Þórr - 01.12.1910, Blaðsíða 5

o
»Já, en eg verð að segja frá öllu saman«, sagði
maðurinn hægt, jafnhliða því sem stór tár runnu
niður kinnar hans.
»Eg er fátækur múrari. Fyrir 20 árum kom eg
til Parísar ásamt ungdómsvini mínum. Um þær
) mundir vorum við sem bræður. Hann Filip — en
nafn mitt er Jean Melnot — var hár og grannur, en
eg stuttur og ófagur. Hann var ágætur erviðismað-
ur — við hlið hans var eg sem fúskari. Hann var
vinalegur og gjöfull og þóttist eg af vináttu hans, eg
elskaði hann af því að eg dáðist að honum, hjá
honum fann eg alt sem mig vantaði. Alt sem hann
innvann sér hvarf fljótt, því hann elskaði skemtanir,
en eg þar á móti var neyddur til spársemi, vegna
þess að hin gamla móðirmín, sem var upp til sveita,
þarfnaðist allrar þeirrar hjálpar, sem eg gat veitt
henni. Hjá ekkju einni, sem seldi ávexti, keypti eg
húsnæði og fæði; það var einungis óbrotið, því kon-
an var fátæk, og fæðispeningar þeir er hún fékk hjá
mér, hjálpuðu henni eigi alllítið. Það, sem þó eink-
anlega hélt mér við hús hennar, var einkadóttir hennar,
sem hét Anetta. Eg fékk ást á henni, þó var eg
3 ár undir sama þaki sem hún, áður en eg áræddi að
opna henni hjarta mitt. Um þær mundir dó móðir
mín, þá áleit eg mig færan til að framfæra konu og
bað því Anettu. Hún og móðir hennar vissu að eg
var mjög sparsamur maður og eftir stuttan umhugs-
unartíma játaðist Anetta mér. Sem eðlilegt var, bauð
eg Filip einn dag heim; honum leizt vel á Anettu,
og kom hann oítar; og á endanum mót hennar
vilja—það er eg viss um, — hafði Filip, án þess að
athuga það sjálfur, unnið ást hennar, sem eg aldrei
hafði átt. Hún var hreinlynd og opinská, og þar