Dagblaðið Vísir - DV - 17.11.2017, Blaðsíða 32

Vikublað 17. nóvember 2017 8
Andrea leit dagsins ljós í hjónarúmi foreldra sinna snemma í apríl árið 1949.
Í þessu sama húsi á Selfossi bjó
hún svo alla sína barnæsku eða
þar til hún dreif sig í menntaskóla
í Reykjavík, haustið 1965. Þá var
Andrea sextán ára. „Þetta var eini
menntaskólinn í Reykjavík og
mig langaði mikið frekar að fara
í borgina en að vera innilokuð í
heimavist við Menntaskólann á
Laugavatni. Ég hugsaði til þess
með hryllingi,“ segir Andrea og
bætir því við að hún hafi tekið út
sinn skammt af landsbyggðarlífi í
barnæsku.
„Ég hef unun af borgarlífi. Hvert
sem ég ferðast þá vil ég alltaf bara
vera í 101 í öllum borgum og aldrei
hefur mig langað til sólarlanda,“
segir Andrea sem lagði land undir
fót um leið og hún lauk náminu
í MR. Ferðinni var heitið á vit
rokkævintýranna í London sem þá
iðaði af tónlist. Bítlarnir, Stones,
Led Zeppelin, Deep Purple. Þetta
voru hennar menn.
Hún segir áhuga sinn á dægur-
tónlist hafa vaknað mjög snemma.
Útvarpið stöðugt í gangi á æsku-
heimilinu og þar var sinfóníutón-
listinni bölvað meðan hækkað var
í Óskalögum sjúklinga og öðrum
dægurlagaþáttum. Fyrsta lagið
sem hún man eftir að hafi heillað
hana upp úr skónum fjallaði um
harmdauða villiandar á Tjörninni.
„Svo man ég líka eftir því þegar
ég heyrði Kokkur frá kútter á Sandi
með Ragga Bjarna. Ég lá lasin uppi
í rúmi og varð ægilega hrifin. Lærði
allan textann utanbókar á auga-
bragði,“ rifjar hún upp og hlær.
„Bee bob a lula með Gene
Vincent var samt fyrsta lagið sem ég
man eftir að hafa stúderað sérstak-
lega. Sándið, eða hljómfallið höfðaði
til mín. Þá var þetta kallað rokk þótt
ég sé ekki viss hvort þessi tónlist
yrði skilgreind þannig ef hún kæmi
fram á sjónarsviðið í dag. Kannski er
þetta sambærilegt við stjórnmálin?
„Þetta er
reyndar mjög
hallærisleg saga“
Það er ekkert hefðbundið við Andreu Jónsdóttur,
plötusnúð og útvarpskonu. Hvorki útlit, áhugamál,
starfsframi, kynhneigð, trúarskoðanir né fjölskylduform.
Í húð, og grátt hár, er þessi 68 ára rokkari, köttur sem
fer sínar eigin leiðir.
margrét h. gústaVsdóttir
margret@dv.is
„Ég vil meina
að skilnuðum
myndi fækka gríðar-
lega ef fleiri væru
reiðubúnir til að vera
í fjarbúð.
m
yn
d
b
ry
n
ja