Verslunartíðindi - 01.12.1923, Síða 7

VERSLUNARTÍÐINDI
135
um fyrir því að salan gangi vel og greið-
lega er það að framleiðslan verði okkur
ekki of dýr, svo ekki þurfi að setja of
hátt verð á vöruna. Framleiðslan má helst
ekki vera dýrari hjá okkur en nágranna-
þjóðunum ef vel á að fara. Að því þarf
að vinna svo við getum tekið upp sam-
kepnina við þær með söluna. En slíkt er
hægra sagt en gert og tekur langan tíma.
Það er þó ýmislegt sem við getum gert,
sem stuðlað getur að greiðari sölu á fisk-
inum en verið hefir, og sumu af því er
hægt að byrja strax á með næsta ári.
Ríkisstjórnin ætti t. d. að láta fiskfram-
leiðendum og fiskkaupmönnum í tje,
glöggar og rjettar skýrslur um það, hvað
mikið aflast af hverri tegund fiskjar fyrir
sig, hvenær sem þeir þurfa þeirra með.
Sú hjálp er sjálfsögð og hún er lögskipuð.
Hún er líka auðveldlega framkvæmanleg
ef viljinn til þess er góður, og það á hann
að sjáfsögðu að vera, því skýrslurnar eru
grundvöllurinn sem fiskkaupmennirnir
verða að byggja fisksöluna á. Sje sá grund-
völlur ekki til, svífur fiskverslunin í lausu
lofti framvegis eins og áður. Og er þá
jafn ósanngjarnt að kenna fiskkaupmönn-
unum um ódugnað í afurðasölu.nni eins og
áður, þó einhver mistök kunni að koma
fyrir með hana á árinu.
Árið 1924, er tíunda árið síðan norður-
álfuófriðurinn færði alt viðskiftalíf í heim-
inum úr skorðum og kom því í hinn
megnasta glundroða.
Það væri bæði gagnlegt og uppörfandi
að sjá íslensku stjórnina byrja næsta ár
með því, að birta skýrslur um sjáfarafl-
ann vikulega, og á þann hátt sýna í verk-
inu að hún vill koma viðskiftalífinu og
atvinnuvegunum í fastara og tryggara
horf en þeir. hafa verið í, síðan stríðið
byrjaði. Jeg held að stjórnin muni sjá
nægar færar leiðir til þess að koma því
máli í framkvæmd strax i byrjun næsta
árs, ef hún vill. Jeg hygg að þótt væri
eytt til þess nokkrum þúsundum króna á
árinu, fram yfir það sem áður hefir verið,
þá þurfi það ekki að vera beinlínis út-
lagðir peningar fyrir ríkissjóðinn, heldur
sje fremur um að ræða upphæðir á pap-
pírnum. Starfsfólk símans er fastlaunað
fólk hvort sem er, og þótt send væru
nokkur símskeyti einn dag vikunnar um
afla i belstu veiðistöðvum landsins sem
síminn nær til, þá virðist mjer að ekki
sje um ræða annað en ofurlitla greiðasemi
við fiskveiðarnar, sem verður margendur-
goldin með betri og tryggari sölu sjávar-
afurðanna. Lögreglustjórar, hreppstjórar
og fiskimatsmenn eru líka launaðir menn,
sem ættu að geta bætt við sig ofurlitlu
aukastarfi í þágu fiskveiðanna ef á þyrfti
að halda; og þeim ætti að vera það ijúft,
sjerstaklega þar sem laun þeirra og lífs-
vðurværi er að miklu leyti bygt á fisk-
veiðunum, eins og laun annara starfs-
manna ríkisins.
Það er heldur ekki vansalaust hve mik-
ið sinnuleysi og þekkingarleysi hjer ríkir
í flestu, eða jafnvel öllu sem við kemur
fiskveiðunum. Ef t. d. Forseti Fiskifjelags
íslands væri spurður um það, hvað mikið
af fiski væri komið á land í Reykjavík
yfir einhverja tiltekna viku ársins sem er
að líða, þá yrði hann með kinnroða að
segja að hann vissi það ekki. Hann gæti
ekki tilgreint hvað mikið af fiski hefir
komið á land í höfuðstaðnum þar sem
hann á heima, og honum er ætlað að
starfa sjerstaklega í þágu fiskveiðauna;
ekki eina einustu viku af þeim 52 senr
eru í árinu. Sje hagstofustjóri ríkisins
spurður um það sama, verður sama svar-
ið. Jafnvel sjálfur atvinnumálaráðherraun
veit það ekki. Það er enginn maður til á
öllu landinu sem er svo lærður að hann
geti svarað þeirri spurningu hvað mikið
af fiski hafi komið á land eina einustu