Stjarnan - 01.09.1920, Qupperneq 8

136
STJARNAN
Hann ihefir engan frið. 1 líkama sínum,
huga og hjarta drýgir hann sjálfsmorð
og hann er sér oft þess meSvitandi.
En sérstaklega varðar oss um hina
spurninguna: Er það auðvelt að gjöra
rétt? eða, er það auSvelt, aS vera góður?
Hinurn holdlega sinnaða rnanni er það
ekki auSvelt að gjöra rétt. 1 raun og
veru er það honum algjörlega ómögulegt.
“Það, sem af holdi er fætt, þaS er hold,”
“En 'þeir, sem eru holdlegir, geta ekki
þóknast GuSi.” “Vegna þess aS hyggja
holdsins er fjandskapur í gegn GuSi,
meS því hún hlýSnast ekki GuSs lögmáli,
af því að hún getur þaS ekki.”—Jóh. 3:
6 ; Róm. 8: 7, 8.
ÞaS er manni eðlilegt aS syndga, og
þaS eSli getur ekki hreytt sér. ÞaS
hlýðnast ekki GuSs lögmáli, af þvi að það
getur það ekki. Þó aS maðurinn sé sann-
færSur um synd og þó aS hann langi aS
yfirbuga hana, þá getur hann þaS ekki,
af því aS hann getur ekki af eigin ram-
leik breytt eSli sínu eSa unniS á móti
því. ÞaS er svo að segja allsherjar stríð
af mannsins hálfu aS reyna að koma sínu
vonda, holdlega sinnaSa eSli til aS verSa
gott og gjöra rétt. Og afleiSingin er sú,
að hann getur það ekki og verSur fyrir
vonbrigSum, og þetta leiSir hann til aS
trúa lygi Djöfulsins, að þaS sé auSvelt
að þjóna honurn, en erfitt að þjóna GuSi.
í öllu þessu reynir maSurinn aS fram-
kvæma hið ómögulega.
“Getur blámaSurinn breytt hörundslit
sinum, og pardusdýriS sínum flekkjum?
Þá gætuS þér og gjört gott, þér, sem
vanizt hafiS því aS gjöra ilt.”—Jer. 13:
23-
Eitthvert hiS eftirtakanlegasta dæmi
upp á hve fánýtar og árangurslausar
allar tilraunir mannsins eru, til aS gjöra
rétt á meðan hann af náttúrunnni er
syndugur, finnurn vér í eftirfylgjandí
orðum Frelsarans:
“Af þeirra ávöxtum skuluð þér þekkja
þá. Hvort geta menn lesiS vínber af
þyrnum, eSa fíkjur af þistlum? Þannig
ber hvert gott tré góðan ávöxt, en vont
tré vondan ávöxt. Gott tré getur ekki
borið vondan ávöxt, ekki heldur vont tré
góðan ávöxt.” Matt. 7: 16-18.
Hinn mikli lærdómur í þessum orS-
um er að tréð (eða maðurinn) getur ekki
breytt á móti eðli sínu. Vont tré ber
samkvæmt eðli sínu vondan ávöxt án
þess aS hafa nokkuS fyrir því. ÞaS get-
ur ekki gjört öðruvísi. Og þaS er jafn-
satt, aS vondur maSur gjörir vont verk;
þaS er honum eðlilegt og hann þarf alls
ekki aS leggja hart á sig til að koma því
í framkvæmd. ÞaS er honum ómögu-
legt, aS breyta öSruvísi. Ef maður
gjörði tilraun alla sína æfi, mundi hann
þó ekki geta komiS vondu tré til að bera
góðan ávöxt, og ekki heldur sjálfum sér
til aS gjöra rétt eins lengi og hann er
holdlega sinnaSur og óendurfæddur.
ÞaS er að öllu leyti spursmál um eðlis-
breytingu. Maður verður á ákveðinn
hátt aS afneita hinni gömlu, syndugu
hyggju holdsins og afhenda Guði hana.
“MaSurinn getur ekki séS GuSs ríki
nema hann endurfæðist.” Endurfæðing-
in, eða hin nýja fæSingin, er kraftaverk.
Hún er fæðing hins guSdómlega eSlis í
manninum og þaS kemur i staðinn fyrir
hina gömlu hyggju holdsins, sem “hlýðn-
ast ekki GuSs lögmáli, af því hún getur
það ekki.” Þetta nýja eðli mannsins
\erður aS koma í ljós í breytni manns-
ins á sama hátt og hiS gamla gjörði.
Og ekki megum vér gleyma því, aS það *
er hinu góða tré jafn óeölilegt og ó-
mögulegt, aS bera vondan ávöxt, eins og
þaS er vondu tré aS bera góðan ávöxt.
“Gott tré getur ekki borið vondan á-
vöxt, ekki heldur vont tré góðan ávöxt.”
Af þessu skiljum vér, aö þaS er synd-
aranurn ómögulegt að gjöra rétt, eSa