Skátablaðið Faxi - 01.12.1995, Side 4

4
SKÁTABLAÐIÐ FAXI
Drengirnir í Mafeking
Við komumst að raun um,
hverju drengir geta áorkað í styrjöld,
þegar drengjadeild var stofnuð til að
taka þátt í vörn Mafeking 1899-1900, í
Búastríðinu.
Mafeking var venjuleg smáborg
úti á sléttum Suður-Afríku. Enginn
hafði einu sinn látið sér til hugar koma,
að hún mundi verða fyrir óvinaárás.
En það sýnir þér einmitt, að í styrjöld
er ekki nóg að búa sig undir það, sem
sennilegt þykir, heldur jafnframt það,
sem getur að höndum borið.
Þegar okkur var ljóst, að við
mundum verða fyrir árásum í Mafek-
ing, skipuðum við varnarliði okkar
niður á þá staði, sem það átti að gæta,
en við höfðum á að skipa sjö hundruð
manns, hermönnum, lögreglumönnum
og sjálfboðaliðum, er hlotið höfðu
þjálfun, Svo vopnuðum við þrjú hun-
druð borgarbúa. Nokkrir þeirra voru
gamlir landamærabúar og ýmsu vanir,
en margir þeirra ungir verslunarmenn,
skrifstofumenn og aðrir, sem aldrei
höfðu handleikið byssu.
Við höfðum því ekki nema um
þúsund manna lið til að verja um sex
og hálfs kílómetra svæði, en í borginni
voru sex hundruð hvítar konur og börn
auk sjö þúsund negra.
Hver maður var dýrmætur, og
varð mikið skarð fyrir skildi hjá okkur
næstu vikur, er menn féllu eða særðust,
og varðgæslan að næturlagi og barda-
garnir mæddu meir og meir á þeim,
sem eftir lifðu.
Hjálparsveit drengja í Mafeking
Þá var það, að Edward Cecil lá-
varður og herstjómarformaður kallaði
fyrir sig drengina í Mafeking og stof-
naði nýja sveit, er þeir skipuðu. Hann
lét þá bera einkennisbúninga og þjál-
faði þá. Og þetta reyndist einkar álitle-
gur og dugnaðarlegur hópur. Áður en
þessu varð komið í kring, höfðum við
þurft að nota fjölmarga fullorðna menn
sem hraðboða, hjúkrunarmenn, varð-
menn og til annarra áþekkra starfa.
Þessi störf voru nú fengin í hendur
hjálparsveit okkar, svo að karlarnir
gætu gefið sig óskipta að hernaðarstör-
fum í fremstu víglínu.
Drengirnir unnu mikið verk og
þarft undur forystu pilts, sem
Goodyear hét, og áttu fyllilega skilið
að fá þá heiðurspeninga, er þeim hlot-
nuðust í stríðslokin.
Margir þeirra kunnu að hjóla,
og þess vegna gátum við komið á póst-
samgöngum milli vina og vandamanna
í ýmsum virkjum og borgarbúa, án
þess að óvopnfært fólk þyrfti að stofna
sér í lífshættu með slíkum bréfaskip-
tum. Við bjuggum til sérstök frímerki
á þessi bréf, og var á þeim mynd af
boðliða á reiðhjóli.
Eitt sinn sagði ég við einn
boðliðann, sem kom hjólandi til okkar
í mikilli kúlnahríð:
“Þú verður fyrir skoti einhvern
daginn, ef þú heldur uppteknum hætti
að brjótast áfram gegnum kúl-
nahríðina.”
“O, ég hjóla svo hratt, að
kúlurnar ná mér ekki.”
Þessir drengir virtust ekki
skeyta neitt um skothríðina. Þeir voru
alltaf reiðubúnir að hlýða skipunum,
þótt þeir hættu lífi sínu í hvert skipti.
Mundir þú gera það?
Mundi nokkur ykkar gera það?
Setjum svo, að óvinirnir héldu uppi
skothríð hérna í götunni og ég bæði
einhvern ykkar að koma boðum í húsið
hinum megin götunnar, mundir þú
verða vel við bón minni? Eg er viss
um, að þú mundir gera það, - jafnvel
þótt þér væri það ekki sérstaklega ljúft.
En þú þarft að búa þig undir að
mæta slíku. Það er að sínu leyti eins og
kalt steypibað. Drengur, sem hefur
vanist því, skoðar það sem sjálfsagðan
hlut, - hann hefur leikið þetta hvað eftir
annað. En spurðu einhvern, sem hefur
aldrei gert þetta, og honum hrýs hugur
við.
Eins er það með dreng, sem va-
nur er að framkvæma skipanir, hvort
sem nokkur áhætta fylgir því eða ekki.
Hann gerir það tafarlaust, þótt teflt sé á
tvísýnu, en sá drengur, sem aldrei he-
fur lært að hlýða, hikar við og verðu
því smáður af öllum, jafnvel af göm-
lum vinum sínum.
En það þarf ekki styrjöld til að
gera úr þér góðan skáta. Ótal verkefni
bíða þín sem friðarskáta, - bíða þín da-
glega, hvar sem þú kannt að vera niður
kominn.
Tekið úr bókinni skátahreyfingin eftir
Baden-Powell alheimsskátahöfðingja
Miðstöðin óskar skátum og öllum
Vestmannaeyingum
Gleðilegra jóla og
farsældar á komandi ári.