Breiðfirðingur - 01.04.1990, Side 159

DAUÐS MANNS BEIN
157
og er það fréttist, að hann hefði farið frá Fagradal, vissu
menn, að hann hefði orðið úti. Var hans lengi leitað, og
fannst hann ekki. Hugðu menn að hann hefði villst út á Gils-
fjörð og farið í fjörðinn.
Nokkurum vikum síðar var það einn góðan veðurdag, að
þeir bræður, Sigmundur og Guðmundur, voru að renna sér
á skíðum. Rak þá annar þeirra skíði sín í þústu nokkura, en
er að gáð, var það lík Jóns. Tók þá Guðmundur tóbaks-
pontu sína úr vasa sínum og hellti tóbaki upp í nasir Jóns og
kvað honum lengi hafa þótt það gott í lífinu, að taka í nefið.
Tóku þeir síðan í annan skóinn og drógu líkið á þvengnum,
sem freðinn var og fastur um legginn, alla leið heim að
Kleifabæ með hlátri og flimti. Var svo líkinu veittur venju-
legur umbúnaður og jarðað í Garpsdal. En svo brá við, er
búið var að jarða líkið, að Jón þótti ekki liggja kyrr. Sást
hann þráfalt á undan þeim bræðrum, þar sem þeir komu, og
þótti gera ýmsan skaða, einkum að drepa skepnur. Sáu hann
svo skyggnir sem óskyggnir, og var hann auðkenndur, af því
að hann var allur svartur um nefið og dró á eftir sér annan
skóinn. Var hann ýmist nefndur Svartnasi eða Kleifa-Jón.“
Lengra verður eigi rakin frásögn Ólínu Andrésdóttur. Ég
sleppi afturgöngusögum hennar.
4.
Eins og Ólína segir þá var Guðmundur listasmiður. Hann
smíðaði kistu utan um lík Jóns frá Svarfhóli og var hún sögð
listasmíði.
Guðmundur gekk að eiga Þuríði Jónsdóttur frá Nesi árið
1852. Þau eru næstu sjö árin í húsmennsku á Kleifum, síðan
flytja þau að Brekku í Gilsfirði og þar búa þau þangað til
Guðmundur lést 14. september 1862, aðeins 34 ára að aldri.
Þuríður ekkja hans býr áfram á Brekku. Hún gekk síðar að
eiga Símon Pétursson, mann ættaðan alla leið norðan úr
Eyjafirði frá Hálsi í Öxnadal. Ekki kom hann beint þaðan
að Brekku, hann var áður búinn að vera um langt skeið í