Breiðfirðingur - 01.04.1990, Síða 91

EYJAFLUTNINGAR
89
fóru strax að búa sig af stað til að sækja ljósmóðurina, Krist-
ínu Teitsdóttur, upp að Melum á Skarðsströnd. Þangað eru
um 6 sjómílur og vandrötuð leið vegna skerja í björtu, hvað
þá heldur í náttmyrkri og hríðarslitringi.
Þegar þetta gerðist voru ekki komnar vélar í opna báta í
Breiðafjarðareyjum og fóru þeir sem sóttu ljósmóðurina á
sexæringi, seglbáti sem Gísli í Rauðseyjum átti og var oftast
notaður til ferðalaga milli eyja og lands.
Um þessa ferð var til frásagnar Kristín Teitsdóttir, ljós-
móðir sem var fædd 7. nóvember 1891 og lést 31. janúar
1982.
Sagði hún mér að þetta ferðalag hafi verið henni
ógleymanlegt, veðrið hafi verið orðið það vont að varla var
ferðaveður á svo litlum bát.
En um morguninn koma þau til Rauðseyja og er þau eru
lent, segir Pétur Sveinsson.
„í þessu veðri verður ekki farið út af eyjunni hvað sem
fyrir kemur. Og átti þá við ekki væri fært að ferðast í svona
vondu veðri.“
Þóttu mér þessi orð Péturs áhyggjuefni, sagði Kristín, þar
sem ég skyldi hér taka á móti fyrsta barni Ingveldar, og ekki
hægt að leita læknis hvað sem fyrir kæmi.
Þegar Kristín kemur heim í Rauðseyjar léttast hennar
áhyggjur, því þar sér hún unga móður með bústinn strák við
brjóst sér og eru bæði frísk og glöð, en um nóttina hafði Inga
fætt sinn fyrsta son og tók Magdalena á móti honum og hafði
skilið á milli og laugað barnið þegar Ijósmóðirin kom.
Strákurinn var svo skírður Gísli í höfuðið á afa sínum
Gísla í Rauðseyjum, og er nú búsettur í Svíþjóð.
Síðan þessi atburður varð, eru liðin sextíu ár. Þá voru 27
eyjajarðir byggðar í Breiðafirði, en nú eru aðeins tvær með
fasta búsetu allt árið.
Ferðalög milli eyja voru oft erfið eins og hér hefur verið
sagt frá, og hefur það eflaust átt sinn þátt í því að eyjabú-
skapur er nú að mestu liðin tíð ásamt öðrum breytingum á
lifnaðarháttum fólks.