Þróttur - 19.04.1923, Blaðsíða 5

ÞRÓTTUE
3
lenslri sláttumaðurinn fær þá æfingu við
orfið sitt, sem heilsufrömuöurinn S. P.
Miiller leggur mesta áherslu á í líkams-
æfingakerfi sínu: tamning mittisvöðvanna.
En sameiginleg er sú heilnæmi allri strit-
vinnu, að blóörásin örfast og lungun fá
ekki að liggja í leti og ómensku.
Sje það nú viðurkent, aö íþróttir efli
líkamlega heilbrigði, þá veröur strax fyr-
ir að álykta, að þetta liafi um leið þýð-
ingu fyrir sálarlífiS. Heilbrigð sál getur
ekki þrifist nema í liraustum líkama, það
er reglan, þó undantekningar sjeu til.
Fyrsta skilyrði fyrir nýtilegu starfi andans
er það, aö Jiann þurfi ekki sí og æ að stríða
við dutlunga skrokksins, sem hann er í.
Eða dettur nokkrum manni hug, að sál-
in vinni nokkurt „ærlegt handarvik11 með-
an líkaminn, sem hún býr með, sendir
lienni tannpínu og magaverk og þesshátt-
ar góðgæti. Nei, þá er það sálin, sem er
auðmjúkur þjónn líkamans, en ekki öfugt.
Fvrsta lilutverk íþrótta í þarfir sálar-
starfsins er því heilsubót líkamans, sem
um leið verður heilsubót sálarinnar og
gefur henni starfsnæði.
Metnaðurinn hefir verið aflfjöður ein-
staklings og þjóðar frá öndveröu og verð-
ur um allan aldur, í einhverri mynd. —
Metnaðarlaus maður er ómenni, sem aldrei
er neinnar framtíðar von. Framför alþjóð-
ar frá kyni til kyns byggist á því, a‘ð einn
kemur öðrum meiri og það er metnaður-
inn, sem ætíð hefir knúð þennan „meiri“
mann fram á sjónarsviðið. Fátt er jafn
vel fallið til þess að vekja hollan rnetnað
með ungum mönnum eins og íþróttin. Þar
cr eitt gildi hennar fyrir sálarlífið. Það
er metnaðurinn, sem knýr fram liverja
þrekraun íþróttamannsins, óstöðvandi þrá
til þess að verða öðrum meiri. Og sú lík-
amsæfing, sem þetta er sálinni, kemur að
góðum notum á öllum sviðum hins daglega
lífs. Sá, sem metnaðarmaður er í íþrótt,
verður áreiöanlega metnaðarmaður í fleiru.
íþrótt eflir drenglyndi. I íþrótt eru
bræður að leik, og þó að máltælrið segi, að
enginn sje annars bróðir í leik, þá er
drenglvndi jafnan í hverjum góðum leik.
í öllum íþróttareglum kemur fram við-
leitni á því, að loka þeim manni öll sund,
sem sýnir af sjer ódrenglyndi í leik.
íþróttir skapa bjarta lífsskoðun og á-
ræði. íþróttamaður með volaða sál er ekki
til. Hann er stórhuga, djarfur og áræð-
inn, en þó yfirlætislaus. Uppskafningshátt-
ur og tilgerS eru illur ljóður á ráði íþrótta-
manns.
íþróttamanninum á að vera þaS ljósara
en öðrum, að hver er sinnar gæfir smiður,
að meira leyti, en mörgum liættir við að
álíta, Tilveran er eins og mennirnir sjálfir
gera liana. Sá, sem alt af sjer drunga í
kringum sig og alt af finst eittlivað ama
að sjer, verður aldrei gæfumaður.
íþróttirnar eru þannig sjálfsögS undir-
staSa heilbrigðs og fullkomins sálarþroska.
Þær eru ekki aðeins líkamanum til efling-
ar, heldur og einnig sálinni. Þjóðinni hefir
skilist, að mentunarlaus þjóð er framtíðar-
laus þjóð, og því ver hún tiltölulega afar-
fjárliæðum til andlegrar mentunar á liverju
einasta ári. En hún hefir gleymt öðru, sem
eigi er síður nauðsynlegt. Styrkurinn til
eflingar íþrótta í landinu er vottur þeirrar
glevmsku.
Sambandsfjelög í. S. í. Síðan síðasta árs-
skýrsla í. S. I. kom út hafa þessi ungmenna-
fjelög gengið í sambandið: Æskan á Sval-
barðsströnd, Bjarmi í Fnjóskadal, Víðir í
Bárðardal, Einingin í Bárðardal, Efling í
Bevkjadal, Ljótur í Laxárdal, Gaman og al-
vara í Ljósavatnshreppi, Beykhverfingur í
Beykjahverfi, Tjörnes á Tjörnesi, Ófeigur í
Skörðum, Húsavík, Dagrenning í Lundareykja-
dal.