Þórr - 01.12.1910, Blaðsíða 11

11
legra jóla, faðir minn«, stundi lnin upp. »Eg liélt
þér mundi þykja vænt um að sjá mig; eða þykir þér
það ekki, faðir minn?«
Fanginn varð dálítið niðurlútur, hörkudrættirnir
í andliti hans hurfu og honum vöknaði um augu.
Litla stúlkan lians hélt áfram með veikri röddu og
hvíldum, því grátekkinn sleit í sundur hverja setningu.
»Eg tók nokkuð með mér handa þér; hið eina,
er mér gat komið til liugar að færa þér, og í rauninni
hið eina, sem eg gat fært þér«. Hún opnaði lófann
og rétti honum gulan, gljáandi hárlokk, sem uin-
hyggjusamlega var lagður saman og bundið um með
bandspotta. »Eg vildi ekki gefa þetta neinuin manni
á þessari jörðu, nema þér, faðir minn; því eg vissi,
að þér þótti altaf vænt um Jóa litla — móðir min
sagði það líka og þess vegna—«.
Maðurinn féll á kné, liuldi andlitið i höndum
sér og sagði:
»Eg elska hann, og svo vondur sem eg er, elska
eg hann framvegis af öllu hjarta«.
»Eg vissi það«, sagði litla stúlkan og gekk nær
honum, »og eg vissi það, að þér mundi þykja vænt
um að fá þenna litla hárlokk. Jóhann er dáinn«.
»Dáinn«, sagði hann með angistarópi, reikaði
á fótum og huldi andlitið i höndum sér. »Dáinn,
drengurinn minn!«
»Já«, sagði barnið; »hann dó í »fátækralmsinu
vikuna sem leið, og nú finst mér eg' svo einmana.
En eg skal ekki gleyrna þér, faðir minn. Eg vil vera
hjá þér, og eg vil elska þig, þrátt fyrir það, hvernig
aðrir dæma um þig, og eg treysti þvi, að sá dagur
geti komið, að eg með gleði sjái þig frjálsan úrfang-
elsinu, og til þess skal eg gera alt sem eg get. Minstu