Morgunblaðið - 02.07.2018, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 2. JÚLÍ 2018
✝ ÞórólfurÁgústsson
fæddist 25. apríl
1928. Hann lést á
húkrunarheimilinu
Sunnuhlíð 25. júní
sl.
Þórólfur fæddist
í Stykkishólmi og
ólst þar upp. For-
eldrar hans voru
Magðalena Níels-
dóttir, f. 16.6. 1897,
d. 21.5. 1975, húsmóðir frá Sel-
látri á Breiðafirði, og Ágúst
Pálsson, f. 26.8. 1896, d. 14.7.
1959, skipstjóri frá Höskuldsey
á Breiðafirði, en þau bjuggu
lengst af í Stykkishólmi. Systk-
ini Þórólfs eru Guðmundur
Kristján, f. 1918, d. 1978, Ásgeir
Páll, f. 1921, d. 2003, Jón Dalbú,
f. 1922, d. 2002, Sigurður, f.
1925, d. 2010, Dagbjört Elsa, f.
1926, d. 2011, Þóra, f. 1935
d.1996, Hrafnhildur, f. 1938 en
hún býr í Bandaríkjunum.
Þórólfur var tvo vetur við
nám í Héraðsskólanum á Laug-
arvatni og lauk þaðan lands-
prófi. Eftir það stundaði hann
nám við Loftskeytaskólann í
Reykjavík og lauk prófi þaðan.
Þann 16. júní 1951 kvæntist
Hulda lést bjó Þórólfur í Hafn-
arfirði og síðustu ár á Hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi.
Þórólfur og Hulda eignuðust
tvö börn. Það eru 1) Ágúst
Magni, f. 1961, bifvélavirki í
Reykjavík og er sambýliskona
hans Ásta Júlía Hreinsdóttir.
Börn hans eru; a) Guðrún Mal-
ena og á hún tvö börn, b) Þröst
Þór, sambýliskona Guðbjörg
Lára Sigurðard. og eiga þau
einn son, c) Andri Már, sam-
býliskona Hugrún Eva Valdi-
marsd. og eiga þau einn son og
d) Jónatan Magni, sambýliskona
Halla Sunna Erlendsdóttir. 2)
Erla, f. 1963, tónlistarkennari,
kórstjóri og organisti í Dan-
mörku. Árið 1954 tóku þau hjón
að sér tíu mánaða gamla stúlku,
Valgerði Kristjánsdóttur, f.
1953, hún ólst upp hjá þeim og á
hún sex börn: Ingibjörgu Huldu,
Halldór Fannar, Ragnar, Þórólf,
Ágúst Pál og Erling Óskar.
Þórólfur gegndi mörgum
trúnaðarstörfum í Stykkishólmi,
sat í stjórnum félaga, í hrepps-
nefnd og söng í karla- og kirkju-
kór. Hann tók jafnan þátt í kór-
starfi þar sem hann bjó en eftir
að hann flutti á höfuðborgar-
svæðið söng hann hjá dóttur
sinni í Kór átthagafélags
Strandamanna og einnig í kór
Bústaðakirkju og kór Árbæj-
arkirkju.
Útför Þórólfs fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, klukkan 13.
Þórólfur Huldu
Þórðardóttur frá
Miðhrauni í Mikla-
holtshreppi á
Snæfellsnesi, f.
1932, d. 1997. For-
eldrar Huldu voru
Ingibjörg Guð-
mundsdóttir, f.
1893, d. 1975, hús-
freyja frá Mið-
hrauni, og Þórður
Kristjánsson frá
Hjarðarfelli, f. 1889, d. 1969.
Þórólfur og Hulda hófu sinn bú-
skap í Stykkishólmi.
Þórólfur var um tíma loft-
skeytamaður á togara, stundaði
ýms störf til sjós og lands. Hann
var gjaldkeri og fulltrúi kaup-
félagsstjóra hjá Kaupfélagi
Stykkishólms og rak útgerð og
fiskverkun í félagi við aðra í
Stykkishólmi. Hann var útibús-
stjóri KÁ í Þorlákshöfn í tvö ár
og útibússtjóri við kaup-
félagsbúð KB á Akranesi í fimm
ár. Hann rak tvær kjörbúðir í
Hafnarfirði ásam fjölskyldunni.
Hann var einnig útibússtjóri hjá
Kaupfélagi Ísfirðinga, Suður-
eyri, útibússtjóri KVB á Tálkna-
firði og á Patreksfirði. Þau hjón
fluttu til Akraness en eftir að
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir, sálu mína,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
(Matthías Jochumsson)
Elsku pabbi minn er látinn. Það
er margt sem kemur upp í hugann
þegar ég hugsa til baka og hversu
mikið af því á að telja upp.
Það sem kemur fyrst til mín er
músík, og þá sérstaklega söngur-
inn.
Fyrstu kórarnir sem hann söng
í voru kirkjukór Stykkishólms-
kirkju og Karlakór Stykkishólms.
Ég held að hann hafi eftir það
verið duglegur við söng á öllum
þeim stöðum sem þau mamma
bjuggu á.
Fyrsti kórinn sem ég söng með
honum í var kirkjukór Akranes-
kirkju.
Nokkrum árum síðar sungum
við svo saman í kirkjukór Bú-
staðakirkju en sú kirkja var hon-
um mikils virði.
Einnig söng hann í Kór Átt-
hagafélags Strandamanna en þá
var mikið vatn runnið til sjávar,
því nú var ég við stjórnina.
Þá var hann ólatur við að fara á
tónleika bæði hjá mér og öðrum.
Hann talaði mikið um þann
tíma sem hann var við nám á Hér-
aðsskólanum á Laugarvatni þar
sem hann söng meðal annars í
kórnum. Hann var duglegur við að
halda sambandi við skólafélaga
sína frá þessum tíma og gerði það
eins lengi og hann gat.
Þá var hann eins og gangandi
ættfræðibók og var alltaf hægt að
fá allt að vita um það hverra
manna þessi eða hinn væri eins og
svo margt annað.
Hans verður sárt saknað.
Erla Þórólfsdóttir.
Þegar ég kveð pabba er margs
að minnast. Fyrst langar mig að
rifja upp æskuminningar, öll
ferðalögin og útilegurnar sem við
fórum í. Á sjöunda áratugnum var
m.a. farið til Ísafjarðar, norður á
Melrakkasléttu, til Vopnafjarðar
og Egilsstaða sem voru frekar
löng ferðalög á þeim tíma fyrir ut-
an tímann sem fór í að heilsa upp á
öll skólasystkinin hans frá Laug-
arvatni sem virtust vera út um allt
land. Oftar en ekki þurfti að gista
hjá þessu góða fólki sem mér
fannst stundum frekar leiðinlegt,
ekki af því að fólkið væri ekki gott
eða skemmtilegt heldur langaði
mig mikið frekar að vera í tjaldinu
því það fannst mér mikið meira
spennandi. Stundum velti ég fyrir
mér hvað það hafi eiginlega verið
margir í Laugarvatnsskóla á þess-
um árum sem hann var þar í skól-
anum, allavegana í barnsminninu
hélt ég að þarna hefðu verið mörg
hundruð manns miðað við alla sem
hann þekkti og talaði um og við út
um allt. Eftir að ég varð fullorðinn
hef ég upplifað hvað þessi hópur
stóð þétt saman alla tíð og hittist
mjög reglulega.
Við fluttumst nokkuð oft milli
staða meðan ég bjó í foreldrahús-
um. Úr Stykkishólmi til Þorláks-
hafnar, upp á Akranes og til Hafn-
arfjarðar. Þótt ég líti á það í dag
sem tækifæri og reynslu sem hef-
ur verið mér til framdráttar í lífinu
þá var stundum erfitt að aðlagast
og eignast nýja vini. En sjóndeild-
arhringurinn er mun stærri hjá
mér fyrir vikið. Á öllum þessum
stöðum var hann fljótur að kynn-
ast fólki og komast inn í kirkju-
kóra og annað sem því fylgdi.
Hann var frekar bjartsýnn maður
og trúði engu slæmu eða illu um
neinn og það varð honum stundum
dýrkeypt, en dró samt aldrei úr
honum kraftinn.
Upp úr tvítugu flutti ég til
Hornafjarðar og bjó þar í nær 18
ár og eftir að ég flutti aftur á
höfuðborgarsvæðið kynntumst við
alveg upp á nýtt. Ég var þá kom-
inn í það hlutverk að geta gefið
honum til baka tíma og aðstoð við
eitt og annað sem til féll, t.d. var
hann frekar slyngur í tölvunotk-
un, dreif sig á tölvunámskeið fyrir
eldri borgara, kominn nærri sjö-
tugu og var bara nokkuð sleipur
eftir það. En svo bilaði tölvan og
það varð að uppfæra í Windows
XP sem okkur fannst ekkert mál,
en það voru ansi margar ferðir
sem þurfti að fara til að kenna á
hluti sem ekki voru eins og í gamla
stýrikerfinu. Með þrautseigju
tókst okkur að komast í gegnum
það.
Hann tók gríðarlegt magn af
ljósmyndum alla tíð. Á síðari árum
lét hann smátt og smátt skanna
allt safnið og það var sett inn í
tölvuna. Hann naut þess að skoða
þær og senda öðrum til ánægju og
glöggvunar. En það var ærið
verkefni að fara í gegnum allar
myndirnar, flokka þær og merkja.
Hann var búinn að búa til skrá
með upplýsingum um stóran hluta
af myndunum og nota sitt eigið
kerfi til að aðgreina það og tekst
mér vonandi að stauta mig fram
úr því með tíð og tíma.
Í hvert sinn er ég kom til hans
sagði hann ótal sögur frá fyrri tím-
um, um lifnaðarhætti á hans yngri
árum og hversu lífsbaráttan var
hörð hjá kynslóð foreldra hans.
Einnig hafði hann unun af því að
ræða um ættfræði sem var eitt af
hans uppáhaldsumræðuefnum:
„Hverra manna ert þú?“
Það verða viðbrigði að geta
ekki flett upp og spurt hann um
menn og málefni og fróðleik um
alla skapaða hluti.
Hans verður sárt saknað en
minningin lifir.
Ágúst Magni.
Elsku besti afi, pabbi, Þórólfur
er látinn.
Afi var mér svo mikið meira en
bara afi. Hann var minn besti vin-
ur og studdi mig með ráðum og
dáð alla tíð. Og hann var líka föð-
urímyndin mín, þó að enginn hafi
mér vitandi beðið hann um það.
Í faðmi afa var ég alltaf örugg,
sama hvað gekk á.
Hann var til staðar þegar ég
fæddist, þegar ég byrjaði og lauk
minni skólagöngu. Hann fór með
mig í sunnudagaskóla þegar ég
var lítil og hann fylgdi mér í allar
messur í aðdraganda fermingar-
innar minnar.
Þegar ég svo kom til Íslands til
að taka bílprófið var hann búinn
að hafa samband við ökukennara
og setja upp fyrsta ökutímann fyr-
ir mig.
Eftir að ég flutti til Noregs
1996 kom ég alltaf heim til afa á
sumrin. Og alltaf var afi mættur út
á flugvöll til þess að sækja mig.
Hann kom alltaf með Freyjustaur
og sykurskertan eplasvala eða
Egils appelsín þegar hann kom og
sótti mig og í dag er þetta orðin
svo fastgróin hefð að alltaf þegar
ég kem heim þarf sá eða sú sem
sækir mig að koma með þetta
handa mér. Annars finnst mér ég
ekki vera heima.
Þegar við bjuggum á Akranesi
1992-1994 keyrði afi mig oft í skól-
ann á morgnana. Það passaði svo
vel því hann þurfti að mæta í
Rauðu mylluna á svipuðum tíma.
Ég gleymi aldrei þeim óteljandi
skiptum þegar ég var að fara í
próf og hann kvaddi mig fyrir utan
skólann með því að skyrpa þrisvar
sinnum í öxlina á mér, svo mér
myndi nú örugglega ganga vel í
prófinu. Og þetta geri ég orðið
sjálf við Ástrósu Erlu dóttur mína
í dag, þótt henni finnist þetta með
eindæmum asnalegt.
Þegar Ástrós Erla byrjaði í
leikskóla fór hún á Víðivelli, sem
voru í næsta húsi við Hjallabraut-
ina þar sem afi bjó. Og þar sem við
foreldrarnir vorum að vinna í
Reykjavík, þá hringdi ég stundum
í afa og bað hann um að sækja
skottuna í leikskólann. Og það var
aldrei neitt vandamál og Ástrós
Erla alsæl með að fá að fara með
langafa heim. Enda átti hann allt-
af kókómjólk og kex handa henni
og það er í dag ekkert sem toppar
það hjá henni.
Ég kveð afa með söknuði en
trúi því og treysti að nú sé hann
loksins kominn í faðm Huldu
ömmu aftur eftir 21 árs aðskilnað.
Við afi áttum okkur lag, Mig
langar upp í sveit, sem við sungum
óspart á ferðum okkar yfir Stein-
grímsfjarðarheiðina, þegar við
vorum að keyra á milli Suðureyrar
og Ísafjarðar þegar ég var lítil. Ég
kveð afa minn með þessum fallega
texta:
Ó, sólskin, glaða sólskin, þú vekur von
og kæti
og vanga mína kyssir með indæl
fyrirheiti.
Nú strjúka hlýir vindar um vegg og þak
og stræti,
og vorið er að koma. – Mig langar upp í
sveit.
Þar breiðast tún og engjar með velli
græna og víða,
sem verða stórir heimar og ríkir fyrir
börn.
Og þúsund falleg blóm eru þar, sem
töfra og prýða,
og þar má hlaupa um grasið og busla í
smárri tjörn.
Og, þangað hópast lóur, er þiðna fer og
hlána,
og þrestir fljúga í garðinn með söng og
fjaðrablik.
Í mýri vaggar stokkönd, en straumönd
fer um ána
og stingur sér í hylinn, svo prúð og
fagurkvik.
Hvíl í friði, elsku besti afi minn,
minning þín lifir í hjarta mínu.
Þín afastelpa,
Hulda
Það fækkar í hópi Víkursystk-
inanna. Elskulegur Þórólfur
frændi kvaddi okkur 25. júní sl.
Hann var alltaf hress og aldrei
súr, hvað sem á gekk í lífi hans, og
hann var alltaf þakklátur fyrir
Huldu sína, þau voru samhent
hjón og umhyggjusamir foreldrar
Valgerðar, Gústa Magga og Erlu,
og barnabörnin þeirra áttu ást og
öruggt skjól hjá ömmu og afa.
Þórólfur var ljúfur og hlýr, og þau
Hulda létu sér annt um okkur
frændsystkinin, og meðan við vor-
um að alast upp var mikill sam-
gangur milli heimila Víkursystk-
inanna. Þau hjónin kunnu að
gleðjast innilega þegar vel gekk
og styðja þegar allt gekk á aftur-
fótunum. Það var alltaf gott að
dvelja á heimili Huldu og Þórólfs.
Ég var hjá þeim í Þorlákshöfn um
sumar þegar ég var 16 ára, og
vann í sjoppunni hjá kaupfélaginu
í Þorlákshöfn, ásamt því að reikna
út verð á nótum fyrir olíu sem fólk
keypti af kaupfélaginu. Þórólfur
treysti mér vel og ég óx öll við það,
og mér þótti þetta að auki svaka-
lega skemmtileg vinna. Frændi
var rosalega minnugur og enda-
laust var hægt að fletta upp í hon-
um. Hann hafði gaman af því að
fræða og sagði svo skemmtilega
frá og gæddi sögurnar lífi. Það
hlýtur að hafa verið honum afar
þungbært þegar hann gat ekki
tjáð sig lengur. Þórólfur tók mikið
af ljósmyndum og hefur gegnum
tíðina gefir mér margar myndir
sem var frábært að eignast. Hann
og pabbi voru góðir vinir og mér
þótti svo vænt um hvað Þórólfur
talaði alltaf fallega um pabba. Ég
þakka elsku frænda og Huldu fyr-
ir stuðning og elsku gegnum mína
ævi. Guð blessi þau og hópinn
þeirra.
Ég sendi frændsystkinum mín-
um Valgerði, Ágústi Magna, Erlu
og fjölskyldum, og systur Þórólfs,
Hrafnhildi, innilegar samúðar-
kveðjur.
Sigríður Hanna
Jóhannesdóttir.
Þórólfur móðurbróðir minn var
Frændi með stóru f-i. Allt frá því
ég man eftir mér taldist hann til
þess hóps ættingja, sem ég gat
reitt mig á. Þegar þurfti aðstoð
eða stuðning gat maður alltaf
treyst á Þórólf. Hann var ávallt
boðinn og búinn til að aðstoða með
stór mál sem lítil. Hann hafði góða
nærveru, talaði við mig sem jafn-
ingja alveg frá því ég var barn þótt
aldursmunurinn væri nokkur,
hvatti og studdi alla tíð með ráð-
um og dáð. Hann treysti ungum
manni fyrir hinum ýmsu ábyrgð-
arverkefnum, sem þroskuðu og
efldu sjálfstraustið.
Alltaf var ég velkominn inn á
heimili Þórólfs og Huldu og ávallt
var tekið á móti manni með mikilli
gleði. Gestrisnin var einstök og
mér fannst ég eiga þar heima. Þau
bjuggu víða um landið vegna
starfa Þórólfs, en alltaf var heimili
þeirra hlýlegt og andrúmsloftið
gott.
Þá voru ferðalögin innanlands
með Þórólfi og Huldu ógleyman-
leg. Þar var gleðin við völd og já-
kvæðnin með í för. Fróðleik var
miðlað til okkar barnanna um þá
staði sem heimsóttir voru hverju
sinni. Mikið var sungið, enda hafði
Þórólfur dálæti á söng og var
söngmaður góður. Hulda, klettur-
inn í lífi hans, sá til þess með sinni
brosmildu yfirvegun að öllum liði
vel í ferðunum og að okkur börn-
unum leiddist ekki. Þórólfur
keyrði alltaf eins og honum var
einum lagið, þar sem oft var gefið
vel í. Hann hafði mikið dálæti á
bílum og átti þá ófáa og flesta
þeirra í stærri kantinum og veg-
legri en gengur og gerist. Bílarnir
voru alltaf keyptir af Sambandinu,
fyrst Opel og síðar stórar og
glæsilegar Chevrolet-drossíur.
Þórólfur hafði gaman af því að
keyra og taldi ekki eftir sér að
skutlast landshluta á milli til að
sækja ættingja og vini ef því var
að skipta.
Þórólfi var annt um velferð ætt-
ingja sinna og reyndist mörgum
þeirra vel þegar á þurfti að halda
enda greiðvikinn. Ábyrgðarkennd
hans var mikil og reyndi hann eins
og unnt var að aðstoða þá sem til
hans leituðu.
Nú þegar komið er að kveðju-
stund er mér efst í huga þakklæti
til frænda míns sem ég gat alltaf
treyst á og reyndist mér vel bæði í
leik og starfi.
Blessuð sé minning Þórólfs
Ágústssonar.
H. Ágúst Jóhannesson.
Þórólfur
Ágústsson
fjölskyldu. Þau voru eins og eitt,
hann og eiginkona hans, Borghild-
ur Þórisdóttir, og börnin þrjú.
Látlaus samheldni og elska þeirra
í millum fór ekki framhjá neinum.
Söknuður þeirra er svo sár, en
minningarnar mörgu og góðu
líkna og hugga. Samúðarkveðjur
okkar Jónu Dóru til þeirra og ann-
arra ættingja og vina.
Árni Björn var fjölfróður og
kom víða við. Gat stundum komið
á óvart með skoðunum og gerðum.
Það gerði hann líka þegar hann,
langt fyrir aldur fram, fékk
hjartaslag sem síðan kallaði hann
til erindreksturs á annarri
ströndu lífsins; handan við sól og
mána.
Ég kveð góðan vin með sökn-
uði, en umfram allt þakklæti fyrir
gegnheila vináttu um áratuga
skeið.
Guð geymi þig og þína.
Guðmundur Árni
Stefánsson.
Okkur var verulega brugðið að
heyra af óvæntu andláti Hafnfirð-
ingsins Árna Björns Ómarssonar,
aðeins 52 ára.
Við hittum Árna Björn í fyrsta
sinn á fallegu heimili Hrafnhildar,
sem við kölluðum Happý, móður
hans í Hafnarfirði og náðum við
strax ótrúlega vel saman. Áhugi
hans, nærvera og hispurslaus
þægileg framkoman gerði það að
verkum að það mynduðust góð og
náin tengsl og ekki síst traust og
varanleg vinátta.
Við minnumst gestrisni hans á
heimilinu í Hafnarfirði. Hjá ynd-
islegri fjölskyldu hans fundum við
okkur strax heima og í góðum fé-
lagsskap. Eins eru okkur ofarlega
í huga fjölmargar heimsóknir
Árna Björns, Borghildar og fjöl-
skyldunnar hingað til Kaup-
mannahafnar, þar sem smitandi
glaðværð hans og mikil lífsgleði
gerði hann iðulega að hróki alls
fagnaðar.
Árni Björn var stoltur Íslend-
ingur. Stoltur af landi sínu, ætt og
uppruna og fjölskyldu sinni. En
hann var líka veraldarvanur og
mikill heimsborgari. Hann var
víðförull, alltaf forvitinn og fróð-
leiksfús og opinn fyrir því sem
heimurinn og lífið hafði upp á að
bjóða. Danmörk og sér í lagi
Kaupmannahöfn stóðu hjarta
hans nærri. Það var hrifning sem
hann fékk í arf frá foreldrum sín-
um og þroskaði með sér. Hann
heimsótti Danmörku minnst ár-
lega. Hér var hann heimavanur og
minntist gjarnan föður síns með
bjór og pylsu með brauði hjá
pylsusalanum á Kultorvet í miðri
Kaupmannahöfn.
Árni Björn var líka með algjöra
fótboltadellu. Hann var eldheitur
stuðningsmaður hafnfirska fé-
lagsins FH og fylgdi því eftir til
ystu útkjálka Evrópu. Sömuleiðis
var hann, eins og allur fótbolta-
heimurinn, heillaður af miklum af-
reksverkum íslenska landsliðsins,
þar sem það hreif alla með sér í
Frakklandi fyrir tveimur árum. Í
þessum skrifuðum orðum virðist
Ísland ætla að endurtaka leikinn á
HM í Rússlandi. Árni Björn hefði
haft ánægju af, hrifist með og
fagnað yfir því.
Við hin fögnum ekki núna. Við
getum það ekki. Það er mikil sorg
að missa ungan og lífsglaðan
mann. Hraunrennsli glaðværðar
og ólgandi eldfjall dó út að kvöldi
19. júní 2018. Við munum sakna
hans mikið, en minnumst hans
sem góðs vinar og frænda. Við
samhryggjumst fjölskyldunni,
sem hefur misst mikið. Það hlýt-
ur að virðast óbærilegt. En sólin
mun aftur skína og minningin um
líf Árna Björns mun vera góð fyr-
irmynd og innblástur fyrir alla þá
sem þekktu hann. Við munum
heiðra minningu hans með köld-
um Tuborg á krá í miðbæ Kaup-
mannahafnar. Rétt eins og Árni
Björn hefði sjálfur gert.
Blessuð sé minning Árna
Björns Ómarssonar.
Fyrir hönd fjölskyldunnar í
Kaupmannahöfn,
Jon Stephensen.
Elsku móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
HJÖRDÍS G. GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á heimili sínu í Danmörku 25. júní.
Bálför fer fram frá Skansekirkegårdens
kapel, Skansevej 113-115, Hillerød,
laugardaginn 7. júlí klukkan 10.
Duftkerið mun verða sett í jörðu á Íslandi og verður tilkynnt
síðar.
Helga Hilmarsdóttir Jan-Eve Nord
Elín María Hilmarsdóttir Sigurður Þórarinsson
Kristín G. Hilmarsdóttir Axel Sigurður Helgason
Berglind H. Hilmarsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn