Feykir - 24.04.2012, Side 18

18 Feykir 16/2012
( TÓN-LYSTIN ) palli@feykir.is
Valdimar Gunnlaugsson / söngvari
James Hetfield
er guðinn
Valdimar Gunnlaugsson er
Tón-lystar maður Feykis að
þessu sinni en hann býr
Hvammstanga en ólst upp
bæði í Húnaþingi Vestra og á
Dalvík. Helsta hljóðfæri hans
eru raddböndin og helstu
tónlistarafrek eru þau að
fá þann heiður að syngja í
brúðkaupum og svo Pink Floyd
show á Hvammstanga 2005
með algjörum meisturum.
Ógleymanlegt, segir Valdimar.
Hann er úr árgangi 1985 en
uppáhalds tónlistartímabil
spannar nokkur ár eða frá
árinu 1900-2011.
Hvaða tónlist fær þig til að
sperra eyrun þessa dagana?
Gotye ásamt Kimbra, Somebody I
used to know.
Hvers konar tónlist var hlustað
á á þínu heimili? Á mínu heimili
réð Gestur Einar ríkjum með
útvarpsþætti sínum Hvítir Mávar.
Klassík…..
Hver var fyrsta platan/
diskurinn/kasettan/niðurhalið
sem þú keyptir þér? Remix diskur
með Cypress Hill sem ég man ekki
hvað heitir og svarti diskurinn með
Metallica.
Hvaða græjur varstu þá með?
Uhhhhhh……ferðageislaspilara.
Hvað syngur þú helst í sturtunni?
Jólalög
Wham! eða Duran? Ég hlusta nú
á hvorugt en ef ég þarf að velja þá
Duran Duran.
Þú heldur dúndurpartí í kvöld,
hvað læturðu hljóma í græjunum
til að koma öllum í stuð? Black
Crowes
Þú vaknar í rólegheitum á sunnu-
dagsmorgni, hvað viltu helst
heyra? Radiohead.
Þú átt þess kost að fara hvert
sem er í heiminum og skella
þér á tónleika. Hvert færirðu,
hvaða tónleika og hvern tækirðu
með þér? Ætli ég myndi ekki fara
með konuna á Take That tónleika í
Bretlandi. (Hún grét í marga daga
þegar að þeir hættu).
Hvaða tónlistarmann hefur þig
dreymt um að vera? Sem mikill
Metallica aðdáandi á yngri árum
dreymdi mig oft um að vera James
Hetfield þannig að…..já James
Hetfield er guðinn.
Hver er að þínu mati besta plata
sem gefin hefur verið út? Sú
plata sem er mest í uppáhaldi hjá
mér og hefur verið síðan ég heyrði
hana fyrst er Around the Fur með
Deftones.
Ferðasaga Kristrúnar Kristjánsdóttur
frá Melstað í Miðfirði
Með penna
í farteskinu III
Kristrún Kristjánsdóttir er
í heimsreisu ásamt vinkonu
sinni Lóu Dís Másdóttur.
Undanfarnar vikur hefur
hún deilt upplifun sinni af
ævintýrum þeirra á leiðinni
austur á bóginn með
lesendum Feykis.
Ferðalagið hófst
þann 15. febrúar sl.
með stuttu stoppi í
Kaupmanna-höfn,
þaðan sem haldið var
til Dubai og nú eru
stöllurnar komnar til
Balí.
Þann 7. mars kl. 6 um
morguninn lentum við í
Jakarta en það voru svakaleg
viðbrigði frá Dubai. Þarna
hengu spjöld útu m allt sem á
stóð: „Welcome to Indonesia,
death penalty for drug
traffickers.“ [Velkomin til
Indónesíu, dauðarefsing fyrir
eiturlyfja-smyglara]. Það var
mikið búið að hræða okkur
með því að það væri algengt
að fólk setti dóp í töskur hjá
túristum svo við bjuggumst
allt eins við að verða teknar af
lífi þarna.
Flugvöllurinn var mjög
gamall, sveittur og skítugur
og þarna var varla boðið
upp á neitt, sem var sárt fyrir
svanga maga. Við sáum þó
eitt bakarí og fengum okkur
einhvers konar brauðbollur
með fyllingu sem smökkuðust
ansi framandlega. Það birti
þó yfir okkur þegar við sáum
Starbucks kaffihús og þar
fengum við okkur dýrindis
~
„Hann var hinn mesti húmoristi og bað
okkur um að kalla sig Paul Young því þá
liði honum yngri, hann sagðist þó vera
giftur yndislegri konu sem er töfralæknir
en þau ættu jú son og að hann væri mun
hávaxnari en faðir sinn og við ættum
endilega að hitta hann.“
kalda kaffidrykki, því það
var frekar heitt og við ansi
sveittar og ósmekklegar. Þarna
biðum við í sex tíma og fórum
tímalega að hliðinu okkar. Allt
í einu án nokkurs fyrirvara eða
nokkurrar tilkynningar, og
þrátt fyrir að við vorum búnar
að spyrja marga margoft og
sýna miðana okkar, var búið
að skipta um hlið. Nöfnin
okkar voru kölluð upp og
sem betur fer heyrðum við
og skildum kallið, því ég get
með sanni sagt að fáir hefðu
skilið bofs. Við hlupum að
rútunni sem átti að fara með
okkur að flugvélinni
og þarna voru fleiri
sem höfðu ekki vitað
af breytingunni með
hliðið.
Meðan við biðum
eftir rútunni ennþá
sveittari eftir hlaupin þá
fór strákur, frá Jakarta
sem var að vinna þarna,
að spyrja okkur mjög
óviðeigandi spurninga
og benda á mjög óviðeigandi
líkamsparta á okkur, við litum
á hvora aðra dauðþreyttar og
hugsuðum hvert við værum
eiginlega komnar. Það endaði
svo með því að við sögðum
við náungann að á Íslandi væri
sex tölustafur og við vissum
ekkert meira um það málefni.
Við fengum reyndar líka
einn vingjarnlegan Ástrala til
að sitja við hliðin á okkur í
rútunni, bara svona til öryggis
því hann skildi víst ekki nei
greyið.
Það var gott að komast í
loftkælda flugvélina og við
vorum ennþá fegnari þegar
við lentum í Kuta seint um
kvöldið. Þar tók á móti okkur
Paul nokkur, sætur lítill
Balíani, í þessum líka sæta
balíska búning, með grátt
hár og skallablett. Hann var
hinn mesti húmoristi og bað
okkur um að kalla sig Paul
Young því þá liði honum
yngri, hann sagðist þó vera
giftur yndislegri konu sem
er töfralæknir en þau ættu
jú son og að hann væri mun
hávaxnari en faðir sinn og
við ættum endilega að hitta
hann. Honum fannst við sem
sagt mjög fallegar þó hann
segði líka að við myndum
verða miklu grennri ef við
drykkjum bara nóg af grænu
tei en við hlógum bara að
þessu öllu saman. Hann
skutlaði okkur á hótelið sem
tók um klukkustund, það var
æðislegt eftir langt ferðalag,
að leggjast í hreint rúm og við
sofnuðum samstundis. /KKFrá vinstri: Kristrún, Paul Young og Lóa Dís.