Dagsbrún - 01.12.1895, Blaðsíða 12

— 188'
semheflr haldið honum uppi, sem héflr eilt liaiin ' og styrkt ' til áð
bérjast ( gegn um þettaalt saipan? ■ Ilvcr annar en liaun, sem
mm

stjdrnar œfikjörum þjóðánnrt og einstaklin'ganhrt, liánnr sém eihlægt; ' ■
lieldur áfram að skapa og yiðhalda'hinum óendanlegrtíieimi, hann
sem stráii' út sólkerfunum um lieiminn eins ög siðmaðurinn, sem sá’-
ir I akur sinn. . Eitthvað hefir hann iært af öllu Jrcssu ?' Ileflr haiin
lært að jrekkja.og elska föðurinn á himhum ? - Hcflr lmnn iært að
hlýða röddu.hans í brjósti. sínu ? Iltin cr búin að hljóma þar svo öft
að hann .ætti að vera farinn að þckkja hana, Ilann- er svo oft bú-
ipn að reýna hans föðurlegu handleiðslu, hvernig hann barg hon-'
hm úr hættunnij. íicgar cngin iífsypn;var; iivevhig lmnn fylti. aftur ' :
lijarta hahs nýrri gleði og von, pegar liönum fanst það vera nær þvi
brostið.at liarmi og ekka. Ilvað er ]?að, scm' ætti að fylla hjarta
hans, jicssa manns ? 11vað aiinað on úst yon' og þakklæti? Vér
eigum hér allir skylt múlcfni. Jlarga’ raccðustundina' höfum vér
brðið að reyna, marga crviðleikana höfum vér orðið yflr að .stíga,
oft heflr hugurinn vcrið truílaður, oft heíir vonin og kjarkurinn ver-
ið ú förum, oftlcga licfir. syndin yfirbugað oss ; en því að eins crum
vér nú hér saman komnir, nð niðin drotlins liéfir rcis't hinn fallna á
fætur aftur. Hann heflr stutt hinn vcika-og ístöðulitla, og oftlcga
frelsað oss frfi. hættum bæðitil sálar og likama. Það liljótum vér
allir að jfita, er vér lítum yflr liðna æfi vora. En livað höfum vér
svo lært af þessu öllu ? Ilöfum vér iært það effcir alt saman, að
þessi faðir vor og skapari sé oss íjarlægur guð, '• cinhverstaðar langt .
úti í geimnum, uppi í himnanna hæðum ? Höfum vér lært það eftir
'allar þcssar þrautir, sem vér höfum í gegnum gcngið, og reynt hans
föðurlegu hjíip og varðvcislu, að hann sé strangur dömari og harð-
nr; að hann gcfi suinum b'jrnum sítium steina ; að hann risti bldðg-
ar arnir íi silum þeirra ? Ilvort höfuni vér lært það efcir'alt saman,
að hann tortými syndaranum í bræði sinni ? Ilvort höfurn vér lært
það, að hjarta ÍVjðursins brcnni af heiítarloga svo að liánn kvclji síri
cigin börn, sína eigin mynd, anda af sínum andn, sálir af sinni sM, í ■
’cilífum ævarandi vitiskvölum ? Aumur er sá ináðuiy scm liefii'upp-
skorið þctta úr öllu sínu. lití ; aiimlogt, grátlCgt cr ástaud fians., Það
liggur.við að tárin renni af hvörmum vorum ■ ylir ' hiiiu báglcga. á- .,
standí, yflr liinu ónýta lifl. sem þossir aumingjar ■ báfa Jifað.f lííkir
. sannarlega rikir erum vér hjá þelm. Þeir mega h’afa auð og alls- •
nægtir, þeir mega hafa völd og metorð, þeir -mcga hafa guóttaf
vinum, þcir mega vera tignaðir og í metuin hafðir uf flokksmönnum-
'
. ginum, þeir eru þó fátækir, cn vér erum ríkir; vér erufn rikir að
4
u

. /m