Dagsbrún - 01.12.1895, Qupperneq 14

— 190 — '
ur í gegn uni 'þottti, cða hvuð retlið J)ér nú um J)etta, yðar ungfa clsk
aða barn ? Hafið J)ér þii hugmynd. að faðir yðar á liimnum hafi
gefið yður það til þess, að hann síðar.gæti lielt ytir það sinni hejft-
árreiði ? Nei, f þeirri vissu von að hann muni annast það til llfs og
sálar felið þér það honutn & hönd um tíma og eiltfð. ! En svo’ koma
aðrir tímar, syndin og sjúkdómurinu falla yfir hús yðar, barnið yð-
ar, þetta hið lieittelskaða, lág fyrir dauðanura, hljóðandi, veinnndi
af súruin kvfilum, það yoru þungar og orviðar vökunætur, svitinn
draup af enni yðar, augun voru kanské þur af tárura, en það var
setn hjartað ætlaði að springa af liarmi og .ekka. Móðurástin • var
ekki tnegnug þess, að halda því eftir hji sér. ■ Hér’var annar yfif-
sterkari, dauðinn. Svo urðuð þér að talca það frá yður síðast og
leggja það niður í hina dimmu, köldu, ægilegu gröf. En ltvað er
það, sem þér liafiö nú lært aí þessu öllu ? Er það það eingöngu,: að
heimurinn sé fullur af böli og ltarmi ogtárum og að hvergi sé.nein
Jjósglæta, er geti iýst í gegnum þetta myrlcur? -Er . ekkii traustið
yðar á guði sterkara en svo, að þér getið .hugsað yður, að þör ltafið
ef til vill séð þarna barnið yðar í hinsta sinni, ætlið þér, :að það sé
með nolckru móti hugsanlegt, að drottinn tnuni gera eilifan aðskiln-
að milli yðar og barnsins yðar ? Æ'.lið þér að það goti lcomið
fyrir, að guð muni nokkurntíma sleppa liendinni aí nokkru sínu
barni? Ef svo er, þá sárkenni ég I brjósti um yður. Jlvað scm
■ þér segið, hvað sem þér cruð að berjast við, að sannfæra yður um,
þá þylcist ég viss um það, að þér getið ekki trúað þvi í hjarta yðar,
endaværiþað synd á móti föðurnum elslatlcga, sem jicfir annast
yður frá vöggunni og alt til þessa, sem liefir staðið , hjá yður og
haldið yfif yður sínum armlegg á hættunar tíð, sem hefir telcið barn
ið ygar til sín, lagt það að sínu heilaga hjarta og mun láta það
heilsa yður opnum örrnum, þegar þér komið yfir í annað líf. Ekk-
‘ crt orð, enginn prestur, engin trúarjátning, cngin bifiía ætti að geta
slitið þessa guðdómlegu tilfinningu úr lijarta móðurinnar, því að
. :húp er á hcilagri og dýpri rótum grtmdvöHuð, en alt þetta. Hún
, ‘ er grundvölluð á hinu guðdómlega eðli í manninum. y'
Jáj þér heiðruðu mæður! Oft hefir sorgin níst lijörtuyðai’ ;
-,oft hafa tárin runnið af hvörmum yðar; oft', hefir1 vonin verið að
, deyja út í brjóstum yðar, oft hafið þér eklci gotað séð út úf mæðunni
Vog baslinu, dauðans þreyttar haíið þér stundum mcð grátbólgin
-augu lagst til hvílu ; cn tárin liafa þornað, harmurinn liefir seíast,
■ baslið hefir verið sigrað. En fyrir hvers hjálp ? • H-vað hafið þér
•lært af því ? Er það elcki svo, að þér vitið og finnið það í hjörtum