Skírnir - 01.04.2004, Qupperneq 45

SKÍRNIR
í ORÐASTAÐ ALFÍFU
39
hennar og atferli. í Morkinskinnu, sem er talin vera frá því um
1220,17 er hún sögð vond og grimm manneskja.18 I framrás sög-
unnar er rennt stoðum undir þessa óvægnu lýsingu: Eftir að
Magnús nær undir sig Noregi kemur hann í höll Hörða-Knúts
konungs í Danaveldi. Þar er Alfífa og fagnar hún Magnúsi vel.
Hún kveðst allan sóma vilja veita honum, skenkir honum í glas og
biður hann að drekka. Magnús konungur er var um sig og vill að
Hörða-Knútur drekki fyrst og að honum skuli fyrst alla þjónustu
veita. Þá fær Alfífa Hörða-Knúti hornið og drekkur hann af. Við
það missir hann málið, rekur upp óp og fær síðan bana. „Og sýnd-
ust nú þessi svik Alfífu við Magnús konung því að hún hafði hon-
um ætlað þenna dauðadrykk, en hún var þegar öll í braut og mátti
henni því ekki hegna.“19
Frásögn þessi er öll með næsta ævintýralegum blæ. Eftir þetta
ódæði hverfur Alfífa um sinn af sjónarsviði Morkinskinnu. Næst
þegar hún birtist er það í frásögn af ótrúlegum atburðum sem eiga
sér hvergi stoð nema í heimi ævintýranna. Magnús konungur átti
systur er Úlfhildur hét og „fríð kona var hún sýnum og forvitra að
hyggju." Ótta hét stórauðugur hertogi á Saxlandi og var hann allt
í senn frændi keisarans, fóstri og aldavinur. Fyrir hvatningu keis-
arans vill Ótta freista þess að biðja sér Úlfhildar og siglir til Nor-
egs. Þegar hann kemur í Víkina er Magnús hins vegar á burtu og
hittir hann Alfífu þar fyrir, sem sætir furðu, en engar skýringar er
að finna í sögunni á veru hennar þar. Alfífa tekur vel á móti her-
toganum og býr honum veislu. Þegar Ótta spyr hana hvort systir
Magnúsar sé nærstödd þá segir hún svo vera og er hann biður að
fá að sjá hana mælir hún því ekki í mót. Einn daginn lætur Alfífa
búa dóttur sína vel með „allri fegurð og prýði" og þegar hertog-
inn sest að snæðingi situr mærin næst honum „og skorti eigi á
henni gull og gersemar og því líkast sem goð væri sett á stalla.“
Ótta virðir hana fyrir sér og ræðir við hana og finnst honum „að
hvorki sé forkunnlegt orðafar hennar né viska og ekki svo fríð
17 Ármann Jakobsson: Staður í nýjum beimi, 11.
18 Morkinskinna, 18 (texti tilvitnaðrar Morkinskinnu er færður til nútímastaf-
setningar en orðmyndir eru látnar halda sér).
19 Sama rit, 33-34.