Stjarnan - 01.09.1920, Side 7

STJARNAN
135
“Þá nótt sat eg aleinn í húsi mínu og
hugsaði út í hvaö eg eiginlega var búinn
aS gjöra. Úti i garöinum voru hin ynd-
islegu blómsturbeS, sem Ruth hafSi búið
til, og aldintrén stóðu í blóma sínum.
Hjá arinum voru öll leikföngin, sem eg
hafði smíSaS handa- Willie. ÞaS var
eins og eg mætti til aS sjá hann og heyra
hann kalla á mig; en, nei, þaS var dauSa-
þögn í herberginu. Þau, sem eg hafSi
haldiS upp á, voru farin frá mér fyrir
fult og alt. Eg var 'búinn aS drepa þau
bæSi fyrir eina flösku af ódýru víni.
“Næsta morgun skein sólin, fuglarnir
sungu fyrir utan og ilmurinn frá blóm-
unum angaSi inn til mín gegn um glugg-
ann, en alt var þaS að eins til þess aS
gjöra gys aS mér og kalla í eyru mín:
“MorSingi!” Ó, ef ungir menn aS eins
vissu og skildu, hve hræðileg bölvun
fylgir víndrykkju, þá mundu þeir aldrei
bragSa vín. Ef eg einungis hefSi hlust-
aS á hina mildu viSvörunarrödd Ruthar
og haldiS mér í burtu frá veitingahús-
inu, þá mundi þetta aldrei hafa komiS
fyrir.
“Eg hafSi lofaS konu minni, aS í
fyrsta sinn sem hún sæi mig drukkinn,
mundi þaS einnig verSa í síSasta sinn og
eg hefi efnt íþaS loforS. Enginn áfengis
drykkur hefir síSan þann dag komiS inn
fyrir varir mínar og aldrei hefi eg drep-
iS neina lifandi skepnu af neinu tagi.
En, ó, hin hræSilega sorg og eymd og
hugarangur, sem einveran mín í öll þessi
ár hefir haft i för meS sér. Þeir segja,
aS eg sé óSur maSur. Já, eg er óSur.
Eg er hinn elzti maSur i þessu bygðar-
lagi, en eg get aldrei gleymt glæp mínum
og orsökinni til þess aS-eg drýgSi hann."
Sólin var sezt og þaS fór aS dimma í
grafreitnum, en eg var búinn að læra
mikiS viS aS hlusta á æfisögu öldungs-
ins, og eftir aS hafa reynt aS hugga
hann sem bezt eg gat, sagði eg góSa nótt
og yfirgaf hann.
Úti á strætinu mætti eg hóp af ungum
mönnum, er komu frá veizlu, sem haldiri
hafSi veriS í sveitafélaginu, og höfSu
þeir allir drukkiS meira eSa minna vín
og því voru þeir háværir. “Eg vildi
bara, aS þeir hefSu haft tækifæri til aS
hlusta á sögu einbúans,” sagSi eg viS
sjálfan mig, sneri mér og fór heim.
—TetkiS úr Youths Instructor.
Er það ervitt að vera kristinn?
ii.
Eftir Meade McGuire.
Maðurinn verður að vera göður, áður
cn hann getur gjört góðverk.
ÞaS er svo aS segja allsherjar óp, aS
þaS sé svo auSvelt aS gjöra rangt, en
erfitt aS gjöra rétt. Vér erum sammála
í því, aS þaS er mjög svo eðlilegt og
höldum vér því fram, aS þaS sé hart aS
gjöra rangt. ÞaS virSist varla vera
nauSsynlegt dS ræSa þetta mál; því aS
hinir hreinskilnu munu skilja þetta og
vera færir um aS sanna þetta á fleiri en
einn veg.
“Því laun syndarinnar er dauSi."
“Því þaS, sem maSurinn sáir, þaS mun
hann og uppskera.”
“Hinir óguSlegu hafa engan friS, seg-
ir minn GuS.”
Dag eftir dag uppsker syndarinn þaS,
sem hann hefir sáð í óhlýSni og sjálfs-
eftirlæti. Þetta er órjúfanlegt lögmál.