Morgunblaðið - 20.03.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2018
✝ BjörgúlfurÓlafsson fædd-
ist í Reykjavík 6.
nóvember 1961.
Hann lést á Land-
spítalanum 9. mars
2018.
Foreldrar hans
eru Bergljót Ólafs,
f. 19. ágúst 1938, d.
23. mars 2014, og
Ólafur Björgúlfs-
son, f. 25. sept-
ember 1935. Systur Björgúlfs
eru Kristín, f. 1957, maki Örn
Svavarsson, og Bergljót, f. 1964,
maki Arnar Stefánsson. Börn
Kristínar eru: Ingunn, f. 1980,
Bergljót, f. 1984, og Þórunn, f.
1987.
Björgúlfur sleit barnsskónum
Síðar fluttist Björgúlfur til
London og Kaupmannahafnar
og loks til Indlands þar sem
hann dvaldist í nokkurn tíma.
Björgúlfur kvæntist Hönnu
Margréti Einarsdóttur árið
2004. Þau skildu. Börn þeirra
eru: Margrét Birta, f. 2003,
Ólafur, f. 2005, og Teitur, f.
2010.
Björgúlfur var mikill áhuga-
maður um bókmenntir enda vel
lesinn. Þá hafði hann alla tíð
áhuga á ritstörfum og skrifaði
um tíma greinar og pistla í dag-
blöð.
Hann var ötull íþróttamaður,
lagði stund m.a. á fótbolta og
skíði og golf hin síðari ár. Hann
var einnig útivistarmaður mikill
og ferðaðist víða um landið.
Björgúlfur lauk prófi frá HÍ í
ferðamálafræði fyrir nokkrum
árum og starfaði eftir það sem
leiðsögumaður.
Útför Björgúlfs fer fram frá
Fríkirkjunni í dag, 20. mars
2018, kl. 15.
í Tjarnargötu en
flutti síðar með fjöl-
skyldu sinni til
Óslóar og síðar
Kaupmannahafnar.
Þegar þau komu
heim settust þau að
í Vesturbænum og
þar gekk Björg-
úlfur í Melaskóla,
Hagaskóla og MR
og varð stúdent
þaðan 1981.
Að loknu stúdentsprófi hóf
hann nám í stærðfræði í HÍ en
hugurinn beindist fljótlega
meira að ritstörfum sem hann
tók fram yfir frekara háskóla-
nám. Hann fékk útgefnar þrjár
bækur, þar af var ein unglinga-
bók sem vakti töluverða athygli.
Elsku pabbi. Það er sárt að
setjast niður og skrifa um þig
minningarorð en á sama tíma er-
um við mjög þakklát fyrir allar
minningarnar um þig. Ferðirnar
á Þingvelli þar sem við grilluðum
hamborgara í sumarblíðunni og
fórum út á bát eru ógleymanleg-
ar stundir í lífi okkar. Þau voru
líka ófá skiptin sem við fórum í
kapp upp á Stapann og þú leyfðir
okkur alltaf að vinna. Við mun-
um líka sakna skíðaferðanna
með þér þar sem þú kenndir okk-
ur að skíða eins og fagmenn,
enda frábær skíðamaður sjálfur.
Þegar við minnumst þín hugsum
við um glaðan, bjartsýnan og já-
kvæðan mann sem kenndi okkur
að njóta lífsins en kvaddi okkur
allt of snemma. Við munum varð-
veita minninguna um þig.
Sunnan yfir sæinn breiða
sumarylinn vindar leiða.
Draumalandið himinheiða
hlær og opnar skautið sitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Gakk þú út í græna lundinn,
gáðu fram á bláu sundin.
Mundu, að það er stutt hver stundin,
stopult jarðneskt yndi þitt.
Vorið kemur, heimur hlýnar,
hjartað mitt!
Allt hið liðna er ljúft að geyma,
– láta sig í vöku dreyma.
Sólskinsdögum síst má gleyma,
– segðu engum manni hitt!
Vorið kemur heimur hlýnar,
hjartað mitt!
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín börn,
Margrét Birta, Ólafur
og Teitur.
Á þessari stundu er mér orða
vant. Bróðir minn, vinur minn,
kletturinn minn. Nístandi sárs-
auki og söknuður.
Minningarnar góðu geymi ég.
Takk fyrir allt, elsku Bjöggi
minn.
Þín
Kristín Ólafsdóttir (Stína).
„Kannski einn lítinn latte“ var
hefðbundið svar Bjögga þegar
hann leit við og maður bauð hon-
um kaffi. Og yfir latte-bollanum
skorti aldrei umræðuefnin, hvort
sem hann var kominn til fara yfir
einhver sameiginleg málefni
stórfjölskyldunnar eða bara rak
inn nefið sísona. Þessi einstak-
lega geðprúði maður hafði oft og
tíðum einkar ákveðnar skoðanir
á mönnum en þó sér í lagi mál-
efnum. Umræður urðu oft fjör-
legar, einkum þegar við héldum
andstæðar skoðanir á tilteknum
málefnum.
Björgúlfur var einstaklega
bóngóður, ávallt til taks ef á
þurfti að halda. Fjölskyldan öll
raunar sérdeilis samheldin, öfl-
ugt klan sem Óli og Bebbiló
héldu þétt utan um svo lengi sem
Bergljótar naut við og hafa
systkinin ræktað það góða sam-
band með föður sínum áfram og
haft börnin sín með í því.
Hann mágur minn var
skemmtilega ólíkur systrum sín-
um varðandi klæðaburð og stíl,
en þær eru báðar örlítið pjatt-
aðar, tískumeðvitaðar tildurróf-
ur, okkar maður aftur á móti eins
laus við prjál og tildur og frekast
er unnt. Maður upplifði hann ein-
hvern veginn þannig að hann
labbaði einfaldlega glaður inn í
daginn og brosti við öllu og öll-
um, hafandi nákvæmlega engar
áhyggjur af því hvort sokkarnir
sem hann var í væru örugglega
af sama pari eða hvort skyrtan
væri öllum stundum nægilega
vel girt ofan í buxnastrenginn.
Höfðu þær systur hans eiginlega
gefist upp á að hafa skoðanir á
þessu ábyrgðarleysi í klæða-
burði.
Í hjúskaparmálum lá Bjögga
ekkert á, en þegar hann var
kominn vel framhjá þeim aldri
sem kúfurinn af hans kynslóð
festi ráð sitt, þá hitti hann
draumadísina og þó að upp úr því
hjónabandi hafi slitnað fyrir
nokkru, þá eignuðust þau þrjú
einstaklega falleg og vel gerð
börn. Það var stoltur faðir sem
horfði nýverið á frumsýningu
kvikmyndarinnar „Sumarbörn“,
þar sem frumburðurinn Margrét
Birta lék stórt hlutverk sem hún
skilaði af snilld.
Að skemmtilegu fólki safnast
skemmtilegt fólk og höfum við
Stína notið þess að kynnast og
skemmta okkur með stór-
skemmtilegum og kraftmiklum
vinum Bjögga sem flest hafa
fylgst að síðan í menntaskóla.
Gott hefur verið að finna fyrir
umhyggju þessa fólks nú fyrir
fjölskyldunni allri og getað leitað
til þeirra í þessu áfalli.
Þegar góður maður fer fyrir-
varalaust setur okkur hljóða og
þegar þessi maður er aukinheld-
ur í frábæru ástandi bæði á sál
og skrokk, þá er það bylmings-
högg inn í tilveru þeirra sem
næst honum standa. Eftir standa
minningar, minningar um ein-
staklega geðugan og glaðlegan
samferðamann og traustan vin.
Örn Svavarsson.
Elsku Bjöggi.
Takk fyrir allar góðu minning-
arnar, hláturinn, ferðalögin og
stuðninginn.
Þín verður sárt saknað.
Hvíl í friði, elsku frændi.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.J.H.)
Þínar frænkur,
Ingunn, Bergljót og Þórunn.
Nú er skammt stórra högga á
milli, ekki eru nema þrír mán-
uðir síðan tvímenningur minn og
leikfélagi Björgúlfur Egilsson
féll í valinn, nú slær hann aftur,
sá með ljáinn, og enn fastar því
Björgúlfur Ólafsson frændi minn
var svo ungur, enn í blóma lífs-
ins.
Bjöggi var miklu yngri en ég,
en samt órjúfanlegur partur af
hinum stóra samhenta frænd-
systkinahóp bernskunnar.
Foreldrar okkar voru náin og
ekki aðeins bjuggum við hlið við
hlið á Nesinu, heldur voru heim-
sóknir og sumardvalir alltíðar
meðan við bjuggum öll í Skand-
inavíu.
Ósló, Stokkhólmur og Kaup-
mannahöfn voru leiksvæði okkar
frændsystkina.
Eðlilega missti ég svolítið
sjónar á honum þegar ég var
sjálfhverfur unglingur, en um
leið og fullorðinsárin voru í höfn
fundumst við aftur, hann þá líka
orðinn fullorðinn.
Hann Bjöggi var glæsilegur
og glaðsinna, alltaf jákvæður og
leit tilveruna björtum augum og
er, í minningunni, alltaf bros-
andi.
Það er því þyngra en tárum
taki að þurfa að kveðja hann
svona snemma og hefði ég trú
væri ég reið almættinu.
Far vel frændi.
Þórunn Hreggviðsdóttir.
Hjartans vinur minn, Björg-
úlfur Ólafsson, ávallt kallaður
Bjöggi, hefur verið tekinn frá
okkur, snögglega og allt of
snemma. Ég minnist hans nú
með þessum fátæklegu orðum.
Þótt foreldrar okkar Bjögga
hafi verið kunningjar og skóla-
systkin lágu leiðir okkar fyrst
saman þegar við vorum heima-
gangar á heimili systra, vin-
kvenna okkar, árið 1980. Þau
kynni urðu grunnur að sterkum
vinaböndum sem blómstruðu og
styrktust alla tíð. Á dvalarárum
mínum erlendis skildi leiðir – oft
til langs tíma í senn – en eftir
þéttingsfast faðmlag tókum við
alltaf fyrirhafnarlaust upp þráð-
inn eins og við hefðum hist í gær.
Ég minnist með þakklæti ná-
inna samtala og rökræðna á
mótunarárum okkar, en þau áttu
stóran þátt í að móta afstöðu
mína til lífsins og tilverunnar. Í
Bjögga sameinuðust nefnilega
margir aðdáunarverðir eiginleik-
ar – frumleg hugsun, heiðarleiki
og umburðarlyndi. Það var ham-
ingja að deila lífsskoðunum með
þessum fjöllesna og frjálslynda
öðlingi. Afstaða hans til sam-
ferðamanna byggðist á virðingu
– hann hæddist ekki að neinum.
Á erfiðleikatímum var hann
traust stoð sem ég þarf nú að
læra að komast af án.
Vinum hans er efst í huga
gleði og þakklæti fyrir allar þær
ánægjustundir sem hann veitti
þeim. Þeir muna eftir afburðavel
gefnum félaga sem var gjafmild-
ur á tíma sinn og athygli og litaði
samverustundir með leiftrandi
gleði sem jafnan smitaði út frá
sér. Öllum sem urðu þeirrar
gæfu aðnjótandi að kynnast hon-
um er hann óskiljanlegur harm-
dauði.
Ég kynntist æskuheimili
Bjögga, hjá foreldrum hans
Bergljótu Ólafs og Ólafi Björg-
úlfssyni, og þarf ekki að leita
lengra til þess að skilja hvaðan
Bjöggi fékk heilbrigða afstöðu
sína til lífsins og fjölskyldunnar.
Ég á minningar um margar
ánægjulegar stundir hjá þeim,
því Óli og Bebbiló höfðu alltaf
tíma fyrir rökræður um gildi lífs-
ins.
Á heimilinu var hins vegar
ekki tími fyrir hégóma og prjál.
Björgúlfur var nokkru eldri
en ég hafði verið þegar hann
stofnaði til fjölskyldu og fórst
honum það vel úr hendi.
Með Hönnu Einarsdóttur
eignaðist hann þrjú dásamleg
börn, Margréti Birtu, Óla og
Teit, og veitir það mér huggun
og gleði að sjá í þeim glaðlyndi
og hlýju og mörg önnur af falleg-
ustu einkennum Bjögga. Ég er
þakklátur fyrir margar ham-
ingjustundir á heimili þeirra
Bjögga og Hönnu.
Hún er einkennandi fyrir
Bjögga sú aðdáunarverða rækt-
arsemi sem hann sýndi börnum
sínum eftir að Hanna og hann
brugðu búi. Sömu ræktarsemi
sýndi hann Ólafi föður sínum eft-
ir fráfall móður hans. Hann skil-
ur eftir sig skarð sem ekki verð-
ur fyllt.
Ég kveð Björgúlf vin minn
með djúpri sorg og söknuði. Ég
er þakklátur honum fyrir að
auðga líf mitt en á erfitt með að
sætta mig við að missa hann og
að hafa ekki haft tækifæri til að
kveðja hann.
Við Rakel vottum börnum
Björgúlfs, Margréti Birtu, Óla
og Teiti, Ólafi föður hans, systr-
unum Stínu og Dúsu og fjöl-
skyldum þeirra allra okkar inni-
legustu samúð og vonum að þau
finni styrk í minningunni til að
takast á við sorg og missi.
Gísli Óttarsson.
Þegar sólin var loks tekin að
hækka á lofti féll skyndilega
myrkur yfir tilveruna er mér
barst sú fregn að vinur minn
Björgúlfur væri dáinn. Við vor-
um jafnaldrar sem ólust upp í
Reykjavík, þessari litlu borg sem
er svo smá í minningunni. Án
þess að þekkjast vissum við hvor
af öðrum og áttum sameiginlega
kunningja.
Í byrjun tíunda áratugarins
fengum við gefnar út skáldsögur
hjá Almenna bókafélaginu og
upp frá því tókum við að hittast
og urðum síðar góðir vinir. Það
fyrsta sem ég tók eftir í fari
Björgúlfs var leiftrandi greind,
ríkt skopskyn og einstaklega
glaðlegt viðmót.
Fáum hef ég kynnst með jafn
skemmtilegt og æðrulaust sjón-
arhorn á veröldina. Það var alltaf
stutt í hláturinn sem var svo ein-
lægur og bjartur.
Við Björgúlfur vorum
áhyggjulausir ungir menn sem
vorum ekki að flýta okkur inn í
alvöru lífsins. Á tímabili var
hvorugur okkar í fastri vinnu en
við fengumst báðir við að skrifa.
Við lásum gjarnan texta hvor
annars yfir og komum með at-
hugasemdir. Björgúlfur var lip-
ur penni eins og bækur hans
bera vott um. Fyrir fáeinum ár-
um skrifaði hann hnyttna pistla
fyrir Pressuna sem fjölluðu um
ólík mál.
Á árum áður voru sundlaug-
arnar fastur punktur í daglegu
lífi en það var ekki íþróttaandinn
sem rak okkur þangað heldur sú
frábæra dægradvöl að sitja í
heitum pottum í góðum fé-
lagsskap og ræða um heima og
geima. Heimsóknir á kaffihús
voru líka hluti af tilverunni en
jafnframt fórum við oft út á lífið.
Það voru góðar stundir því það
var einstaklega gefandi og gam-
an að hlusta á Björgúlf þar sem
hann hafði alltaf frá einhverju
áhugaverðu að segja enda sér-
lega víðlesinn, hugmyndaríkur
og víðförull maður.
Við vorum einhleypir fram
undir fertugt en þá urðu kafla-
skil þar sem fjölskyldulíf tók við
hjá okkur báðum. Ég kynntist
Margréti og Björgúlfur Hönnu á
svipuðum tíma. Við héldum góðu
sambandi þrátt fyrir ný og krefj-
andi verkefni sem fylgdu breyttu
hlutverki. Árið 2008 dvöldum við
Margrét í London með dætrum
okkar og var það skemmtileg og
upphressandi tilbreyting þegar
Björgúlfur og Hanna komu í
heimsókn og dvöldu yfir helgi.
Aldrei þá rúmu tvo áratugi
sem vinátta okkar stóð varð okk-
ur sundurorða en það var honum
fremur að þakka en mér. Við
vorum ekki alltaf sammála og
þegar ég hélt fram öfgafullum
skoðunum um menn eða málefni
sem voru á skjön við hugmyndir
hans þá hlustaði hann þolinmóð-
ur en varpaði gjarnan fram
stuttri athugasemd jafnvel í
spurnartóni með góðlátlegum
hætti.
Þó að við hittumst ekki oft í
seinni tíð héldum við alltaf sam-
bandi, hringdumst á og töluðum
saman. Í haust gáfum við okkur
tíma til að fara í bíltúr um Árnes-
sýsluna sem endaði með mat á
góðu veitingahúsi. Þar ræddum
við einlæglega um líf okkar og
tilveru. Þá mátti heyra hversu
kær börnin hans voru honum og
hversu stoltur hann var af þeim.
Fyrir stuttu hringdi Björgúlf-
ur í mig og sagði mér frá
ánægjulegri ferð sem hann hafði
farið í með góðum vinum. Okkar
síðustu orð voru að við skyldum
hittast á næstu dögum.
Við Margrét vottum öllum að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð.
Einar Örn.
Elskulegur vinur okkar,
Björgúlfur Ólafsson, er allur.
Fyrir fáeinum vikum, nánast
dögum, vorum við saman á suð-
rænum slóðum að spila golf. Þar
var Bjöggi í essinu sínu og spil-
aði léttilega 27 holur á dag.
Flest okkar hafa þekkt
Bjögga í áratugi og hvert okkar
og við sameiginlega eigum hafsjó
af minningum um góðar sam-
verustundir með honum á und-
anförnum árum.
Fastir punktar í tilverunni
hafa verið árleg Hítarganga í
sumarbyrjun, Þórsmerkurferðir
og göngur yfir Fimmvörðuháls
síðustu helgina í júlí og dansk-
ættaða jólaboðið í desember. Við
þetta hafa bæst ótal matarboð,
afmælisveislur, fjallgöngur og
ferðalög, að ónefndum brúð-
kaupum, flutningum og fræða-
félagsfundum.
Bjöggi elskaði að segja sögur
og hafði frábæra frásagnarhæfi-
leika og glaðbeittan húmor.
Hann var vel lesinn og víðförull,
hafði yndi af því að ræða um
þjóðfélagsmál og gjarnan
krydda umræðuna með því að
benda á sjónarhorn sem voru
ekki endilega viðtekin. Það sem
einkenndi hann þó mest var já-
kvæðnin og bjartsýnin og hið
séríslenska viðhorf: þetta redd-
ast!
Bjöggi var fjölhæfur íþrótta-
maður og var góður í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Hann
hafði spilað golf löngu áður en
nokkurt okkar hafði snert á
kylfu og það var því mikið gleði-
efni í golfhópnum þegar Bjöggi
ákvað að slást í lið með okkur og
byrja að stunda golfið á nýjan
leik. Hann hitaði upp með helg-
arferð til Englands með strákun-
um í október og svo var það hin
langþráða vikuferð til Tenerife
um miðjan febrúar. Þar var
Bjöggi í essinu sínu, hvort sem
það var á vellinum þar sem gaml-
ir golftaktar tóku sig upp aftur
eða við kvöldverðarborðið þar
sem hann lék á als oddi. Ekki
spillti það svo fyrir að hann gat
haldið uppi samræðum á
spænsku og stökk þar af leiðandi
léttilega inn í leiðsögumanna-
hlutverk þegar við tókum okkur
frí frá golfinu. Á sama tíma og
það er óskiljanlegt að eiga ekki
eftir að heyra háværan hlátur
Bjögga næst þegar vinahópurinn
kemur saman þá er það ómet-
anlegt að hafa átt þessar stundir
með honum í febrúar og þær
dýrmætu minningar munu ylja
okkur um ókomna tíð.
Við vottum ástvinum Bjögga
okkar dýpstu samúð og hugur
okkar er hjá þeim. Far þú í friði,
elsku vinur.
Regína, Birgir, Védís,
Snorri, Ástríður, Árni
og Bryndís.
Þegar Bjöggi hringdi í mig að
kvöldi 28. feb. og kvaðst ekki
komast í fótboltann vegna slapp-
leika hvarflaði ekki að mér að
þetta yrði okkar síðasta samtal.
Seinna sama kvöld dundi reið-
arslagið yfir, hjartastopp, sem
leiddi til andláts hans rúmri viku
síðar. Það er í senn óskiljanlegt
og óréttlátt að þessi hrausti mað-
ur sem aldrei kenndi sér meins
sé hrifinn allt of snemma á brott
frá börnum, ættingjum og vin-
um.
Kynni okkar Bjögga hófust er
ég settist í 4. bekk í MR haustið
1978. Með okkur tókst góður vin-
skapur sem stóð alla tíð. Mér
urðu mannkostir Bjögga
snemma ljósir: Hann var alltaf
skemmtilegur, skapgóður og
greiðvikinn. Alltaf var stutt í
brosið og hláturinn. Hann var
góður í flestu því sem hann tók
sér fyrir hendur, hvort sem var í
námi, á skíðum, golfi eða fót-
bolta. Bjöggi var reyndar alger
snillingur á skíðum og fannst
honum ótækt að ég kynni ekki
íþróttina. Dró hann mig snemma
á skíði og get ég þakkað honum
það litla sem ég kann.
Margs er að minnast frá
menntaskólaárunum. Ég hugsa
með hlýju til æskuheimils
Bjögga á Tjarnarstígnum. Þar
var gott að koma í heimsókn og
þar kynntist maður fjölskyldu
hans sem er sérlega samheldin
og skemmtileg. Þar var oft setið
og skrafað yfir kaffibolla um allt
milli himins og jarðar. Og þar
voru haldin partíin, Drottinn
minn dýri!
Bjöggi kunni vel við sig úti í
náttúrunni, var duglegur að
ferðast með félögunum, hvort
sem var í Mörkina eða á hálend-
ið. Ótal gönguferðir voru farnar
yfir Fimmvörðuháls og Lauga-
veginn. Einnig var farið í páska-
ferðir og skíðin dregin fram.
Börnin okkar Védísar, Lena og
Árni Freyr, voru ung þegar þau
fóru að koma með í þessar ferðir.
Bjöggi þreyttist ekki á að spjalla
við þau, lesa fyrir þau og hafa of-
an af fyrir þeim með ýmsum
hætti, enda var hann barngóður
með afbrigðum. Þau minnast
Bjögga með hlýju og söknuði.
Bjöggi var mikill lestrarhest-
ur og kom maður ekki að tómum
kofunum hjá honum þegar mál
voru rædd. Hann var óhræddur
við að viðra sínar skoðanir, sem
oft voru ekki endilega viðteknar,
og koma í gang áhugaverðum
umræðum. Eftir fótboltann á
miðvikudagskvöldum var mikið
spjallað yfir einum köldum á
Rauða ljóninu og var Bjöggi oft-
ar en ekki í aðalhlutverki.
Elsku Óli B., Stína, Dúsa,
Margrét Birta, Óli og Teitur. Við
Védís, Lena og Árni Freyr send-
um ykkur og öðrum ættingjum
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Ég tel mig mjög lánsaman að
hafa kynnst Bjögga og átt vin-
áttu hans stærstan hluta ævinn-
ar. Hans verður sárt saknað.
Verði moldin honum létt sem
fiður.
Snorri Bergmann.
Hann skíðaði hratt niður Snæ-
fellsjökul, sneiddi bröttustu
brekkurnar þar sem harðfennið
var mest og fór svo í stórum
sveigum beint niður bratta hlíð-
Björgúlfur
Ólafsson