Feykir - 16.05.2012, Blaðsíða 6

6 Feykir 19/2012
„Það er gaman að geta skilað
reflinum af sér sem þakkarvotti
til héraðsins sem hefur fóstrað
mig og mitt fólk í gegnum
aldirnar,“ segir Jóhanna en
hún er sauðfjárbóndi á Akri
í Húnavatnshreppi, ásamt
eiginmanni sínum Gunnari
Rúnari Kristjánssyni. Jóhanna
er fædd og uppalin á Akri
en foreldrar hennar, Pálmi
Jónsson fv. alþingismaður og
Helga Sigfúsdóttir húsfreyja,
ráku þar sauðfjárbú á undan
þeim Gunnari sem tóku við
búinu árið 1997. „Ég fæddist
með sauðhaus,“ segir Jóhanna
og hlær og útskýrir að það séu
þeir gjarnan nefndir í hennar
fjölskyldu sem áhuga hafa á
sauðfjárrækt. Það má segja að
sauðkindin sé nokkurs konar
rauður þráður í lífi Jóhönnu
en auk þess að vera alin upp
á sauðfjárbúi og vera sjálf
sauðfjárbóndi hefur hún
jafnframt kennt ullariðn við
Landbúnaðarháskóla Íslands
frá árinu 1990. „Eftir að við
lukum námi í Danmörku
fluttum við á Hvanneyri,“
segir Jóhanna en hún og
maður hennar dvöldu í
Kaupmannahöfn í sjö ár. Þar
lagði hann stund á hagfræði en
hún lærði handavinnukennslu
í Håndarbejdes Fremmes
Seminarium, með útsaum
að sérsviði og öðlaðist þar
kennsluréttindi á fram-
haldskólastigi. „Þegar ég kom
á Hvanneyri var verið að
undirbúa kennslu í ullariðn
sem valfag við Bændaskólann,
eins og hann var þá kallaður,
og ég var fengin til þess að
byggja upp fagið og koma því
á laggirnar,“ segir Jóhanna en
frá þeim tíma hefur hún kennt
á sjöunda hundrað nemenda að
fullvinna ullina frá grunni.
„Það hefur verið gríðarlega
skemmtilegt að kenna öllu þessu
fólki.“ Jóhanna segir að það
þyki afar sérstakt og öfundsvert
að boðið sé upp á slíka kennslu
við landbúnaðarháskóla hér-
lendis. Þá var hún einnig
verkefnisstjóri fyrir Ullarselið
á Hvanneyri í þrjú ár sem var
komið á fót haustið 1992, sem
þróunarverkefni að tilstuðlan
Bændaskólans á Hvanneyri,
Búnaðarsamtaka Vesturlands
og Kvenfélagasambandanna
á Vesturlandi. Ullarselið er
handverkshús og gallerí rekið af
Vestlendingum sem hafa áhuga
á ullariðn og þar eru gömul
vinnubrögð viðhöfð.

Hugmyndapúslin
smella saman
Jóhanna lætur sér málefni
samfélagsins varða og hefur
alla tíð verið mjög virk í
félagsmálum. „Ég hef alltaf
haft þá stefnu að það sé ekki
nóg að sitja við eldhúsborðið
og þusa við kaffibollann sinn.
Það er meira uppbyggjandi
og gaman að taka þátt en að
vera reiður heima hjá sér,“
segir Jóhanna en hún var
varaþingmaður Norðvestur
kjördæmis til fjögurra ára.
Auk þess hefur hún setið í
hreppsnefnd Húnavatnshrepps
frá árinu 1998, fyrst í gamla
Torfalækjarhreppi áður en
sameining hreppanna varð
árið 2006 og var varaformaður
Landssamtaka sauðfjárbænda
um sex ára skeið.
„Undanfarin ár hefur mig
langað að vinna meira með
kunnáttu mína í útsaum,“ segir
Jóhanna aðspurð um hvenær
hugmyndin um refilinn fór
að bærast innra með henni.
Hún lýsir byrjuninni sem
einhverskonar púsluspili þar
sem hlutar þess fóru sífellt að
taka á sig skýrari mynd sem
varð loks að raunveruleika. „Ég
hef alltaf verið svolítið heilluð
af sögunni, sérstaklega okkar
Húnvetninga og Vatnsdælu,“
segir Jóhanna en jafnframt að Setið og saumað í refilinn.
Í Kvennaskólanum á Blönduósi geta ungir sem aldnir markað spor sín í söguna, í
orðsins fyllstu merkingu, en þar er verið að sauma Íslendingasöguna Vatnsdælu á refil.
Blaðamaður Feykis leit inn í bjarta og hlýlega stofu Kvennaskólans sem geymir refilinn
og hitti fyrir Jóhönnu Erlu Pálmadóttur en hún er hugmyndasmiðurinn á bakvið þetta
metnaðarfulla og spennandi verkefni.
Vatnsdæla á refli
Spor í söguna
VIÐTAL Berglind Þorsteinsdóttir