Skátablaðið Faxi - 22.02.1969, Blaðsíða 8

írh. c± ;»is.fr
Cann varö að 1-áta ske'ika
að sköpuð.u, vef ja niöann
saman og vona, að þjon-
ustustúlkan fari ekki að
hnýsast í hann.
Honun var kalt á hönd-
unun, og hann var nokkra
stund að hripa á niðann,
brjota hann saman og
slcrifa utan á hann, Er
þessu var lokið, leddist
hann hljoðlega að húsi
skolastjora. Hann átti
njög skannt áfarið, þegar
stor og stsðilegur naður,
sem hafði leynzt við
runna, snaraðist allt x
einu að honuia og preif un
handlegg hans.
„Hvaö. ert þú að gera hár?
spurði konunaður, og
jílfur kipptist • við., er
hann heyrði röddina.
„Ekkert illt, Brown lið—
þjálfi. Legg drengskap
ninn við .... Eg........."
„Þú skýrir lögreglunni
frá öllu x fyrraná lið.,
Higgins ... eða er það
ekki Higgins ?"
„Jú, það er ág, en nér
var ekkert 'illt', í hug
Eg get gefið skýringu.
Gerið svo vel að hlusta
á nig."
„Eg skal blusta, þegar
við erun konnir niður
eftir, drengur ninn, Það
er orðið of franorðið til
að trufla doktor Tristraun
Álfi var pegar ljást, að
hann var konin í slsna
klípu og taldi huggileg-
ast að segja sen ninnst.
Þeir gengu þegjandi til
íbúðarinuar. Liðþjálfi
inn rak drenginn á undan
sár inn í dagstofuna.
Alfur hrökk viö, er dre-
•ngur á svipuðun aldri og
hann reis upp, er þeir
konu inn.
„Ertu neð gest, frsndi?"
spurði Davxð.
„Ungan þorpara," drundi x
Benjarjín. „Gmttu hans,
neðan ág er að ná í lög-
regluna." „Eg er ekki
þjáfur," hvíslaði Alfur
örveantingarfullur. „Eg..þ
.. ág...." Hann þagnaði
og starði á eitthvað á
uppbrotinu á jakka Bavíðs
„Ert.... ertu... ská.ti?"
Álfur rátti 'úr sár og
heilsaði alvörugefinn að
skátahatti. „Og þú - ert
pú lxka skáti.:" hrápaði
Davíð-.
SIÍÁTI ER HLYBINN. -
Un leið og Davíð hafði
jafnað sig, laut hann
yfir borðið og ták að
hvíslast á við Álf Eigg—
ins. „Eg veit ekki, hver
þú ert," sagði hann, „en
það er nér nág, a.ð þú ert
skáti. Eg er viss un, að
þú hefur ekkert verið að
gera af þér.
„Þakka þár fyrir," taut-
aði Álfur. „Eg var heldur
ekki að gera neitt af nér
en hvernig í ásköpunun á
ág að sannfara hann ganla
Eát un það?" hann benti
néð þunalfingrin-un í átt-
iha til gangsins.
„Ganla Fát. Kallarðu
frsnda ninn gar.il a Fát?
það er lxtið.hol í pví,
eða hvað finnst þár?"
„Eg veit það ekki, en
fátstér er liann, hvað sen
öðru líöur. Geturðu ekki
reynt að fá hann til að
hntta við að. kalla á
lögregluna?"
Bavíð hikaði a,ndartak.
Hann pekkti franda sinn
ekki nikið., en þáttist
þá fara nærri un að hann
ksrði sig ekki un, að.
farið vnri að sletta sár
fran í nál hans..En Hann
gat eklti setio aðgerðar-
laus, er svona stoð á.
Skátabráðir hans hafði
beðið hann- hjálpar, og
hann varð að. gera honun
þann greiða, er honn gæti.
„Jaja, ég stla að
freista þess," hvíslaði
hann. „Bíddu hérna."
Davíð gekk fran x ganginn
Frandi hans átti sýnilega
erfitt neð að ná sanbandi.
„Þessi blessuð taki bregð
ast alitaf, er sízt
skyidi," tautaði hann
frenur við, sjálfan sig en
nokkurn annan, því að. að
hann kom ekki auga á
Davíð fyrr en sxðar.
Hann sneri sár þá frá
—7—
símanun, reiðilegur á
svipinn og rauður f kinn-
un.
„Farðu undir eins inn
fyrir, segi ág," hropaði
hann. „Eg sagði, að þú
ættir að. gæta þessa LiLla
þorpara þarna,:" „En ág
’et viss ujj, að hann hefur
ekkert gert af sér. Hann
sagði nér það líka, og ág
trúi honun, af _-ví að
hann.... V Hann þagnaði
skyndilega, er hurðar-
skellur barst að eyrun
hans. „Þá er hann
þotinn þessi blessaður
sakleysingi," hraut út úr
tíenjanín, un leið og hann
skellti heyrnartálinu á
gaffalinn,stjakaði Davxð
frá sár og þaut inn í
stofuna. Bavíð for á hæla
honun, skelkaður og utan
viö sig, Benjanín hafði
á ráttu að standa. Alfur
hafði notað sár fjarveru
Eavíðs og lagt á flátta.
Benjanín hafði allt á
hornun sár og kvað rétt
aö gera það, sen
skyldan byoi, annars
hatti alltaf búast við,
að illa færi,
„Eg býst við, aðc hann
hafi fegrað nálstað sinn
fyrir þár," sagði Benja-
nín, „og svo • hefur þm
kennt x brjásti un hann,
er ekki svo? Ojæja, þú
geföir ekkt gert það, ef
þú hefðir pekkt snáða
pennan eins vel o,g ág.
álfur Eiggins er ásvikinn
praktcari."
„Álfur líiggins.:" hrop—
aði Davíð. „Var þetta
hann?" „újá. Hvað þ’ekkir
þú til .ans:" simröi
Benjanín tortrygginn,
„Við hverja hefur þú átt
tal, síðan þú konst
hingað? Afran, drengur
ninn, segðu nár sann-
leikann." „Eg hef heyrt,
að Iiann hafi verið sko-
burstari hár," sagði
Da.víð.
Benjanín Brown varð
svipþungurj svona tillit
hafði skotið nýliðunun
skelk í bringu áður fyrr.
Þú svarar ekki spurn—
ingu ninni, Bavíð.
Frh. x næsta blaði.