Feykir - 16.10.2014, Blaðsíða 6

6 39/2014
Hannah er frá Ástralíu en kom á
Sauðárkrók í janúar 2003 og
dvaldi þar í eitt ár, hjá þremur
mismunandi fjölskyldum. Hún
kom þangað á vegum Rotary
samtakanna, sem stóðu fyrir
ungmennaskiptum. „Það voru í
rauninni samtökin sem völdu
Ísland sem dvalarstað fyrir mig,
þó ég hafi verið búin að tilefna
það sem eitt af þeim löndum
sem kæmu til greina. Ég þráði að
sjá snjó í fyrsta sinn á ævinni,
en samt var valið alfarið þeirra,
líklega hef ég verið eini
skiptineminn sem gat hugsað
VIÐTAL
Kristín Siigurrós Einarsdóttir
Ástralski metsöluhöfundurinn Hannah Kent
Ungur ástralskur rithöfundur, Hannah Kent hefur að undanförnu vakið ómælda athygli fyrir sína fyrstu
bók, Burial rites eða Náðarstund eins og hún kallast í íslenskri þýðingu. Hannh var skiptinemi á Íslandi á
vegum Rótarý samtakanna árið 2003 og dvaldi þá á Sauðárkróki sem hún segir að hafi orðið að sínu öðru
heimili. Hún var á leiðinni til Reykjavíkur þegar hún heyrði fyrst um söguna af Agnesi og morðinu á
Illugastöðum. Þá óraði hana aldrei fyrir að gefin yrði út eftir sig bók, hvað þá metsölubók.
Fær enn heimþrá
til Skagafjarðar
mig ritstörfum. Ég held að ég
hafi þó ekki breyst mikið sem
persóna, mitt daglega líf er eins
og það var og fyrir það er ég
þakklát.“
Ísland skipar eins og nærri
má geta mjög stóran sess í
örlögum Hönnuh. „Landið
hefur breytt lífssýn minni
algjörlega og fyrir það er ég
mjög þakklát,“ segir hún.
Hannah segir dvölina á Sauðár-
króki jafnframt hafa reynst
eitthvert mikilvægasta og eftir-
minnilegasta tímabilið í lífi sínu.
„Á margan hátt var þetta árið
sem mótaði persónuleika minn,
bæði vegna þeirrar áskorunar
sem fólst í vistaskiptunum og
einnig þeirrar áhugaverðu
sér kaldan og dimman vetur,“
útskýrir Hannah, aðspurð um af
hverju Ísland varð fyrir valinu.
Viðfangsefni bókarinnar
Náðarstund, sem nú hefur gert
garðinn frægan, er saga Agnesar
og Friðriks og morðsins á Nat-
ani Ketilssyni á Illugastöðum.
Hannah segist hafa geymt
söguna með sér síðan hún
heyrði hana fyrst árið 2003. „Ég
sá þó aldrei fyrir mér að ég
myndi skrifa um Agnesi, fyrr en
ég hóf rannsóknir mínar fimm
eða sex árum síðar. Þá upp-
götvaði ég að ég hafði margar
spurningar um söguna og ef ég
vildi fá svör yrði ég að rannsaka
hana á eigin spýtur. Auðvitað
kveikti ritun bókarinnar fleiri
spurningar, en það er jú eðli
skáldskapar,“ segir Hannah.
Erfitt að fara
aftur til Ástralíu
Hannah segist aldrei hafa
ímyndað sér að bókin yrði svo
mikið sem gefin út og að síðustu
ár hafi verið mjög óraunveruleg.
Þegar hún er beðin um að lýsa
lífi sínu frá því bókin kom út,
segist hún hafa ferðast mikið,
stundum mánuðum saman.
„Þetta hefur verið dásamlega
lífsreynsla en mikil breyting
fyrir mig. Ekki aðeins það að
ferðast og sjá um kynningar-
málin heldur líka það að nú hef
ég þau forréttindi að geta helgað
reynslu sem ég gekk í gegnum.
Fyrstu þrír til fjórir mánuðirnir
voru mér erfiðir, einkum af því
ég talaði ekki tungumálið, mér
fannst erfitt að aðlagast framandi
loftslagi, ég var feimin og með
heimþrá og mér fannst ég
óþægilega áberandi. En það
breyttist um leið og ég lærði
tungumálið og eignaðist vini. Ég
varð ástfangin af landslaginu, ég
gekk í leikfélagið og varð smátt
og smátt hluti af samfélaginu.“
Frá þeim tímapunkti, - þegar
fjögurra mánaða markinu var
náð - segist Hannah hafa átt
ótrúlegan góðar stundir og að
sér hafi fundist erfitt að snúa
aftur í sitt ástralska líf. „Í mörg ár
fann ég til heimþrár í Skaga-
fjörðinn og ég finn enn til heim-
þrár til Sauðárkróks.“
Hannah dvaldi hjá þremur
fjölskyldum á meðan hún var
skiptinemi og hefur haft talsverð
samskipti við þær síðan. Hún
hefur reglulega komið í heim-
sóknir til Íslands og heimsækir
þá eina af fjölskyldunum. „Ég
held ég sé búin að koma til þeirra
um það bil sex sinnum. Þau eru
stór hluti af lífi mínu, ástralska
fjölskyldan mín hefur hitt þau,
maki minn hefur hitt þau. Þetta
eru meira en vinir eða fóstur-
fjölskylda fyrir mér, þau ERU
fjölskyldan mín,“ segir Hannah
og á þar við þau Pétur Inga
Björnsson og Regínu Jónu
Gunnarsdóttur og börn þeirra,
sem hún dvaldi hjá í nokkra
mánuði.
Agnes og morðin á
Illugastöðum viku
ekki úr huganum
Það var á ferð til Reykjavíkur
sem Hannah heyrði fyrst um
söguna af Agnesi. „Við ókum
fram hjá Þrístöpum og ég varð
heilluð af Vatnsdalshólunum og
útsýninu þar. Þá fóru þau að
segja mér sögu þessara staða og
bentu mér á aftökustaðinn. Ég
man að mér var sagt að Agnes
hefði verið vinnukona sem var
hálshöggvin fyrir aðild sína að
morðinu á húsbónda sínum.
Þrátt fyrir að hafa aðeins heyrt
styttri útgáfuna af sögunni, þá
fylgdi hún mér áfram í hugan-
um. Bæði það sem eftir var af
skiptinemadvölinni og í nokkur
ár þar á eftir. Ég var mjög forvitin
um Agnesi og vildi heyra meira
um hennar persónu,“ segir
Hannah.
Þrátt fyrir að áhugi Hönnuh á
Agnesi hafi kviknað á meðan á
skiptinemadvölinni stóð byrjaði
hún í rauninni ekki að rita það
sem varð að bókinni Náðarstund
Hannah Kent. MYND: SPESSI