Feykir - 06.04.2016, Síða 4

4 13/2016
Hafðu samband!
Hafðu samband í síma 455 7176
eða sendu Feyki póst á feykir@feykir.is
Vikuna 20.–26. mars var 17 tonnum landað á Skagaströnd, tæpum 750 kílóum á Hofsósi og
rúmum 154 tonnum á Sauðárkróki. Engu var landað á Hvammstanga. Alls gera þetta rúm 170
tonn á Norðurlandi vestra. /KSE
Aflatölur 20.–26. mars á Norðurlandi vestra
Rúm 154 tonn að landi á Sauðárkróki
SKIP/BÁTUR VEIÐARFÆRI KG SKIP/BÁTUR VEIÐARFÆRI KG
SKAGASTRÖND
Alda HU 112 Landb. lína 2.357
Bergur sterki HU 17 Landb. lína 1.530
Dagrún HU 121 Þorskanet 4.409
Garpur HU 58 Handfæri 667
Hafrún HU 12 Dragnót 2.481
Húni HU 62 Þorskanet 1.230
Ólafur Magn. HU 54 Þorskanet 3.300
Sæfari HU 200 200 Landb. lína 1.055
Alls á Skagaströnd 17.039
SAUÐÁRKRÓKUR
Málmey SK 1 Botnvarpa 146.866
Már SK 90 Rauðmaganet 682
Nökkvi ÞH 27 Rækjuvarpa 6.882
Alls á Sauðárkróki 154.430
HOFSÓS
Hafdís SI 131 Handfæri 747
Alls á Hofsósi 747
„Ég get alveg lyft þessum kassa“
Mamma mín er, meðal
annars, sauðfjárbóndi og
pabbi minn, ásamt ýmsu
öðru, kjötiðnaðarmaður. Um
aldamótin fór hann í ferð til
Bretlands með öðrum sem
unnu í
sláturhús-
inu heima.
Eina sagan
af þeirri för
sem ég
þekki er af
breska
bílstjóran-
um þeirra.
Hann missti nefnilega
þolinmæðina á þeim í
hundraðasta skiptið sem þeir
létu hurðirnar lokast framan í
konurnar í hópnum og
gargaði á þá hvort mæður
þeirra hefðu ekki kennt þeim
neina mannasiði.
Það er eiginlega þveröfugt við
það sem ég reyndi að kenna
pólsku karlkyns samstarfs-
mönnum mínum. Ég reyndi að
koma þeim í skilning um að
þetta „dömurnar fyrst“ er
örsjaldan notað hér á landi, þó
það komi alveg fyrir. Það hafði
ekki betri afleiðingar en svo að
mér var einfaldlega ýtt í gegnum
dyrnar til að ég færi áreiðanlega
á undan.
Það var reyndar lítið mál
fyrir þá að ýta mér, því ég er
óttaleg písl; rétt um 160 sm á
hæð og einhver 50 kg. Þrátt fyrir
að vera alin upp á sauðfjárbúi og
við líkamlega vinnu alla ævi þá
hefur það haft lítil áhrif á
líkamsburði mína. Eina sem
það gerði að verkum var að ég er
afskaplega þver og þekki ekki
eigin takmörk þegar kemur að
því að lyfta þungum hlutum.
Þannig er það líka oftast hér á
landi, sérstaklega þegar ungt
fólk á í hlut. Við erum æst áfram
með hvatningarorðum (eða
góðlátlegum ásökunum um
aumingjaskap) þar til okkur
tekst ætlunarverkið eða gefumst
upp. Ég mætti því galvösk í
Kjötafurðastöðina og kippti mér
ekkert upp við að þurfa að lyfta
kössum alla daga sem voru
helmingur þyngdar minnar. Ef
þeir voru orðnir 30 kg og ég
þurfti að lyfta þeim í axlarhæð
þá þurfti reyndar smá lagni og
þeir máttu helst ekki vera of
margir í röð, þá reddaðist þetta
alveg.
Svo komu karlmennirnir
sem héldu að íslenskt kvenfólk
væru lítil, viðkvæm blóm.
Enginn þeirra samlandi minn,
þeir íslensku stóðu yfirleitt
glottandi til hliðar þar til ég
gafst upp sjálf og viðurkenndi
að líklega þyrfti ég aðstoð. Ónei,
pólsku karlmennirnir leyfðu
mér ekki svo mikið sem lyfta
litla fingri, hvað þá keyra litla
trillu með nokkrum kössum á!
Ekki að ég sé neinn snillingur á
trillurnar, en ég er alveg í meðal-
lagi og hef ekki enn orðið valdur
að slysi.
Eftir um tvær vikur af þessu
bað ég verkstjórann minn um
leyfi til að slá á fingur næsta
karlkyns samstarfsmanni sem
ætlaði að rífa af mér kassa eða
trillu. Eins og hefur komið fram
er ég frekar hljóðlát, svona ofan
á smæðina, svo ég lét mér nægja
að hvæsa svolítið á þá. Það hafði
takmörkuð áhrif, yfirleitt brostu
þeir bara góðlátlega til mín og
tóku svo kassann, hristandi
höfuðin yfir þessari litlu,
krúttlegu stúlkukind sem hélt
hún gæti unnið líkamlega
vinnu. Það hafði auðvitað bara
þau áhrif að ég varð enn
þrjóskari, þverari og ákveðnari í
því að gera þetta sjálf. Besta
augnablikið sem ég upplifði var
svipurinn á strák á mínum aldri
þegar ég hellti úr rúmlega 30 kg
bakka sem þurfti að lyfta upp
fyrir axlir. Ég gætti mín á því að
hann væri kominn úr augsýn
áður en ég bölvaði því hvað það
hefði verið sársaukafullt.
En málið í þessu öllu saman
er að ég er ekki sammála breska
bílstjóranum. Íslenskar mæður
hafa verið mjög duglegar við að
kenna sonum sínum mannasiði,
bara aðra en þekkjast á megin-
landi Evrópu. Þeir vita alveg að
við erum ekki lítil, viðkvæm
blóm sem þarf að vernda. Við
værum löngu dáin út á þessu
skeri ef svo væri. Við getum
alveg beitt okkur við líkamlega
vinnu og, hjálpi mér allir
heilagir, jafnvel haldið hurðum
opnum fyrir þá og hleypt þeim á
undan!
Guðlaug Guðmunda Ingibjörg
Bergsveinsdóttir
AÐSENT GUÐLAUG GUÐMUNDA INGIBJÖRG BERGSVEINSDÓTTIR SKRIFAR
Heiðrún Guðbjörg Alfreðsdóttir fæddist að
Reykjarhóli í Fljótum 10. september 1946. Hún
lést í Gautaborg 25. febrúar sl. Foreldrar hennar
eru Alfreð Jónsson, f. 5. ágúst 1921, d. 22. mars
2011 og Viktoría Lilja Guðbjörnsdóttir, f.
20.10.1924, búsett á Sauðárkróki. Heiðrún var
elst sex systkina en þau eru: Bryndís, f. 1947,
Guðmundur, f. 1950, d. 1981, drengur andvana
fæddur 1953, Jón f. 1959 og Hallgrímur Magnús
f. 1966.
Heiðrún giftist 27. maí 1966 Símoni Inga
Gests-syni frá Steinaflötum við Siglufjörð. Börn þeirra eru: Alfreð Gestur, giftur
Kristínu Sigurrós Einarsdóttur, þau eiga þrjá syni og fjögur barnabörn. Friðfinna
Lilja, f. 1967, í sambúð með Sigmundi Sigmundssyni, Friðfinna fjögur börn og
eitt barnabarn og Sigmundur á þrjú börn og tvö barnabörn. Símon Helgi, f.
1968, giftur Hrafnhildi Hreinsdóttur, þau eiga þrjá syni og eitt barnabarn.
Hilmar, f. 26.01.1974, unnusta hans er Ólafía Guðrún Lóa Bragadóttir. Hilmar
á þrjá syni og Ólafía á tvo syni og eitt barnabarn.
Heiðrún ólst upp í foreldrahúsum á Reykjarhóli en 14 ára hleypti hún
heimdraganum og dvaldi um tíma á Selfossi, þar sem hún vann í Tryggvaskála
og víðar. Átján ára hóf hún sambúð með Símoni, og árið 1970 settust þau að
á kirkjujörðinni Barði í Vestur-Fljótum. Bjuggu þau þar allt til ársins 2008 er þau
fluttu að Bæ á Höfðaströnd, þar sem Heiðrún var búsett til dánardags. Heiðrún
vann í mötuneyti Sólgarðaskóla og mörg ár hjá Kaupfélagi Skagfirðinga á
Ketilási, þar til hún lét hún af störfum vegna veikinda árið 1997. Hún var virk í
félagslífi í Fljótum, tók t.a.m. virkan þátt í uppsetningum á leikritum og var um
árabil í stjórn Kvenfélagsins Framtíðarinnar. Útför Heiðrúnar fer fram frá
Hofsóskirkju á morgun, föstudaginn 18. mars kl. 11:00.
Það var að birta af fallegum degi
í Skagafirði, þegar tengdapabbi
bar okkur þau tíðindi að elsku
tengdamamma hefði kvatt þá
um nóttina. Raunar höfðum við
verið vongóð um að það væri
líka að birta til hjá Heiðrúnu,
sem árum saman hafði glímt af
baráttuþreki og æðruleysi við
erfið veikindi. En það kemur
ætíð að kveðjustund og nú hefur
Heiðrún verið kölluð til annarra
hlutverka hinu megin.
Ég var sextán ára þegar ég
kom í Fljótin í sumarvinnu á
Ketilási og fékk að búa hjá
Heiðrúnu og Símoni á Barði.
Mér var tekið opnum örmum af
fjölskyldunni allri, sem fáeinum
árum síðar varð tengdafjöl-
skyldan mín. Sumrin í Fljót-
unum, þegar við unnum saman
á Ketilás, eru afar dýrmæt í
minningasjóðnum. Allt sem ég
lærði af þessari skarpgreindu og
duglegu konu, sem aldrei féll
verk úr hendi og allt sem við
brölluðum saman. Ég vildi vera
komin aftur til þess tíma þegar
stórfjölskyldan var samankomin
í eldhúsinu á Barði, þar sem var
endalaust pláss, góður mömmu-
matur og endalaust hægt að
hlæja að skemmtilegum sögum,
því aldrei var húmorinn langt
undan.
Í minningunni var alltaf
sólskin í Fljótum og mikið af
góðu og skemmtilegu fólki, enda
laðaði Heiðrún að sér slíkt fólk
með umhyggju og ræktarsemi
við vini og ættingja. Heimili
hennar stóð öllum opið og þeir
eru ófáir sem þar fengu að dvelja
um lengri eða skemmri tíma.
Það var alltaf nóg pláss í húsinu
og enn meira pláss í hjartanu.
Það var alltaf eins og að koma
heim að koma að Barði.
Ég minnist ferðarinnar okkar
til Marmaris og ævintýranna
þar. Ég mun muna Heiðrúnu
með fallega brosið sem breiddist
yfir andlit hennar þegar við
fórum í siglingarnar þar úti, en
að fara á sjó held ég að hafi verið
með því skemmtilegasta sem
hún gerði. Ég mun líka muna
bjartsýnina og baráttuþrekið
þegar við vorum saman í
Gautaborg fyrir fjórum árum og
síðustu dagana sem ég átti með
henni þar í febrúar.
Við ætluðum að hittast fljótt
aftur og hún hlakkaði svo til
koma heim og hitta stóru
fjölskylduna sína, sem hún lifði
og barðist fyrir og setti alltaf í
fyrsta sæti. En að þessu sinni
verða endurfundirnir við alla
sem eru farnir og henni þótti
vænt um. Margs er að minnast
og margt er að þakka, og verður
það aldrei að fullu upptalið. Ég
votta öllum ástvinum Heiðrúnar
mína dýpstu samúð og kveð
með orðunum sem Heiðrún
kvaddi okkur svo oft með, hvort
sem var á tröppunum á Barði
eða í ótal símtölum, ég hlakka til
að sjá þig aftur.
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
Heiðrún Guðbjörg Alfreðsdóttir
fædd 10. september1946 – dáin 25. febrúar2016
M I N N I N G