Morgunblaðið - 20.03.2018, Side 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. MARS 2018
✝ Björg GuðrúnPétursdóttir
fæddist á Blöndu-
ósi 22. febrúar
1952. Hún lést 11.
mars 2018 á lyfja-
deild Sjúkrahúss-
ins á Akureyri eft-
ir stutt veikindi.
Foreldrar
Bjargar voru Pét-
ur Hafsteinsson,
bóndi og félags-
málafrömuður með meiru, f.
13.3. 1924, d. 9.10. 1987, og
Gerður Aðalbjörnsdóttir,
bóndi og organisti, f. 6.10.
1932, d. 12.6. 2007. Björg var
elst fimm systkina. 1) Haf-
steinn, f. 1953, maki Sigríður
Hrönn Bjarkadóttir, 2) Rúnar
Aðalbjörn, f. 1955, d. 1967, 3)
Pétur, f. 1957, maki Þorbjörg
Bjarnadóttir, og 4) Gerður
Dagný, f. 1966, maki Þórir
Agnarsson.
Hinn 26. september 1970
giftist Björg Sigurði Kristins-
syni, f. 26. janúar 1951. For-
eldrar hans voru Ingibjörg
Sveinsdóttir, f. 1932, d. 2010,
og Kristinn Sigurðsson, f.
1928, d. 2013.
á Blönduósi. Eftir landspróf
hóf hún nám við Mennta-
skólann á Akureyri. Hún lauk
ekki prófi frá MA enda tók við
fjölskyldulíf og skóli lífsins.
Hún bjó á Akureyri frá
menntaskólaárum, lengi í
Vanabyggð 6b og síðan Tungu-
síðu 3. Árið 1999 flutti hún á
höfuðborgarsvæðið þar sem
hún bjó lengst af þar til hún
veiktist skyndilega í október
síðastliðnum.
Björg vann ýmis störf en af
þeim vinnustöðum sem hún
vann lengst á má nefna fram-
leiðslustörf í prjónaverksmiðj-
unni Heklu og síðan skrifstofu-
störf í Kaffibrennslu Akureyr-
ar og Slökkvitækjaþjónustunni
í Kópavogi þar sem hún var
enn starfsmaður þegar hún
veiktist.
Björg var mikil félagsmála-
manneskja á fyrri árum. Hún
tók virkan þátt í starfi For-
eldrasamtaka barna með sér-
þarfir á Akureyri og var einn
af stofnendum þess. Hún var
einnig einn af stofnendum
Lionessuklúbbsins Aspar á Ak-
ureyri og tók þátt í stjórnar-
starfi klúbbsins, fyrst sem
varaformaður og síðar formað-
ur. Hún tók auk þess virkan
þátt í starfi Íþróttafélagsins
Akurs á Akureyri.
Útför Bjargar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 20.
mars 2018, klukkan 13.30.
Björg og Sig-
urður eignuðust
þrjár dætur. Þær
eru: 1) Björg Unn-
ur, f. 1.8. 1970,
maki Rúnar Ingi
Kristjánsson,
þeirra börn eru
Aron Ingi og
Dögg. Fyrir átti
Rúnar Kristján
Inga. 2) Kolbrún,
f. 8.8. 1972, maki
Margeir Steinar Karlsson.
Fyrri maður hennar var Aðal-
steinn Friðjónsson, d. 2010. 3)
Rúna Kristín, f. 15.8. 1973,
maki Haukur Arnar Gunnars-
son, þeirra börn eru Kristinn
Arnar, Stella Rún og Björgvin
Páll. Björg og Sigurður skildu.
Björg bjó síðar með
Tryggva Pálmasyni, f. 1960, d.
2016.
Fyrstu árin bjó Björg á
Gunnsteinsstöðum í Langadal
þar sem föðurfjölskyldan bjó
en flutti fimm ára í Hólabæ
sem foreldrar hennar byggðu
og þar ólst hún upp. Skóla-
gangan hófst í barnaskóla í
Húnaveri og prestsetrinu á
Bólstað en landsprófi lauk hún
Elsku besta mamma mín.
Um daginn áttir þú 66 ára af-
mæli. Þitt nánasta fólk safn-
aðist saman á setustofu lyfja-
deildar Sak og fagnaði
deginum, vitandi að þetta væri
að öllum líkindum þinn síðasti
afmælisdagur.
Að morgni miðvikudagsins
11. október 2017 hringdir þú og
sagðist sjá illa og að þú gætir
ekki lesið. Mér leist ekki á blik-
una, þar sem þú varst búin að
vera með góðkynja æxli í höfði
í u.þ.b. fimm ár. Ég bað þig að
hringja í lækninn þinn strax, en
þú vildir frekar byrja afstemm-
ingar. Þennan morgun fórst þú
á sjúkrahús og fórst aldrei aft-
ur heim. Læknar fundu annað
heilaæxli. Þessa nótt misstir þú
hæfileika til að lesa og skrifa.
Á afmælisdegi Björgvins
Páls, 13. október, fengum við
að vita að þú værir með ólækn-
andi 4. stigs krabba.
Aðfaranótt sunnudagsins 11.
mars lauk baráttunni. Það var
mjög erfitt að horfa upp á þig
verða veikari með hverri vik-
unni, en þú stóðst þig eins og
hetja og varst ekki tilbúin að
gefast upp. Alla þína ævi hefur
þú verið dugleg kona og barist í
gegnum það sem lífið bauð,
sem því miður var ekki alltaf
dans á rósum. Það eru fáir jafn
óeigingjarnir og þú, því þú
varst alltaf tilbúin að gera allt
fyrir alla, en um leið var það
því miður þinn akkilesarhæll.
Ég vildi óska að þú hefðir get-
að notið lífsins betur, þó að þú
hafir jú gert það á þinn máta,
og að þú hefðir stundum sett
sjálfa þig í fyrsta sætið.
Þú varst réttsýn kona, barð-
ist fyrir réttindum þeirra sem
hallaði á og tókst þátt í að
marka skil í málefnum fatlaðra
á Akureyri. Það var aðdáun-
arvert að horfa á hversu vel þú
stóðst við hlið Kollu systur og
hjálpaðir henni að verða að
þeirri sjálfstæðu og duglegu
konu sem hún er í dag. Þú
kenndir okkur systrum að
standa á eigin fótum. Við Unn-
ur verðum þér og pabba æv-
inlega þakklátar fyrir að senda
okkur kornungar í sveit í
Hólabæ til ömmu og afa, þar
sem við lærðum á lífið og að
vinna væri hluti af því. Það var
besti skólinn sem við gengum í.
Hólabær var okkar annað
heimili og mun alltaf vera.
Nú er u.þ.b. vika liðin frá því
að þú kvaddir. Ég er oft búin
að taka upp símann til að
hringja í þig, því við töluðum
saman oft á dag. Við tókum
okkar tarnir og vorum ekki
alltaf sammála en náðum þó
alltaf saman aftur. Það verður
skrítið að geta ekki hringt í þig
með fréttir, ömmubörnin voru
uppáhaldsumræðuefni þitt. Þau
voru þér mikilvægust og nutu
þau þess að skríða í mjúkan
ömmufaðm og strjúka hlýju
hendurnar. Þær minningar
munu fylgja þeim til æviloka.
Lífið heldur áfram. Það verð-
ur sárt að sakna, en minningar
munu ylja og styrkja. Ég vona
að þú finnir ekki lengur til og
að þú sért komin í faðm þeirra
sem hafa kvatt okkur.
Að sitja við sjúkrabeð þinn
síðustu fimm mánuði var erf-
iðasta verkefni sem ég hef tek-
ist á við, en jafnframt mest gef-
andi, því það gaf mér
ómetanlegar minningar um þig.
Jákvæðni þín og gleði undir
það síðasta var aðdáunarverð
og ég lofa þér að þegar við hitt-
umst næst, þá fáum við okkur
karamellufrappó og „edrú“ mo-
jito. Lofaðu mér að hætta að
hafa áhyggjur og njóttu sér-
hvers sólarlags.
Kúglan þín,
Rúna Kristín.
„Af hverju?“ og „Hvernig
stendur á þessu?“ spurði
mamma síendurtekið frá því að
hún veiktist skyndilega og var
lögð inn á LHS í október þar til
hún lést í síðustu viku. Hún
margræddi málið við alla sem
hún hitti og að það yrði að
komast að því af hverju hún
fengi heilaæxli, ekki bara eitt
heldur tvö. Hún kom með ýms-
ar vangaveltur og pælingar um
hvernig hægt væri að losna við
„þetta drasl“.
Við spurningunum fáum við
aldrei svör og svekkjum okkur
yfir óréttlæti lífsins. Aftur á
móti eru þær svo lýsandi fyrir
forvitnina, í víðum skilningi,
sem fylgdi mömmu alla tíð.
Hún vildi skilja hluti, hvernig
þeir gengju fyrir sig, hvernig
fólkinu hennar leið, hvað væri í
gangi í lífi hvers og eins og
hvort það væri örugglega allt í
lagi.
Forvitnin fylgdi henni allt til
loka. Þó hún gæti ekki sest upp
sjálf í sjúkrarúminu leit hún
ósjálfrátt til hliðar ef hún varð
vör við að einhver kom inn í
stofuna til hennar og þurfti að
vita hver væri á ferð. Viðkom-
andi var alltaf tekið fagnandi
með faðmlagi og blíðu.
Úrlausnir vandamála voru
henni líka hugleiknar, enda
þurfti hún á lífsleiðinni að
kljást við mörg stór og smá
verkefni sem margir hefðu litið
á sem vandamál og brotnað
undan.
Hún bognaði oft á tíðum en
barðist áfram. Langadals-
þrjóskan kom henni langt í lífs-
baráttunni.
En of oft fólst lausn hennar í
því að hún tók að sér, og á sig,
of mikið en ætlaðist til of lítils
af öðrum. Meðvirknin varð
henni fjötur um fót.
Annar yndislegur eiginleiki
hennar var matarnautn. Hún
elskaði að borða góðan mat og
það þurfti ekki að hafa mikið
fyrir því að gleðja hana í þeim
efnum. Bautaborgari með ber-
naise var alla tíð mjög ofarlega
á listanum, einfalt og gott. Hún
bað ansi oft um meiri sósu á
veitingastöðum, ekki síst ef um
almennilega sósu var að ræða.
Súkkulaði var svo gott sem
fæðuflokkur og trufflur frá
Costco og karamellufrappó
tengjast sjúkrahúsdvöl mömmu
meira en margt annað. Bragð-
skynið og nautnin voru ótrú-
lega lifandi hjá henni þar til á
síðasta sólarhringnum og ef
það er eitthvað sem maður hef-
ur lært þá er það að matur er
bæði líf og lyst.
Síðast en ekki síst var um-
hyggja mömmu óendanleg,
hvort sem var fyrir fólki, dýr-
um og stöðum. Virðing og góð-
mennska voru grunnurinn að
hennar samskiptum við aðra.
Uppeldisaðferðir hennar fólu
aldrei í sér boð og bönn. Hún
ætlaðist til þess að ég og aðrir
notuðum þá skynsemi sem
maður fékk í vöggugjöf og á að
hafa þroskað með sér með aldri
og reynslu. Hún átti svo auð-
velt með að tala við fólk og
eignast nýja vini án þess að
missa allt samband við gamla
vini þó það hafi verið slitrótt á
tíðum.
Hún var svona alltumvefj-
andi kona.
Hún var réttsýn og hafði líka
óbilandi trú á eiginleikum og
hæfileikum fólksins síns, ekki
síst barnabarnanna sem hún
gerði allt fyrir.
Hún fór ekki hátt með það
framan af, en eftir að hún
veiktist hrósaði hún öllum sem
til hennar komu með blíðuorð-
um fyrir hæfileika, góðsemi og
útlit.
„Þú ert best“, sagði hún og
knúsaði alla; starfsfólk deilda,
ættingja og vini. Mamma, þú
ert best. Takk fyrir allt. Þín
Unnur.
Í dag kveð ég elskulega
tengdamóður mína. Þegar
Björg fór inn á sjúkrahús í
október átti maður ekki von á
að fimm mánuðum síðar væri
hún farin frá okkur. Lífið getur
stundum verið svo hverfult.
Það er svo margs að minnast
frá því að ég kom fyrst í
Tungusíðuna fyrir rúmlega 28
árum með sítt að aftan. Frá
fyrstu kynnum tók Björg mér
alltaf með hlýju og væntum-
þykju og vildi allt fyrir mig
gera. Það er svolítið lýsandi
fyrir það hvernig manneskja
Björg var, alltaf boðin og búin
að hjálpa öllum.
Hún hafði voðalega gaman af
því að fá liðið sitt í mat og eld-
aði oft uppáhaldsréttina okkar
sem voru kjúklingaréttur og
nautakjötsréttur því hún hafði
gaman af að elda fyrir fólk eins
og mig sem naut þess að borða.
Og kjúklingarétturinn er enn
einn af uppáhaldsréttum fjöl-
skyldunnar.
Það var ótrúlega gaman að
fylgjast með henni á hliðarlín-
unni þegar börnin okkar voru
að keppa í fótbolta, hún lifði sig
inn í leikinn þrátt fyrir að hafa
kannski frekar takmarkaða
þekkingu á sjálfu sportinu.
Henni fannst þau alltaf standa
sig mjög vel, hvernig svo sem
leikirnir fóru. Hún skildi ekki
alltaf dómana og átti frekar
erfitt með að átta sig á rang-
stöðureglunni, eins og fleiri.
Það voru ansi margar helg-
arnar sem hún kom norður til
að passa börnin okkar þegar
Unnur var í námi erlendis og
ég í minni vaktavinnu og þetta
þótti henni sjálfsagður hlutur.
Við hefðum ekki getað þetta án
hennar.
Eftir að Björg fluttist til
Reykjavíkur var hún alltaf
tilbúin að skutlast hingað og
þangað og redda hlutum fyrir
mig og mína. Það var alltaf
hægt að fá gistingu hjá henni
þegar á þurfti að halda og
henni fannst ekkert mál að
vakna um miðjar nætur til að
elda graut og jafnvel skutlast
með okkur til Keflavíkur í flug
á leið til útlanda.
Þetta eru bara örfá dæmi en
þó lýsandi fyrir hennar per-
sónuleika, góðmennsku og
hlýju. Hún hefði stundum mátt
hugsa jafn vel um sjálfa sig og
hún hugsaði um aðra.
Elsku Björg, hafðu þökk fyr-
ir allt sem þú hefur gert fyrir
mig og mína. Það voru forrétt-
indi að fá að kynnast þér. Hvíl í
friði.
Rúnar Ingi Kristjánsson.
Elsku fallega amma mín,
takk fyrir allar góðu minning-
arnar og góðu stundirnar sem
við áttum saman. Takk fyrir
allt góða spjallið okkar sem ég
lærði mikið af.
Mér þykir svo sárt hvernig
síðustu mánuðir þínir voru og
vildi ég óska þess að þú hefðir
aldrei fengið krabbamein. Þú
áttir það ekki skilið. En eins og
með margt annað í lífinu þarf
maður að sjá það góða í því
slæma.
Þú varðst svo lífsglöð þennan
tíma og hamingjan smitaði alla
í kringum þig.
Ég er mjög þakklát fyrir að
hafa fengið að vera með þér
þessa mánuði og hjálpa þér
þína síðustu daga.
Þú barðist svo sannarlega
eins og hetja og lít ég mikið
upp til þín.
Ég elska þig og sakna þín
svo sárt. Núna hefur líkami
þinn fengið þá hvíld sem hann
þurfti og vona ég að þér líði
betur þar sem þú ert. Blessuð
sé minning þín.
Stella Rún
Hauksdóttir.
Björg Guðrún
Pétursdóttir
✝ Magnús Guð-mundsson
fæddist 29. októ-
ber 1952. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Skógar-
bæ 23. febrúar
2018.
Foreldrar: Anna
Magnúsdóttir, f.
10. des. 1920, d.
23. des. 2010, og
Guðmundur Páls-
son, f. 11. júní 1928, d. 19. jan.
1999.
Magnús ólst upp í Hraun-
holtum í Hnappa-
dal á Snæfellsnesi,
en dvaldi síðan á
Kópavogshælinu í
25 ár og átti síðan
heimili á sambýl-
inu Giljaseli 7 í
Reykjavík og síðar
á sambýlinu Viðar-
rima 42, Reykja-
vík. Bróðir Magn-
úsar sammæðra er
Reynir Ingibjarts-
son, f. 3. mars 1941.
Útför Magnúsar fór fram í
kyrrþey 5. mars 2018.
Þeir sem búið hafa við fötlun
og þroskahömlun muna margir
tímana tvenna hér á landi. Langt
fram eftir síðustu öld voru úrræði
til þroska og þjálfunar fá og bú-
setukostir – geymslustaðir. Fag-
fólk af skornum skammti og ein-
staklingarnir oft varnarlitlir. En
undir lok aldarinnar var Kópa-
vogshælinu lokað og sambýlin
tóku við. Þvílík breyting.
Bróðir minn, Magnús, var um
fertugt þegar hann fluttist af
Kópavogshælinu og á sambýli í
Giljaseli 7 í Breiðholti. Þá hafði
hann átt sér heimili í Kópavog-
inum í 25 ár ef heimili skyldi
kalla. Í Giljaseli beið hans raun-
verulegt heimili með virðingu,
umhyggjusemi og fagmennsku
að leiðarljósi.
Við ólumst upp á bænum
Hraunholtum vestur í Hnappadal
á Snæfellsnesi hjá móður okkar
og afa. Mamma okkar, Anna
Magnúsdóttir, var einstæð móðir
og kostur hennar í lífinu var að
stýra búi með föður sínum sem
var ekkjumaður. Í dalnum voru
engin tækifæri fyrir fatlað barn
að þroskast og þjálfast og að end-
ingu var flutt til Reykjavíkur.
Magnús bróðir minn virtist heil-
brigt barn í fyrstu og fallegur
drengur. Svo kom að því að
ganga eins og önnur börn. Eitt-
hvað hafði gerst. Hann varð að
styðjast við göngugrind og hann
átti erfitt með að tjá sig eðlilega.
Þegar hann fluttist á Kópavogs-
hælið 1967 átti að bæta úr þessu.
Það varð lítið úr því.
Eftir nokkur góð ár í Giljasel-
inu fluttist hann á annað sambýli
í Viðarrima 42 í Grafarvogi. Þar
var betri aðstaða fyrir hreyfi-
hamlaða. Á þeim góða og gjöfula
stað átti Magnús heimili þar til
hann lést 23. febrúar sl., en þá
var hann reyndar kominn á
hjúkrunarheimilið Skógarbæ í
Breiðholti og bjó þar við góða
umönnun í tæpan mánuð. Þar
lauk hans veraldlegu göngu sem
vissulega má kalla göngu hinna
glötuðu tækifæra.
Öllum finnst okkur sjálfsagt að
ganga og hreyfa okkur. Okkur
finnst líka sjálfsagt að geta talað
eðlilega og átt samræður við fólk.
Okkur finnst líka sjálfsagt að
geta lesið allt sem fyrir augu okk-
ar ber. Okkur finnst líka eðlilegt
að borða og drekka. Sá munaður
var tekinn af bróður mínum og
síðustu árin var öll fæða tekin
beint í maga. Ekki einu sinni
vatnsdropi að væta kverkarnar.
Þrátt fyrir allt þetta sagði hann
alltaf – já.
Í frægri ævisögu Árna prests
Þórarinssonar, sem Þórbergur
Þórðarson skráði, bar Árni m.a.
saman Snæfellinga og Árnesinga
en Árni var Árnesingur. Hann
sagði að það fyrsta sem börnin í
Árnessýslu lærðu að segja væri
já. Því væri öfugt farið á Snæ-
fellsnesi. Þar lærðu börnin fyrst
að segja nei. Kannski var Maggi
bróðir undantekningin?
Lífið gefur og tekur. Þótt flest
lífsgæði færu hjá garði hjá bróð-
ur mínum kvartaði hann aldrei.
Allir sem voru honum samferða á
lífsins leið minnast hans vegna já-
kvæðni og þægilegrar nærveru.
Það var hans gjöf.
Hvíl þú í friði, bróðir sæll.
Reynir Ingibjartsson.
Magnús
Guðmundsson
Margt er það sem
varðar för hvers
manns á lífsins leið.
Í dag fylgi ég sein-
ustu sporin einni minni tryggustu
vörðu, móðursystur minni, Ingi-
björgu Sverrisdóttur. Imba, eins
og hún var jafnan kölluð, var ein
sú allra besta manneskja sem ég
hef kynnst, heiðarleg, trygg og
hjartahlý. Hún var fyrirmyndar-
starfskraftur hvar sem hún starf-
aði, sinnti ætíð störfum sínum af
heilindum og tryggð þrátt fyrir
að oft hafi hún vafalaust unnið við
krefjandi aðstæður. Henni fannst
svo sjálfsagt að leggja sig alla
fram við allt sem hún tók sér fyrir
hendur. Imba vann lengst af á
Landspítalanum og talaði hún
alltaf af svo mikilli virðingu um
starfið sitt þar. Ég veit að sjúk-
lingar voru í góðum höndum þar
sem hennar naut við. Á sumrin
kom hún alltaf austur á Horna-
Ingibjörg
Sverrisdóttir
✝ IngibjörgSverrisdóttir
fæddist 5. sept-
ember 1926. Hún
lést 5. mars 2018.
Útför Ingibjarg-
ar fór fram 13.
mars 2018.
fjörð og þá var nú líf
og fjör. Imba átti
ekki börn en ég var
svo heppin að fá að
verða eitt af fjöl-
mörgum börnum
hennar en systkina-
börn Imbu áttu
öruggt skjól hjá
henni og stóð heim-
ili hennar okkur öll-
um alltaf opið. Ég
kom oft til hennar
sem krakki og gisti hjá henni í
Bólstaðarhlíðinni og seinna full-
orðin með mín börn. Mér þótti af-
ar vænt um hana Imbu og þakka
henni af heilum hug fyrir allt það
góða sem hún gaf mér með vænt-
umþykju sinni og góðum lífsgild-
um.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka
hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Megi minning góðrar konu
lifa.
Guðlaug Árnadóttir.