Stjarnan - 01.09.1920, Qupperneq 6

134
STJARNAN
og þegar eg kom út á bryggjuna setti eg
barniö frá mér á viöarstafla og teigaöi
áfengiö.
“Þaö var eitthvað í þessu víni, sem
ekki var eins og þaö ætti aö vera eöa
sólin var of heit þann dag, því þaö var
eins og þaö heföi fariö beint upp í höf-
uöið á mér. Mig langaði als ekki til að
fara að vinna og þegar Willie klifraöi
ofan af viðarstaflanum og fór aö leika
sér, furðaði mig á því að hann skyldi
ekki heldur vilja fara að sofa, en aö
henda smásteinum í sjóinn. Eg var svo
syfjaður og drungafullur, svo eg kallaði
á Willie og við lögðumst út af. Mér
fanst eins og við værum í okkar eigin
rúmi heima í húsinu. Sólin skein heitt
og eg var þreyttur.
“Það var hér um bil sólarlag þegar eg
skjögraði á fætur. Það var fjara og
allar leirur voru þurrar. Mér fanst
eins og höfuð mitt væri stórt eins og
hafskip og ruggaði eg eins og eg stund-
um hefi séð skip velkjast á öldunum.
Eg lagði undir eins á stað heimleiðis.
Konan mín var að bíða eftir okkur fyrir
framan húsið og þegar hún sá mig einan
hrópaði hún:
“Hvar er 'barnið mitt? Ó, hvar er
drengurinn minn ?”
“Hjartað mitt hætti hér um bil að slá,
en eg sagði við ’hana:
“Er hann ekki hérna hjá þér? Kom
ekki einhver með hann?”
“Þá hrópaði konan mín með angistar-
fullri rödd: “Þú mundir aldrei hafa
sent hann heim með neinum manni,
Henry”, og svo :, “Ó, góði, þú hefir
verið með vini? Ó, hvar er uppáhald
mitt ? Mitt elskulega barn!”
“Vertu óhrædd, Ruth,” sagði eg og
reyndi að hugga hana; en minn eigin
heili var kvalinn og hjartað í mér var
orðið eins og klakastykki. “Eg mun
undir eins finna hann og koma svo heim
með hann.”
“Eg fór af stað. Eg kallaði á ná-
grannana og sagði öllum frá að dreng-
urinn væri fýndur. Við leituðum um
allan bæinn. Alla .nóttina var verið að
leita. Menn fóru yfir Ieirurnar, bak
við hvert tré og runn, bak við hvern hús-
vegg og hverja girðingu í Manchester og
kallað var alla tíð: Willie, Willie, Willie
Brown, meðan konur og stúlkur komu
kringum ihúsið okkar til að hugga og hug-
hreysta Ruth.
“En alt var árangurslaust . Eg var
nú orðinn ódrukkinn og bað til Guðs að
hann vildi hjálpa mér aö finna drenginn
minn. Eg bað eins og eg aldrei hafði
gjört á æfi minni. En það var of seint.
Eg varð að snúa heim aftur án hans. Eg
reyndi að fela mína eigin sorg og að
hugga Ruth og sagði henni, að einhver
rnyndi vissulega finna hann næsta morg-
un; en hún bara ihrökk aftur á bak frá
mér og horfði á mig með viltum og ótta-
slegnum augum.
“Einhver fann hann. Fiskimaður
nokkur fann hann fyrir, utan Beverley-
ströndina. Og þegar hann var búinn að
írétta, að við hefðum týnt barninu, kom
hann heim til okkar með litla líkið.
“Meðan eg var sofandi — og var það
bein afleiðing af að hafa drukkið whis-
key — 'hafði litli drengurinn minn dottið
í vatnið og druknað og útfallið hafði
tekið hann með sér út til sjós. Honum
skolaði upp á land úti í Beverley; því
Guð var Ruth minni miskunnsamur. Og
hér um bil tuttugu og fjóra klukkutíma
sat hún með þennan litla kalda líkama
og ruggaði honum. Svo gaf hún frá
sér sárt og veinandi óp, datt meðvitund-
arlaus á gólfið og var örend.
“Þrem dögum seinna fylgdi eg, hinn
fáráöi niðurbeygði morðingi, þeim hing-
að til þessa staðar.