Þróttur - 19.04.1923, Blaðsíða 17

ÞRÓTTUR
Í5
Á víð og dreif.
Nýr íjrróttaskattur. Svo sem kunnugt
er, fengu íþróttamenn því til vegar komið
í fyrra,, að alþingi skarst í það, að skemt-
anaskatti þeim, sem bæjarstjórnin hjer í
Reykjavík hafði lagt á allar íþróttasýn-
ingar hjer, yrði ljett af og viðurkendi um
leið, að íþróttir skyldu vera skattfrjálsar.
Á yfirstandandi þingi hefir komið fram
frumvarp um, aö taka 20% gjald af öll-
um íþróttasýningum og renni g’jald þetta
í sjóö, er á sínum tíma skal variö til þess
að reisa sundhöll og íþróttaból hjer í
Reykjavík. Þeim, sem kunnugir eru fjár-
liagsöröugleikum þeim, sem íþróttalífið
lijer á við að búa, er ,aö ljóst, að þetta er
óframkvæmanlegt. Ættu íþróttamenn að
svara íit fimtungi þess inngöngueyris, sem
inn kemur á íþrótt-asýningum, mundu þær
hafa í för með sjer bein útgjöld fyrir fje-
lögin, sem að þeim stæðu, en þau eru
alls ekki svo efnum búin, að þau megi viö
beinum fjárútlátum. Iþróttasýningarnar
eru ekki meiri tekjulind en svo, að þegar
fje vantar til einhverra framkvæmda, svo
sem t. d. nú til undirbúnings þátttöku í
Olympíuleikum, verður að hafa fjársöfn-
un á víðari grundvelli en íþróttirnar
marka, t. d. meö leiksýningum og því
líku. Fiintungsskatturinn mundi því hafa
þau álirif, aö íþróttasýningar legðust nið-
ur aö mestu leyti, en það yrði öllu íþrótta-
lífi hjer að falli.
En einnig ber að líta á þetta mál frá
öðru sjónarmiði. lþróttamönnum mun öll-
um vera það ljóst, að framtíð íþróttanna
byggist á því, að lijer skapist skilyrði til
fjölbreyttra iðkana — bæði sumar og vet-
ur. Sumarið er svo stutt, að iðkanatími
flestra íþróttamanna verður skemri en
svo, að þeir geti náö verulegum framför-
um. Ferill þeirra líkist aurskriöugöngu,
því veturinn kippir þeim aftur í hverju
spori, er þeir hafa stigið aö sumrinu. —
Frmnvarpið, sem áður var getið, er gleði-
legur vottur þess, að rjettur sldlningur á
þessu atriði er að komast inn í þingið. Og
þó svo hafi farið að þessu sinni, að ætl-
un hafi verið bygð á meiru fjárhagslegu
þoli íþróttafjelaganna en raun er á, þá
ber þó að taka því sem orðið er. Það er
vísir til umbóta.
íþróttamenn ráða sjálfir mestu um það
hver íramtíSarkjör íþróttanna verða, Þó
þeir eigi við erfið kjör að búa í starfi sínu,
geta þeir samt komið miklu fram. Yirðing
þings og þjóðar fyrir starfi þein*a, er ein-
göngu undir því komin hvernig starfið er
rækt. Ef þeim tekst að sanna, að starfið
sje til þjóðþrifa, þarf engu að livíða. Ef
fram koma í þeirra hóp nógu mörg talandi
vitni þess, að íþróttirnar bæti mennina, þá
hafa þeir fengið þá auglýsingu, sem allir
taka mark á. Dæmi þessara manna verður
öðrum til eftirbreytni, unglingarnir sækja
að íþróttafjelögunum, þau verða voldug
og íþróttirnar fjölbreyttari. Þá verður ald-
an svo sterk, að hún hrífur alt með sjer,
nema einstaka grjótkarla, sem ávalt liafa
liaft það fyrir grundvallarreglu að neita
staðreyndum.
íþróttahreyfingin er ung hjer í landi,
eða rjettara sagt endurvalming hennar.
Eftir fyrstu vakningarárin kemur oft dá-
lítið mók á menn, það er stundum eins
og þeir liafi oftekið sig. Stundum virðist,
að því er sumar íþróttagreinar snertir, að
þetta mók sje að gera vart við sig lijer. Að
hrinda á -stað hreyfingu er oft erfittt, en
annað er þó erfiðara, að halda henni við.
Jafnvel þó að um jafn nýta hreyfingu sje
að ræða sem íþróttalireyfinguna, þá mega
cngir lialda, aö hún sje „perpetuum mo-