hefur brugðist sumri.
Ninnsa greinist með illkynja
sjúkdóm sem læknar telja að
geti orðið erfitt að lækna. Hún
tekur þessum illu tíðindum af
miklu æðruleysi. Hún fer í
hverja meðferðina af annarri. Á
milli bráir af henni, þá sækir
hún söngskemmtanir, fer í leik-
hús, oftast sárþjáð. Maðurinn
hennar stóð við hlið hennar all-
an tímann. Þau voru bæði í
þessu. Þau vissu að tíminn var
naumur. Að stundaglasið var að
tæmast. Það gerðist síðdegis 8.
apríl, þar lauk baráttunni – sönn
hetja var fallin. Ég trúi því að
handan við þilið óþekkta bíði
ættingjar og vinir með útbreidd-
an faðminn og fylgi Sveininnu
Jónsdóttir á áfangastað. Þar
verður að sjálfsögðu vel mætt til
vinafundar.
Elsku mágkona mín, við Lilja
kveðjum þig með virðingu og
þakklæti fyrir allar ánægju-
stundirnar sem við höfum átt
saman. Sigga bróður mínum og
börnum þeirra, og ættingjum
vottum við djúpa samúð. Guð
Sveininna
Jónsdóttir