Morgunblaðið - 04.01.2018, Blaðsíða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 4. JANÚAR 2018
✝ Elísabet fædd-ist 26. maí 1943
á Hallormsstað í
Skógum. Hún and-
aðist á hjúkrunar-
heimilinu Grund 14.
desember 2017.
Foreldrar henn-
ar voru Guðrún M.
Pálsdóttir hús-
freyja, f. 24.
september 1904 í
Þykkvabæ í Land-
broti, d. 19. nóvember 1968, og
Guttormur Pálsson skógar-
vörður, f. 12. júlí 1884 á Hall-
ormsstað, d. 5. júní 1964. Fyrri
kona Guttorms var Sigríður
Guttormsdóttir, f. 18. maí 1887,
d. 30. september 1930. Þeirra
börn voru Bergljót kennari, f. 5.
apríl 1912, Páll skógfræðingur,
f. 25. maí 1913, Sigurður bóndi, f.
27. júlí 1917, og Þórhallur ís-
lenskufræðingur, f. 17. febrúar
1925.
Börn Guttorms og Guðrúnar
háskóla og lauk prófi 1973. Árin
1975-1977 var hún við félags-
ráðgjöf í Morwell í Viktoríufylki
í Ástralíu. Kom síðan til Íslands
og var við ýmis störf, hélt aftur
utan 1979 og tók próf í stjórnun
1980 við háskólann í York á Eng-
landi.
Fljótlega eftir heimkomuna
fékk hún starf hjá Félagsmála-
stofnun Reykjavíkur en 1985
varð hún deildarstjóri við Vinnu-
miðlun fatlaðra hjá Ráðning-
arstofu Reykjavíkurborgar.
Færðist sú deild síðan til annarra
stofnana og síðast var hún hjá
Vinnumálastofnun til starfsloka.
Hún skrifaði nokkrar greinar
um störf sín og áhugamál.
Árið 1974 giftist Elísabet
enskum manni, Neville Parry
kennara, en þau slitu samvistum
eftir fjögur ár. Hinn 29. desem-
ber 1982 giftist hún Páli Skúla-
syni lögfræðingi frá Bræðra-
tungu í Biskupstungum. Þau
bjuggu lengi á Sólvallagötu 41 en
síðustu fjórtán árin á Prestastíg
9 í Grafarholti. Bæði hjónabönd-
in voru barnlaus.
Útför Elísabetar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 4. janúar
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
voru, auk Elísabet-
ar, Margrét kenn-
ari, f. 28. september
1932, Hjörleifur
náttúrufræðingur
og Gunnar vélfræð-
ingur, báðir f. 31.
október 1935, og
Loftur prófessor, f.
5. apríl 1938. Öll ól-
ust þau systkinin
upp saman. Þau eru
nú öll látin nema
Gunnar og Hjörleifur.
Elísabet fluttist til Reykja-
víkur með móður sinni 12 ára
gömul. Var hún þó næstu sumur
á Hallormsstað við störf. Hún
lauk stúdentsprófi frá Mennta-
skólanum í Reykjavík vorið 1963.
Settist síðan í Háskóla Íslands og
lauk BA-prófi í íslensku og ensku
1967 og prófi í uppeldis- og
kennslufræðum 1968. Kenndi
hún síðan tvo vetur í Vogaskóla
en fór til Englands 1970. Hún
lærði félagsráðgjöf við Lundúna-
Sól Elísabetar Guttormsdótt-
ur hné til viðar, nokkuð óvænt, nú
rétt fyrir jól. Vissulega var það
svo að líf hennar hafði tekið ein-
stefnu fyrir margt löngu, þannig
að fátt var þessari mætu og vel
gerðu konu til yndisauka. Elísa-
bet kom inn í fjölskyldu okkar á
táningsárum mínum og bar ég
lítið skynbragð á verðleika henn-
ar þá enda henni kannski ekki
endilega vel tamt að ræða við
börn. En það átti heldur betur
eftir að rætast úr þegar fram liðu
stundir. Elísabet var alin upp við
háttvísi og umræður á menning-
arheimilinu Hallormsstað og átti
svo sannarlega andlegan skyld-
leika með mörgu því fólki sem ég
hef mest metið. Hún var afburða-
vel gefin en fór ekki hátt að
óreyndu, gaf ekki færi á sér nema
henni þætti ástæða til og hrapaði
ekki að einföldum útskýringum.
Að sumu leyti var Elísabet tor-
tryggin, sem gerði henni erfitt
fyrir, einkum undir það síðasta.
Aðgætni hennar kom þó til góða
þegar ég kynntist henni náið því
þá brutu allar samræður afþrey-
ingarmörkin. Hún hafði ómældan
áhuga á skapandi hugsun og vildi
upplifa iðukast nýrra strauma.
Hún sagði mér stundum að mik-
ilvægast í lífinu væri að glata
ekki forvitninni eða hæfileika til
þess að dást að fegurðinni. Það er
þó eitt sem stendur upp úr í sam-
skiptum okkar, en það var áhugi
okkar á enskri tungu. Ég flutti til
Bandaríkjanna fyrir 20 árum og
var þá ekki nema rétt rúmlega
slarkfær í tungumálinu. Það fór
svo að ég fékk mikinn áhuga á
leyndardómum enskrar tungu og
í heimsóknum til Íslands þá var
iðulega komið við hjá Palla og El-
ísabetu, þar sem við krufðum til
mergjar mállýskur og blæbrigði
tungu Shakespeare enda Elísa-
bet með háskólapróf í greininni
auk þess að hafa búið í Bretlandi
og Ástralíu um árabil. Hún lauk
upp augum mínum fyrir mörgu
en var um leið forvitin um það
sem kallað hefur verið „Americ-
an English“, sem hún stundum,
meira í gríni en alvöru, taldi til
alls óskylds tungumáls. Við vor-
um þó sammála um að aukin hlut-
deild enskunnar í daglegu máli, á
kostnað annarra tungumála, væri
alls ekki af hinu góða, og minnk-
andi virðing fyrir móðurmáli okk-
ar íslenskunni væri bein afleiðing
þess. Einnig vorum við sammála
um að enskukunnátta væri al-
mennt á fallanda fæti á Íslandi
þannig að mörgum væri ófært að
tjá sig að gagni á hvoru tungu-
málinu sem væri. En núna hefur
hún Elísabet okkar leyst úr höfn
og siglir sína óravegu. Síðast
þegar ég sá hana var hún ein-
ungis skugginn af sjálfum sér þó
svo að hún væri sæmilega mál-
hress. Ég heyrði aldrei hjá henni
falskan tón og ekki heyrði ég
hana nokkurn tímann bregða
fyrir sig tilgerð eða tala dísætum
rómi enda fráleitt yfirborðs-
kennd eða sjálfmiðuð. Frásögn
mín af Elísabetu er brotakennd
og stiklað á stóru en eftir stend-
ur minning um konu sem að
mörgu leyti var stórmerkileg og
hafði sennilega lengri sögu að
segja en ég gat hlustað á.
Mér þykir vænt um og er
þakklátur að ég og fjölskylda
mín hafi orðið þeirrar gæfu að-
njótandi að kynnast gleði og gáf-
um Elísabetar Guttormsdóttur.
Hugur minn er hjá Palla, föður-
bróður mínum, sem hefur misst
ástina sína og um leið sinn mæt-
asta vin.
Skúli Gunnlaugsson.
Kær vinkona mín, Elísabet
Guttormsdóttir frá Hallorms-
stað, er látin. Kynni okkar hófust
í Menntaskólanum í Reykjavík
fyrir áratugum síðan. Allra okk-
ar samverustunda síðan var gott
að njóta og gott að minnast nú.
Ég var að norðan, hún að austan
en bjó með móður sinni og systur
í Bólstaðarhlíð í Reykjavík, ég
heimsótti hana oftar en hún mig,
ég hafði ekki heimili eða foreldra
í borginni, bjó inni á öðrum.
Heima hjá henni gleymdi ég oft
tímanum, dvaldist fram yfir
kvöldmat, þá ávallt boðið að
snæða með þeim. Við Elísabet
bjuggum á námsárum okkar við
Háskóla Íslands á Nýja Garði,
með aðgang að sameiginlegu eld-
húsi og að stofu þar sem var
plötuspilara var að finna. Við
mölluðum því oft saman mat og
eins sátum við oft í stofunni og
spiluðum klassíska tónlist. Eftir
háskólapróf kenndum við báðar
einn vetur, vorum svo sumar-
langt við vinnu á hóteli í Lund-
únaborg til að auka enskukunn-
áttuna, æfa tal og heyrn á enska
tungu. Veturinn eftir fórum við
báðar í framhaldsnám, hún við
háskóla í London en ég við
Strathclyde-háskólann í Glas-
gow. Að framhaldsnámi þar
loknu vann hún við fagleg störf í
London en ég kom heim og hóf
störf í Reykjavík, við Háskóla-
bókasafn og síðan við Lands-
bókasafn Íslands – Háskólabóka-
safn í Þjóðarbókhlöðu eftir að
gömlu söfnin tvö höfðu samein-
ast þar. Elísabet stofnaði heimili
í London, bjó síðar þrjú ár í Ástr-
alíu – mikið þótti mér fallegt
kengúruskinnið sem hún kom
með þaðan og hafði á vegg hjá
sér þegar hún fluttist aftur heim
til Íslands að lokinni vistinni er-
lendis. Hér heima kunni hún allt-
af best við sig og sýndi það sig
meðal annars í því að hún kom
sem oftast hingað í fríum sínum
ytra, stundum bjó hún þá hjá
mér, bæði meðan ég var einhleyp
og eins þegar eiginmaður og
börn voru orðin með í myndinni.
Þegar börn mín voru ung gætti
hún þeirra stundum meðan ég
var við vinnu. Þá var barns-
burðarleyfið svo sannarlega ekki
orðið eins og langt og síðar varð
og í þá daga komust börn ekki á
leikskóla fyrr en tveggja ára. Í
vinahópnum var Elísabet var oft
kölluð Lissý/Lizzý (hið síðara
meðan zetan var enn í góðu gildi)
en dóttir mín sem þá var svo ung
kallaði hana alltaf Essí. Essí mín,
sögðu börnin þegar þau báðu
hana um sitthvað. Ekki löngu
eftir að Elísabet fluttist heim til
Íslands aftur hóf hún störf á
Vinnumálastofnun Reykjavíkur,
svo tók hún saman við Palla sinn,
fornvin sem líklega hafði alltaf
beðið eftir henni. Ég skynjaði
djúpa hryggð hans þegar hann
hringdi til mín og sagði mér af
andláti hennar, en hún hafði þá
um nokkra hríð vegna heilsu-
brests dvalist á hjúkrunarheimili
og þar sá ég hana síðast í maí síð-
astliðnum, daginn eftir afmælið
hennar 26. maí, sem reyndist hið
síðasta hérna megin. Við Leo og
fjölskyldan öll biðjum minni
gömlu vinkonu blessunar hinum
megin, megi allar góðar vættir
gæta hennar og Páls sem nú hef-
ur misst lífsförunaut sinn.
Guðrún Karlsdóttir
frá Stóru-Borg.
Við Beta kynntumst í
Menntaskólanum í Reykjavík,
við vorum sautján ára, ungar og
eftirvæntingarfullar. Beta var
falleg stúlka, dálítið forn í fasi og
hugsun, bráðgáfuð og klár, enda
komin af bláa blóðinu á Héraði,
af sjálfri Guttormsættinni.
Menntaskólaárin voru ljúf og
þroskandi og margra góðra
stunda minnist ég úr Bólstaðar-
hlíðinni þar sem hún bjó með
mömmu sinni og Margréti syst-
ur sinni. Þangað var gott að
koma, þar hittust systkinin og
frændgarðurinn og þar átti
Guttormur athvarf þegar hann
kom í bæinn. Nokkrum húsum
neðar bjó einnig Þórhallur bróð-
ir hennar. Við vorum í stelpna-
bekk og kíktum með áhuga á
strákana í hinum bekkjunum, en
fórum okkur þó hægt. Við höll-
uðum okkur báðar að skálda-
gyðjunni og nutum góðra bók-
mennta. Á Íþökuloftinu lásum
við ljóð undir leiðsögn Baldvins
Halldórssonar ásamt Þorleifi,
Böðvari, Sverri, Ingibjörgu og
Elfu Björk. Löngu seinna hittist
þessi hópur ásamt Baldvini og
tók upp fyrri iðju. Það voru ljúfir
endurfundir. Nú eru þær allar
þrjár, ásamt Sverri, horfnar á
braut. Í sjötta bekk var okkur
Betu falið að velja ljóð og texta á
bekkjarsysturnar í Fánu og þá
var setið með ljóðabókastaflana
kvöld eftir kvöld og mikið hlegið.
Beta glansaði á stúdentsprófinu,
gott ef hún varð ekki dúx í latínu,
enda lá hún henni létt á tungu.
Síðan hélt hún til Englands og
ég til Svíþjóðar. Mörg bréf fóru
á milli og við heimsóttum hvor
aðra í okkar nýju heimalöndum
þar sem við báðar giftumst og
bjuggum árum saman. Á hverju
sumri komum við heim og mælt-
um okkur þá alltaf mót á Hótel
Borg, þar sem við töluðum tím-
unum saman. Leið Betu lá um
skeið til Ástralíu og þegar þau
hjónin héldu heim aftur fóru þau
yfir Síberíu. Þá gistu þau hjá
okkur í Stokkhólmi og mikið var
þá gott að hittast og mikið var
spjallað og hlegið, því enginn gat
hlegið eins dátt og Beta. Forlög-
in færðu okkur báðar í fyllingu
tímans aftur heim til Íslands,
þar sem Beta giftist Páli sínum
og haslaði sér völl á sínu starfs-
sviði. Þar var hún vel metin og
vinsæl. Báðar áttum við góðar
stundir í Grímsnesinu þar sem
þau Páll áttu sinn sælureit í
landi Kiðjabergs, ættaróðali
Páls. Þar teygja sig mót sumri
og sól öll fallegu trén sem þau
hjónin hafa gróðursett árum
saman. Þótt styttra væri á milli
okkar Betu eftir að við fluttum
heim fækkaði fundunum. Síð-
ustu árin voru Betu afar erfið,
hún einangraði sig og vildi fáa
hitta. Kom þar margt til. En
minningar liðinna, ljúfra stunda
munu ylja um ókomna tíð. Ég
óska Betu minni góðrar heim-
komu á nýjum lendum og sendi
Páli mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Guðfinna Ragnarsdóttir.
Elísabet Guttormsdóttir, fyrr-
verandi starfsfélagi okkar hjá
Vinnumálastofnun, er látin að-
eins 73 ára gömul. Tæp þrjú ár
eru síðan við kvöddum Elísabetu
þegar hún fór á eftirlaun og þá
þóttumst við skynja tilhlökkun
hjá henni til að skipta um lífstakt.
Elísabet hafði í áratugi unnið að
þjónustu við fatlað fólk í atvinnu-
leit og þá sem höllum fæti standa
í lífinu, fyrst hjá Reykjavíkur-
borg og síðan hjá Vinnumála-
stofnun eftir að hún var sett á
laggirnar árið 1997. Þetta starf
fór Elísabetu afskaplega vel.
Hún var sérstaklega samvisku-
söm í starfi sínu, umhyggjusöm
við skjólstæðinga sína og af-
kastamikil. Eftir langan og giftu-
ríkan starfsferil eru það margir
sem Elísabet hjálpaði til að kom-
ast á betri stað í lífinu með því að
verða virkir þátttakendur á
vinnumarkaði.
Elísabet var bráðgreind kona
og skemmtilegur vinnufélagi,
með lúmskan húmor sem oft birt-
ist þegar við gerðum okkur daga-
mun á vinnustaðnum. Það voru
eftirminnilegar stundir. Það var
haft á orði þegar við kvöddum
Elísabetu við starfslok að líklega
væri ekki hægt að vera betri
mannkostum búin en hún, það er
að vera bæði Héraðsmaður og
Skaftfellingur. Það voru orð að
sönnu.
Við sáum ekki mikið af Elísa-
betu eftir að hún hætti störfum
en heyrðum af veikindum henn-
ar. Það var eins og hún hefði
misst lífsneistann eftir að starfs-
deginum lauk og vinnan sem hún
brann fyrir var ekki lengur til
staðar.
Við vorum að vona að Elísabet
gæti eftir langan starfsdag gefið
sér tíma til þess að sinna hugð-
arefnum sínum og jafnvel eyða
tíma á æskuslóðunum í Hall-
ormsstaðaskógi. Örlögin urðu
önnur, en engu að síður trúum
við því að hún geti nú rölt um
skóginn og tyllt sér niður undir
skjólgóðu tré í Guttormslundi
eða annars staðar í skóginum þar
sem angan er engu lík.
Guð blessi minningu Elísa-
betar Guttormsdóttur.
Fyrir hönd Vinnumálastofn-
unar,
Gissur Pétursson.
Á jólaföstu andaðist sam-
starfskona okkar og vinur til
margra ára, Elísabet Guttorms-
dóttir félagsráðgjafi.
Hún kom inn í samstarfshóp-
inn í Vonarstræti 4 hjá Félags-
málastofnun Reykjavíkurborgar
árið 1981 og vann með okkur þar
í nokkur ár.
Hún flutti með sér vissan
framandi blæ enda var hún
menntuð í hinum enskumælandi
heimi, ólíkt okkur hinum sem
flest vorum aðframkomin af
skandinavískum áhrifum.
Hún var vel gefin kona, víð-
lesin og skemmtileg. Vandvirkni
hennar sem fagmanns var við-
brugðið. Hún gat auðgað hvers-
dagslegustu viðfangsefni með
hlýlegri og hljóðlátri kímnigáfu
sinni. Við sjáum hana fyrir okkur
sitjandi uppi á skrifborði að und-
irbúa sumardvöl barna m.a. í
Borgarfirði. Þá fannst henni við
hæfi að lesa kvæði eftir Jón
Helgason áður en áfram var
haldið.
Hún kynnti okkur fyrir sam-
býlismanni sínum, Páli Skúlasyni
lögfræðingi, og Bókaormi hans,
sem á þeim árum var eitt
skemmtilegasta og frumlegasta
menningartímarit landsins. Við
söknuðum Elísabetar þegar hún
hvarf til starfa á Vinnumálaskrif-
stofu Reykjavíkur, þar sem hún
annaðist atvinnumál fatlaðs
fólks. Áfram lifði þó vináttan og
nú lifir minningin um góða og
hjartahlýja manneskju. Við vott-
um Páli og öðrum aðstandendum
samúð okkar.
Anní, Áshildur,
Gunnar og Sigrún.
Elísabet Sigríður
Guttormsdóttir
Elskulegur eiginmaður minn,
BERGHREINN GUÐNI ÞORSTEINSSON
flugvirki,
Dalseli 34,
lést í faðmi fjölskyldunnar að morgni
nýársdags á hjúkrunarheimilinu Skógarbæ.
Fyrir hönd aðstandenda,
Randý Sigurðardóttir
Okkar ástkæri,
DAVÍÐ ÖRN ÍVARSSON,
lést á heimili sínu sunnudaginn 24.
desember.
Útför hans fer fram frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 10. janúar klukkan 13.
Ester Jónsdóttir
Sigrún Anna Ragnarsdóttir
Ívar Harðarson Valgerður Jónsdóttir
Ívar Örn Ívarsson
Karen Ívarsdóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓHANNA ELÍSABET ÞÓRÓLFSDÓTTIR
ljósmóðir,
Eskifirði,
lést 31. desember. Útförin fer fram frá
Eskifjarðarkirkju 6. janúar klukkan 14.
Jóna Mekkín Jónsdóttir Magnús Guðnason
Jónína Sigríður Jónsdóttir Guðbjörn Þór Óskarsson
Gísli Jónsson Helga Benjamínsdóttir
Sólveig Jónsdóttir Örn Hafsteinsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkæra móðir okkar, tengdamamma,
amma, langamma og langalangamma,
GUÐMUNDA K. GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést 25. desember, á jóladag, á Hrafnistu í
Hafnarfirði.
Útför fer fram í Hafnarfjarðarkirkju 5. janúar
klukkan 15.
Aðstandendur
Ástkær mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
HAFDÍS J. BRIDDE,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 5. janúar klukkan 13.
Andrés Þór Bridde Anna María Hannesdóttir
Hermann G. Bridde Elín Eiríksdóttir
Alexander Bridde Ingibjörg Sigurðardóttir
Þórdís Klara Bridde Bjarni Júlíusson
Guðni Bridde Hrefna Björk Arnardóttir
barnabörn og barnabarnabörn